Από τις 23 Απριλίου 2010 –όπου στο Καστελόριζο ο πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου ανήγγειλε την προσφυγή στο ΔΝΤ- και μέχρι σήμερα, οι πολιτικές εξαγγελίες και παρεμβάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά-Τσίπρα, για την επίλυση των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων, θυμίζουν το γνωστό παραμύθι με τον Νασρεντίν Χότζα και τον γείτονά του: Εκεί ο σοφός Νασρεντίν πρότεινε στο γείτονά του πως για να λύσει το πρόβλημα διαβίωσης της οικογένειάς του στο μικρό του σπίτι, πρέπει να βάλει μέσα τις δύο κατσίκες, την αγελάδα και το γαϊδούρι του. Έτσι δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο τη ζωή του. Έπειτα του είπε να τα βγάλει σταδιακά και έτσι ο γείτονας ένιωσε μεγάλη ευτυχία που αποκαταστάθηκαν οι προηγούμενες άθλιες συνθήκες διαβίωσής του.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όπως ο γείτονας δέχτηκε τις συμβουλές του Νασρεντίν έτσι και ο ελληνικός λαός-για να λύσει τα προβλήματά του από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης- ανέθεσε με την ψήφο του και στήριξε με την απραξία του, τις πολιτικές των διαρκών μειώσεων μισθών και συντάξεων, την αφαίμαξη των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, την κατάργηση χρόνο με το χρόνο των θεσμικών και κοινωνικών του κατακτήσεων.

Δυστυχώς η στάση του ελληνικού πληθυσμού θυμίζει το γνωστό επίγραμμα του Σολωμού:

«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.»

Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο κυρίαρχος λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο.

Τα πολιτικά αιτήματα, που μπορούν να ενεργοποιήσουν και να ενοποιήσουν όλους όσοι πλήττονται και ασφυκτιούν από τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, είναι:

Α) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές. Η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο(περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ.

Β) «Σεισάχθεια», δηλαδή την καθολική διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων. Η «σεισάχθεια» δεν είναι μέτρο ελεημοσύνης. Είναι πρωτίστως μέτρο οικονομικής πολιτικής. Θα συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία της «ενεργού ζήτησης» και στην ανάπτυξη όλων των τομέων της παραγωγής(πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή).

Γ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής. Εδώ να σημειωθεί ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν. Είναι ανάκτηση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού κράτους να ασκεί νομισματική πολιτική. Η δραχμή, όπως και κάθε άλλο νόμισμα, είναι μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο

Δ) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων έχει λεηλατηθεί και λεηλατείται μέχρι και σήμερα.  Η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και η παραγωγική αξιοποίησή της, είναι, ταυτόχρονα, και πράξη δικαιοσύνης και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Θα συμβάλει στη αύξηση του ΑΕΠ, των θέσεων εργασίας και θα δημιουργήσει συνθήκες για μεγαλύτερες συντάξεις, για ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κτλ. κτλ.

«Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος […].
Πρόσω κατά πάνω στον κίνδυνο. Δε γίνεται αλλιώς.
Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μην λιγοψυχήσει.
Τα χέρια στο τιμόνι. Κιόλας ένα μήνυμα δ ι ή γ η ν ο υ οξυγόνου φτάνει ως εμάς. Προσοχή. Θάρρος.
Έφτασε ο καιρός να επαληθευτούμε.
Τα χέρια στο τιμόνι. Πρόσω.

Πρόσω ηρέμα προς το μη θολούμενον, το άτρεπτον, το γυμνόν, το φαίνον, το αυτώ καταληπτόν, το αναλλοίωτον...»

(Οδυσσέας Ελύτης)

Βαγγέλης Πέττας (μέλος του ΑΚΕΠ)