Σημαντικά γεγονότα στην Ελλάδα και την Ευρώπη  έφεραν και πάλι στο προσκήνιο το επίμαχο ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών, που ούτως ή άλλως θα σημαδεύσει  την πορεία της διακυβέρνησης της χώρας μετά τις επόμενες Εκλογές. Το πρόβλημα γίνεται ιδιαίτερα σύνθετο μετά την ψήφιση της Απλής Αναλογικής,  καθώς ο χώρος της ΚΕΝΤΡΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στην Ελλάδα πορεύεται εν μέσω αδιευκρίνιστων προγραμματικών θέσεων προς την εκλογή προέδρου, ενώ στην Ευρώπη υπάρχουν ενδιαφέρουσες διεργασίες που δεν αντανακλώνται στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις.
Η υπογραφή των 2 πρώτων Μνημονιακών Συμβάσεων ανακάτεψε τους παραδοσιακούς  πολιτικούς διαχωρισμούς και έφερε στην επιφάνεια της κομματικής αντιπαράθεσηςτον μανιχαϊστικό διαχωρισμό ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ – ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ πολιτικές δυνάμεις.
Ο διαχωρισμός αντικειμενικά ένωσε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, που συνεργάστηκαν κυβερνητικά για να υλοποιήσουν το 2ο Μνημόνιο. Ταυτόχρονα προκάλεσε και μιαιδεολογικά ετερογενή ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ διάταξη πολιτικών δυνάμεων (εκφράστηκε στο κίνημα των πλατειών) από την Άκρα Αριστερά έως και την Άκρα Δεξιά.
Η κάθετη αντίθεση της πλειοψηφίας του λαού με τις  συνέπειες των Μνημονίων,  διέσπασε και τα 3 κόμματα, γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, ενίσχυσε το ναζιστικό μόρφωμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δημιούργησε νέα Κόμματα ( ΑΝΕΛΛ,  ΠΟΤΑΜΙ,  ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ ), διευκόλυνε τον κυβερνητικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ και επέτρεψε την συμμαχική Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ. ‘Όμως η πορεία των διαπραγματεύσεων της νέας Κυβέρνησης με τους δανειστές της υπερχρεωμένης χώρας, ανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να τεθεί εκβιαστικά μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα: παραμονή ή έξοδος από την Ενωμένη Ευρώπη ; Το δίλημμα απαντήθηκε με τον ιστορικό συμβιβασμό της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ για παραμονήτης Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη. Οι συνέπειες όμως περιλάμβαναν και τη συνέχιση της επιτροπείας της χώρας από τους δανειστές της που επέβαλλαν την 3ηΜνημονιακή Σύμβαση με σκληρά προαπαιτούμενα μέτρα. Η νέα  Συμφωνία ουσιαστικά ανέτρεψε και το διαχωρισμό σε Μνημονιακές – Αντιμνημονιακές δυνάμεις και έβγαλε στην επιφάνεια το κορυφαίο ζήτημα: ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας από την καταστροφική ύφεση, την εσωτερική υποτίμηση, την κοινωνική εξαθλίωση, την ανθρωπιστική κρίση αλλά πως; από ποιόν; είναι εφικτή υπό το δεδομένοτης οικονομικής επιτήρησης από τους δανειστές και της ηγεμονίας της ΔΕΞΙΑΣ στα Ευρωπαϊκά  Όργανα;
Ο  ΣΥΡΙΖΑ απάντησε στα ερωτήματα αυτά με το Παράλληλο Κυβερνητικό Πρόγραμμα και τον στόχο της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων στα Κοινοτικά Όργανα προκειμένου να υπάρξει η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΕΥΡΩΠΗ. Όμως το κυρίαρχο ερώτημαπαραμένει :ποια πολιτική Συμμαχιών με βάση την Απλή Αναλογική, θα κατορθώσει τηνανασυγκρότηση της χώρας μέσα στη σημερινή δυσμενή πραγματικότητα και τουςαρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων στην Ενωμένη Ευρώπη, με το ισχυρό και ετερογενές ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα, με τις αποσχιστικές και διαλυτικές τάσεις που θεριεύουν, με  τις απειλές της Τουρκίας… Είναι ένα κρίσιμο ζήτημα  που δεν απαντήθηκε ακόμη.
Πρέπει λοιπόν να οριοθετηθεί η βάση της Πολιτικής Συμμαχιών ΟΛΩΝ  και να ξεκαθαριστεί το σύνθετο ζήτημα των προνομιακών συνομιλητών τους στο ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας : τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ - τους ΑΝΕΛΛ – τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, τι  κάνει ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ  που θα αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜ.ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και το ΠΟΤΑΜΙ  με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ ; Δίχως άλλο, η βάση αυτή δεν μπορεί να μην έχει σαφή ιδεολογικοπολιτικά, ταξικά και προγραμματικά χαρακτηριστικά :
-    Στις συγκρούσεις ταξικών συμφερόντων, θα είμαστε με τους ισχυρούς του πλούτου ή με τους φτωχούς; με τους εργοδότες ή με τους εργάτες ;
-    Στα ζητήματα της Ανάπτυξης θα επιλέξουμε τη βιώσιμη – τη δίκαιη ή την ανάπτυξη που ωφελεί τους κεφαλαιοκράτες ;
-    Με την υγιή επιχειρηματικότητα ή και με την αδίστακτη – τη διεφθαρμένη ;
-    Με Περιουσιολόγιο – διαφάνεια – δικαιοσύνη στα δημόσια έσοδα ή με κραυγές  κατά των φόρων ;
-    Με την Υγεία ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα ή με την εμπορευματοποίησή της ;
-    Με την Ευρώπη του νεοφιλελεύθερου Συμφώνου Σταθερότητας, της στυγνής δημοσιονομικής πειθαρχίας, της ανελέητης λιτότητας για τους πολλούς και της χλιδής για την ολιγαρχία ή με την συνολική  εμβάθυνση σε  ένα νέο πολιτικό – κοινωνικό Συμβόλαιο για την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ  ΕΥΡΩΠΗ;
-    Με ένα Πρόγραμμα ώριμων  προοδευτικών μεταρρυθμίσεων καιασφαλιστικές δικλείδες που θα εξαλείψουν όλες  τις αιτίες της χρεοκοπίας  της χώρας  ή με την επαναφορά  του φαύλου  συστήματος εξουσίας το οποίο υπηρέτησε και το ΠΑΣΟΚ;
-    Με μια νέα απόπειρα κοινωνικού μετασχηματισμού ή με τον καπιταλισμό ; Με την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων ή με τη διαιώνισή τους ;
Οι απαντήσεις στα διλήμματα αυτάγια  τη νέα  πολιτική Συμμαχιώναφορούν και εμάς και την ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ που δεν διατηρεί ενοχικά συμπλέγματα για το παρελθόν. Ο διάλογος,  όσο δύσκολος και αν είναι για ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ – ΡΙΖΙΚΩΝ ΤΟΜΩΝ σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, δεν μπορεί να παγιδεύεται από προπατορικά αμαρτήματα, οξύτατες συγκρούσεις στο παρόν και ευθύνες για το παρελθόν. Αυτό το αποδεικνύει και η Κυβερνητική Συμμαχία στην Πορτογαλία και οι εξελίξεις στη Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, στο Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, στην Ισπανία, στην Ιταλία…
Άλλωστε ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ για στρεβλώσεις - λάθη – παραλείψεις – αυταπάτες. Το μόνο που δεν μπορεί να αγνοηθεί στον προγραμματικό διάλογο είναι ένα ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ στη διαφθορά, τη διαπλοκή, το πελατειακό σύστημα, την εξουσιολαγνία, την αναξιοκρατία,την αδιαφάνεια, τον αυταρχισμό, τον νεποτισμό…
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΚΗΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΕΚΕ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ