Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός, Ταξ|χος ε.α.           

Για πολλοστή φορά γίνεται πάλι πόλεμος στην Γη Χαναάν, στην Γη της Επαγγελίας, στους Αγίους Τόπους, στην Παλαιστίνη-Ισραήλ ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε τον τόπο όπου γεννήθηκε η Ιδέα του Μονοθεϊσμού, η οποία άλλαξε την μορφή και την μοίρα όλης της ανθρωπότητος.

Εκτός από τους ποταμούς αίματος ρέουν επίσης και ποταμοί μελάνης αυτόν τον καιρό από δημοσιολόγους, ιστορικούς και πολιτικούς για την νέα σύγκρουση μεταξύ δυο λαών οι οποίοι για χιλιάδες χρόνια η μοίρα όρισε να ζουν μαζί, πλην όμως τους χωρίζει η Ιστορία, η θρησκεία και η κουλτούρα. Κυριολεκτικά είναι απίστευτο γιατί λαοί που ζουν όχι μόνο ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά και είναι και αναμεμειγμένοι, δεδομένου οτι το κράτος του Ισραήλ είναι πολυεθνικό, αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συμβιώσουν. Κατόπιν αυτού μόνον η Ιστορία μπορεί για ακόμη μια φορά να μας διαφωτίσει.

Ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι Παλαιστίνιοι; Μα, είναι οι απόγονοι των αρχαίων Φιλισταίων, λαού της Γης Χαναάν ανέκαθεν εχθροί των αρχαίων Εβραίων. Η Ιστορία του αρχαίου Ισραήλ, όπως γνωρίζουμε από την δράση του Κριτή Σαμψών, των βασιλέων Σαούλ, Δαυίδ, Σαμουήλ κ.ά. διεξάγεται πάντα στο πλαίσιο της αιώνιας σύγκρουσης αυτών των δυο εθνών, η οποία, παρά τις εθνικές περιπέτειες των Εβραίων ποτέ δεν έπαψε. Ακόμη και σήμερα οι Παλαιστίνιοι αυτοονομάζονται Φιλιστίν-Φιλισταίοι. Από τον καιρό που οι Εβραίοι επέστρεψαν στην Γη Χαναάν τον 13ο αιώνα π.Χ. από την Αίγυπτο ευρίσκοντο με τους Φιλισταίους σε αιώνια σύγκρουση. Και γιατί αυτό; Είναι απλό. Οι Φιλισταίοι εκμεταλλευόμενοι την απουσία των Εβραίων για 400 χρόνια στην Αίγυπτο επεκτάθηκαν στα εδάφη τους και οι Εβραίοι υπό τον Μωυσή αρχικά και με τον Ιησού του Ναυή μετά έπρεπε να διεξάγουν αγώνα για να τους εκτοπίσουν από τα πατρογονικά εδάφη. Αγώνα κυριολεκτικά εξοντωτικό, σήμερα θα τον αποκαλούσαμε ολοκληρωτικό, νικηφόρο για τους Εβραίους με την καθοδήγηση Μεσσίων (σσ. Μεσσίας για την εβραϊκή Ιστορία ήταν πάντα άνθρωπος με σάρκα και οστά, ήταν πάντα αυτός που τους έσωζε από τους εχθρούς. Ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Σαμψών, ο Δανιήλ, ο Δαυίδ κ.ά. ήταν άπαντες Μεσσίες κατά την εβραϊκή αντίληψη μη έχουσας ουδεμία σχέση με την χριστιανική αντίληψη περί Μεσσία). Τότε, όπως και σήμερα, πολλοί άνθρωποι έπρεπε να μοιράσουν λίγο τόπο. 

Σε όλο το διάβα της Ιστορίας τους οι Εβραίοι είχαν την αντίληψη οτι ήσαν ο περιούσιος λαός του Ενός και Μοναδικού Θεού, Δημιουργού του Κόσμου και Υπέρτατου Κριτή. Το μοναδικό Δόγμα και Σύμβολο της Πίστεως των Εβραίων ήταν και παραμένει η πρώτη φράση του ιερού βιβλίου Τορά ''Ισραήλ, Ένας είναι ο Θεός σου και κύριός σου''. Τελεία και παύλα. Σε έναν κόσμο πολυθεϊσμού, όπου οι άνθρωποι πίστευαν οτι δεν χρειάζεται να πιστεύουν σε έναν μόνο θεό αφού μπορούσαν να πιστεύουν σε πολλούς, η εβραϊκή πίστη στο Έναν τους οδήγησε στην πεποίθηση οτι ο Ένας μόνον αυτούς τους φωτισμένους, τους αληθινούς πιστούς έχει ως εκλεκτό Του λαό και επομένως αυτοί είναι ο ΄΄περιούσιος λαός'' του Κυρίου. Πλην όμως την αντίληψη αυτή δεν αποδέχθηκαν ούτε οι πολυθεϊστές της Αρχαιότητος, ούτε οι Χριστιανοί, ούτε οι Μουσουλμάνοι. Οι χριστιανοί τους ονόμαζαν άνομους και το Κοράνι τους θεωρεί παραπλανημένους. Μην γελιέστε, η βάση του αντισημιτισμού είναι ακριβώς αυτό. Ούτε η επιτυχία των Εβραίων στο εμπόριο και στην παραγωγή πλούτου, ούτε η πολιτική τους επιρροή, ούτε η άρνησή τους να παντρεύονται αλλόθρησκους, ούτε τίποτε άλλο δεν μπορεί να εξηγήσει τον αντισημιτισμό παρά η απόρριψη από τους άλλους της ιδέας του περιούσιου λαού του Θεού για έναν λαό που κατά τα άλλα όντως πρώτος από όλους συνέλαβε την ιδέα του Ενός Θεού. 

Το 70 μ.Χ. οι Εβραίοι, μη ανεχόμενοι την διακυβέρνησή τους από τους πολυθεϊστές Ρωμαίους επαναστάτησαν εναντίον τους. Η αποτυχία της εβραϊκής επανάστασης και τα σκληρά αντίποινα της Ρώμης οδήγησαν στην μεγάλη εβραϊκή Διασπορά και στην εικόνα του περιπλανώμενου Εβραίου που ούτε επί Ρώμης, ούτε επί Χριστιανισμού τους επέτρεπαν να κατέχουν ιδιόκτητη γη (έτσι εξηγείται και η επιτυχία τους στο εμπόριο, εφόσον δεν τους έμενε να κάνουν και τίποτε άλλο). Ένα μέρος της Διασποράς μετά το Ολοκαύτωμα 1941-1945 επετράπη από τις Μεγάλες Δυνάμεις το 1948 να επιστρέψει στα εδάφη του αρχαίου Ισραήλ και να δημιουργήσει εκ του μηδενός νέο εβραϊκό κράτος 2.000 χρόνια μετά της καταστροφή του 70 μ.Χ. Για αιώνες οι Εβραίοι όπου και να ευρίσκοντο διατήρησαν το όνειρο επιστροφής στην πατρογονική εστία που τους έδωσε πρώτος ο Αβραάμ. Πραγματικά κανείς λαός δεν θα πετύχαινε να διατηρήσει τέτοια πίστη για τόσα χρόνια, μπροστά στην οποία κάθε άνθρωπος θα πρέπει να υποκλίνεται (ο γράφων ναι και αναγνωρίζει την κολοσσιαίων διαστάσεων ευγνωμοσύνη που τους οφείλουμε για την ιδέα του Ενός και Μοναδικού Θεού που εισήγαγαν αυτοί πρώτοι στον κόσμο). 

Το 1948 επαναλήφθηκε το δράμα της Εξόδου από την Αίγυπτο. Οι Ισραηλινοί εξεδίωξαν βιαίως εκατοντάδες χιλιάδες Φιλισταίους από την γη της Παλαιστίνης προκειμένου να ανακτήσουν την πατρογονική εστία και να δημιουργήσουν δικό τους κράτος εγκαινιάζοντας  μια νέα περίοδο εχθρότητας μεταξύ των δυο λαών. Οι πόλεμοι του 1967, του 1973, οι Ιντιφάντες (εξεγέρσεις) των συγχρόνων Φιλισταίων, η παλαιστινιακή τρομοκρατία εναντίον ευρωπαϊκών στόχων μέχρι τα μέσα της δεκαετίας 1980 κ.ά. όπως και η τωρινή επίθεση εναντίον Ισραηλινών πολιτών με 1.400 νεκρούς βάναυσα δολοφονημένους αποτελούν απότοκο του 1948, απαρχή του νέου εβραϊκού κράτους και της εκδίωξης των Φιλισταίων από τα εδάφη που κατείχαν κατά την διάρκεια της Διασποράς. Όπως και με την Έξοδο από την Αίγυπτο, κλήθηκαν και αναγκάστηκαν πολλοί άνθρωποι να μοιραστούν το 1948 λίγο τόπο.

Από την άλλη μεριά, όντως οι Ισραηλινοί δεν θα έχουν πια που να πάνε αν χάσουν αυτόν τον πόλεμο και το κράτος τους χαθεί (το είπε πρώτη η Γκόλντα Μέϊρ κατά τον πόλεμο του 1973). Η νίκη εναντίον της Χαμάς, η οποία είναι πράγματι τρομοκρατική-δολοφονική οργάνωση και δεν δικαιούται υποστηρίξεως από κανέναν, είναι κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ. Το Ισραήλ, 1.400 χρόνια μετά την επικράτηση του Ισλάμ στην Μέση Ανατολή και 700 χρόνια μετά τις Σταυροφορίες αντιμετωπίζεται από τους Άραβες και όλους τους Μουσουλμάνους γενικώς όπως οι πρόγονοί τους αντιμετώπισαν τα σταυροφορικά κράτη από το 1100 μέχρι το 1.300. Ως παρείσακτους στην γη του Ισλάμ που πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Μόνο που οι Εβραίοι δεν είναι Σταυροφόροι. Οι Μουσουλμάνοι εδώ κάνουν λάθος. Κάθε επίθεση εναντίον του Ισραήλ νομιμοποιεί κάθε αντίδρασή του και ατσαλώνει την θέληση των Ισραηλινών να παραμείνουν στην πατρογονική τους γη με όποιες θυσίες χρειασθούν. 

Η απόφαση του Ισραήλ να εξαλείψει την Χαμάς είναι ανέκκλητη και δικαιολογημένη, εφόσον μιλάμε για τρομοκράτες και στυγνούς δολοφόνους. Το θέμα είναι τι θα γίνει μετά. Εδώ ο γράφων πιστεύει την ρήση ''ουδέν κακόν αμιγές καλού''. Η εξάλειψη της Χαμάς στην Γάζα συνοδεύεται με ανείπωτα πάθη του λαού της και αυτό είναι πολύ σοβαρό για να μείνει έτσι. Είναι σίγουρο οτι με το τέλος της περιπέτειας ολόκληρη η διεθνής κοινότητα θα πιέσει και τις δυο πλευρές, Ισραηλινούς και Φιλισταίους να εύρουν μια λύση, ώστε να επέλθει επιτέλους ειρήνη σε αυτό που οι πρώτοι χριστιανοί ονόμαζαν ΄΄βασίλειο των ουρανών΄΄. Η λύση είναι η αμοιβαία αναγνώριση παλαιστινιακού και εβραϊκού κράτους με τα υπάρχοντα σύνορα (αφού απομακρυνθούν χάριν της ειρήνης ορισμένοι εβραϊκοί οικισμοί στην Παλαιστίνη). Ένα κομμάτι της Ιερουσαλήμ μακάρι να δοθεί ως νέα παλαιστινιακή πρωτεύουσα, δεδομένου οτι οι Άραβες της πόλης αυτής είναι πολλοί. Ένας δρόμος θα ενώνει Γάζα και Παλαιστίνη περνώντας τα ισραηλινά εδάφη διευκολύνοντας το εμπόριο. Η ευκαιρία που προσφέρει αυτή η κρίση θα ήταν πελώριο λάθος να πάει χαμένη και όπως θα έλεγε και ο Ταλεϋράνδος, υπουργός Εξωτερικών του Μ. Ναπολέοντα ''το λάθος είναι χειρότερο από το έγκλημα'' (στην εξωτερική πολιτική).

Ο γράφων εδώ καταθέτει την άποψή του και εύχεται αιώνια ειρήνη στο ''βασίλειο του Θεού'', δηλαδή στους Αγίους Τόπους όλων, χριστιανών, μουσουλμάνων, Εβραίων.