Ένα ενδιαφέρον ταξίδι πολιτισμού και περιπέτειας πραγματοποίησε από 24 Μαϊου μέχρι 4 Ιουνίου 2024 στην Ναμίμπια ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών και του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων, ταξιδευτής του κόσμου. Στο ταξίδι είχε την συντροφιά των φίλων του Ανδρέα Μπέσσα εκ Ναυπάκτου και Ανδρέα Αναγνωστόπουλου εξ Αιγίου με πολλά χρόνια ορειβασίας πίσω τους.

Η Ναμίμπια είναι ένα κράτος τεράστιας έκτασης στην νοτιοδυτική Αφρική κατοικούμενο από μόλις 2.700.000 ανθρώπους στην πλειοψηφία τους Καθολικούς και Προτεστάντες με μια μικρή μουσουλμανική μειονότητα και ανήκουν εθνολογικώς κατά πλειοψηφία στην φυλή των Μπαντού. Στους Ευρωπαίους έγινε γνωστή το 1485 μέσω του Πορτογάλου εξερευνητή Ντιέγκο Κάο και το 1486 με τον επίσης Πορτογάλο θαλασσοπόρο Βαρθολομαίο Ντίαζ. Η Πορτογαλία όμως δεν εδδιαφέρθηκε ποτέ να αποικίσει την άνυδρη χώρα και προτίμησε την γειτονική Αγκόλα βορείως.

Το ταξίδι άρχισε με προσγείωση την 13.00 της 24|5 στην πρωτεύουσα Βιντχούκ των 500.000 κατοίκων που κείται στο κέντρο της χώρας. Προτιμήσαμε κατ'αρχάς να επισκεφθούμε τον Καθεδρικό ναό του Χριστού και το Μουσείο Ανεξαρτησίας, όπου παρουσιάζεται η πορεία προς την αναξαρτησία το 1990 από την Νότιο Αφρική. Η ίδια η Ναμίμπια είναι χώρα ερημική, ημιερημική και διαθέτει τεράστιες εκτάσεις δενδρώδους σαβάνας αραιής και χαμηλής. Η χώρα έχει όμως πλουσιότατο υπέδαφος σε χρυσό, αδάμαντες, ουράνιο και άλλα ορυκτά, τα οποία εκμεταλλεύονται διάφορες κινεζικές και δυτικές εταιρείες αντί φόρου στο κράτος.

Ο τουρισμός εισφέρει επίσης πολύ στο εθνικό εισόδημα. Αυτά τα έσοδα επιτρέπουν στο κράτος της Ναμίμπια, η οποία είναι κοινοβουλευτική προεδρική δημοκρατία να υποστηρίζει μια κοινωνική πολιτική. Ο κατώτερος μισθός είναι 300 δολάρια και η κατώτερη σύνταξη 100 δολάρια. Η πρωτεύουσα και 2-3 άλλες πόλεις παρουσιάζουν εικόνα ευημερίας, πλην όμως στα ενδότερα η φτώχεια είναι εμφανής και μας ανέφεραν οτι ο μισός πληθυσμός είναι άνεργοι. Η χώρα όμως είναι καθαρή, η περίθαλψη και η εκπαίδευση είναι δωρεάν, πλην όμως η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται με δίδακτρα, γι'αυτό είναι φυσικά για λίγους που αναπαράγουν την κυβερνώσα ελίτ.

Η Βιντχούκ με τα ακριβά τζιπ δίνουν την εντύπωση ευρωπαίκής πόλης. Επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική, πολύ φυσικό για μια χώρα με πολλές διαλέκτους. Η αγροτική παραγωγή περιορίζεται σε ντομάτες, πατάτες, κάποια φρούτα και πορτοκάλια στον Νότο. Η κτηνοτροφία είναι εκτεταμένη σε βοοειδή και αίγες.  Όλα τα υπόλοιπα τρόφιμα εισάγονται, γι'αυτό είναι ακριβά. Η Ναμίμπια έλαβε το όνομα αυτό από την έρημο Ναμίμπ στα δυτικά, η οποία έχει χρώμα κόκκινης απόχρωσης. Οι κάτοικοι της Ναμίμπια από τα πανάρχαια χρόνια ζούσαν ειρηνικά και κατά φυλές χωρίς κρατική οργάνωση και ενιαία εθνική συνείδηση. Το 1884 στα πλαίσια του διαμοιρασμού της Μαύρης Ηπείρου από τις ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις, η Γερμανία, ενιαίο κράτος ήδη από το 1871, έλαβε ως μερίδιο την Ναμίμπια.

 

Οι Γερμανοί, άψογοι τεχνοκράτες όπως πάντα έκτισαν σοβαρά έργα υποδομής στην χώρα, λιμένες, σιδηροδρομικό δίκτυο (δεν χρησιμοποιείται πλέον), αρχιτεκτονική, δρόμους και έφεραν και τον Χριστιανισμό μαζί με την γλώσσα τους, η οποία διδάσκεται ακόμη στα σχολεία μαζί με την αγγλική. Επέπεσαν όμως ως ιέρακες επί του πλούτου της χώρας με άγρια εκμετάλλευση του πληθυσμού. Αυτό προκάλεσε την αντίσταση της φυλής των Χερέρο και των Νάμα, οι οποίοι υπέστησαν γενοκτονία τα έτη 1904-1908 με άνω των 100.000 θυμάτων και ήταν η πρώτη γενοκτονία του ταραγμένου 20ού αιώνα.

Το σημείο καμπής ήλθε το 1914, οπότε με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η Νότιος Αφρική με βρετανική βοήθεια κατέλαβε την Ναμίμπια και την κράτησε με το καθεστώς των Εντολών της Κοινωνίας των Εθνών. Οι ρατσιστές Νοτιοαφρικανοί μετέτρεψαν την Εντολή σε Κατοχή, επέβαλαν καθεστώς απαρτχάϊντ και συνέχισαν την εκμετάλλευση ανθρώπων και εθνικού πλούτου. Η αντίδραση ήλθε το 1960 με την δημιουργία του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Σουάπο. Αυτό προκάλεσε μαζικές εξορίες των εξεγερμένων στα γειτονικά κράτη Ζάμπια, Μποτσουάνα και Αγκόλα, μαζικές εκτελέσεις, ακόμη και βομβαρδισμούς χωριών.

Στα γειτονικά αυτά κράτη με την καταλυτική βοήθεια της Κούβας του Φιντέλ Κάστρο, το Σουάπο έστησε βάσεις εκπαιδεύσεως στρατιωτικών σωμάτων, κέντρα περίθαλψης και εκπαίδευσης της νεολαίας. Το 1966 το Σουάπο πέρασε στην ένοπλη δράση στο εσωτερικό της χώρας. Η σφαγή του 1978 χιλιάδων κατοίκων της Ναμίμπια από νοτιοαφρικανικές δυνάμεις ξεσήκωσε όλον τον πολιτισμένο κόσμο εναντίον της Νότιας Αφρικής. Τελικά η χώρα απέκτησε ανεξαρτησία το 1990 με πρώτον Πρόεδρο τον αρχηγό του Σουάπο Σαμ Νουάμα, πατέρα του έθνους (ζει ακόμη). Ο Νουάμα διακήρυξε οτι λευκοί και μαύροι πολίτες της Ναμίμπια είναι όλοι ίσοι και αποτελούν ένα έθνος. Από ότι είδαμε αυτό ισχύει.

Την 25|5 μαζί με τον οδηγό μας Χένζελ πήγαμε βόρεια προς το Εθνικό Πάρκο Ετόσα. Στην διαδρομή των 500χλμ. είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την ύπαιθρο της Ναμίμπια, αραιοκατωκημένης με τεράστιες εκτάσεις σαβάνας. Η σαβάνα διαθέτει αρκετά δέντρα άλλοτε ψηλότερα, άλλοτε χαμηλότερα και άφθονο χόρτο. Την 15.00 της ίδιας ημέρας εισήλθαμε στην Ετόσα, κοντά στα σύνορα με την Αγκόλα, περιοχή περίκλειστη με συρματόπλεγμα έκτασης 25.000 τετρ. χλμ., ενδιαίτημα κάθε είδους αγρίου ζώου της Αφρικής. Εκεί και υποχρεωτικώς πάντα εντός του αυτοκινήτου παρατηρήσαμε πολλά πτηνά, ιμπάλα και σπρίνμποκ (μικρά ελαφοειδή), κουντού και όρυξ (μεγαλόσωμα ελαφοειδή με το όρυξ με τα μεγάλα κέρατα να αποτελεί το εθνικό σύμβολο της Ναμίμπια), γκνου (μαύρο βοοειδές), καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες, ελέφαντες, στρουθοκαμήλους, ακόμη και τρωκτικά που ζουν στην άμμο. Ήμαστε τυχεροί διότι συναντήσαμε έναν ρινόκερο και δυο λέαινες, οι οποίες τελείως αδιάφορα περνούν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Η Ετόσα είναι σαβάνα, πλην όμως κάποια τμήματά της θυμίζουν κεντροασιατική στέπα. Πλήθος λευκών τουριστών την επισκέπτεται.

Την 26|5 συνεχίσαμε την περιήγηση στην Ετόσα σε μέρη σαβάνας, ημιερημικά ή στεπώδη. Υπάρχουν εγκαταστάσεις όπου οι επισκέπτες κινούνται ελεύθερα. Εκείνη την ημέρα είδαμε πάλι πολλά ζώα, μεταξύ των οποίων μια ύαινα, ένα τσακάλι και έναν αγριόγατο. Στο ανατολικό μέρος της Ετόσα υπάρχει το τεράστιο λεγόμενο Ετόσα Παν (παν στην αγγλική σημαίνει τηγάνι), μήκους 190χλμ. περιοχή ξηρή, λευκή με αρκετό αλάτι, το οποίο τα φυτοφάγα αγαπούν. Κατά την υγρή περίοδο (Οκτώβριος-Μάρτιος) η βροχή πλημμυρίζει μεγάλο μέρος του Παν. Κάποτε, όταν οι βροχές ήταν περισσότερες το Παν γινόταν λίμνη, πλην όμως η κλιματική αλλαγή που πλήττει και την Δυτική Αφρική μειώνει συνεχώς τις βροχές.

Την 27|5 κατευθυνθήκαμε δυτικά στην επαρχία Κουνένε, όπου ευρίσκεται η περιοχή Νταμαράλαντ, περιοχή σαβάνας και πανάρχαιων βραχογραφιών, προστατευομένων από την Ουνέσκο. Προηγουμένως επισκεφθήκαμε ένα χωριό της φυλής των Χίμπα. Στο χωριό αυτό ζουν 30 παιδιά και 20 ενήλικες. Οι κατοικίες τους δεν είναι πάνω από 20τ.μ., κυκλικές και κατασκευασμένες από κοπριά αγελάδων με σκεπές από καλάμια. Εκτρέφουν αγελάδες και αίγες και έχουν κάποιες καλλιέργειες φρούτων. Ικανό μέρος των εισοδημάτων τους προέρχεται από πωλήσεις χειροτεχνημάτων στους τουρίστες (όλοι πήραμε κάτι από εκεί). Διαθέτουν επίσης και σχολείο, πλην όμως η εκπαίδευση είναι υποτυπώδης, δεν είδαμε ούτε βιβλία, ούτε τετράδια. Οι Χίμπα ζουν ημίγυμνοι, άνδρες και γυναίκες ντύνονται υποτυπωδώς. Η χαρακτηριστική κόμμωση των γυναικών είναι κόκκινη από δέρμα κατσίκας. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με ό'τι έχουν και δεν ζητούν πολλά από την ζωή. Οι άνδρες κυνηγούν ζώα και συλλέγουν καρπούς. Είναι αυτάρκεις και δίνουν την εικόνα του ευτυχούς και γαλήνιου.

Μετά την ανεπανάληπτη αυτή εμπειρία, την οποία κάθε ταξιδευτής επιδιώκει, καταλύσαμε στην περιοχή Βίνγκερκλιπ. Αυτή η περιοχή, αν και είναι τυπική σαβάνα, τόπος σκληρός και αφιλόξενος μας ελάχιστους φυσικούς πόρους, διαθέτει βραχώδεις σχηματισμούς στρογγυλούς ή ορθογώνιους τύπου Αριζόνα Αμερικής. Ένα φαράγγι εκεί κοντά μου θύμισε το Γκραν Κάνυον σε μικρότερη εκδοχή. Προμηθευθήκαμε χάρτη της περιοχής και πραγματοποιήσαμε κυκλική πορεία διαρκείας δυόμισυ ωρών (η πρώτη της αποστολής). Κυκλώσαμε τον βράχο Βίνγκερκλιπ που η απόληξή του θυμίζει υψωμένο δάκτυλο, εξ ου και η ονομασία του. Η ημέρα ή μάλλον η νύχτα έκλεισε ατενίζοντας στον έναστρο ουρανό τον Σταυρό του Νότου, το μεγάλο αστέρι, αιώνιο σημείο αναφοράς και προσανατολισμού κάποτε όλων των ναυτικών των Νοτίων Θαλασσών.

Η 28|5 ήταν από τις πλέον ενδιαφέρουσες της εκδρομής. Μετά από διαδρομή 4 ωρών φθάσαμε στην περιοχή Τουίφελφοντέίν (Τwyfelfontein) η οποία σημαίνει ''περιοχή όπου είναι αμφίβολο αν υπάρχει νερό''. Πράγματι, όλη η χαμηλή σαβάνα που διασχίσαμε είναι κατάξερη. Στην βραχώδη αυτή περιοχή οι πανάρχαιο Βουσμάνοι (Βουσμάνος, Βushman, ο άνθρωπος των θάμνων), ήδη από το 2600-2000 π.Χ. χάραξαν με χαλαζία σε 7 βράχους τις περίφημες βραχογραφίες του Τουϊφελφοντέϊν, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο. Οι ζωγραφικές είναι όλες ζώα της Αφρικής, όχι μόνον της περιοχής, αλλά ολόκληρης της χώρας μεταξύ Ναμίμπια και Ζιμπάμπουε. Οι Βουσμάνοι ήταν νομάδεςκαι ακολουθούσαν την τροφή, δηλαδή τα φυτοφάγα ζώα. Είναι εκεί ζωγραφισμένα ένας λέων, πολλά όρυξ, ρινόκεροι, κούντου και ιδιαίτερα καμηλοπαρδάλεις.

Σημειωτέον οτι η καμηλοπάρδαλις εθεωρείτο τότε λόγω του μακρού λαιμού της που πηγαίνει ψηλά και κουνάει τα κλαδιά των δένδρων ως το ζώο που φέρνει την βροχή (όπως κουνά τα κλαδιά, κουνά μεταφορικώς και τα σύννεφα). Ζωγράφισαν πέλματα σαρκοβόρων ζώων που πρέπει να αποφεύγονται και πέλματα φυτοφάγων που είναι η τροφή τους. Η υπογραφή του καλλιτέχνη είναι το δικό του πέλμα. Οι ζωγραφισμένοι ρινόκεροι δεν υπήρχαν ποτέ στην περιοχή, ούτε οι φώκιες, απόδειξη του πόσο μακρυά έφτανε το ταξίδι τους, από τον Ατλαντικό μέχρι τα ποτάμια της Ζιμπάμπουε. Οι βραχογραφίες αυτές ήταν στην πραγματικότητα ένα σχολείο για τις επόμενες γενεές των Βουσμάνων. Ακολούθως επισκεφθήκαμε ένα ρήγμα, εκατέρωθεν του οποίου υπάρχουν στήλες βασάλτη, αποτέλεσμα αρχαίας ηφαιστειακής δραστηριότητας.

Άκρως ενδιαφέρον πολιτιστικά εκείνη την ημέρα ήταν και η επίσκεψη σε έναν καταυλισμό της φυλής Νταμαρά, όπου οι άνθρωποι ζουν ημίγυμνοι, όπως οι Χίμπα. Παρακολουθήσαμε σκηνή κυνηγίου από κυνηγό με θήραμα ένα ομοίωμα σπρίνμποκ και μια αγγλομαθής γυναίκα μας εξήγησε τις θεραπευτικές ιδιότητες των φύλλων κάποιων δένδρων. Υπόψιν οτι τα φυσικά φάρμακα των Βουσμάνων χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα στην Νταμαράλαντ. Ακολούθως παρακολουθήσαμε έναν καταπληκτικό παραδοσιακό χορό από όλους τους άνδρες και γυναίκες της φυλής που όλοι τραγουδούσαν. Μας επίδειξαν πως άναβαν φωτιά οι Βουσμάνοι τρίβοντας κοπριά εντός ενός κομματιού ξύλου με τρύπες. Όταν η φλοξ δημιουργείται την μεταφέρουν σε δέσμη αχύρου και η φωτιά είναι έτοιμη (υπόψιν οτι ο άνδρας που δεν μπορούσε να ανάψει φωτιά δεν εύρισκε σύζυγο). Οι οικίες είναι κατασκευασμένες από ξύλο, δέρματα ζώων και άχυρο στην σκεπή. Ήταν μια εξαίσια εμπειρία που μόνον η Αφρική προσφέρει.

Την 29|5 εγκαταλείψαμε την Νταμαράλαντ και την σαβάνα της και μετά από πολλά χιλιόμετρα εισήλθαμε σε περιοχή ερήμου, επιβλητική και γοητευτική. Κάποια στιγμή εισήλθαμε στο Εθνικό Πάρκο της περίφημης και πασίγνωστης Ακτής των Σκελετών με νότια κατεύθυνση. Η περιοχή της Ακτής των Σκελετών είναι έρημος και καταλήγει στον Ατλαντικό Ωκεανό, τον οποίον είχαμε καθόλη την διαδρομή στα δυτικά μας. Η θέα του ωκεανού είναι άκρως επιβλητική και απαιτεί σεβασμό. Η θαλάσσια ομίχλη κρύβει τον ήλιο και οι ηλιόλουστες ημέρες είναι λίγες. Η Ακτή πήρε αυτό το όνομα εξαιτίας των δεκάδων ξύλινων πλοίων που στο παρελθόν εξώκειλαν και σάπισαν. Ο Ατλαντικός δεν αστειεύεται. Εμείς είδαμε δυο μεταλλικά κουφάρια αλιευτικών και την κεφαλή μιας φάλαινας. Οι σκελετοί των φωκιών είναι πολλοί. Στο Κέϊπ Κρος (Ακρωτήριο του Σταυρού) συναντήσαμε αποικία χιλιάδων φωκιών, θέαμα υπέροχο. Η αποικία αυτή είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο και μπορέσαμε να τις φωτογραφήσουμε από πολύ κοντά. Αργά το απόγευμα φθάσαμε στην παραλιακή πόλη Σουάκοπμουντ, πόλη ιδρυθείσα από Γερμανούς το 1894, πόλη κομψή και τουριστική, η οποία διαθέτει και πολλές θαλάσσιες δραστηριότητες.

Η 30|5 ήταν η ημέρα της δεύτερης πεζοπορίας της αποστολής. Προηγουμένως όμως επισκεφθήκαμε την πολύ ενδιαφέρουσα πινακοθήκη της πόλης και το Εθνικό Μουσείο, όπου παρουσιάζονται ο ορυκτός πλούτος της χώρας, η χλωρίδα και η πανίδα της, η ανθρωπογεωγραφία και η Ιστορία της. Το 1894 οι Γερμανοί ιδρύουν το Σουάκοπμουντ με γερμανική αρχιτεκτονική, κατασκευάζουν λιμένα και σιδηροδρομικό δίκτυο. Παράλληλα αρχίζουν την συστηματική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου χρησιμοποιώντας την εργατική δύναμη των ιθαγενών. Η συνεχής επέκταση των Γερμανών στα εδάφη της ενδοχώρας και η υπερεκμετάλλευση οδήγησαν τις φυλές των Χερέρο και των Νάμα σε επανάσταση το 1904 με αρχηγούς τον Σάμουελ Μαχαρέρο και τον Χοσέα Κουτάκο.

Μετά από κάποιες αρχικές επιτυχίες των ιθαγενών οι Γερμανοί αντεπετέθηκαν με στρατό σταλμένο από την Γερμανία και εξόντωσαν χιλιάδες. Ο στρατηγός των Γερμανών Λόταρ φον Τρότα, ένας αληθινός εγκληματίας, ήθελε να τους εξοντώσει όλους, πλην όμως με νεότερες διαταγές του Βερολίνου οι Χερέρο ενεκλείσθησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως όπου πέθαναν κατά χιλιάδες από υπερεξάντληση, υποσιτισμό και ευρωπαϊκές ασθένειες. Το 1907 ένας Γερμανός ιεραπόστολος διαμαρτυρήθηκε εντόνως στο Βερολίνο για όλα αυτά με αποτέλεσμα το 1907 τα στρατόπεδα να κλείσουν αφού πρώτα έχασαν την ζωή τους πάνω από 100.000 άνθρωποι. Ήταν η πρώτη Γενοκτονία του 20ού αιώνα και οι Γερμανοί είχαν ήδη πάρει ιδέες και εμπειρίες για το Άουσβιτς. Γερμανοί γαρ.

Την 12.00 και μέχρι την 18.30 οπότε έρχεται το σούρουπο σε μια ημέρα ηλιόλουστη (όπου πάμε εμείς λιάζει) οι τρεις μας κάναμε μια αρκετά μεγάλη πορεία από το κέντρο της πόλης και κατά μήκος της Ακτής των Σκελετών έχοντας δίπλα τον ωκεανό. Συναντήσαμε αποικίες γλάρων (είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς μας), κάποια φλαμίγκος και άλλα πτηνά και παρατηρήσαμε κάποιες αλυκές με νερό σε ροζ απόχρωση. Ήταν μια καλή εμπειρία.   Η 31|5 περιείχε μια διαδρομή 6 ωρών από το Σουάκοπμουντ μέχρι το Εθνικό Πάρκο Νάουκλουφτ. Διασχίσαμε την πόλη Βάλβις (φάλαινα στα αφρικάανς-ολλανδικά), πόλη κόμβος εμπορίου και διακίνησης πετρελαιοειδών. Στην πόλη αυτή υπάρχει αποικία ροζ φλαμίγκος που ψαρεύουν στην θάλασσα και δίνουν ένα ωραίο θέαμα. Κατόπιν εισήλθαμε νοτιοανατολικά σε περιοχή ερημική με κάποιες ζώνες αραιής σαβάνας. Παρόλο το ερημικό περιβάλλον παρατηρήσαμε στρουθοκαμήλους, αγέλη υαινών, κάποια όρυξ και μια μεγάλη αγέλη πιθήκων βαβουϊνων.

Το σημαντικότερο όμως σημείο της ημέρας ήταν η συνάντησή μας με έναν από τους ύψιστους προορισμούς όλων των ταξιδευτών του κόσμου. Μια πινακίδα επί του δρόμου έγραφε ''Τropic of Capricorn''. Ο Τροπικός του Αιγόκερω. Κάτω από αυτόν δεν υπάρχει τροπική ζώνη. Γράψαμε τα ονόματά μας και το όνομα της χώρας μας με συγκίνηση, όπως κάνουν πολλοί. Περί την 16.30 φθάσαμε στο κατάλυμά μας (τα καταλύματα αυτά της υπαίθρου λέγονται λοτζ, lodge και είναι πλήρως οργανωμένα κάμπιγκ με δωμάτια και εστιατόριο). Από 17.30 έως 18.30 κλείσαμε την ημέρα με μια ωραία και ωριαία πορεία απολαμβάνοντας ένα ηλιοβασίλεμα που μόνο στην Αφρική βλέπει κανείς.

Η 1|6 ήταν ημέρα δραστηριοτήτων. Εντός του Εθνικού Πάρκου Νάουκλουφτ υπάρχει το Πάρκο Σοσσουσβλέϊ Το Σόσσουσβλέϊ είναι έρημος. Εκεί η άμμος είναι κόκκινης απόχρωσης και έχουν σχηματισθεί αμμόλοφοι διαφόρων υψών με τον ψηλότερο να φέρει το όνομα Βig Daddy (Μεγάλος Μπαμπάς), ο οποίος με τα 450 μέτρα του δεσπόζει της περιοχής. Η περιοχή Σόσσουσβλέϊ είναι ενός άλλου κόσμου. Αποτελεί δε το σήμα κατατεθέν της Ναμίμπια.

Μετά από πολλά χιλιόμετρα διαδρομής στην έρημο φθάσαμε στους αμμόλοφους και την 9.45 αρχίσαμε την ανάβαση στον Βig Daddy μαζί με πολλούς άλλους πεζοπόρους διαφόρων εθνικοτήτων. Περί την 11.00 υψώσαμε την ελληνική σημαία στην κορυφή (για την Ελλάδα ρε γαμώτο) και αρχίσαμε την κατάβαση. Η κατάβαση οδηγεί σε ένα τμήμα του οροπεδίου έκτασης κάποιων εκατοντάδων στρεμμάτων γνωστού με το όνομα Ντέντβλέϊ (Deadvlei, η Νεκρή Κοιλάδα). Πριν 1000 χρόνια ο ποταμός που υπήρχε εκεί αποκόπηκε από την περιοχή, η γη απέκτησε ένα σκληρό λευκό χρώμα και τα δένδρα αποξηράνθηκαν. Φαίνεται απίστευτο, πλην όμως η ξηρότητα του κλίματος διατηρεί ακόμη τα νεκρά δένδρα, μαύρου χρώματος, τα οποία ακόμη αποσυντίθενται. Άλλο ένα θαύμα της θαυμάσιας αυτής χώρας.

Την 12.45 τερματίσαμε την πορεία και μετά από κάποια χιλιόμετρα αντικρύσαμε και ανεβήκαμε τον αμμόλοφο υπ'αρ. 45 (αυτό είναι το όνομά του). Σε 40' ανεβήκαμε και κατεβήκαμε τον 45 και ακολούθως κατευθυνθήκαμε στο διάσημο φαράγγι Σέσριεμ, το οποίο, αν και το μήκος του δεν υπερβαίνει το 1,5 χιλιόμετρο, πολλοί το προτιμούν λόγω της ομορφιάς του. Σε 45' διασχίσαμε και βγήκαμε από το φαράγγι Σέσριεμ, το οποίο είναι πραγματικά υπέροχο με τις βραχώδεις πλαγιές του και τα διαμπερή ανοίγματα σε κάποιους βράχους, θέαμα υπέροχο, συμπληρώνοντας 4,5 ώρες συνολικής πορείας εκείνη την υπέροχη και αξέχαστη ημέρα πριν φθάσουμε στο κατάλυμα. Η ημέρα έκλεισε με μια επίδειξη τοπικών χορών από το προσωπικό του καταλύματος με τοπικά τραγούδια, παράδοση καθαρά αφρικανική απέναντι στους ξένους επισκέπτες που μόνο στην Αφρική συναντά κανείς.                            

Η 2|6 ήταν ημέρα επιστροφής στην πρωτεύουσα Βιντχούκ διασχίζοντας ένα θαυμάσιο περιβάλλο αραιής σαβάνας με κόκκινο χρώμα. Η τελευταία μικρή πεζοπορία της εκδρομής διαρκείας2 ωρών έγινε την ημέρα αυτή πέριξ του καταλύματος, το οποίο ήταν έξω από την πόλη.

Την 3|6 πήραμε την πτήση της επιστροφής στην μαμά Ελλάδα, όπου προσγειωθήκαμε λίαν πρωϊ της 4 Ιουνίου και η περιπέτεια έληξε. Ο γράφων ευχαριστεί από καρδιάς τους φίλους του Ανδρέα Μπέσσα και Ανδρέα Αναγνωστόπουλο για την φιλία και την συντροφικότητά τους. Ήμαστε η πρώτη ελληνική ομάδα που έκανε ταξίδι στην Ναμίμπια πεζοπορικά και είμαστε ευτυχείς και περήφανοι γι'αυτό. Η ομάδα ευχαριστεί επίσης το γραφείο ταξιδίων Sunflight Θεσσαλονίκης γιατί για μια φορά ακόμη οργάνωσε άριστα ένα τόσο δύσκολο ταξίδι. Η ομάδα ευχαριστεί θερμά και τον οδηγό μας Χένζελ που μας ξενάγησε τόσες ημέρες, αν και ξέρω οτι δεν θα διαβάσει αυτό το άρθρο, ούτε θα τον ξαναδούμε ποτέ. Οι ευχές μας όμως είναι για αυτήν την θαυμάσια χώρα που λέγεται Ναμίμπια και τον υπέροχο λαό της. Αφήσαμε τις καρδιές μας εκεί. Χαίρε ευτυχή Ναμίμπια.

Ιωάννης Ξηρός