Ξημέρωσε η τέταρτη μέρα στην προχωρημένη βάση (advanced base camp). Ο τρικαλινός γαιτρός και αθλητής Γιώργος Τσιάνος και η αποστολή των 30 Βρετανών αθλητών βρίσκονταν πριν λίγες μέρες στη κατασκήνωση βάσης (base camp), όπου και κατάφεραν να καταρρίψουν το ρεκόρ για μικτό αγώνα touch ράγκμπι στο μεγαλύτερο υψόμετρο.
Στην προχωρημένη βάση ο καιρός είναι αρκετά ψυχρός, όμως δεν φυσάει, γεγονός που αποτελεί ευοίωνη συγκυρία, καθώς η ομάδα σχεδιάζει να αναχωρήσει για τη χιονισμένη έκταση που βρίσκεται κοντά στη προχωρημένη βάση (advanced base camp - ABC) στα 6.400 μέτρα, όπου θα επιχειρήσει να «σπάσει» το δεύτερο ρεκόρ Γκίνες για αγώνα ράγκμπι μόνο ανδρών στο μεγαλύτερο υψόμετρο και συγκεκριμένα στα 6.400 μέτρα.
Αφοσιωμένη στον στόχο η αποστολή ξεκίνησε στις 6:30 το πρωί και ενώ προσπέρασε τον εντυπωσιακό παγετώνα Rongbuk εντόπισε το κατάλληλο σημείο για τη διεξαγωγή του πολυαναμενόμενου αγώνα.


«Ημουν στο πρώτο γκρουπ που έφτασε στο σημείο ώστε να στήσω την ιατρική σκηνή σε περίπτωση που κάποιος αναπτύξει ιατρικά ζητήματα», σημείωσε ο Γιώργος, ενώ πρόσθεσε ότι μερικά από τα πιθανά προβλήματα που μπορούν να ανακύψουν στο υψόμετρο που βρίσκεται η αποστολή είναι δυσκολίες στην αναπνοή, σφοδροί πονοκέφαλοι από την καταβολή υπερπροσπάθειας, και τραυματισμοί από πτώσεις στον πάγο.
Το δεύτερο γκρουπ έφτασε με 2,5 ώρα καθυστέρηση, γεγονός που θορύβησε τον γιατρό της αποστολής και όχι αδίκως. Ενα μέλος της ομάδας, ο Τζέι κατέφθασε λαχανιασμένος. «Οταν άρχισε την πεζοπορία σήμερα το πρωί ένιωθε αιφνίδιο δυνατό πόνο στο αριστερό κάτω μέρος του πνεύμονα», διηγείται ο Γιώργος και προσθέτει: «Οταν έφτασε, πονούσε και δυσκολευόταν να αναπνεύσει».
Οι στιγμές είναι έντονες και η αγωνία μεταφέρεται μέσω της διήγησης των περιστατικών από τον Γιώργο που ως γιατρός της αποστολής έχει το βάρος της ευθύνης.

«Τον έβαλα αμέσως στην σκηνή και τον εξέτασα. Παρόλο που τοποθέτησα μάσκα οξυγόνου, ώστε να λάβει συμπληρωματικό οξυγόνο, παρατήρησα ότι δεν υπήρξε καμία καλυτέρευση. Ο Τζέι δυσκολευόταν ακόμη να αναπνεύσει και πονούσε. Τότε, αποφάσισα πως πρέπει να μεταφερθεί άμεσα στην κατασκήνωση βάσης, αλλά δεν ήξερα πως», επισημαίνει ο Γιώργος και προσθέτει: «Το πρόβλημα ήταν ότι ο ασθενής δεν μπορούσε καν να περπατήσει».
Πρόκειται για μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων από την προχωρημένη βάση των 6.400 μέτρων πίσω στην κατασκήνωση βάσης και τα 5.200 μέτρα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η κάθοδος διαρκεί 8 με 12 ώρες, σύμφωνα με τον Γιώργο, ωστόσο η κατάσταση του ασθενούς είναι τέτοια που «ήταν σίγουρο ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. Ποτέ». 
Εκείνη την κρίσιμη ώρα, ο Γιώργος είδε έναν Θιβετιανό ιδιοκτήτη γιακ που πλησίαζε τη βάση καθώς μετέφερε τον εξοπλισμό για άλλη αποστολή. «Τότε συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος για να μεταφερθεί ο ασθενής στη βάση είναι ένα γιακ», εξηγεί ο Γιώργος. Εκείνο το θιβετιανό βουβάλι ήταν η μοναδική τους ελπίδα. «Πήγα αμέσως στον ιδιοκτήτη και άρχισα να του μιλάω στα αγγλικά, αλλά δεν καταλάβαινε». Αφού βρέθηκε ο διαμεσολαβητής, συζητήθηκε το σχέδιο κατάβασης τόσο με τον ντόπιο όσο και με την υπόλοιπη ομάδα που θα έμενε πίσω  και συμφωνήθηκε το κόστος της μεταφοράς, στις 3 το μεσημέρι ο Τζέι, ο Γιώργος, ο ιδιοκτήτης των γιακ με άλλον έναν ντόπιο και δύο γιακ πήραν τον δρόμο της επιστροφής.

Η κατάσταση παραμένει δύσκολη με την αναπνοή του Τζέι να δυσκολεύει όσο περνάει η ώρα. «Τα επιπέδα οξυγόνου του αγγίζουν το 54%, επικίνδυνο επίπεδο ακόμα και για το υψόμετρο που βρισκόμαστε», εξηγεί ο Γιώργος. Η διαδρομή για την ενδιάμεση κατασκήνωση βάσης διήρκησε 3 ώρες και ένα τέταρτο, με τον Jay να σταματάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να περπατήσει, καθώς οι κραδασμοί από την ίππευση του γιακ του προκαλούσαν αφόρητο πόνο. Ωστόσο, ήταν αδύνατο να περπατήσει με αποτέλεσμα να ανεβαίνει εκ νέου στο γιακ.
 «Φτάσαμε στην ενδιάμεση καταστήνωση που βρίσκεται στα 5.700 μέτρα γύρω στις 6:15 μ.μ.. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μέσω δορυφόρου με το βρετανικό γραφείο που είναι υπεύθυνο για την οργάνωση του ταξιδιού μας, καθώς απαιτούνταν να οργανώσουν τη μεταφορά του Τζέι από την κατασκήνωση βάσης στο πλησιέστερο νοσοκομείο», διηγείται ο Γιώργος.
Διάφορα ζητήματα που ανέκυψαν ανάμεσα στην κυβέρνηση της Κίνας και το υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας κατέστησαν αδύνατη την αποστολή ελικοπτέρου στην κατασκήνωση βάσης για τη μεταφορά του ασθενούς στο νοσοκομείο. «Η ώρα ήταν πλέον 7 το απόγευμα όταν αναχώρησαμε από την ενδιάμεση βάση, ωστόσο η κατάσταση του Τζέι χειροτέρευε. Ωστόσο, χάρη στην απόφαση να χρησιμοποιήσουμε το γιακ, ο Τζέι, παρά τον πόνο και την έντονη δύσπνοια, ήταν όσο ασφαλής μπορούσε να είναι δεδομένων των συνθηκών», εξηγεί ο Γιώργος.

«Ο αριστερός του πνεύμονας υπολειτουργούσε»

Είχε πλέον νυχτώσει κατά την άφιξή τους στην κατασκήνωση βάσης. «Ηταν 10:30 μ.μ. όταν έβαλα τον ασθενή στην ειδικά διαμορφωμένη σκηνή, πλήρως εξοπλισμένη, για να τον εξετάσω. Εκεί εκτίμησα ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη. Ο αριστερός του πνεύμονας υπολειτουργούσε και ήταν σημαντικά αφυδατωμένος. Επίσης, οι δείκτες του καρδιακού ρυθμού, της αρτηριακής πίεσης μαζί με τον ρυθμό αναπνοής, τον κορεσμό οξυγόνου και τη θερμοκρασία ήταν μη φυσιολογικά. Του χορήγησα ενδοφλέβια υγρά και του έδωσα θεραπευτική αγωγή κατάλληλη για ότι είχε εκτιμήσει ότι είχε αλλά και προσαρμοσμένη στις συνθήκες που βρισκόμασταν», εξιστορεί ο Γιώργος.
 «Στις 12 τα μεσάνυχτα η αναχώρηση μας από την κατασκήνωση βάσης ήταν πλέον επιτακτική. Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε στα σύνορα με το Νεπάλ - μια διαδρομή 9 ωρών με αυτοκίνητο - και από εκεί ελικόπτερο θα μετέφερε τον Τζέι στο Κατμαντού»
Το οδικό ταξίδι είχε και αυτό τις δυσκολίες του, σύμφωνα με τον Γιώργο. «Αγροτικοί δρόμοι που περνούσαν ανάμεσα από ψηλά βουνά έκαναν επώδυνη τη διαδρομή για τον Τζέι. Και οι δύο μείναμε ξύπνιοι και κοιτούσα εν αγωνίως το δρόμο, μετρώντας λεπτό προς λεπτό την αφιξή μας».

«Είχε το βλέμμα ετοιμοθάνατου»

«Στα μισά του δρόμου, ο Τζέι μου έπιασε το χέρι πολύ δυνατά. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ηταν σαν να με κοιτούσε ετοιμοθάνατος, είχε το βλέμμα ενός φοβισμένου ανθρώπου που ξέρει ότι είναι ανήμπορο, ότι δεν μπορεί να κάτι παραπάνω», λέει αφοπλιστικά ο Γιώργος, ενώ εκμυστηρεύεται ότι δεν βλέπει πλέον συχνά αυτό το βλέμμα. «Αλλά το είχα συνηθίσει όταν δούλευα στη Νότια Αφρική όταν εργαζόμουν στην υπηρεσία τραυμάτων και ατυχημάτων, όπου ήρθα αντιμέτωπος με τις πιο τρομερές περιπτώσεις εγκλημάτων».
«Είναι οξύμωρο, αλλά το σεβασμό μου και τον ρομαντισμό μου για την ιατρική τον έζησα και τον εξερεύνησα στη Ν. Αφρική. Έχω εξοικειωθεί με το θάνατο. Ο θάνατος έγινε ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου», προσθέτει.

Ο Τζέι δεν ανέπνεε, δεν μποροούσε να μιλήσει, δεν κουνιόταν. "Είχε πάθει ανακοπή. Είχα προετιμαστεί πνευματικά για αυτό, αλλά και για το ότι θα μπορούσε να χάσει τη ζωή του μπροστά μου. Εκανα αυτό που έπρεπε και λίγα λετπά αργότερα τον επαναφέρα".
Οι δύο άνδρες κατάφεραν να φτάσουν στα σύνορα και από εκεί ο Τζέι επιβιβάστηκε στο ελικόπτερο με προορισμό το νοσοκομείο, ενώ ο Γιώργος ξεκίνησε το 9ωρο ταξίδι της επιστροφής του στην κατασκήνωση βάσης.
«Ήμουν συναισθηματικά κενός. Αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ παρά το γεγονός ότι δεν είχα κοιμηθεί σε σχεδόν 2 ημέρες», λέει στο kathimerini.gr. «Μετά από 5 ώρες και όσο ήμουν ακόμη στο δρόμο, με κάλεσαν από το νοσοκομείο που μεταφέρθηκε ο Τζέι».

«Ο Τζέι τα κατάφερε! Ζει! Του αφαίρεσαν από ένα με ενάμισι λίτρα αίματος από το στήθος του. Η διάγνωση είναι ακόμα αβέβαιη, αλλά η αιτία δεν ήταν σίγουρα το υψόμετρο. Του είπαν πως είναι τυχερός που ζει και ότι αν έφθασε στο νοσοκομείο λίγο αργότερα, δεν θα τα είχε καταφέρει».
«Ημουν τόσο χαρούμενος για τον Τζέι», λέει στo kathimerini.gr o Γιώργος, ενώ επεσήμανε ότι ένιωθε ανακουφισμένος και ικανοποιημένος με την εξέλιξη του περιστατικού, καθώς είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που χρήζουν διάσωσης στο Εβερεστ,  να έχουν αίσιο τέλος.
«Τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση χωρίς να το καταλάβω. Οταν ξύπνησα πλησιάζαμε την προχωρημένη βάση. Ηταν οι πιο ξεκούραστες ώρες που έχουν περάσει των τελευταίων ημερών. Τέσσερις ώρες ύπνου είχα καιρό να κάνω», κατέληξε ο Γιώργος.

kathimerini.gr