Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός, Ταξίαρχος ε.α.  

Φαύλο ονομάζουμε ένα κυκλικό σχήμα του οποίου δεν μπορούμε να βρούμε την έξοδο. Όπου έξοδος νοείται σε μια οργανωμένη κοινωνία η λύση των προβλημάτων της, έστω και αν δεν είναι η άριστη. Η Ελλάς στα 200 χρόνια του ελεύθερου βίου της είναι γεγονός οτι έχει κάνει άλματα. Από ένα λυμφατικό βαλκανικό κρατίδιο το 1831 έχει υπερδιπλασιαστεί, έχει αποκτήσει εθνική ομοιογένεια, έχει οριστικοποιήσει τα σύνορά της με αδιαμφισβήτητες διεθνείς συνθήκες και αποτελεί μέλος των καλύτερων λεσχών του κόσμου, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα της Ευρωζώνης. Στην εσωτερική κατάσταση δε έχει ξεφύγει οριστικά από τις πηγές ανωμαλίας του παρελθόντος με στρατιωτικές και μοναρχικές επεμβάσεις στην πολιτική ζωή, ακόμη και από προσωποπαγή κόμματα.

Και όμως, μια προσεκτική ματιά θα δει οτι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν είναι καλή. Η ψυχολογία των ανθρώπων αποπνέει ανησυχία και απαισιοδοξία προερχόμενες από έναν αδιόρατο φόβο. Και μάλιστα εν όψει γενικών εκλογών κατά τις οποίες η ελπίδα θα έπρεπε να περισσεύει. Τι πηγαίνει τόσο άσχημα;

Πολλά, θα μπορούσε να πει κάποιος και να τα απαριθμήσει, ανάλογα τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντά του. Λίγοι όμως θα έβαζαν στο κάδρο των ευθυνών και τον εαυτό τους, ακολουθώντας την φυσική τάση που έχουμε όλοι μας να δικαιολογούμε πάντα τον εαυτό μας και να ανακαλύπτουμε ευθύνες μόνο στους άλλους. Το πρόσφατο παράδειγμα των πρώην και νυν πρωθυπουργών και υπουργών Μεταφορών να οριοθετήσουν τις ευθύνες τους χωρίς να πάρουν ούτε ένα γραμμάριο παραπάνω από αυτές που θεωρούν οτι έχουν όσον αφορά στην συμφορά στα καταραμένα Τέμπη είναι χαρακτηριστικό της σκέψης των πολιτικών μας (ο Θεός να τους κάνει). ''Αναλαμβάνω μόνον την ευθύνη που μου αναλογεί'' είπαν εν χορώ όλοι, χωρίς να αναλάβει αληθινή ευθύνη ούτε ένας παλικαρίσια και να πάει σπίτι του. Διότι πολιτική ευθύνη αυτό σημαίνει. Πάω σπίτι μου και δεν ξανακατεβαίνω όχι για πρωθυπουργός ή υπουργός ή βουλευτής, αλλά ούτε για δημοτικός σύμβουλος. Μάλλον πολλά ζητώ, το κοινωνικό πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Δεν περνάει ημέρα που να μην ακούμε στις ειδήσεις για βαριά εγκλήματα, πολλά εκ των οποίων διαπράττονται από ανήλικους. Χωρίς, μιλώντας για ανηλίκους, να αναφερθούμε στις παρενοχλήσεις μεταξύ μαθητών, κάποιες εκ των οποίων παίρνουν βίαιο χαρακτήρα. Τι συμβαίνει και τις πταίει; Μα, σίγουρα πταίει το γεγονός οτι η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν μεγαλώνει σωστά τα παιδιά της. Σίγουρα πταίει το γεγονός οτι επιτρέπεται να υπάρχουν ομάδες οργανωμένων οπαδών ομάδων έξω από τον έλεγχο των ίδιων των ομάδων και του κράτους. Σίγουρα πταίει το γεγονός οτι η ελληνική παιδεία έχει απομακρυνθεί από τον πνευματικό πλούτο της κλασικής παιδείας των αρχαίων μας και των πατέρων της Εκκλησίας μας, δηλαδή δεν είναι πια αληθινή παιδεία. Σίγουρα πταίει το γεγονός οτι οι Έλληνες και τα παιδιά τους είναι πλέον ανιστόρητοι, οι ξένοι γνωρίζουν την Ελληνική Ιστορία καλύτερα από εμάς. Σίγουρα πταίει το γεγονός οτι περνούν από το Γυμνάσιο στο Λύκειο όλοι, χωρίς κανένα φίλτρο, την στιγμή που οι εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο θα έπρεπε να είναι αυστηρότερες από τις Πανελλήνιες. Αποτέλεσμα να έχουμε πλήθος κατεχόντων πτυχίων δίχως αξία και σοβαρή έλλειψη τεχνιτών χωρίς τους οποίους καμία οικονομία δεν στέκεται. Το χειρότερο, η ελληνική ύπαιθρος ερημώνει, οι αγροτικές αρετές ξεχνιούνται μαζί με την τεχνογνωσία και η διατροφική μας ασφάλεια απειλείται. Ψάχνουμε εργάτες γης από το ...Βιετνάμ την στιγμή που οι καφετέριες βρίθουν νέων που δηλώνουν άνεργοι. Δεν υπάρχει ανεργία στην Ελλάδα αγαπητοί, απλώς η βλακεία των κυβερνώντων και ο λαϊκισμός μπουκώνουν μια κρίσιμη μάζα απασχολήσιμων με επιδόματα, είτε αυτοί είναι νέοι, είτε μεγαλύτεροι σε ηλικία, είτε είναι Αθίγγανοι, είτε κάτι άλλο (το πλήθος των επιδομάτων είναι τεράστιο, πως να τα θυμηθώ όλα και όσους τα παίρνουν) και έχουν συνηθίσει στην απραξία.

Εγκληματούν αλλοδαποί κακοποιοί, των Αλβανών προεξαρχόντων, πολλοί εκ των οποίων ανήλικοι και αντί να τους αφαιρεθεί ΑΜΕΣΩΣ η ελληνική ιθαγένεια και να εξωσθούν ΑΜΕΣΩΣ από την χώρα, αφού πρώτα εκτίσουν μια αληθινή ποινή και όχι αυτή που τους επιφυλάσσει ο... συμπονετικός κ. Τσιάρας, αφέονται ελεύθεροι με ποινές-χάδια, χωρίς ουδείς να αποζημιώσει τα θύματα στα πλαίσια του ποινικού ...φιλελευθερισμού. Αυτός ο ποινικός φιλελευθερισμός, αγαπημένο θέμα πολιτικών τύπου Παρασκευόπουλου, Προκόπη Παυλόπουλου, Ευάγγελου Βενιζέλου και λοιπών άλλων παρομοίων, των οποίων η μόνη συνεισφορά στην πολιτική είναι μόνον η ρητορική,( ίνα δικαιωθεί ο μέγας Πλάτων που απεχθανόταν τους ρήτορες ως ψεύτες και απατεώνες), απότοκος αυτός ο φιλελευθερισμός του φασισμού της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, απότοκος και αυτή του Μάη του 1968, αποτελεί πια μεγίστη απειλή για το έθνος μας. Η βία που βράζει στα έγκατα της ελληνικής κοινωνίας και τα αποτελέσματα τα ακούμε καθημερινά θα γίνει ποτάμι λάβας αν -ό μη γένοιτο- η Ελλάδα ευρεθεί σε πόλεμο ή εξωτερική κρίση. Ο μεγαλύτερος και χειρότερος πόλεμος θα γίνει στους δρόμους και στα σπίτια μας από πάμπολλους φανερούς ή δυνητικούς εγκληματίες, οι οποίοι θα είναι εκτός ελέγχου της Αστυνομίας. Όσο η Ελλάδα δεν απαλλάσσεται όσο υπάρχει καιρός από τα εισαχθέντα κατά καιρούς καθάρματα θα κινδυνεύει. Ίσως το ισχυρότερο καμπανάκι να είναι η φωνή της μητέρας που την 18 Απρ. τρέχοντος  είπε οτι ακόμη και αν σε 2-3 ημέρες το θέμα της επίθεσης με μαχαίρι εναντίον του γιού της από ανήλικο Αλβανό φύγει από την δημοσιότητα δεν είναι δυνατόν τα παιδιά μας να βγαίνουν για μια βόλτα και να γυρίζουν σφαγμένα. Τι νομίζετε οτι θα ψηφίσει αυτή η μάνα στις εκλογές; Όλοι είναι υπεύθυνοι για την περιττή και επικίνδυνη παρουσία αυτών των αλβανικών ή άλλων ξένων καθαρμάτων στις πόλεις μας, ποιον να ψηφίσει;  

Προκαλεί θυμηδία και ιλαρότητα τελευταίως το θέαμα των πολιτικών ''ηγετών'', απάντων και μηδενός εξαιρουμένου που επικαλούνται επιτυχίες και προγράμματα και άφθονη τοξικότητα διαχεόντων και την ψήφο των πολιτών ζητούντων χωρίς ουδείς να αναφέρει κάτι, το παραμικρό, για τα πραγματικά προβλήματα αυτού του τόπου. Ποντάρουν και θάλεγα οτι τζογάρουν κιόλας στην απάθεια και στην αμορφωσιά των Ελλήνων πολιτών, τις οποίες δεκαετίες τώρα συστηματικά και με συγκεκριμένους σκοπούς καλλιεργούν. Ίσως όμως, ίσως υπάρχουν ακόμη αντισώματα και αντιστάσεις στην υπνώττουσσα ελληνική κοινωνία, η οποία καλείται πλέον να καταλάβει οτι το ζητούμενο δεν είναι πια κάποια αύξηση στην σύνταξη ή κάποιο επίδομα, αλλά κάτι σοβαρότερο από αυτά που παρουσιάζουν οι πολιτικοί (ο Θεός να τους κάνει). Ίσως.