Όταν πριν λίγα χρόνια γνωστός καθηγητής ιατρικής έλεγε ότι το ΕΣΥ για να φτιαχτεί πρέπει να γκρεμιστεί και να ξανακτιστεί από την αρχή, ίσως και να μην είχε άδικο.
Ίσως μόνο τότε να μπορούσε κανείς να οργανώσει τις συνθήκες από την αρχή, να μπορούσε να σχεδιάσει διοικητικά τις υπηρεσίες με ορθό τρόπο, να μπορούσε, να μπορούσε, να μπορούσε…
Μέχρι τότε όμως το πολύπαθο ΕΣΥ, τα δημόσια νοσοκομεία ανά την Ελλάδα, στηρίζονται υποχρεωτικά στους ήρωες τους. Είναι εκείνοι που κρατούν το Εθνικό Σύστημα Υγείας ζωντανό, θυσιάζοντας προσωπικό χρόνο και ζωή, για να στηρίξουν τους ασθενείς που δίνουν τη δική τους μάχη.
Είναι εκείνοι που δε λογίζουν από φακελάκια και δώρα. Δε νοιάζονται αν είσαι πλούσιος ή φτωχός. Ούτε μορφωμένος η αγράμματος. Δεν περιμένουν κάτι, απλά ένα ευχαριστώ και ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης.
Είναι όλοι εκείνοι, γιατροί και νοσηλευτές που κάνουν αθόρυβα τη δουλειά τους, με γλύκα στα χείλη για τους αρρώστους, που τόσο ανάγκη έχουν ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα.
Αρκεί κανείς να επισκεφθεί μια απλή καθημερινή μέρα ένα από τα πολλά δημόσια νοσοκομεία της χώρας για να ανακαλύψει αυτούς τους καλά κρυμμένους ήρωες.
Σίγουρα δε θα τους εντοπίσει σε κάποια προβεβλημένη θέση. Ούτε θα τους δει να κάθονται σε υπερπολυτελή γραφεία. Θα τους ανακαλύψει κάπου σε έναν σκοτεινό θάλαμο, σε ένα μικρό δωμάτιο, σε ένα μικροσκοπικό γραφείο.
Ενδεικτική η περίπτωση του Νοσοκομείου Τρικάλων που συχνά πυκνά κερδίζει θετικά σχόλια από ασθενείς και συγγενείς.
Ως απλός επισκέπτης μπορεί κανείς να καταλάβει πως το λιγοστό προσωπικό, αναγκάζεται να οργανώνεται και να λειτουργεί φιλικά και με φροντίδα προς τους ασθενείς, προκειμένου να καλύψει τις στρεβλώσεις του συστήματος.
Στο τμήμα του Τεχνητού Νεφρού για παράδειγμα, εκεί όπου ταλαιπωρημένοι ασθενείς αναγκάζονται να κάνουν επί ώρες ακούνητοι αιμοκάθαρση, μια μικρή παρέα γιατρών και νοσηλευτών καταφέρνουν και κάνουν καθημερινά τα αδύνατα δυνατά.
Και όταν μιλάμε για μικρή παρέα, μιλάμε για δύο νεφρολόγους και μερικές νοσηλεύτριες.
Δύο γυναίκες νεφρολόγοι όλες κι όλες, καλούνται να αντιμετωπίσουν σε 24ωρη βάση τους 20 μόνιμους αιμοκαθαρόμενους ασθενείς αλλά και τα έκτακτα περιστατικά που προκύπτουν και φυσικά δεν είναι λίγα.


Μάνες και οι δύο, θυσιάζουν σπίτι και ξεκούραση για να σώσουν ασθενείς. Τώρα μάλιστα που είναι καλοκαίρι και έχουν ξεκινήσει οι άδειες, η μία εφημερεύει σε καθημερινή βάση, επί 24 ωρου δηλαδή, για να μπορέσει να λείψει η άλλη.
Οι δύο αυτές γυναίκες συνεχίζουν όμως αδιαμαρτύρητα το έργο τους και αγωνιούν κάθε μέρα για το πότε το υπουργείο Υγείας θα τους στείλει έστω έναν γιατρό ακόμη, για να μπορέσουν να ανασάνουν.
Και μπορεί να τρέχουν από διάδρομο σε διάδρομο για να μπορέσουν να λύσουν προβλήματα, να φροντίσουν ασθενείς, να πάρουν έγκαιρα τις εξετάσεις, όμως δε χάνουν το χαμόγελό τους και την ευγένεια μπροστά στους ασθενείς.
Είναι ίσως αυτό το κλίμα το ανθρώπινο που κάνει το συγκεκριμένο τμήμα διαφορετικό. Αρκεί να «στήσει» κανείς αφτί τώρα τον Ιούλιο στους διαδρόμους, για να ακούσει να φωνάζουν τη μία και μοναδική νεφρολόγο που εφημερεύει σε…μόνιμη βάση με το μικρό της όνομα.
Η Βούλα, όπως ξέρουν όλοι τη νεφρολόγο Παρασκευή Φούντα, είναι μία από αυτές τις ηρωίδες του ΕΣΥ, που μπορεί κανείς να ανακαλύψει κάνοντας απλά μια βόλτα από ένα δημόσιο νοσοκομείο.
Αν ψάξει λίγο περισσότερο στους διαδρόμους, περάσει και από τα Επείγοντα, ίσως να είναι τυχερός και να εντοπίσει και τους άλλους φιλότιμους γιατρούς και νοσηλευτές που ξεχνούν τα «κουρέματα» στους μισθούς τους και δίνουν όλο τους τον εαυτό ανεξάρτητα από κούραση και προσωπικά προβλήματα.


Ίσως αν κανείς είναι τυχερός και βρεθεί στο νοσοκομείο Τρικάλων να πέσει πάνω και στον επικουρικό καρδιολόγο τον Δημήτρη Μπελεσιώτη, που αψηφά ότι είναι επικουρικός και όχι μόνιμος και δίνει όλο του το Είναι.
Αν είναι κανείς τυχερός μπορεί και να πετύχει και τα χαμογελαστά κορίτσια του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών τη Μαρία την Ξάνθη, τη Βάσω την Μπακάση, τη Γιάννα και τη Γωγώ Παπαγιάννη, που παρότι πνίγονται μόνιμα στη δουλειά δε χάνουν τη διάθεσή τους και την αγάπη τους για τους ασθενείς.
Αν είναι τυχερός μπορεί και να βρεθεί στο διάβα του και καμία αποσπαμένη Γενική Γιατρός όπως η κ.Κατσάνου, ή ο ειδικευόμενος ο Χάρης Καραγιώργος…
Η Βούλα, ο Δημήτρης, η Μαρία, ο Χάρης αλλά και όλοι οι άλλοι, είναι οι ήρωες της καθημερινότητας μας, που κατορθώνουν να δώσουν ζωντάνια και ελπίδα στα δημόσια νοσοκομεία που λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν ραγισμένα «οικονομικά θεμέλια»…
Ίσως γι αυτό αυτό το σύστημα να παραμένει ακόμη ζωντανό…
healthreport.gr (Δήμητρα Ευθυμιάδου)