Παρά τα όποια προληπτικά μέτρα, που δεν φαίνονται ιδιαίτερα αποτελεσματικά, τα πλατάνια στη Θεσσαλία συνεχίζουν να πεθαίνουν καθώς φάρμακο καταπολέμησης του γνωστού μύκητα που τα εξολοθρεύει, δεν υπάρχει.

Μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα στα ορεινά των Τρικάλων και της Καρδίτσας όπου έχουν κοπεί χιλιάδες μολυσμένα δένδρα αλλά το κακό δεν λέει να σταματήσει.

Υπάρχουν φόβοι ότι ο μύκητας Ceratocystis Platani, όπως ονομάζεται και εντοπίστηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1935, σε μερικά χρόνια θα έχει αφανίσει στη Θεσσαλία κάθε μορφή πλατάνου.

Στην Ευρώπη φέρεται να «ταξίδεψε» κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πιθανότατα μέσω των ξύλινων κιβωτίων που μετέφεραν πολεμικό υλικό από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Περιοχές της Ιταλίας και της Νότιας Γαλλίας αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες μεγάλο πρόβλημα, και μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων και Τεχνολογίας Δασικών Προϊόντων, μέσα σε 20 χρόνια σε πόλεις της Ιταλίας καταστράφηκε το 90% των πλατάνων, αρκετοί από τους οποίους ήταν υπεραιωνόβιοι.

Στη χώρα μας η πρώτη εμφάνιση του μεταχρωµατικού έλκους, της ασθένειας που προκαλεί ο συγκεκριμένος μύκητας, καταγράφηκε το 2003, σε κατοικημένες περιοχές της Μεσσηνίας και κατά μήκος ποταμών και χειμάρρων της περιοχής. Πολύ γρήγορα, η ασθένεια μεταδόθηκε σε Αχαΐα, Ηλεία, Αιτωλοακαρνανία και ακολούθως σε Ήπειρο και Θεσσαλία, με τα «άρρωστα» πλατάνια να είναι σήμερα χιλιάδες.

Ενδεικτικό της «σφοδρότητας» και της ταχύτητας με την οποία εξαπλώνεται ο μύκητας είναι και το γεγονός ότι έχει προσβάλει μεγάλης ηλικίας δέντρα, κάποια από τα οποία είναι σημεία αναφοράς για τις περιοχές όπου βρίσκονται.

Η ασθένεια ονομάζεται μεταχρωματικό έλκος επειδή αλλάζει χρώμα το εσωτερικό του φλοιού, όπου μεγαλώνει ο μύκητας, και από άσπρο γίνεται καφέ. Ο ξαφνικός μαρασμός, συνήθως, εμφανίζεται την άνοιξη ή το καλοκαίρι, τις εποχές, δηλαδή, που το δέντρο έχει μεγαλύτερη ανάγκη σε νερό.

«Εχει αποδειχθεί πως τα νέα πλατάνια ξεραίνονται στα δύο με τρία χρόνια από την προσβολή τους. Τα πιο ηλικιωμένα ίσως χρειάζονται λίγα χρόνια παραπάνω. Αυτό, όμως, που είναι αδιαμφισβήτητο είναι πως πρόκειται για μια ασθένεια που δυστυχώς δεν παίρνει θεραπεία».

Μέχρι πέρυσι τα ασθενή δέντρα πήγαιναν κατευθείαν για κάψιμο. Από φέτος πολλά ξεραμένα δέντρα καταλήγουν σε εργοστάσιο στα Γρεβενά, όπου γίνονται πέλετ.

Εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ (kosmoslarissa.gr)