Ένα προφητικό κείμενο του Cracked από το (καθόλου μακρινό τελικά) 2012 για το πώς ο μισογυνισμός εξελίσσεται στην πιο επικίνδυνη τάση των τελευταίων δεκαετιών.

TON ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2012 ο Jason Pargin, συγγραφέας και πρώην αρχισυντάκτης του Cracked.com, γράφει ένα μακροσκελές κείμενο για τον σύγχρονο μισογυνισμό, με αφορμή τη σκαιότατη επίθεση που δέχεται η –τότε– φοιτήτρια Νομικής και ακτιβίστρια φεμινίστρια Sandra Fluke, επειδή τολμά να ζητήσει από το Κογκρέσο η αντισύλληψη να καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία των Αμερικανίδων. Τότε ο Pargin –και πού να ‘ξερε τι θα γινόταν στην Αμερική με τις αμβλώσεις 10 χρόνια μετά...– θα έγραφε ένα καυστικό, γεμάτο από πικρό χιούμορ, κείμενο για το πώς οι άνδρες εκπαιδεύονται στο να μισούν τις γυναίκες. Δεν είχε προκύψει ακόμη το #MeToo. Ούτε η μετα-φεμινιστική συζήτηση περί male gaze παντού στη δημόσια σφαίρα, περί κουλτούρας βιασμού και τοξικής αρρενωπότητας. Και ενώ για κάποιον λόγο, μετά από τόσα βήματα και τόσες συζητήσεις, το κείμενο θα έπρεπε να θεωρείται παρωχημένο, τώρα πια μοιάζει προφητικό. Ειδικά, όταν πολλά από αυτά που θίγονται στο άρθρο παραμένουν απελπιστικά ίδια...

Αν δεν είστε ο τύπος που παρακολουθεί άσχημες, ψυχοφθόρες πολιτικές αντιπαραθέσεις, επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω: πριν από λίγο καιρό, ο εξαιρετικά δημοφιλής πολιτικός σχολιαστής Rush Limbaugh έχασε ένα σωρό διαφημιστές επειδή αποκάλεσε μία φοιτήτρια πόρνη, επειδή εκείνη τόλμησε να πει ότι ο οικογενειακός προγραμματισμός είναι κάτι που θα έπρεπε να καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Και εντάξει, ο συγκεκριμένος πληρώνεται για να λέει εξοργιστικά πράγματα, αλλά αν θέλετε πραγματικά να νιώσετε νεκροί μέσα σας, θα έπρεπε να δείτε τι σχόλια πυροδότησαν μεταξύ των απλών πολιτών αυτά που εκείνος είπε για τη νεαρή γυναίκα δημοσίως.

Για παράδειγμα, στα σχόλια του FreeRepublic.com, θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τραγικά μηνύματα που αναφέρονται σε αυτή τη φοιτήτρια, τη Sandra Fluke, ως «άσχημη / άρρωστη μήτρα / μια σιχαμερή σκύλα / μια βρομερή πόρνη / ένα σπερματοδοχείο», ένας άλλος έγραφε ότι πέταξε την τηλεόρασή του «για να μη μολυνθεί με AIDS, γονόρροια και σύφιλη» από αυτή την κοπέλα...

Τώρα, απλώς επισκεφθείτε την πρώτη σελίδα οποιουδήποτε ανδρικού ιστότοπου συζητήσεων (όπως το Reddit.com) και δείτε πόσο κάτω θα χρειαστεί να σκρολάρετε, πριν εντοπίσετε αρκετές χιλιάδες άνδρες να θρηνούν για το πώς όλες οι γυναίκες είναι πόρνες - προικοθήρες (7.500 likes) και πόσο τρελές και παράλογες είναι (9.659 likes) και πόσο απαίσιες και αηδιαστικές και χοντρές είναι (4.000 likes). Ή περιηγηθείτε στην ενότητα «Δικαιώματα των ανδρών» και δείτε περίεργες φαντασιώσεις για τα alpha males που κατατροπώνουν όλες τις καυτές γυναίκες που προσπαθούν να τους ελέγξουν με το αιδοίο τους (!).

Αυτό το ρεύμα λευκής οργής πρέπει να αποτελεί έκπληξη για κάποιους από εσάς, επειδή τείνουμε να σκεφτόμαστε ότι «σεξισμός» είναι η απαξιωτική στάση απέναντι στις γυναίκες ή η μισθολογική ανισότητα – ας πούμε, δεν το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό ως ένα ξέφρενο μίσος του τύπου «κάψτε τις μάγισσες!». Ωστόσο, κατά καιρούς προκύπτει κάποιος σαν τον Limbaugh για να δείξει ότι υπάρχει κάτι περισσότερο και περιμένει πάντα εκεί, ένα χιλιοστό κάτω από την επιφάνεια.

Όμως, γιατί; Ας το δούμε λίγο.

5.

Γιατί μας είπαν ότι η κοινωνία μας χρωστούσε ένα «καυτό κορίτσι»

Στο τέλος της ταινίας «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν», ο Richard Gere μπαίνει στον χώρο εργασίας της κοπέλας του και τη βγάζει έξω σηκωτή, σα να παίρνει ένα κοστούμι από το καθαριστήριο

Μήπως είναι προφανές ότι οι άνδρες αισθάνονται κάπως αποκλειστικό δικαίωμά τους το σεξ; Μήπως φαίνεται ότι αντιδρούμε στην απόρριψη με την ωριμότητα ενός παιδιού που του αρνούνται ένα παιχνίδι; Λοιπόν, πρέπει να έχετε κατά νου ότι αυτό που μαθαίνουμε ως παιδιά είναι πολύ δύσκολο να το αποπρογραμματίσουμε ως ενήλικες. Και αυτό που μάθαμε ως παιδιά είναι ότι ο καθένας από εμάς τους άνδρες οφείλει και τελικά θα κερδίσει μια όμορφη γυναίκα.

Μας το έλεγαν αυτό σε κάθε ταινία, τηλεοπτική εκπομπή, μυθιστόρημα, κόμικς, βιντεοπαιχνίδι και τραγούδι που συναντούσαμε. Όταν το “Karate Kid” Ralph Macchio κερδίζει το τουρνουά, το βραβείο του είναι ένα τρόπαιο και η Elisabeth Shue. Ο Neo σώζει τον κόσμο και του απονέμεται το βραβείο Trinity. Ο Marty McFly παίρνει το κορίτσι των ονείρων του, ο John McClane παίρνει πίσω την πρώην γυναίκα του, ο Keanu "Speed" Reeves παίρνει τη Sandra Bullock, ο Shia LaBeouf παίρνει τη Megan Fox στους Transformers, ο Iron Man παίρνει την Pepper Potts, ο ήρωας στο Avatar παίρνει την πιο καυτή Na'vi, ο Shrek παίρνει τη Fiona, ο Bill Murray παίρνει τη Sigourney Weaver στους Ghostbusters, ο WALL-E παίρνει την EVE... και ούτω καθεξής.

Διάολε, στο τέλος της ταινίας «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν», ο Richard Gere μπαίνει στον χώρο εργασίας της κοπέλας του και τη βγάζει έξω σηκωτή, σα να παίρνει ένα κοστούμι από το καθαριστήριο.

Και μετά έχουμε τον «Πόλεμο των Άστρων», όπου ο Λουκ ξεκινάει το «πάρε δώσε» με την πριγκίπισσα Λέια (στο «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται»), αλλά στη συνέχεια, καθώς ο Χαν Σόλο αποδεικνύεται ο αγαπημένος των φανατικών του “Star Wars”, ο Τζορτζ Λούκας συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να… παραχωρήσει τη Λέια σε αυτόν (το ότι ξαφνικά προέκυψε ότι η Λέια είναι αδελφή του Λουκ, κάτι που μαθαίνουμε στην «Επιστροφή των Τζεντάι», βάζει το ενδεχόμενο αιμομιξίας στην Αυτοκρατορία, αλλά τι να γίνει που ο δημιουργός αναγκάστηκε να γράψει έτσι την ιστορία ώστε να εξυπηρετείται όλο το παραπάνω). Με τον Harry Potter, η J.K. Rowling έπαιξε με τη σύμβαση, βάζοντας το όμορφο κορίτσι να «απονέμεται» στον δευτεραγωνιστή Ron, αλλά έκανε επίκεντρο της σύγκρουσης των δύο αρσενικών το γεγονός ότι ο Ron ανησυχεί συνεχώς πως, αφού ο Harry είναι ο κύριος χαρακτήρας, η Ερμιόνη θα προτιμήσει, τελικά, εκείνον.

Σε κάθε περίπτωση, η γυναίκα δεν έχει κανένα λόγο σε όλο αυτό – η συμβατότητα δεν έχει σημασία, οι προηγούμενες σχέσεις δεν έχουν σημασία, τίποτα άλλο δεν παίζει ρόλο. Αν ο ήρωας πετύχει τους στόχους του, του απονέμεται η γυναίκα που θέλει. Ναι, θα υπάρχουν διάλογοι που ίσως κάνουν να ακούγεται ότι η γυναίκα έχει αμφιβολίες, και θα κάνει θόρυβο σαν να παίρνει μόνη της την απόφαση. Αλλά εμείς, ως κοινό, ξέρουμε ότι στο τέλος ο ήρωας θα «πάρει το κορίτσι», όπως ξέρουμε ότι στο τέλος του μήνα θα «πάρουμε τον μισθό μας». Το κορίτσι μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος θα καταλήξει με τον ήρωα, είτε το ξέρει είτε όχι. Αυτό το «κοινωνικό συμβόλαιο» δεν σπάει με τίποτα.

Και τώρα βλέπετε το πρόβλημα. Από τη γέννησή μας διδασκόμαστε ότι μας οφείλουν ένα όμορφο κορίτσι. Όλοι θεωρούμε τον εαυτό μας ως τον ήρωα της δικής μας ιστορίας και όλοι (είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι) πιστεύουμε ότι είμαστε ήρωες, επειδή απλώς καταφέρνουμε να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητά μας.

Είναι λοιπόν πολύ απογοητευτικό, και εννοώ ότι μας απογοητεύει σε σημείο που γινόμαστε βίαιοι, το να μη μας δίνουν αυτό που μας χρωστάνε. Παραβιάζεται αυτό το «συμβόλαιο».  Αυτές οι γυναίκες, κάνοντας τις δικές τους επιλογές, μας το αρνούνται. Γι' αυτό κάθε καλό παιδί σοκάρεται όταν διαπιστώνει ότι αγοράζοντας δώρα για μια κοπέλα και κάνοντάς της χάρες και θελήματα, δεν παίρνει σε αντάλλαγμα σεξ. Είναι ο λόγος για τον οποίο προεπιλέγουμε ως προσβολή τις λέξεις «τσούλα» και «πόρνη» – δεν είμαστε θυμωμένοι που οι γυναίκες απολαμβάνουν το σεξ. Είμαστε θυμωμένοι που οι γυναίκες μοιράζουν σε άλλους ανθρώπους το σεξ που χρωστούσαν σε εμάς.

Ναι, οι γυναίκες σε αυτές τις ιστορίες παρουσιάζονται ως υπέροχες και όμορφες και τέλειες. Αλλά να θυμάστε, υπάρχουν δύο τρόποι για να αποανθρωποποιήσετε κάποιον: απορρίπτοντάς τον και ειδωλοποιώντας τον.

Με τούτα και μ' εκείνα, ερχόμαστε στο επόμενο πρόβλημα...

4.

Είμαστε εκπαιδευμένοι από τη γέννησή μας να σας βλέπουμε ως διακοσμητικό στοιχείο

Η Έλενα Κάγκαν δεν αποφοίτησε απλώς από τη Νομική του Χάρβαρντ, αλλά έγινε η γ@@ημένη πρύτανης.

Δεν λέω ότι υπάρχει κάτι κακό στο να βάλεις μια όμορφη κοπέλα στο εξώφυλλο ενός περιοδικού ή να τη βάλεις να ποζάρει δίπλα σε ένα λαμπερό καινούργιο αυτοκίνητο. Το όμορφο κορίτσι βρίσκει μια καλή δουλειά, οι άντρες τη θέλουν, οι γυναίκες θέλουν να γίνουν σαν κι αυτήν, όλοι είναι ευτυχισμένοι. Σωστά;

Το πρόβλημα είναι ότι το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ από αυτό.

Από την εμπειρία μου, αν υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ ανδρικής και γυναικείας σεξουαλικότητας, είναι αυτή: Υπάρχουν πραγματικές περιπτώσεις όπου οι γυναίκες δεν σκέφτονται το σεξ. Εδώ επιτρέψτε μου να σας δείξω ένα ακραίο παράδειγμα. Θα παραθέσω μερικά σχόλια από συζήτηση του Free Republic, γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να σταματήσω να τα διαβάζω. Τα σχόλια αυτά έγιναν για μία πολύ γνωστή γυναίκα και θέλω να μαντέψετε ποια είναι:

«Τόσο άσχημη, που θα έλεγα "ούτε καν να κοιτάξεις"!!!»

«Σε σύγκριση με αυτήν, τη Μέδουσα τη λες και ελκυστική»

«Αυτό το άτομο είναι αηδιαστικό και δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ τη γνώμη του για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!»

Το μαντέψατε; Μιλούν για τη δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου, Έλενα Κάγκαν.

Μιλάμε για μια γυναίκα που δεν αποφοίτησε απλώς από τη Νομική του Χάρβαρντ, αλλά έγινε η γ@@ημένη πρύτανης.

Ναι, ακόμη και σε αυτό το περιβάλλον, όταν κρίνουμε μια γυναίκα για μια θέση στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας, το ένστικτό μας εξακολουθεί να κρίνει την καταλληλότητά της ως ερωτικής συντρόφου. Είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε. Και θα μπορούσατε να το αποτιμήσετε αυτό ως ένα μάτσο βλάκες που είναι ρηχοί, αλλά μετά πρέπει να συνειδητοποιήσετε πώς όλη η κοινωνία έχει προσαρμοστεί να λειτουργεί κατά το πρότυπο του ρηχού, ανεγκέφαλου βλάκα. Ξεχάστε την αντικειμενοποίηση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή στη βιομηχανία της μόδας – πηγαίνετε σε ένα εστιατόριο: έχουν την όμορφη κοπέλα που σερβίρει τα τραπέζια. Πήγαινε σε ένα πολυκατάστημα: θα έχουν μια όμορφη κοπέλα να σου πουλάει παντελόνια.

Βλέπετε, αυτή είναι η διαφορά. Με τους άντρες, υπάρχουν κάποια σενάρια όπου παύει να έχει σημασία το πώς είναι η εξωτερική εμφάνισή τους. Με τις γυναίκες, έχει πάντα σημασία. Σε μια κωμωδία, ο άντρας σε δευτερεύοντα τρελούτσικο ρόλο μπορεί να είναι ο παχουλός Zach Galifianakis ή ο σχεδόν παραμορφωμένος Steve Buscemi. Αλλά αν η γυναίκα σε έναν παρόμοιο ρόλο δεν είναι ελκυστική, όπως η υπέρβαρη Melissa McCarthy στο Bridesmaids, τότε κάθε σκηνή πρέπει να αφορά το πόσο άσχημη, χοντρή και ανδροπρεπής είναι. Αυτός πρέπει να είναι ο πυρήνας του χαρακτήρα της.

Ο ρόλος της στην κοινωνία ή το επίπεδο των επιτευγμάτων της δεν έχει σημασία. Ακόμα κι αν είναι υποψήφια για το Ανώτατο Δικαστήριο, η γυναίκα έχει πάντα έναν διπλό ρόλο: να λειτουργεί ως άτομο, αλλά και να ενεργεί ως ντεκόρ.

Και τσαντιζόμαστε αν δεν κάνει τη δουλειά της. Δείτε οποιοδήποτε άρθρο για μια διάσημη γυναίκα που έχει βάλει κιλά. Παραθέτω κυριολεκτικά το πρώτο παράδειγμα που βρήκα στο Google. Είναι ένα άρθρο για το πόσο έχει παχύνει η Christina Aguilera. Παραθέτω και το πρώτο σχόλιο κάτω από αυτό το άρθρο:

 «Γ@μησέ τη! Έχω μια δουλειά πλήρους απασχόλησης, κάνω μεταπτυχιακό, μαγειρεύω κάθε βράδυ και βρίσκω ακόμα χρόνο να πάω στο γυμναστήριο. Τεμπέλα χοντρή σκύλα ...».

Μην με παρεξηγήσετε: αν πρόκειται για κάποιο διάσημο άνδρα που πάχυνε, θα δείτε πολλούς κάτω από παρόμοια άρθρα να κάνουν πλάκα ή να χλευάζουν το πάχος του. Αν, όμως, πρόκειται για γυναίκα διάσημη, θα δείτε σχόλια γεμάτα θυμό.

Γιατί η γυναίκα μας οφείλει να είναι όμορφη. Αυτό είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» όπως το καταλαβαίνουμε από τότε που ήμασταν νήπια. Και είναι μια μάχη την οποία δεν κερδίζετε ποτέ. Αν είστε άσχημη, σας μισούμε. Αλλά αν είστε όμορφη, τότε...

3.

Νομίζουμε ότι συνωμοτείτε με τα πέη μας, για να μας καταστρέψετε

Ή αλλιώς, γιατί νομίζετε ότι η ιστορία του Κήπου της Εδέμ έχει ένα φίδι; Κατ' αρχάς, πρέπει να καταλάβετε κάτι για τη μοναδική σχέση αγάπης/μίσους που έχουν οι άντρες με τα πέη τους. Θυμάστε εκείνη την ιστορία με την αστυνομία που έπρεπε να απελευθερώσει έναν τύπο που είχε κολλήσει το πουλί του ενώ πηδούσε ένα φίλτρο πισίνας; Ή εκείνον τον δικαστή που πιάστηκε να τον παίζει ενώ βρισκόταν στην έδρα και άκουγε καταθέσεις;

Βλέπετε τέτοιου είδους ιστορίες να εμφανίζονται συχνά... Τσεκάρετε το τοπικό αστυνομικό δελτίο. Και τότε θα δείτε ότι όλες αυτές οι ιστορίες έχουν κάτι κοινό: Αποκλειστικά άντρες «πρωταγωνιστές».

Σοβαρά, κάντε μια αναζήτηση στο Google για «αυνανισμό σε δημόσια βιβλιοθήκη». Παρατηρείτε κάτι κοινό σε όλες αυτές τις ιστορίες; Όλοι είναι άντρες. Προφανώς δεν λέω ότι οι γυναίκες δεν αυτοϊκανοποιούνται (κάθε μελέτη θα με έβγαζε ψεύτη) – λέω ότι οι άνδρες είναι πολύ, πολύ πιο πιθανό να επιδίδονται σε αυνανισμό εξαιρετικά υψηλού ρίσκου σε δημόσιο χώρο. Είναι πιο πιθανό να το κάνουν στη δουλειά και είναι πιο πιθανό να το κάνουν σε πλαίσιο, το οποίο για κάποιον λόγο θα μπορούσε να τους στείλει ντουγρού στη φυλακή.

Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο σπάνιο, περίεργο επιδειξιομανές φετίχ. Είναι ότι δεν μπορούν να περιμένουν ούτε τις δύο ώρες που θα χρειάζονταν για να το κάνουν με ασφάλεια στο σπίτι. Δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα. Κάθε υπολογισμός του κινδύνου πάει περίπατο. Γιατί;

Είναι επειδή, στους άνδρες περισσότερο απ' ό,τι στις γυναίκες, η σεξουαλική ορμή αντιμετωπίζεται ως εντελώς αποκομμένη από την υπόλοιπη προσωπικότητα. Το τμήμα του ανδρικού εγκεφάλου που ανησυχεί για την ασφάλεια της εργασίας ή τα χρήματα ή την κοινωνική φήμη ή τις νομικές συνέπειες δεν έχει σχεδόν καμία δύναμη βέτο πάνω στη σεξουαλική ορμή. Έχετε ακούσει άντρες να λένε ότι «σκέφτονταν με το πουλί τους». Σε αυτό ακριβώς αναφέρονται.

Η επιστήμη δεν φαίνεται να καταλαβαίνει απόλυτα γιατί το τμήμα του εγκεφάλου που αφορά τις «βασικές ορμές» αντιδρά διαφορετικά στους άνδρες. Ίσως είναι απλώς θέμα του ότι έχουν 10 φορές περισσότερη τεστοστερόνη στον οργανισμό τους (τα τρανς άτομα αναφέρουν ότι είναι εντελώς σοκαρισμένα με το πόσο ισχυρότερη είναι η σεξουαλική ορμή με την πρόσθετη τεστοστερόνη), ή ίσως η κοινωνία μας έχει εκπαιδεύσει να είμαστε έτσι, ή ίσως είμαστε όλοι εξαιρετικά κακομαθημένοι.

Όπως και να 'χει, δεν είναι το ζητούμενο να βρούμε την αιτία. Το θέμα είναι ότι ένας άντρας μπορεί να εκφωνεί τον επικήδειο στην κηδεία της γιαγιάς του, και αν υπάρχει μια κοπέλα με πλούσιο ντεκολτέ κάπου κοντά στο οπτικό του πεδίο, θα φανταστεί τον εαυτό του να πιέζει αυτά τα βυζιά στο πρόσωπό του, με τη νεκρή γιαγιά του να μην απέχει ούτε πέντε μέτρα.

Όταν συμβαίνει αυτό, και έχουμε αυτή την ανεπιθύμητη στάση, να, για παράδειγμα στην κηδεία της γιαγιάς, αυτομάτως θυμώνουμε με την κοπέλα με το πλούσιο ντεκολτέ. Επειδή εμείς, ο εαυτός μας, η δική μας λογική προσωπικότητα που ξέρει να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος και το κατάλληλο από το αναρμόστο, ξέρει ότι αυτό είναι το απολύτως λάθος μέρος για να έχεις στύση. Οπότε το συμπέρασμά μας είναι ότι το κορίτσι με το ντεκολτέ συνωμοτεί με το πέος μας για να μας καταστρέψει. Είναι τρελό να σκέφτεσαι έτσι; Ναι! Γι' αυτό είναι τόσο απογοητευτικό, ειδικά αν δεν έχεις μεγάλη συναισθηματική ωριμότητα και μεγάλωσες με ανδρικά πρότυπα που είχαν ακόμα μικρότερη (συναισθηματική ωριμότητα).

Όχι, αυτό δεν δικαιολογεί τίποτα. Προφανώς, το «πήγαινε γύρευοντας» εξακολουθεί να είναι ένα αισχρό επιχείρημα για την υπεράσπιση βιαστών. Και αυτό που πραγματικά λέω εδώ είναι ότι όταν βλέπεις άντρες να ενοχλούνται ή να θυμώνουν πραγματικά στη θέα μιας κοπέλας που δείχνει πολύ δέρμα, ή αν τους βλέπεις πρόθυμους να εξευτελίσουν ή να ταπεινώσουν τις κοπέλες λόγω των ρούχων τους, ο λόγος είναι αυτός: η μηδενική συναισθηματική ωριμότητά τους. Πιθανότατα γι' αυτό και πολλοί μουσουλμάνοι αναγκάζουν τις γυναίκες τους να καλύπτονται από την κορυφή ως τα νύχια.

Και στη Βίβλο, είναι η Εύα που βάζει σε πειρασμό τον Αδάμ να αμαρτήσει... συνωμοτώντας με ένα φίδι.

Κάθε άντρας που θα το διαβάσει αυτό θα σκεφτεί ότι επιμένω στο προφανές (άλλωστε, ο κόσμος είναι γεμάτος από ανέκδοτα και αστεία για το πώς τα «καυτά κορίτσια» είναι σχεδόν δαιμονικά στην ικανότητά τους να ελέγχουν τους άντρες παρά τη θέλησή τους).

Αλλά υπάρχει κάτι που θυμώνει ακόμα περισσότερο αυτού του είδους τους άνδρες...

2.

(Το ότι) νιώθουμε ότι μας έκλεψαν τον ανδρισμό μας σε κάποια φάση της ζωής μας

Kάθε κωμωδία έχει αυτόν τον βασικό χαρακτήρα του γυναικά, ανήθικου άντρα που λέει συνέχεια αυτό που σκέφτεται και νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του όπως ο ρόλος του Τσάρλι Σιν στο «Two and a half men»

Ξέρετε πως κάθε κωμωδία έχει αυτόν τον βασικό χαρακτήρα του γυναικά, ανήθικου άντρα που λέει συνέχεια αυτό που σκέφτεται και νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του; Ο Τζόι στα Φιλαράκια, ο Τσάρλι Σιν στο Two and a Half Men, ο Στέρλινγκ Άρτσερ στο Archer, ο Τζομπ στο Arrested Development, ο χαρακτήρας του Άστον Κάτσερ στο That '70s Show;

Τα παιδιά αγαπούν αυτόν τον χαρακτήρα επειδή κάνει αυτό που, σε κάποιο επίπεδο, όλοι θα θέλαμε να μπορούσαμε να κάνουμε. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν όλες αυτές οι διαφημιστικές καμπάνιες που απευθύνονται απεγνωσμένα σε άνδρες που φοβούνται ότι έχουν χάσει τον ανδρισμό τους.

Βλέπετε, κάθε αρσενικό μπορεί να θυμηθεί την πρώτη φορά, όταν ήταν 5 ή 6 ετών, που έδειξε το πέος του σε έναν ξένο και όλοι άρχισαν να φρικάρουν. Μπορεί να θυμηθεί την πρώτη φορά που έμπλεξε επειδή χτύπησε κάποιον, επειδή κατούρησε δημόσια, επειδή προσπάθησε να πηδήξει από κάπου ψηλά ή να βάλει φωτιά σε κάτι. Όλες οι βασικές ανδρικές ορμές, όλες οι υποδείξεις που μας ψιθυρίζει ο "Darth Penis", όλα αυτά μας βάζουν σε μπελάδες.

Και, όταν νοσταλγούμε το παρελθόν, το ντύνουμε πάντα με κάποια γελοία φαντασίωση όπως στο «300», όπου όλοι είναι χωρίς μπλούζα και ουρλιάζουν και σφάζουν ανηλεώς, κραδαίνοντας σπαθιά. Μας ταΐζουν αυτή την ιδέα, ότι κάποτε έτσι ήταν ο κόσμος – όλες αυτές οι παρορμήσεις που πια βρίσκονται εκτός νομοταγούς ζωής και σηκώνουν τιμωρίες μέχρι βαριές ποινές από το νηπιαγωγείο και μετά, κάποτε όχι μόνο επιτρέπονταν, αλλά γιορτάζονταν κιόλας!

Και μετά, κάποια στιγμή, οι γυναίκες μας τα έκλεψαν όλα αυτά.

Ένας –κάποτε σπουδαίος– κόσμος ηρώων και δύναμης και πολεμιστών και πούρων και χοντροκομμένων αστείων αντικαταστάθηκε από αυτόν τον κόσμο των γυναικών που γκρινιάζουν και μας απειλούν πάνω από το γραφείο μας για κάποιο χυδαίο αστείο που στείλαμε μέσω e-mail. Ναι, ολόκληρο αυτό το αφήγημα είναι μια κατάφωρα διαστρεβλωμένη και ιδιοτελής εκδοχή του πώς εξελίχθηκε στην πραγματικότητα η κοινωνία. Δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός απογοήτευσης, ταπείνωσης και αδυναμίας που μας κάνει να θέλουμε να πάρουμε πίσω όλα αυτά που νομίζουμε ότι μας έκλεψαν, με τον μόνο τρόπο που ξέρουμε: με μικροπρεπείς, ανώριμες πράξεις κακίας.

1.

(Γιατί) Νιώθουμε τελείως αδύναμοι

Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι γυναίκα, οπότε δεν μου είναι εύκολο να περιγράψω πώς είναι να είσαι άντρας, επειδή δεν ξέρω τι χρησιμοποιείς ως πλαίσιο. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ:

Έχετε δει ποτέ παλιά κινούμενα σχέδια όπου ένας χαρακτήρας πεινάει σε ένα έρημο νησί και όταν ένας άλλος χαρακτήρας πλησιάζει, πεινάει τόσο πολύ που τον φαντάζεται ως ένα κομμάτι φαγητό που μιλάει; Έτσι συμβαίνει στους περισσότερους άνδρες, τις περισσότερες φορές. Λιμοκτονούμε και όλες οι γυναίκες είναι διάφορα είδη φαγητού. Μόνο που αντί για φαγητό, εδώ το θέμα είναι το σεξ. Και προσπαθούμε να διεκπεραιώσουμε τις καθημερινές μας δουλειές γύρω από το γεγονός ότι κάπου στην ημέρα υπάρχει κάτι που μοιάζει με σεξ.

Έτσι, από την ηλικία των 13 περίπου ετών και μετά, περίπου το 90% της ενέργειας και της πειθαρχίας μας αφιερώνεται στο να το ξεπεράσουμε αυτό, να συμπεριφερθούμε σαν πολιτισμένα ανθρώπινα όντα και όχι σαν αδέσποτα σκυλιά σε κρεαταγορά. Που αντί να τρώνε το κρέας, θέλουν να το καβαλήσουν. Και πάλι, αν θέλετε να βιώσετε πώς είναι, κάντε μια ένεση τεστοστερόνης.

Αυτή τη στιγμή διαβάζω ένα βιβλίο από τον συγγραφέα φαντασίας George R. R. Martin, που σημειώνει τεράστιες πωλήσεις. Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα όπου γράφει από την οπτική γωνία μιας γυναίκας – πάντα δύσκολο πράγμα για τους άντρες. Η κοπέλα βρίσκεται καθ' οδόν για μια σημαντική αντιπαράθεση και ο αφηγητής την περιγράφει ως εξής:

«Όταν πήγαινε στους στάβλους, φορούσε ξεθωριασμένο παντελόνι από αμμόχορτο και σανδάλια από γρασίδι. Τα μικρά της στήθη κινούνταν ελεύθερα κάτω από ένα ζωγραφισμένο γιλέκο Ντοθράκι...».

Αυτό είναι γραμμένο από την οπτική γωνία της γυναίκας. Ναι, όταν ένας άντρας γράφει για μια γυναίκα, υποθέτει ότι εκείνη περνάει κάθε στιγμή της σκεπτόμενη το μέγεθος των μαστών της και το τι κάνουν κάτω από το ύφασμα που τα καλύπτει. Υποθέτει ότι οι γυναίκες σκέφτονται τον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο που τις σκεφτόμαστε εμείς.

Καταλαβαίνετε πού θέλω να καταλήξω; Πηγαίντε να ρίξετε μια ματιά έξω. Βλέπετε τα αυτοκίνητα που περνούν; Κάθε αυτοκίνητο που οδηγείται από έναν άνδρα σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε και αγοράστηκε και πουλήθηκε με γνώμονα εσάς. Ο μόνος λόγος για τον οποίο τα μικρά, αποδοτικά σε καύσιμα ή ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν κυριαρχούν στους δρόμους είναι επειδή θέλουμε να δείχνουμε κουλ με τα αυτοκίνητά μας, για να σας εντυπωσιάσουμε.

Πηγαίνετε να δείτε τον ορίζοντα μιας πόλης. Όλοι αυτοί οι ουρανοξύστες; Τους φτιάξαμε κι αυτούς για να σας εντυπωσιάσουμε. Όλα αυτά τα αθλήματα που βλέπετε στην τηλεόραση; Όλοι αυτοί οι τύποι έμαθαν να παίζουν μόνο και μόνο επειδή στο σχολείο, αν διακρίνεσαι σε κάποιο σπορ, είναι πολύ πιθανό κάποια να εντυπωσιάσεις και να κάνεις σεξ.

Όλη η μουσική που ακούτε στο ραδιόφωνο; Όλοι αυτοί οι τύποι έμαθαν να τραγουδούν και να παίζουν κιθάρα επειδή, ως έφηβοι, κατάλαβαν ότι απολύτως τίποτα δεν κάνει τις γυναίκες να κατεβάσουν το παντελόνι τους από ένα ωραίο τραγούδι. Είναι ο ίδιος λόγος που όλοι οι ηθοποιοί ασχολήθηκαν με την υποκριτική.

Όλοι αυτοί οι πόλεμοι που κάνουμε; Σίγουρα, στα ανώτερα επίπεδα, στους διαδρόμους της πολιτικής εξουσίας, έχουν κάποιους περίπλοκους λόγους για να θέλουν κάποιο κομμάτι γης ή πρόσβαση σε κάποιο πόρο. Αλλά επί της ουσίας, τι συμβαίνει; Λοιπόν, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω το εξής: ιστορικά, όταν ένας στρατός καταλαμβάνει μια πόλη, τι συμβαίνει στις γυναίκες εκεί;

Όλα αφορούν εσένα. Όλα. Όλος ο πολιτισμός μας.

Έτσι, εκεί που βλέπετε έναν κόσμο στον οποίο οι άνδρες κυριαρχούν στα διοικητικά συμβούλια των Fortune 500 και κατέχουν το Κογκρέσο και κάθονται επικεφαλής όλων των εθνών του κόσμου, οι άνδρες βλέπουν τον εαυτό τους ως κάποιον εντελώς αβοήθητο και αδύναμο. Επειδή όλοι αυτοί οι ισχυροί άνθρωποι έγιναν ισχυροί μόνο και μόνο επειδή άκουσαν ότι στις γυναίκες αρέσει η εξουσία.

Αυτή είναι πραγματικά η καρδιά του θέματος, ακριβώς εδώ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καμία ανδρική κυριαρχία δεν θα είναι ποτέ αρκετή, γιατί κανένα επίπεδο ελέγχου ή προνομίων ή γυναικείας υποταγής δεν θα μας ικανοποιήσει ποτέ. Μπορούμε να σας βάλουμε μπούρκα, μπορούμε να σας αναγκάσουμε να φύγετε από τον χώρο εργασίας – δεν θα έχει σημασία. Εξακολουθείτε να είστε το μόνο που σκεφτόμαστε, και αυτό σας δίνει δύναμη πάνω μας. Και φυσικά δυσανασχετούμε γι' αυτό.

Όλες αυτές οι πλέον πικρότατες αντιπαραθέσεις λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, παρεμπιπτόντως: Γι' αυτό οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο μπορούν να μιλούν σαν να είναι πολιορκημένα θύματα και να το εννοούν. Είναι ο λόγος που οι άνδρες ηγέτες της πιο ισχυρής και πλουσιότερης εκκλησίας στον κόσμο μπορούν να μιλούν σαν να γίνονται μάρτυρες εξαιτίας των γυναικών που ζητούν έλεγχο των γεννήσεων. Και το εννοούν.

Πράγμα που μας φέρνει πίσω στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε. Αν τα προσθέσετε όλα αυτά μαζί, θα έχετε έναν κόσμο όπου αυτή η γυναίκα (η Fluke) μπορεί να καταθέσει ενώπιον του Κογκρέσου για τη φίλη της που υποφέρει από κύστες στις ωοθήκες, αλλά ο άνδρας πολιτικός γελοιογράφος θα τη σκιτσάρει σαν να ήταν ένα τέρας...

Πηγή: Cracked.com