Γράφει ο Δρ. Κώστας Πατέρας, D. Ed., M.Ed., Ph.D., Πολιτευτής

Όλη η κοινωνία μιλάει για την τραγική θέση της χώρας μας και οι πιο μεγάλοι, ηλικιακά, αναπωλούν με νοσταλγία την ζωή των πολιτών, νέων και ωρίμων, στις προηγούμενες δεκαετίες, από το 1960 και μέχρι το 2010. Χρόνια καλά, χρόνια αισιόδοξα, χρόνια γεμάτα με ζωή, με ελπίδα και με προοπτική.
ην εποχή αυτή, λοιπόν, οι πολίτες ήταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Στις «αλάνες» των γειτονιών και των «μαχαλάδων» υπήρχε κίνηση, υπήρχε ζωντάνια, υπήρχε ανθρωπιά. Οι πιο μεγάλοι στην ηλικία ήταν ήρεμοι, ζούσαν με σωστές οικογενειακές αρχές, με πίστη στο Θεό, με τακτικούς εκκλησιασμούς χωρίς να χουν το άγχος της καθημερινότητας, είχαν δουλειές, δεν ξέραν τι θα πει «ανεργία» και είχαν μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης για όλους.
Οι νέοι της εποχής εκείνης ζούσαν μια αυστηρή αλλά πολύ επικοδομιτική εκπαίδευση. Όλα τα μαθήματα είχαν την βαρύτητά τους από τα θρησκευτικά μέχρι την Μουσική. Υπήρχε πειθαρχία και σεβασμός και η μαθητιώσα νεολαία προσδοκούσε, τελειώνοντας την φοίτηση στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, να πάρει μια θέση στα Πανεπιστήμια και ένα πτυχίο, προκειμένου να βρει μια καλή δουλειά, που θα βοηθούσε την πατρίδα και θα άλλαζε την ζωή των νέων επιστημόνων.
Έτσι οι γειτονιές και οι πλατείες γέμιζαν από χαμόγελα, από τραγούδια και από αγάπη. Περπατούσες στους ήσυχους δρόμους και ένιωθες ασφάλεια. Δεν υπήρχε κλοπή, δεν υπήρχε εγκληματικότητα. Οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών, ήταν σχεδόν ανοιχτά μέρα νύχτα. Φυσικά δεν υπήρχαν οι ανέσεις και η μεγάλη ανάπτυξη της Τεχνολογίας, που υπάρχουν σήμερα. Παρά ταύτα ζούσαν όλοι συμβιβασμένοι με αυτά που είχαν λίγα ή πολλά. Ζούσαν, όμως Α ν θ ρ ώ π ι ν α. Σεβότανε τους γονείς και την Οικογένεια και γηροκομούσαν τους παππούδες.
Το ΣΗΜΕΡΑ με το ΤΟΤΕ σχεδόν δεν έχει καμία σχέση. Σήμερα δεν υπάρχει ζωή ούτε στις «αλάνες», που χάθηκαν από τις πολυκατοικίες, ούτε στους «μαχαλάδες» που έσβησαν από την αποξένωση. Ο καθένας κοιτάζει τα δικά του προβλήματα και η αλλοτρίωση χώρισε τις καρδιές των ανθρώπων, αν και οι στέγες των σπιτιών είναι πολύ κοντά...!
Ο θεσμός της οικογένειας έχει πολλά προβλήματα, αφού οι νέοι θέλουν να … πετάξουν, πριν καλά – καλά αποκτήσουν φτερά και αφού δεν έχουν τον προσήκοντα σεβασμό στους γονείς. Ξεχνούν αυτό που λέγει η Εκκλησία μας «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου για να ευτυχήσεις και για να ζήσεις πολλά χρόνια». Όσο για τους παππούδες, μέχρι πριν την κρίση τους είχαν κλείσει σε γηροκομεία και σε οίκους ευγηρίας, για να μην τους έχουν στα πόδια τους. Μετά το 2010, μόλις μπήκαμε στην τραγική οικονομική κατάσταση, αρκετοί ξαναπήραν τους παππούδες στα σπίτια τους, για να έχουν την σύνταξή τους. Πάντως σήμερα όλοι ζουν σε ένα βαρύ κλίμα… Ανασφάλειας και Εγκληματικότητας. Πουθενά δεν είσαι ασφαλής!
Οι νέοι, σήμερα, ζουν ένα εφιάλτη. Παρέες δεν έχουν. Κάνουν στοιχειώδη κοινωνική ζωή με τα χρήματα των γονέων. Νέοι με πτυχία και με μεταπτυχιακούς τίτλους είναι μόνιμα στην ανεργία, εκτός κι αν έχουν γίνει μετανάστες. Τα γράμματα χάσανε την αξία τους και η ψυχολογική θέση των νέων μας είναι σε δύσκολη κατάσταση, αφού πτυχιούχοι πανεπιστημίου και δεν μπορούν να βρουν δουλειά ούτε για σερβιτόροι. Το θρησκευτικό συναίσθημα έχει αμβλυνθεί. Το ορθόδοξο δόγμα δεν διδάσκεται πλέον στα σχολεία, τα οποία και δεν εκκλησιάζονται, όπως γίνονταν κάποτε! Η λέξη «πατρίδα» και η πίστη σ’ αυτήν ονομάζεται «εθνικομηδενισμός». Έτσι η παγκοσμιοποίηση τα χει διαλύσει όλα, πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και οι λαοί έγιναν βορρά στο στόμα του… Μαμονά δηλ. του χρήματος.
Οι νέοι γυρίζουν στο πατρικό τους, γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη ζωή. Με αυτόν τον τρόπο ούτε οικογένεια φτιάχνουν, ούτε ελπίδα έχουν. Βλέπουν την ζωή να περνάει δίπλα τους και να μην τους ακουμπάει…! Κάποτε υπηρετούσαμε την πατρίδα μας και νιώθαμε υπηρηφάνεια, ελευθερία και Ααφάλεια. Τώρα, μερικοί, όπως οι Έλληνες Στρατιωτικοί του Έβρου ζουν στα μπουντρούμια της Τουρκικής Ανδριανούπολης.
Τότε οι νέοι έδιναν αγώνες για την πολιτική. Τώρα την σιχάθηκαν και γυρίζουν την πλάτη. Έτσι στις επόμενες εκλογές δεν ξέρουνούτε αν πάνε να ψηφίσουν, ούτε τι θα ψηφίσουν. Εάν οι πολιτικοί θέλουν να κάνουν ένα καλό σ’ αυτόν τον τόπο, έστω και την τελευταία στιγμή, ας δώσουν λίγη έμπνευση στους πολίτες και στους νέους ανθρώπους. Τα νέα παιδιά αξίζουν μιας καλύτερης προοπτικής.
Υπάρχουν, όμως, τέτοια Πολιτικά Αναστήματα.