Από τότε που η Ελλάδα έγινε κράτος (1827), σπανίως είχε σταθερή κυβέρνηση τετραετίας. Είναι περιττό να αναφέρουμε όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους πρωθυπουργούς μετά τον δολοφονηθέντα πρώτο κυβερνήτη της μικρής τότε χώρας μας Ιωάννη Καποδίστρια. Θλίψη προκαλεί η Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. 185 κυβερνήσεις σε μια χρονική περίοδο 188 ετών! Κατά μέσον όρο είχαμε μια κυβέρνηση το χρόνο. 

Σε τι οφείλεται αυτό το γελοίο όσο και καταστροφικό φαινόμενο; Πρέπει να έχει κανείς γνώσεις Ψυχολογίας, Κοινωνιολογίας, φυλετικής ιδιοσυστασίας των Ελλήνων, ίσως και της κλιματικής επίδρασης στην συμπεριφορά των ανθρώπων, για να ερμηνεύσει ορθά το φαινόμενο. Δεν κατέχω σε βάθος τέτοιες γνώσεις και συνεπώς η γνώμη μου δεν έχει το βάρος των απόλυτα ειδημόνων. Παρ’ όλα αυτά θα τολμήσω να εκφράσω την άποψή μου, αφού στη Δημοκρατία μας ο καθένας λέει ό, τι θέλει!

Νομίζω ότι η κύρια αιτία του μοναδικού σε όλον τον κόσμο φαιδρού φαινομένου είναι η παθολογική φιλοδοξία των Ελλήνων. Όλοι οι Έλληνες θέλουν να γίνουν βουλευτές, υπουργοί ή… πρωθυπουργοί και πιστεύουν ότι είναι ικανοί και κατάλληλοι γι’ αυτά τα αξιώματα. Τους λείπει προφανώς η αυτογνωσία. Και αυτό φαίνεται σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής:  Όταν ο Έλληνας δεν κατέχει την ελληνική γλώσσα και φιλοδοξεί να γίνει πεζογράφος ή ποιητής, όταν ο ηθοποιός ή ο τραγουδιστής ή ο αθλητής  θέλει και μπορεί λόγω αναγνωρισιμότητας να γίνει υπουργός… Άλλωστε κάποιος είπε ευφυώς ότι «στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις». 

Η ακυβερνησία μας οφείλεται και στην δημαγωγία των πολιτικών. Ο κάθε πολιτικός, όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, λέει συνεχώς ψέματα, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, κατηγορεί μονομερώς τους αντιπάλους του, μέχρι να κατορθώσει να κατακτήσει την εξουσία, οπότε αρχίζει να τρυγά τα προνόμια που του δίνει αυτή. Και τότε αρχίζει η ιστορία ανάποδα, μέχρι η νέα αντιπολίτευση χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα καταφέρει να τον εξοντώσει πολιτικά. Αλλά ο άνθρωπος έχει ήδη ηρεμήσει, διότι το όνομά του γράφτηκε στον κατάλογο των πρωθυπουργών της Ελλάδας. 

Άλλωστε και στις μέρες μας αυτά ζει και αναρωτιέται κανείς: εδώ αριστερά… εκεί αριστερά… που είναι η αριστερά; Ο λαός μπορεί να κάνει πως δεν κατάλαβε τι έχει συμβεί με το τρίτο μνημόνιο; Όλα δικά τους τα θέλουν οι κυβερνητικοί πολιτικοί, αρκεί να μη φύγουν από την Βουλή και χάσουν το μισθό που ούτε και μπορούσαν να φαντασθούν ότι θα είχαν στη ζωή τους και στα καλύτερα όνειρά τους και παράλληλα να μην χάσουν τον κρατικό κορβανά και τη διαπλοκή που σε ανακυκλώνει στην εξουσία. Κατά τα άλλα για τους σημερινούς κυβερνητικούς αριστερούς ο λαός είναι «κυρίαρχος» και μόνο αυτός αποφασίζει για την τύχη του… Αλλά στο τέλος του 2014 πάνω από τον μισό «κυρίαρχο» λαό έλεγε να μην πάμε σε εκλογές γιατί έτσι και αλλιώς άλλοι «κάνουν κουμάντο…» ενώ κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε την οικονομία, να βάλουμε νέα λουκέτα και να βγάλουμε στο δρόμο και άλλους εργαζόμενους.

Με το καλημέρα όμως στην Ευρώπη μέχρι και ο λαός κατάλαβε πως όταν έχεις κατασπαταλήσει (από το 1981) περίπου 900 δισ. ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία και έχεις πάρει κάπου 300 δισ. ευρώ σε δανεικά πολύ δύσκολα είσαι και εσύ κυρίαρχος στον τόπο σου. Το κατάλαβε για τα καλά ο τωρινός-σημερινός πρωθυπουργός και πέρασε στη δεξιά… όχθη του χειμάρρου δίπλα στους Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά που επίσης το αντιλήφθηκαν όπως και τον Καραμανλή που το έβαλε στα πόδια… Αλλά στην πλευρά που είναι και οι άλλοι, ούτε οι ανοησίες της Θεσσαλονίκης περνάνε, ούτε τα φτηνά  κόλπα με τους «δράκους» του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που πολεμάνε τους κακούς αριστερούς της Ελλάδας μπας και ξεσηκώσουνε και τους αριστερούς της Ευρώπης… Δεν περνάνε, γιατί από τον Γ. Παπανδρέου-Γ. Παπακωνσταντίνου αρχικά αλλά και από τους διαδόχους τους εμπέδωσαν… πως, αν με τα μνημόνια δεν κάνουν και την Βαλκανική Ελλάδα ευρωπαϊκό κράτος με δικαιώματα μεν αλλά και υποχρεώσεις προς την Ευρώπη, θα χάσουν και το πολιτικό παιχνίδι και ορισμένα από τα  λεφτά τους, αυτά τουλάχιστον που βρίσκονται στην Ελλάδα. Έτσι έγινε και πήραν και το κουμάντο και η κυριαρχία του «κυρίαρχου» λαού που για όσους δεν το προσέξανε… ουδέποτε χάθηκε, στην ίδια έκταση τουλάχιστον, για τους Ιρλανδούς, τους Ισπανούς τους Πορτογάλους αλλά (σε μεγάλο βαθμό στη συνέχεια) και για τους Κυπρίους. Και επειδή άλλα λεφτά δεν υπάρχουν από κανέναν στον πλανήτη γιατί αυτοί που τα έχουν δεν είναι ηλίθιοι ηγέτες, προσπαθούν πολλοί να καλοβολευτούν στην όχθη… που διάλεξαν και οι άλλοι.

Γιατί το ζητούμενο πλέον δεν είναι η αερολογία και ποιος την προσφέρει καλύτερα αλλά η οικονομία και ποιος θα είναι ικανός να ταΐσει τα 2.000.000 ανέργων του 2016. Η οικονομία και ποιος μπορεί να φέρει επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Η οικονομία και πώς με φορολογικά κίνητρα και πραγματικές ευκαιρίες θα συγκρατήσεις την ραγδαία επιχειρηματική, επαγγελματική και επιστημονική μετανάστευση αλλά και εν πολλοίς κατάρρευση.

Άλλη αιτία είναι η πολιτική απαιδευσία του λαού. Ο λαός αρέσκεται να ακούει ευχάριστες υποσχέσεις μη μπορώντας να κρίνει αν αυτές είναι πραγματοποιήσιμες. Νομίζει ότι ο πρωθυπουργός έχει στη διάθεσή του μια τεράστια αποθήκη γεμάτη με χρυσάφι και χαρτονομίσματα και εξαρτάται από την θέλησή του η ικανοποίηση των αιτημάτων των κοινωνικών τάξεων. Άρα μπορεί να παρέχει στον λαό υψηλούς μισθούς, δημόσιες θέσεις… αργία και ευδαιμονία. Γι’ αυτό οι πολιτικοί μιλούν πάντοτε για δικαιώματα και παροχές και ουδέποτε για εργασία και παραγωγή. Και επειδή ο λαός απογοητεύεται, όταν διαπιστώσει ότι ο λαοπλάνος πολιτικός του έδινε ψεύτικες υποσχέσεις, στις επόμενες εκλογές ψηφίζει άλλον απατεώνα. Και η αλυσίδα της απάτης δεν έχει τέλος.

Μια άλλη αιτία της ακυβερνησίας εξίσου σημαντική είναι ο πολυκομματισμός. Αν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν ουσιαστικά δύο κόμματα, στην Αγγλία τρία, στη Γαλλία τρία, στη Γερμανία τέσσερα και στην Ελλάδα σαράντα δύο, μπορεί να καταλάβει γιατί βρισκόμαστε σε αυτή την άθλια πολιτική και οικονομική κατάσταση.

Οι ιδεολογίες βέβαια δεν είναι σαράντα δύο. Είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Πολιτικώς είναι τρεις: Δημοκρατία,  Δικτατορία του  προλεταριάτου, Φασισμός. Και οικονομικώς είναι τέσσερις: Καπιταλισμός, οικονομικός λιμπεραλισμός, σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Επικράτησε βέβαια μετά την Γαλλική Επανάσταση η καθιέρωση των όρων δεξιά και αριστερά (1789). Και μετά το 1848 προστέθηκε και ο κομμουνισμός με την ταξική δικτατορία του. Σε κάθε περίπτωση τέσσερα κόμματα αρκούν. Τι χρειάζονται τα σαράντα δύο;

Υπάρχει λύση σ’ αυτό το αστείο αλλά και σοβαρό πρόβλημα της ταλαίπωρης χώρας μας; Νομίζω ότι η λύση πρέπει να είναι νομική. Η Βουλή μπορεί να ψηφίσει νόμο που να απαγορεύει την ίδρυση άλλων κομμάτων πλην των εξής τεσσάρων: ενός δεξιού, ενός κεντρώου, ενός αριστερού –σοσιαλιστικού και ενός κομμουνιστικού.

Όποιος θέλει να πολιτευθεί θα έχει αυτό το δικαίωμα, με την προϋπόθεση ότι θα ενταχθεί σε ένα από τα τέσσερα αυτά κόμματα. Κόμματα κυνηγών…ή …ομοφυλοφίλων θα απαγορεύονται από τον νόμο, διότι είναι γελοία και απαράδεκτα για μια λογική κοινωνία. Τα επαγγελματικά κόμματα θυμίζουν τις παλιές συντεχνίες και τους σημερινούς επαγγελματικούς συλλόγους.

Η Νέα Δημοκρατία, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή δεν είναι δεξιά κόμματα; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Ποτάμι, ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκουν στο Κέντρο; Η Λαϊκή Ενότητα η ΔΗΜΑΡ, ο  ΑΝΤΑΡΣΥΑ  δεν ανήκουν στην Αριστερά; (Και αφού ο αριστερισμός είναι «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», γιατί δεν το ομολογούν ότι είναι εναλλακτικοί κομμουνιστές ή κρυπτοκομμουνιστές; Άλλωστε η σημερινή «Αριστερά-ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι το παλιό ΚΚΕ-εσωτερικού; Γιατί το παρασιωπούν;). Το ΚΚΕ, η ΟΑΚΚΕ, το ΚΚΕ Μ-Λ, το μ-λ ΚΚΕ και όλα τα παρεμφερή δεν είναι μαρξιστικά-κομμουνιστικά  κόμματα;

Συνεπώς τι χρειάζονται όλα τα παραπάνω κομματίδια με τα παντοειδή ονόματά τους; Και εδώ αναφέρουμε μόνον 14-15 κόμματα. Αν αναφέρουμε και τα 42 με τους τίτλους τους καθώς και τα κόμματα του 19ου και του 20ου αιώνα, θα γεμίσουμε δύο με τέσσερις σελίδες με «σκουπίδια» της Ιστορίας! Επιτέλους δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτήν τη νοοτροπία μας προσβάλλουμε την ανθρώπινη φύση και την αισθητική του μέσου ανθρώπου; Πότε θα εξευρωπαϊσθούμε;

Όμως, έχει φαίνεται βρεθεί σ΄αυτή τη χώρα ο τρόπος για να μην αλλάξει ποτέ τίποτε… Αποδείχτηκε ότι κάποιοι έπαιζαν μονόπολη και μας κόστισαν σε λίγους μήνες πολλά δις. Μερικοί είχαν συνεννοηθεί για μεταβατικό δάνειο από τον Πούτιν, άλλοι από το Ιράν! Τελικά αμφότερα τα καλά κράτη δεν θέλησαν να παίξουν μαζί μας αλλά προτίμησαν το ένα να «πάρει» σχετική ησυχία στην Ουκρανία και το άλλο αναθεώρηση του πυρηνικού του προγράμματος! Κι έχει και χειρότερο: Όχι μόνο το εναλλακτικό μας πλάνο για δραχμή περιελάμβανε γιουρούσια στο νομισματοκοπείο και ένα σχέδιο που θα μας έβγαζε μαθηματικά από τη συνθήκη Σέγκεν (το εξήγησε η Κομισιόν στον πρωθυπουργό με ένα πολυσέλιδο πόνημα που του έλεγε πως θα κλείσουν νομοτελειακά τα σύνορα!) αλλά έφτασε βουλευτής του βασικού κυβερνώντος κόμματος να πει ότι το καλύτερο σχέδιο για έξοδο από το ευρώ το είχε ο… Σόιμπλε καθώς προέβλεπε τουλάχιστον την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Το πρόβλημά μας δεν θεραπεύεται όσο δεν παίρνεται μια γενναία απόφαση για λογική χρήση των δημοσίων δαπανών κι όσο προσπαθούμε να αρμέξουμε 4 εκατομμύρια εργαζόμενους στο δημόσιο και στην ελεύθερη οικονομία για να πληρωθούν 3 και κάτι εκατομμύρια συντάξεις, απροσδιόριστος αριθμός εν πολλοίς αχρείαστων, επί της ουσίας, δημόσιων λειτουργών και να στηριχτούν και 1,2 εκατομμύρια άνεργοι μαζί με πολλούς φτωχούς. Όλα τα άλλα κράτη πήγαν προς την άλλη κατεύθυνση. Εμείς συνεχίζουμε να κινούμαστε εκεί που μας έταξαν οι ιδεοληψίες των προστατευόμενων επαγγελμάτων, της «σταθερής και μόνιμης δουλειάς» για πάντα, των αναξιοκρατικών και γι΄αυτό άδικων κοινωνικά διορισμών από το παράθυρο και άλλων πολλών. Μήπως δεν είμαστε πρώτη χώρα σε ιδιοκατοίκηση κάτι που τελικά εκτεθειμένους αφήνει σε περίπτωση διάλυσης πρώτα όσους μένουν στο νοίκι; Μήπως δεν σπάμε ρεκόρ σε φοροδιαφυγή και διαφθορά;

Όμως θα ήταν πταίσματα όλα αυτά αν δεν υπήρχαν ακόμα χειρότερα. Αν δεν ήταν βαθύτατα ριζωμένη η αντίληψη ότι η δουλειά είναι «κάτι» που δίνεται από «κάπου» κι όχι μια διαδικασία παραγωγής με κινητικότητα και αξιολόγηση που φέρνουν την αμοιβή και την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων ανθρώπων.

(Δακτυλογράφηση: Βάσω Κ. Ηλιάδη).