Για το παραπάνω θέμα έχουν γραφεί ολόκληροι τόμοι και θα γραφούν και άλλοι από αρμοδιότερους του γράφοντος. Εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης όμως και του ζητήματος που ανακινήθηκε από το κυβερνόν κόμμα ΣΥΡΙΖΑ περί χωρισμού των δυο οντοτήτων, οφείλω και η ταπεινότης μου να βάλω το μηνυματάκι μου στο μπουκάλι και να το ρίξω στην θάλασσα.

Και επειδή αρχή πάσης συζητήσεως είναι ''η των ονομάτων επίσκεψις'' όπως λέγει ο Επίκτητος, δηλαδή το ξεκαθάρισμα των εννοιών, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες πριν καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Κατ'αρχήν,  Κράτος, σύμφωνα με την συνταγματική θεωρία είναι''οργάνωση εξουσίας εντός συνόρων εδάφους επί του οποίου κατοικεί λαός''.
Εκκλησία, σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση είναι ''ευχαριστιακή κοινότητα πιστών'' γενικώς και διοικούσα Εκκλησία είναι η Ιεραρχία, η οποία οργανώνει την ευχαριστιακή κοινότητα και τηρεί τον τύπο   της λατρείας του Θεού εκ μέρους των πιστών, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Το ουσιαστικό ''εξουσία'' εξάγεται από το ρήμα ''έξεστι'', δηλαδή ''υπάρχει σε κάποιους το δικαίωμα να δίνουν διαταγές'', τουτέστιν το δικαίωμα να κυβερνούν τον τόπο χαράσσοντας την γενικότερη πορεία του και το δικαίωμα να διοικούν τον τόπο διαχειριζόμενοι τα καθημερινά θέματα.

Για μια χριστιανική Εκκλησία όμως το πράγμα δεν είναι έτσι. Βεβαίως η εκκλησιαστική εξουσία, εκπορευόμενη από την Ιεραρχία είναι μορφή εξουσίας υπό την γενικότερη θεωρία της Πολιτικής, πλην η Εκκλησία ούτε κυβερνά, ούτε διοικεί τον τόπο. Επομένως, οι λεγόμενοι ρόλοι των δυο οντοτήτων είναι και σαφείς και διακριτοί και απολύτως χωρισμένοι μεταξύ τους και όποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο απλώς τελούν σε σύγχυση ή θέλουν να επιβάλουν την δική τους σύγχυση και στους άλλους εκ του πονηρού. 

Και επειδή η Ιστορία πάντα διδάσκει, υπενθυμίζω οτι στο ημέτερο Βυζάντιο όχι μόνον δεν υπήρχε θεοκρατία, αλλά ο Πατριάρχης ήταν αυστηρώς περιορισμένος στα θρησκευτικά του καθήκοντα και- πολύ περισσότερο,-στις δογματικές διαφορές ο Αυτοκράτωρ είχε τον τελευταίο λόγο. Αυτό σημαίνει οτι η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση τηρούσε και τηρεί πάντα την ιερή ρήση ''τα του Καίσαρος τω Καίσαρι'', ουδεμία σχέση έχουσα με την απόλυτη θρησκευτική άμα και πολιτική εξουσία του Πάπα της Ρώμης, η οποία πήρε κατά τον Μεσαίωνα την μορφή του θρησκευτικού ολοκληρωτισμού, πράγμα άγνωστον στην καθ'ημάς Ανατολή.
Πάντα για την Ιστορία μιλώντας, η διατήρηση του ελληνικού έθνους ως έθνους κατά την οθωμανική περίοδο επετεύχθη χάριν του ορθόδοξου Κλήρου, πράγμα που ουδείς τολμά να αμφισβητήσει. Η ταύτιση του Ελληνα με την θρησκεία του, αδιάσπαστη μέχρι σήμερα, είναι τόσο δυνατή που επεκράτησε σε όλα τα Συντάγματα ο ορισμός της Χριστιανικής Ορθοδοξίας ως επικρατούσας. Προσοχή όμως. Επικρατούσα δεν σημαίνει κυριαρχούσα. Δεν είμαστε Μεσαιωνική Ευρώπη εδώ. Επικρατούσα σημαίνει πλειοψηφούσα.

Επικρατούσα σημαίνει τιμωμένη για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο έθνος διαχρονικά και το έθνος ευγνωμονόν αναγνωρίζει την προσφορά της πλειοψηφούσας θρησκείας.  Η ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε επί ελληνικού εδάφους ούτε διοίκησε τον τόπο, ούτε κατεδίωξε πιστούς άλλων θρησκειών, απεναντίας σε στιγμές ανάγκης τους περιέθαλψε. Η ταύτιση του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία είναι τόσο ισχυρή, ώστε στο εξωτερικό οι Ελληνες περί την Εκκλησία τους συγκεντρώνονται και συντηρούν τον εθνισμό τους.

Στο εσωτερικό όμως οι ρόλοι είναι διακριτοί και κάποιοι εθιμικοί κανόνες, όπως η παρουσία της Εκκλησίας σε εθνικές εορτές ή ο θρησκευτικός όρκος στον Στρατό ή στα δικαστήρια ή η  πρω'ι'νή προσευχή στα σχολεία δεν αλλάζουν αυτήν την πραγματικότητα ( αλήθεια, τολμά κανείς να προτείνει την κατάργηση των στρατιωτικών ιερέων και την κατάργηση της Διεύθυνσης Θρησκευτικού του ΓΕΣ ;).
Κατόπιν αυτών ούτε απαραίτητο, ούτε πρέπον είναι η απάλειψη του χαρακτηρισμού της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας ως επικρατούσας στο υπό αναθεώρησιν Σύνταγμα. Τους μόνους που ενοχλεί αυτός ο χαρακτηρισμός είναι τους μαρξιστές εθνομηδενιστές και κάποιους ανενημέρωτους δήθεν ακραιφνείς φιλελεύθερους  Ελληνες, οι οποίοι θέλουν να επιβάλουν στην Ελλάδα κάποια ανύπαρκτα ευρωπα'ι'κά μοντέλα. Και δεν γνωρίζουν οι δυστυχείς οτι μια χαρά φροντίζουν όλα ανεξαιρέτως τα ευρωπα'ι'κά κράτη τις Εκκλησίες τους και η Ευρώπη μέρα με την ημέρα ανακτά όλο και περισσότερο την χριστιανική της ταυτότητα. Αλλά, αυτό είναι θέμα άλλης συζητήσεως.

Ιωάννης Ξηρός