Έχει ενδιαφέρον η άποψη των επωνύμων για τα τεκταινόμενα, ειδικά εκείνων που εκτίθενται με την δουλειά τους και δεν κρύβουν σκέψεις και συναισθήματα:

Το παρακάτω σημείωμα είναι του συμπολίτη σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ από το διαδίκτυο:

«Στην πραγματική ζωή -στα λεωφορεία, στα καφέ, στις ουρές, στις Υπηρεσίες, όπου τέλος πάντων κυκλοφορώ- οι άνθρωποι παραμένουν, ακόμα, φιλικοί, συναινετικοί, έχουν υπομονή, κατανόηση και χιούμορ. 
Στα social media όμως βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους, τόσο οι νεο-σταυροφόροι του ΝΑΙ όσο και οι παλαιο-ταλιμπάν του ΟΧΙ. Ίσως επειδή όταν γράφεις στον υπολογιστή ο μόνος που έχεις απέναντί σου είναι ο εαυτός σου, το δικό σου είδωλο, με τον οποίο έχουμε συνήθως πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς. Προτιμάμε λοιπόν να βάλλουμε εναντίον των άυλων άλλων. 
Στην πραγματική επαφή, αντίθετα, κάτι στο βλέμμα του άλλου, κάτι στο ντύσιμό του, μια ατέλεια του σώματός του, η χροιά της φωνής του, μπορούν να μας μαλακώσουν (ή να μας εξαγριώσουν, εννοείται!).

Έχω πάθει κατάθλιψη με την ξεφτίλα ανθρώπων (και των δυο πλευρών) που θεωρούσα ότι έχουν ήθος και ποιότητα. Κατέρρευσαν μπροστά στα μάτια μου με πάταγο. Όσο μακρύτερα μείνει κανείς από την καφρίλα που κυκλοφορεί εδώ μέσα τόσο καλύτερα. Ανεξαρτήτως τού εάν θα ψηφίσει ΝΑΙ ή ΟΧΙ. 
Εδώ μέσα έχει αρχίσει για τα καλά ο εμφύλιος. Ευτυχώς εκεί έξω όχι ακόμα…»

Κ.Τ.