Γράφει ο  Ιωάννης Ξηρός,  Ταξ|χος ε.α.

Ολόκληρα τμήματα των φοιτητικών εστιών του Πολυτεχνείου Αθηνών ήταν για χρόνια κατειλημμένο από ληστές, βιαστές και λοιπούς Αλβανούς κακοποιούς. Η Αστυνομία, ο πρύτανης και κάθε αρμόδιος ήταν σε γνώση της κατάληψης και ουδέν έπρατταν. Γιατί; Μα διότι ναι μεν το άσυλο στα πανεπιστήμια καταργήθηκε, πλην όμως η μακροχρόνια παράδοση που άφησε πέφτει ως φάντασμα στην σκέψη όλων όσων έχουν την ευθύνη της φύλαξης των χώρων των πανεπιστημίων και δημιουργεί φόβο. Ο φόβος ή μάλλον η φοβία, η τάση που έχει κάποιος να φοβάται και να αποφεύγει κάποιες καταστάσεις εμποδίζουν τα πνεύματα των αρμοδίων να κάνουν το καθήκον τους ό'τι και αν λέγει ο νόμος. Για να εφαρμοστεί ο νόμος δεν αρκεί ο νόμος, χρειάζεται προπάντων θάρρος και θάρρος που μπορούν να βρουν τα δειλά ανθρωπάκια των διοικήσεων των πανεπιστημίων που χρόνια και χρόνια τώρα φοβούνται;
Όσο για τα υπόλοιπα κρατικά όργανα και την ίδια την κυβέρνηση που γνώριζαν την κατάσταση οφείλουν να δώσουν λόγο για την αβελτηρία τους και την καθυστέρηση να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου από τα πανεπιστήμια και όχι να αυτο-συγχαίρονται που μετά από χρόνια εδέησαν να ακούσουν τις οιμωγές των φοιτητών και να επέμβουν. Αυτή η κατάσταση δίδει την εικόνα ενός κράτους-μη κράτους. Την εντύπωση του εικονικού κράτους δίδει επίσης και η εικόνα να συνοδεύονται τα άτομα της πανεπιστημιακής αστυνομίας από όργανα της κανονικής αστυνομίας και μάλιστα έξω από τους χώρους. Εάν ένα δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να επιβάλει τους νόμους του και να προστατεύσει τους πολίτες του τότε η δημοκρατία κινδυνεύει. Διότι χρειαζόμαστε την ελευθερία για να προστατευόμαστε από τις καταχρήσεις του κράτους, χρειαζόμαστε όμως και το κράτος για να προστατευόμαστε από τις καταχρήσεις της ελευθερίας.
Η μεγαλύτερη κατάχρηση της ελευθερίας είναι η επιβολή της θέλησης της θορυβώδους μειοψηφίας επί της σιωπηλής πλειοψηφίας. Αμφιβάλλει κανείς οτι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν επιθυμεί ομαλώς λειτουργούντα πανεπιστήμια και απομάκρυνση όλων των παρανόμων από αυτά; Και όμως, εις πείσμα της πλειοψηφίας οι οργανωμένες φοιτητικές παρατάξεις της Αριστεράς, οι οποίες σε γενικές εκλογές δεν θα εύρισκαν ούτε την ψήφο τους στην κάλπη, βοηθούμενες από το φάντασμα του ασύλου και την φοβία που άφησε εμποδίζουν την εφαρμογή του νόμου περί πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ονόμασαν γιουρούσι την έφοδο των αστυνομικών οι οποίοι διακινδύνευσαν την ζωή τους για να καθαρίσουν την αλβανική μαφιόζικη κόπρο και διακηρύττουν καθημερινώς οτι δεν θα επιτρέψουν την αστυνομία να εισέλθει στις σχολές. Και γιατί; Προφανώς για να διατηρήσουν την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία και να κρατήσουν τα πανεπιστήμια σε κατάσταση επαναστατικής ετοιμότητας όπως έμαθαν στα χρυσά-γι'αυτούς- χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Από την άλλη, βλέπουμε Αλβανούς και διαφόρων άλλων εθνικοτήτων κακοποιούς να λυμαίνονται τις συνοικίες των μεγάλων πόλεων της χώρας και όταν κάποιοι μετά από λίγο καιρό -χάριν του συμπονετικού ποινικού μας συστήματος- αποφυλακίζονται, αντί να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα ασύλου και αυτή η ίδια η ελληνική ιθαγένεια εφόσον θίγουν τόσο βάναυσα την χώρα φιλοξενίας, αφέονται ελεύθεροι για να εγκληματήσουν ξανά, ενώ θα έπρεπε να οδηγηθούν στα σύνορα και να εκδιωχθούν κλωτσηδόν.
Η Ελλάς ευρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση, για να αντιγράψω το κλασικό ερώτημα των δημοσκόπων. Όσο και αν η τωρινή κυβέρνηση επαίρεται για κάποιες οικονομικές επιδόσεις της, η ανασφάλεια που δημιουργεί η παρουσία τόσων παρανόμων αλλοδαπών, οι οποίοι δεν διστάζουν να εγκληματήσουν, των Αλβανών προεξαρχόντων, επισκιάζει κάθε επίτευγμα και ρίχνει βαριά σκιά στην κοινωνία. Ο γράφων επαναφέρει παλαιά πρότασή του για αφαίρεση της ελληνικής υπηκοότητος από αλλαδαπούς κακοποιούς που κάποτε πήραν την υπηκοότητα και κακοποιούν την χώρα. Αυτοί πρέπει να φεύγουν οριστικά από εδώ. Επίσης επαναφέρει επίσης παλαιά πρότασή του για επιβολή αποζημίωσης στα θύματα παρανόμων και βιαίων πράξεων από ανηλίκους στους έχοντες την επιμέλεια αυτών. Όταν ένας γονέας ξέρει οτι θα πληρώσει ο ίδιος για τις ΄΄παληκαριές΄΄ του κανακάρη του θα το σκεφτεί δυο φορές πριν τον αφήσει ρέμπελο. Όσον αφορά στα πανεπιστήμια μια είναι πλέον η λύσις. Αφαίρεση της ιδιότητας του φοιτητή από όσους φοιτητές συλλαμβάνονται και καταδικάζονται για κατάληψη δημοσίου χώρου και αντίσταση κατά της αρχής. Εάν θέλουν κάποιοι να γυμναστούν επαναστατικά ας πάνε αλλού και να αφήσουν τα πανεπιστήμια στην ησυχία τους. Οι κομματικές νεολαίες στις σχολές να τεθούν εκτός νόμου . Αν θέλουν τα κόμματα νεολαίες ας τις έχουν στα γραφεία τους.
Αλλά μάλλον ζητάω πολλά από ένα πολιτικό σύστημα που αγρεύει στελέχη από διεφθαρμένες λόγω διαπλοκής κομματικές νεολαίες. Επίσης μάλλον ζητάω πολλά από ένα ποινικό σύστημα (ο Θεός να το κάνει) που επέτρεψε στους δωροδόκους και δωρολήπτες της Σίμενς να απαλλαγούν λόγω εικοσαετούς (!!!) παραγραφής. Τι έκαναν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι;
Η απαλλαγή από τα καθάρματα της ελληνικής κοινωνίας θα αργήσει, φοβάμαι. Ιδιαίτερα αν έχει για υπουργούς Δικαιοσύνης άτομα σαν τον Κων. Τσιάρα (αλήθεια, έψαξαν πολύ για να τον βρουν αυτόν); Μόνο με τον σχηματισμό μιας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων (κρίσιμη μάζα είναι αυτή που κρίνει τις εκλογές) θα δεηθεί το πολιτικό σύστημα, το οποίο αυτή την στιγμή είναι όμηρο της πνευματικής δικτατορίας της πολιτικής ορθότητος και της κληρονομιάς της Μεταπολίτευσης, να αλλάξει  τα πράγματα και να απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τον φόβο. Θα ευρεθεί;