Είμαστε στην πιο δύσκολη θέση των τελευταίων δεκαετιών. Σ’ αυτό φταίμε όλοι. Εμείς που με την ψήφο μας βγάζαμε και βγάζουμε αυτούς που μας κυβέρνησαν  και που μας κυβερνούν και αυτοί που ανέλαβαν την εξουσία και αντί να μας δώσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής και μια μεγάλη δέσμη ηθικών και πνευματικών αξιών, μας έριξαν στα τάρταρα της αναξιοπρέπειας, της εξάρτησης, της φτώχειας και της απελπισίας.
Αυτοί που πήραν τα ηνία της χώρας μας δεν αγαπούσαν την πατρίδα και δεν σκέπτονται το καλό του Λαού. Τους ενδιέφερε η δύναμη και η καλοπέραση της εξουσίας. Έτσι φάνηκαν ασυνεπείς με τα όσα έταξαν και τα όσα έκαναν, ενώ ταυτόχρονα αποδείχθηκαν Λαϊκιστές και ψεύτες. Δεν άκουσαν την φωνή του Πυθαγόρα που έλεγε «να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν, γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος».
Πέσαμε, λοιπόν, και φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί της σκάλας του κακού, γιατί σερνόμασταν πίσω από το πελατειακό κράτος που έστησαν όλοι τους «Το να πέσεις, όμως, δεν είναι τρομερό, το να μην θέλεις να σηκωθείς είναι το ολέθριο» κατά του Βίκτωρα Ουγκώ. Έτσι ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε όλοι μας το κακό που έγινε στην πατρίδα μας, προκειμένου να αρχίσει η διαδικασία της βελτίωσης, της ανόρθωσης και της σωτηρίας.
Τα όσα βέβαια γίνονται στην πολιτική σκηνή δείχνουν πως ακόμη δεν βάλαμε μυαλό. Οι πολιτικοί γλεντάνε, χορεύουν και παίζουν πιάνο μέσα στο Πρωθυπουργικό Μέγαρο, ενώ σε απόσταση αναπνοής από το Μαξίμου, Έλληνες πολίτες, που έχασαν της δουλειές τους, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, που πήραν μια αγκαλιά πτυχία και είναι άνεργοι, ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων για να βρουν λίγο τροφή και για να μας θυμίσουν τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ.
Πρέπει να γυρίσουμε όλοι μας σελίδα και να ψάξουμε να βρούμε τα τρία θεμέλια της ευτυχίας, κατά του Joseph Addison. Ποια είναι αυτά; Πρώτα πρώτα πρέπει να αφήσουμε τον καναπέ και να κάνουμε κάτι, κάτι καινούργιο, κάτι απαλλαγμένο από το παρελθόν, που έτσι ή αλλιώς δεν αλλάζει. Ύστερα πρέπει να κάνουμε κάτι που αγαπάμε κι αυτό είναι η σωτηρία της Ελλάδας και τρίτον να κάνουμε κάτι, που να μας φέρει ελπίδα. Όποιος έχει την ικανότητα να δει την ομορφιά της χώρας του, δεν γερνάει ποτέ, τονίζει ο Franz Kafka. 
Η ζωή για τους περισσότερους σήμερα δεν μοιάζει σε τίποτε με το παρελθόν και ίσως επειδή δεν έχει νόημα, πρέπει εμείς να της δώσουμε αυτό το νόημα, αυτήν την μεγάλη αξία. Δεν πρέπει, λοιπόν, να σταματήσουμε να ελπίζουμε γιατί η ΕΛΠΙΔΑ είναι η ΦΛΟΓΑ της ΖΩΗΣ. Χωρίς την φλόγα του ενθουσιασμού τίποτε σπουδαίο δεν μπορεί να γίνει στην ζωή.
Μια αστραπή είναι η ζωή μας μα… προλαβαίνουμε όπως έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Ας μην περιμένουνε να μας σώσουν οι άλλοι, πρέπει να σωθούμε μόνοι μας.
ΟΙ ΣΟΦΙΕΣ ας γίνουν οδηγοί στη ζωή μας.
Κώστας Πατέρας, Πολιτευτής Τρικάλων