Όταν πριν ένα χρόνο ξανάρχισαν τα σιδηροδρομικά δρομολόγια για το  Βελιγράδι, άρχισαν και οι συζητήσεις στον σύλλογο φίλων σιδηροδρόμου Τρικάλων για μια σιδηροδρομική εκδρομή προς τα βόρεια.

Τελικά η απόφαση πάρθηκε κι έτσι μαζευτήκαμε 44 μέλη και φίλοι του συλλόγου για ένα ταξίδι περίπου προς το άγνωστο, αφού ιδέα δεν είχαμε για το κλινοθέσιο βαγόνι και τη λειτουργία του.

Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε τον τελευταίο καιρό και ο εκτροχιασμός ενός μεγάλου εμπορικού συρμού που έκλεισε την σιδηροδρομική γραμμή προς την Ειδομένη.

Έτσι αφού μετά από πολλές προσπάθειες καταφέραμε να κλείσουμε μέσω Βελιγραδίου και Σκοπίων θέσεις στο τρένο, ξεκινήσαμε το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης οδικά με πούλμαν για την Θεσσαλονίκη, αφού όπως είναι γνωστό ο ΟΣΕ έχει φροντίσει το πρώτο και τελευταίο τρένο της ημέρας να αναχωρεί από τα Τρίκαλα για την συμπρωτεύουσα στις οκτώμισι το πρωί !!!

Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν μετεπιβιβαστήκαμε σε λεωφορείο του ΟΣΕ το οποίο μας πήγε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Γευγελή στην επικράτεια των Σκοπίων πια.

Εκεί επιβιβαστήκαμε στο βαγόνι μας και τώρα πια έπρεπε να τα μάθουμε όλα απ' την αρχή. Πού θα μπουν οι αποσκευές, πώς ανοίγουν τα κρεβάτια, πώς θα ανεβούμε στα πάνω κρεβάτι  κλπ κλπ. Άσε που μάλλον λόγω της απραξίας το βαγόνι δεν ήταν και στα καλύτερά του.

Κάπως έτσι λοιπόν μέσα στο πρώτο σκοτάδι  της αφέγγαρης  νύχτας το ηλεκτροκίνητο παρακαλώ τρένο μας ανέβαινε προς τα βόρεια ακολουθώντας την αριστερή όχθη του Βαρδάρη ποταμού (Αξιού).

Κάπου κάπου τα φώτα του απέναντι δρόμου αντιφέγγιζαν στην επιφάνεια του ποταμού δίνοντάς μας την ευκαιρία να έχουμε μια πρώτη εικόνα για το τοπίο που μας περιβάλλει.

Κάπως έτσι κι ενώ δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αν ήταν προτιμότερα  τα κρεβάτια ή οι άδειες θέσεις στα κουπέ των διπλανών βαγονιών φθάσαμε στην ολόφωτη πια πόλη του Τίτο Βέλες. Από ότι αντιληφθήκαμε γιόρταζε η εκκλησία της πόλης (ήταν της Ζωοδόχου Πηγής)  κι έτσι το τρένο πέρασε σφυρίζοντας διαρκώς  μέσα από ένα μεγάλο πανηγύρι.

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε μέχρι που φθάσαμε στα Σκόπια, όπου το τρένο γέμισε με εκατοντάδες  επιβάτες.

Λίγο πιο πάνω συναντήσαμε τα Σερβικά σύνορα όπου είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν ακόμα συνοριακό έλεγχο. Η ώρα ήταν πια πολύ προχωρημένη κι έτσι όσοι επέλεξαν τα κρεβάτια ξάπλωσαν για να αναλάβουν δυνάμεις. Το ξημέρωμα μας βρήκε πια σε πιο ομαλά εδάφη στην πορεία για το Βελιγράδι. Η σιδηροδρομική γραμμή όπως φάνηκε ήταν σε κακά χάλια και έτσι η ταχύτητα του τρένου ήταν πολύ μικρή καθυστερώντας ακόμα περισσότερο την άφιξή μας στην Σερβική πρωτεύουσα.

Εκεί μας περίμενε η ξεναγός μας με το μισθωμένο πούλμαν για την ξενάγηση στην πόλη.

 Ακούσαμε και μάθαμε πολλά για την ιστορία της Σερβικής πρωτεύουσας, επισκεφθήκαμε τον μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Σάβα, είδαμε το άγαλμα του Ρήγα Βελεστινλή, τον Πύργο όπου άφησε φυλακισμένος την τελευταία του πνοή και από το κάστρο της πόλης απολαύσαμε την καταπληκτική θέα προς τη συμβολή των ποταμών Σάβα και Δούναβη με το μεγάλο κατάφυτο νησί που είναι φυλασσόμενο πάρκο.

Η ώρα πια είχε περάσει οπότε περνώντας με το πούλμαν ανάμεσα από τα δύο βομβαρδισμένα από τα Νατοϊκά αεροπλάνα κτίρια πήγαμε στο ξενοδοχείο, όπου μας περίμενε ένα καταπληκτικό και ταυτόχρονα λυτρωτικό γεύμα. Ακολούθησε τακτοποίηση στα δωμάτια ξεκούραση και το απόγευμα βόλτα στο κέντρο της πόλης, καφεδάκι, ψώνια, για να καταλήξουμε τελικά στα τουριστικά ταβερνάκια όπου δοκιμάσαμε τις ντόπιες σπεσιαλιτέ και είχαμε της ευκαιρία να ακούσουμε τις περιφερόμενες από ταβέρνα σε ταβέρνα  ορχήστρες που έπαιζαν Σέρβικες αλλά και Ελληνικές, για χάρη μας,  μελωδίες.

Το επόμενο πρωί μαζέψαμε και πάλι τα πράγματά μας  και αναχωρήσαμε για την Βοϊβοντίνα. Περάσαμε από το νέο Βελιγράδι που οικοδομήθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διαβήκαμε την μεγάλη γέφυρα του Δούναβη και κάνοντας μια συνολική διαδρομή ογδόντα περίπου χιλιομέτρων μέσα σε έναν  απέραντο εύφορο κάμπο φθάσαμε στην πανέμορφη πόλη του Νόβισαντ.

Ανεβήκαμε τα πολλά σκαλοπάτια για να φτάσουμε στην κορυφή του κάστρου από όπου είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια ακόμα εξαιρετική θέα. Είδαμε και τα βάθρα που απόμειναν από μια ακόμα βομβαρδισμένη γέφυρα και κατηφορίσαμε στο κέντρο της πόλης με το καθαρό κεντροευρωπαϊκό στυλ. Στο Νόβισαντ τα μάτια του επισκέπτη δεν χορταίνουν κυριολεκτικά να απολαμβάνουν την αρμονία,  την ομορφιά και την καθαριότητα της πόλης. Βρήκαμε και το παλαιότερο εστιατόριο της πόλης για το γεύμα μας και τελικά το απόγευμα  πήραμε τον δρόμο προς το Βελιγράδι όπου μας περίμενε το τρένο της επιστροφής.

Τώρα πια είχαμε εκπαιδευτεί στην επιβίωση στο κλινοθέσιο βαγόνι, στρώσαμε τα κρεβάτια μας και ξαπλώσαμε σχετικά νωρίς για ξεκούραση.

Το χάραμα της Κυριακής μας βρήκε λίγο νοτιότερα από την πόλη των Σκοπίων και όσοι ξύπνησαν νωρίς είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το τοπίο καθώς το τρένο γλιστρούσε δίπλα στα νερά του Βαρδάρη κινούμενο προς τα Ελληνικά πια σύνορα όπου φθάσαμε στις 9.30 το πρωί περίπου.

Ακολούθησε το οδικό ταξίδι μας προς τα Τρίκαλα όπου φθάσαμε το μεσημέρι της Κυριακής γεμάτοι εικόνες και αξέχαστες αναμνήσεις.

Τον Ιούνιο θα επισκεφθούμε τις Μηλιές του Πηλίου με το τρενάκι στη στενή γραμμή του Ντε Κίρικο, ενώ το επόμενο μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό προγραμματίζεται να γίνει στην γειτονική Τουρκία όπου θα έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε με το υπερσύγχρονο τρένο υψηλών ταχυτήτων στη διαδρομή: Κωνσταντινούπολη-Εσκί Σεχίρ-Αλμυρά Έρημος-Άγκυρα.

Το ΔΣ του συλλόγου ευχαριστεί θερμά τους φίλους του συλλόγου που πήραν μέρος στην εκδρομή μας.