Ένα ωραίο και ενδιαφέρον ταξίδι περιπέτειας και πολιτισμού οργάνωσε ο ΕΟΣ Αχαρνών από 23 Δεκ. 2023 έως 2 Ιαν. 2024 στην Αλγερία, χώρα 45.000.000 κατοίκων της Βόρειας Αφρικής και μεγαλύτερη σε έκταση της ηπείρου. Το ταξίδι περιελάμβανε επταήμερη πεζοπορία στην έρημο Σαχάρα της νότιας Αλγερίας με δυο αναβάσεις κορυφών στην περιοχή του Εθνικού Πάρκου Αχαγκάρ, όπου κατοικεί η περίφημη φυλή Ιμουχάγ, την οποία οι Άραβες αποκαλούν Τουαρέγκ(σ.σ. Ιμουχάγ στην γλώσσα τους σημαίνει ο ελεύθερος άνθρωπος). Σ'αυτό έλαβε μέρος και ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών και του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων.

Η ομάδα αποτελείτο από 14 ορειβάτες και η αποστολή σχεδιάστηκε από την εταιρεία Τρέκιν Ελλάς υπό την αιγίδα του ΕΟΣ Αχαρνών. Προσγειωθήκαμε την 23 Δεκ. στο Αλγέρι και με εσωτερική πτήση αυθημερόν φθάσαμε το βράδυ στην πόλη Ταμανρασσέτ όπου διανυκτερεύσαμε σε ξενοδοχείο. Η Ταμανρασσέτ είναι η πρωτεύουσα της ερήμου στην νότια Αλγερία εκεί όπου η Σαχάρα έχει ικανό υψόμετρο και εκεί όπου ευρίσκονται τα βουνά της. Στα βόρεια χαμηλώνει και καταλήγει στην παραθαλάσσια ζώνη. Η ίδια η Ταμανρασσέτ των 100.000 κατοίκων είναι πόλις γραφική με ωραία στηθαία στις στέγες των διώροφων οικιών τριγωνικού τύπου χρώματος καφέ ή μπεζ ταιριαστά με το ερημικό περιβάλλον. Οι κάτοικοι εκεί στον Νότο της Αλγερίας και Λιβύης και στα βόρεια του Μάλι και του Νίγηρα είναι Τουαρέγκ και ανήκουν στην μεγάλη εθνική οικογένεια των Βερβέρων, φυλή που κατοικεί σε όλη την ζώνη του Μαγκρέμπ από Μαρόκο μέχρι Αίγυπτο εδώ και χιλιάδες χρόνια και αν και αναμείχθηκαν με τους Άραβες κατακτητές του Μαγκρέμπ από τον 7ο αιώνα, ακόμη κυριαρχούν φυλετικώς στην Βόρειο Αφρική. Οι Τουαρέγκ του Νότου είναι περισσότερο σκουρόχρωμοι, σχεδόν μαύροι και στο απώτερο παρελθόν ήταν γνωστοί στους Ευρωπαίους αποικιοκράτες για την πολεμικότητα και την αγριότητά τους. Σήμερα είναι φιλήσυχοι νομάδες κτηνοτρόφοι ή αγρότες στα χωριά τους. Οι Τουαρέγκ της Αλγερίας είχαν την ευκαιρία να ενωθούν με τους ομοφύλους των του Νίγηρα το 1962, οπότε η Αλγερία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, πλην όμως προτίμησαν να παραμείνουν με τους Βέρβερους της Αλγερίας με τους οποίους κατά την περίοδο της γαλλοκρατίας είχαν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς. Την Σαχάρα οι Τουαρέγκ αποκαλούν Τενερί.

Άποψη της Σαχάρας

Η αποστολή είχε ως διοικητική υποστήριξη έξι καμηλιέρηδες με τις 13 καμήλες τους που μετέφεραν τις σκηνές μας και τα απαραίτητα προς το ζην νερό και τρόφιμα, δυο μαγείρους και δυο οδηγούς βουνού, τον Σερίφ και τον Ιμπραήμ, όλοι τους εξαιρετικοί. Η ίδια η έρημος Σαχάρα, κάποτε θάλασσα, πριν 1.000.000 χρόνια σαβάνα με άφθονη βλάστηση, ζώα και ανθρωποειδή και τα τελευταία 3.500 χρόνια έρημος καταλαμβάνει το 1|3 της Αφρικής στον βορρά αυτής και αντίθετα με το κοινώς νομιζόμενο μόνον το 25% είναι άμμος, το υπόλοιπο 75% είναι πέτρες, χώμα άγονο και βραχώδη βουνά. Τα τοπία στα νότια είναι κυριολεκτικώς εξωπραγματικά, οι σχηματισμοί των ορέων και των βράχων θυμίζουν τον πλανήτη Άρη, τα ηλιοβασιλέματά της δεν υπάρχουν αλλού στον κόσμο. Υπάρχει πάντα βλάστηση θάμνων και αφρικανικών ακακιών για την βόσκηση των ζώων (κατσίκες και καμήλες) και όταν το υψόμετρο χαμηλώνει συναντά κανείς το νερό των υπόγειων ποταμών της, το οποίο επιτρέπει καλλιέργειες φρούτων και λαχανικών. Όταν το νερό είναι πολύ σχηματίζονται οάσεις.

Βασαλτικοί σχηματισμοί

Η ομάδα ξεκίνησε το επταήμερο οδοιπορικό της 60χλμ. βορείως της Ταμανρασσέτ την 24 Δεκ. και μετά από τετράωρη πορεία στήσαμε την πρώτη κατασκήνωση για διανυκτέρευση. Ενώ τα ζώα βοσκούσαν τις αγκαθωτές ακακίες και τους θάμνους εμείς ντυθήκαμε καλώς, διότι ενώ στις ζεστές ώρες της ημέρας οι θερμοκρασίες φθάνουν και τους 28 βαθμούς Κελσίου, την νύκτα πέφτει στους 5 και εως το μέσον της νυκτός τους μηδέν. Καθ'όλες τις ημέρες και νύκτες του οδοιπορικού οι συνοδοί μας άναβαν φωτιές για μαγείρεμα και ζεστασιά. Ενώ το μεσημεριανό περιελάμβανε ρύζι ή ζυμαρικά ή φακές και λαχανικά, τα βράδυα είχαμε δυο είδη σούπας, λαχανικά και φρούτα, κυρίως χουρμάδες. Κάποιες φορές μαγείρευαν κους-κους, ζυμαρικό φαγητό του Μαγκρέμπ που μοιάζει με τον ημέτερο τραχανά με ζύμη, λαχανικά και κάποιες σάλτσες, θεωρούμενο από την Ουνέσκο ως ανήκον στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Κάποιες νύκτες έψηναν καρβέλια ψωμιού εντός της θράκας (κυριολεκτικά) και το τρώγαμε αφού το καθάριζαν. Εντός των σκηνών μας και πριν τον ύπνο περί την 22.00 καθαρίζαμε τα σώματά μας με υγρά μωρομάντηλα σε συνθήκες ισχυρού ψύχους, πράγμα δύσκολο, πλην απαραίτητο. Πρόβλημα ήταν και τα τσιμπούρια των καμήλων που μεταφερόταν στα πράγματά μας (τα ονομάσαμε χάριν αστειότητος ...τσιμπουαρέγκ και αν μας τσιμπούσαν θα μας έκλαιγαν οι...τσιμπου-ρέγγες!). Ευτυχώς τις απομακρύναμε εγκαίρως. Απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε πρωϊνού, μεσημεριανού και βραδυνού φαγητού ήταν το τσάϊ, το δυνατό τσάϊ της Σαχάρας, η παρασκευή του οποίου στους κατοίκους της ερήμου λαμβάνει μορφή ιεροτελεστίας.

Οι πορείες μας ήταν κατά μέσον όρο 6 ώρες ημερησίως αναλόγως του στόχου της ημέρας. Η έρημος Σαχάρα μας αποκαλυπτόταν ημέρα με ημέρα με κάπως διαφορετικό πρόσωπο. Την 24 Δεκ. η περιοχή που καλύψαμε είχε πολλή βλάστηση με θάμνους, ακακίες και ένα άλλο πλατύφυλλο είδος. Η 25 Δεκ. ήτα η ημέρα που συναντήσαμε κάποιες μικρές λίμνες κάτω από βραχώδεις σχηματισμούς, θέαμα υπέροχον. Οι 26 και 27 Δεκ. ήταν οι ημέρες που η Σαχάρα μας έδειξε την απεραντοσύνη της, το μεγαλείο της, το ανοικτό πεδίο της με τα βουνά της να φαίνονται κοντά ή μακρυά. Εν τω μεταξύ, όλες αυτές τις ημέρες η πορεία μας κέρδιζε υψόμετρο. Οι πιστοί μουσουλμάνοι Τουαρέγκ ακόμη και υπαίθριο πέτρινο τζαμί (χωρίς σκεπή) έχουν κατασκευάσει εν τω μέσω της ερήμου (μας θύμισε τα δικά μας εκκλησάκια στον Προφήτη Ηλία). Την 27 Δεκ. περάσαμε από ένα χωριό Τουρέγκ ονόματι Τεζουϊγιάτ, όπου είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την φιλοξενία τους και να δούμε από κοντά τον τρόπο ζωής τους. Υπάρχει νερό και καλλιεργούν λαχανικά και φρούτα. Τα σπίτια είναι απλά, πλίνθινα ή με τούβλα και κάποια είναι απλές ξυλοκατασκευές. Πρόσεξα διακριτικά οτι δεν υπάρχουν έπιπλα. Έχουν μεγάλες αυλές και παντού υπάρχει χώμα. Τα παιδιά έχουν δημοτικό σχολείο, αλλά το γυμνάσιο-λύκειο το τελειώνουν στην Ταμανρασσέτ όπου ζουν και σπουδάζουν εξόδοις του κράτους και όσοι μπορούν συνεχίζουν για το Πανεπιστήμιο πάλι με έξοδα του κράτους. Ας μην ξεχνούμε οτι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Αλγερίας της επιτρέπει να ασκεί ισχυρή κοινωνική πολιτική ως μέσον κατευνασμού του λαού που αντισταθμίζει την έλλειψη αληθινής δημοκρατίας. Υπάρχει δωρεάν παιδεία, υγεία και συνταξιοδοτικό σύστημα αν και ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 300 δολάρια τον μήνα. Ο πλούτος όμως δεν είναι ισομερώς κατανεμημένος. Ακολούθως και μετά από κοπιαστική πορεία κατασκηνώσαμε σε υψόμετρο 2.200μ. έχοντας εν όψει τον κυριότερο στόχο της αποστολής. Η 28 Δεκ. ήταν ημέρα κορυφής, το όρος Ταχάτ (οι Τουαρέγκ το αποκαλούν και Ατακόρ) το οποίο με τα 2.918 μέτρα του αποτελεί το υψηλότερο σημείο της Αλγερίας και ένα από τα υψηλότερα όλης της Σαχάρας (η υψηλότερη κορυφή της Σαχάρας είναι το Τιμπεστί νοτιότερα στο Τσαντ με 3.450μ.).

Βραχογραφίες 

Εκκινήσαμε την 28 Δεκ. την 08.00 π.μ. και μετά από δυο ώρες και τρία τέταρτα σκληρής ανάβασης φθάσαμε όλοι στην κορυφή την 10.45π.μ., γενόμενοι ούτως η πρώτη ελληνική ορειβατική ομάδα που ανέβηκε την κορυφή της Αλγερίας (για την Ελλάδα ρε γαμώτο!). Την 14.00 φθάσαμε στην κατασκήνωση πανευτυχείς και διανυκτερεύσαμε στο ίδιο μέρος για δεύτερη συνεχή νύκτα.   

Η 29 Δεκ. ήταν επίσης ημέρα κορυφής. Μετά από τετράωρη πορεία κατασκηνώσαμε σε μέρος περίκλειστο από βουνά και την 15.30 ξεκινήσαμε για την κορυφή Ασεκρέμ (2.585μ.) όπου φθάσαμε μετά από δίωρη ανάβαση. Στην κορυφή υπάρχει ορειβατικό καταφύγιο και το διάσημο ερημητήριο του Γάλλου ιερομονάχου Φουκώ (1858-1916). Ο Φουκώ ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού και αφού παρητήθη αφιέρωσε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του στον λαό των Τουαρέγκ. Ίδρυσε κέντρο υγείας και συνέγραψε γαλλο-τουαρέγκ λεξικό, όπως επίσης κατέγραψε και την ποίησή τους. Δολοφονήθηκε από κάποιους φανατικούς του Ισλαμικού Τάγματος Σενούσσι, αλλά η μνήμη του ζει ακόμη στον λαό της Σαχάρας. Στο ερημητήριο είχε μια μικροσκοπική εκκλησία με Αγία Τράπεζα λίθινη και τον Εσταυρωμένο και κάθε βράδυ απολάμβανε αυτό που εμείς και δεκάδες άλλοι επισκέπτες (που ήλθαν με τζιπ στο πάρκιν του καταφυγίου) απολαύσαμε εκείνη την αξέχαστη ημέρα. Το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου όλου με αποχρώσεις του ήλιου όταν έπεφτε πίσω από τα βουνά, πέραν περιγραφής.

Μόνον στην Αφρική βλέπει κανείς αυτό το πράγμα. Ο γράφων μόνον στην Ιερουσαλήμ (στον Κήπο της Γεσθημανή) θυμάται κάτι αντίστοιχο.

Η 30 Δεκ. ήταν η τελευταία ημέρα της αποστολής. Δύο αξέχαστες ώρες πορείας σε μέρος που θυμίζει κυριολεκτικά τον πλανήτη Άρη με τοπία εξωπραγματικά. Υπάρχουν εκεί ηφαιστειακοί σχηματισμοί τύπου βράχων-πύργων Αριζόνας, αλλά η Σαχάρα ξεπερνά αυτούς σε μεγαλείο. Συναντήσαμε βραχογραφίες με σχήματα ζώα που θυμίζουν καμηλοπαρδάλεις και άλλα ζώα της σαβάνας, ζωγραφισμένες όταν η Σαχάρα ήταν σαβάνα (περιοχή υψηλού χόρτου και συστάδες δένδρων) πριν γίνει έρημος, 3.500 χρόνια πριν ακολουθώντας μια περίοδο ερημοποίησης που άρχισε από την λήξη της περιόδου των παγετώνων. Ακολούθως και με αυτοκίνητα ξεκινήσαμε για την Ταμανρασσέτ που απείχε 80χλμ. Για μερικά λεπτά ο γράφων διέκρινε στον ουρανό ζεύγος αετών που μας έστειλε η Σαχάρα. Ένοιωσα σαν να μας αποχαιρετούσε.

Η ομάδα κορυφής

Μετά από το απαραίτητο μπάνιο στις ντουζιέρες του κάμπιγκ όπου καταλύσαμε (επιτέλους, μετά από 7 ημέρες μωρομάντηλων) επισκεφθήκαμε την πόλη και το λαογραφικό μουσείο της, όπου παρουσιάζεται ο καθημερινός τρόπος ζωής και η τέχνη των Τουαρέγκ και η πανίδα του τόπου. Το βράδυ, ο ιδιοκτήτης του κάμπιγκ και ταυτόχρονα ταξιδιωτικός πράκτορας της εκδρομής μας προσέφερε ένα θέαμα αληθινά εξαιρετικό και αξέχαστο που μόνο στα βάθη της ερήμου μπορεί κανείς να δει. Χοροί Τουαρέγκ εκ των οποίων ένας πολεμικός και μουσικές και τραγούδια της ερήμου από ντόπιους καλλιτέχνες που φορούσαν παραδοσιακές στολές και έφεραν ψεύτικα όπλα, ξίφη και ασπίδες έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο μια περιπέτεια που κανείς από εμάς που ήμαστε εκεί δεν θα ξεχάσει στο υπόλοιπο του βίου του. Αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας με εσωτερική πτήση αποχαιρετήσαμε την μεγάλη Σαχάρα με υπόσχεση επιστροφής και φθάσαμε στην μεγάλη πρωτεύουσα Αλγέρι.

Το Αλγέρι, πόλη 7.000.000 κατοίκων απλώνεται κατά μήκος του παραλιακού μετώπου και αποπνέει ακόμη αρχιτεκτονικά το γαλλικό αποικιοκρατικό της παρελθόν. Λόφοι κατοικημένοι δεσπόζουν της κυρίως πόλεως και η κίνηση και ο υπερπληθυσμός της είναι χαρακτηριστικά του Τρίτου Κόσμου. Η ξενάγηση την 31 Δεκ. και 1 Ιαν. περιελάμβανε επίσκεψη στην παλαιά πόλη (Κάσμπα) και στην νεότερη. Η Κάσμπα διατηρεί την παλαιά γραφική αρχιτεκτονική της οθωμανικής περιόδου (1510-1839) και διαθέτει πολλά παλαιά τζαμιά, στενούς πλακόστρωτους δρόμους και λαογραφικό μουσείο πολύ ενδιαφέρον, πλην όμως βρίθει απορριμμάτων. Στην νέα πόλη η αρχιτεκτονική είναι στο παραλιακό μέτωπο γαλλική, μπαρόκ ή νεοκλασική και πολλά γλυπτά αρχαιοελληνικού ή ρωμαϊκού τύπου κοσμούν τις προσόψεις δημοσίων κτιρίων. Κυριαρχεί όμως η λευκή μεσογειακού τύπου πολυκατοικία μεχαρακτηριστική την εικόνα ρούχων που στεγνώνουν έξω από τα παράθυρα και τις βεράντες. Τα περισσότερα όμως κτίρια είναι παλαιά και κακοσυντηρημένα. Διάσημο είναι και το Μουσείο Μπαρντό όπου παρουσιάζονται οι γεωλογικές περίοδοι της Σαχάρας και η διαδικασία ερημοποίησης. Χαρακτηριστική της πόλεως είναι η Πλατεία των Μαρτύρων όπου δεσπόζει το άγαλμα του Αμπντέλ Καντέρ, έφιππου και φέροντος ξίφος, εθνικού ήρωα των Αλγερινών στον αγώνα εναντίον των Γάλλων κατακτητών που πέθανε εξόριστος το 1908 στην Συρία. Οι άνθρωποι μας φάνηκαν ήρεμοι και εκλεπτυσμένοι, έστω και αν είναι πτωχοί. Ευχάριστη εντύπωση προκαλεί η απουσία επαιτών. Οι επιγραφές είναι στην αραβική και βερβερική γλώσσα και πάμπολλες και στην γαλλική (σ.σ. η βερβερική γλώσσα, δεύτερη επίσημη πλέον στην Αλγερία είναι γλώσσα των γηγενών κατοίκων πριν έλθουν οι Αραβες μουσουλμάνοι τον 7ο αιώνα και η γραφή της έχει στοιχεία φοινικικά με χαρακτηριστικά το Σ, Ι,Ο Θ,Υ, Τ, κ.α., και άρχισε να γράφεται πιθανόν κατά την φοινικική περίοδο της Αλγερίας τον 7οαιώνα π.Χ.). Οι Αλγερινοί είναι πολύ υπερήφανος λαός, μισοί αραβικής και μισοί βερβερικής καταγωγής με μεγάλη Ιστορία πίσω τους με το μεγαλύτερο μέρος της να διαδραματίζεται στην βόρεια ακτή της, όπου τα εύφορα εδάφη ευνοούν την αύξηση του πληθυσμού. Οι ίδιοι οι Βέρβεροι είναι εδώ από χιλιάδων ετών. Οι πρώτοι αποικιστές-κατακτητές ήταν οι Φοίνικες, λαός εμπόρων-ναυτικών από την περιοχή του Λιβάνου τον 7ο αιώνα π.Χ. Αυτοί, όπως φαίνεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο, είχαν αναπτύξει ισχυρό εμπόριο με τους Έλληνες της εποχής. Οι Ρωμαίοι κατέκτησαν όλη την βορειοαφρικανική ακτή το δεύτερο ήμισυ του 2ου π.Χ. αιώνα μετά την καταστροφή της φοινικικής Καρχηδόνος. Οι Ρωμαίοι εκρωμάϊσαν την τοπική αριστοκρατία και άφησαν πίσω τους πολλά πολιτιστικά στοιχεία, τα οποία ο γράφων είδε στο περίφημο Αρχαιολογικό Μουσείο Αλγερίου και ερείπια πόλεων, πλην όμως και σε αντίθεση με την Δυτική Ευρώπη οι Ρωμαίοι εδώ δεν επέβαλαν την γλώσσα τους. Οι εξεγέρσεις εναντίον της ρωμαϊκής εξουσίας και οι επιθέσεις από τον πάντα ελεύθερο Νότο ήταν συνεχείς, πράγμα που ανάγκαζε την Ρώμη να διατηρεί εδώ 4 λεγεώνες, από Συρία, Σικελία και Βρετανία.   Τους 5 αιώνες ρωμαιοκρατίας αντικατέστησε η κατοχή Γερμανών Βανδάλων τον 5ο αιώνα, οι οποίοι ουδέν πολιτιστικό στίγμα άφησαν (Γερμανοί γαρ). Αυτούς εξόντωσε πλήρως ο Αυτοκράτωρ Ιουστινιανός τον 6ο αιώνα. Η βυζαντινή κυριαρχία δεν κράτησε επίσης πολύ. Οι μουσουλμάνοι Άραβες τον 7ο αιώνα ξεχύθηκαν σε όλη την ακτή της Βόρειας Αφρικής στον δρόμο για την Ισπανία και φυσικά εξισλάμισαν σταδιακά και ειρηνικά όλη την σημερινή Αλγερία επιβάλλοντας την αραβική γλώσσα και γραφή. Δεν ήταν όμως κατακτητές με την κλασική έννοια. Κεντρικό αραβικό κράτος με ενιαία διοίκηση δεν υπήρξε ποτέ. Οι δυναστείες των Τουαρέγκ στον Νότο ήταν άθικτες και το Ισλάμ άργησε να επιβληθεί εκεί και στον Βορρά επικράτησαν άλλες δυναστείες αραβο-βερβερικές κάνοντας την Αλγερία ξεχωριστή οντότητα στον αραβικό κόσμο. Καθ'όλη την διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι το 1839 η Αλγερία εξελίχθηκε σε πειρατικό κράτος με μια απέραντη βάση πειρατών. Το 1510 ο Ισπανός Αυτοκράτωρ Κάρολος Ε', αγανακτισμένος, προσπάθησε να καταλάβει την Τζέρμπα χωρίς όμως επιτυχία. Οι Βέρβεροι άρχοντες ενόψει του ισπανικού κινδύνου ζήτησαν την βοήθεια του ισχυρότερου μουσουλμάνου ηγεμόνα της εποχής, του Σουλτάνου των Οθωμανών Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Αυτός έστειλε στην Αλγερία τον ιδρυτή του οθωμανικού στόλου και αρχιπειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο οποίος υπήγαγε την Αλγερία στην Οθωμανική Τουρκία ως κράτος προτεκτοράτο και επικυριαρχούμενο χωρίς βεβαίως άμεση οθωμανική διοίκηση. Ο Οθωμανός κυβερνήτης εξασφάλιζε τη εξουσία και την ασφάλειά του με 2.000 γενιτσάρους. Κατά τα άλλα, οι τοπικοί Αλγερινοί άρχοντες διατηρούσαν την δική τους εξουσία. Ο Μπαρμπαρόσα έδιωξε τους Ισπανούς και επέβαλε φόρους στα εμπορικά πλοία που διέσχιζαν την Ανατολική Μεσόγειο προς την Δυτική και αντιστρόφως προσφέροντας προστασία από άλλους πειρατές. Κατά την διάρκεια της οθωμανικής περιόδου έλαβε χώρα η μεγάλη εκδίωξη των Εβραίων από την Ισπανία και πολλοί από αυτούς κατέφυγαν στην Αλγερία. Σημειωτέον επίσης οτι αλγερίνικα καράβια πήραν μέρος στην ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 και βυθίστηκαν από τους Αγγλο-γάλλους. Η οθωμανική περίοδος άφησε πολλά πολιτιστικά στοιχεία, κυρίως στην αρχιτεκτονική και κράτησε μέχρι το 1839, οπότε οι Γάλλοι κατέλαβαν το Αλγέρι και -σε αντίθεση με άλλους κατακτητές-σύντομα κατέλαβαν και τον Νότο της Αλγερίας. Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β' έχοντας τότε άλλα πολύ σοβαρώτερα βαλκανικά και εσωτερικά προβλήματα δεν αντέδρασε.

Κάσμπα Αλγερίου 

Οι Γάλλοι εγκατέστησαν πολλούς αποίκους στον εύφορο Βορρά, οι οποίοι σταδιακά θεώρησαν την Αλγερία ως κανονική πατρίδα τους. Επέβαλαν την γλώσσα και την αρχιτεκτονική τους, πλην όμως ο πλούτος της Αλγερίας μοιραζόταν με την Γαλλία. Οι εξεγέρσεις ήταν συνεχείς με αρχή το κίνημα του Αμπντέλ Καντέρ. Το 1870 οι Γάλλοι προκάλεσαν την Μεγάλη Πείνα στην Αλγερία (πράγμα που ενέπνευσε αργότερα το ομώνυμο έργο του Αλμπέρ Καμύ) με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, γεγονός που η γαλλική προπαγάνδα επιμελώς αποσιωπά. Τα θύματα του αλγερινού λαού επί γαλλοκρατίας σε αγώνες και πείνα υπολογίζονται σε περίπου 5.000.000 νεκρούς. Τελικά, το 1962 η Γαλλία του Σαρλ ντε Γκωλ παραχώρησε με σοβαρά ανταλλάγματα ανεξαρτησία στην Αλγερία με αποτέλεσμα πάνω από 1.200.000 πτωχευμένοι Γάλλοι να εγκαταλείψουν την Αλγερία και να εγκατασταθούν στην Γαλλία, την οποία-κατά τα άλλα-έβλεπαν για πρώτη φορά στην ζωή τους. Δεν έγινα δεκτοί καλώς από τους γηγενείς Γάλλους και άργησαν να αφομοιωθούν στην γαλλική κοινωνία (σ.σ. οι ντόπιοι Γάλλοι τους αποκαλούσαν περιφρονητικά pieds noirs, δηλαδή μαυροπόδαρους, απόκληρους). Και ιδού, αγαπητοί αναγνώστες δείτε πως πάντα, μα πάντα η Ιστορία αποκαθιστά τις ισορροπίες της, πείτε το και την δικαιοσύνη της. Η Αλγερία πλήρωσε το απαίσιο πειρατικό της παρελθόν με 5 εκατομ. νεκρούς. Η περίφημη ''πολιτισμένη'' Γαλλία πλήρωσε το εξ ίσου εγκληματικό αποικιοκρατικό της παρελθόν στην Αλγερία με 1.2000.000 πρόσφυγες. Αυτά.

Τσάι στη Σαχάρα

Έκτοτε η Αλγερία πέρασε και περνά ακόμη διάφορες πολιτικές περιπέτειες. Την διακυβέρνηση του Μπεν Μπελά ακολούθησε η κομμουνιστική δικτατορία του Μπουμεντιέν. Το 1993 μετά από εκλογές που επέτρεψε το εικοσάχρονο καθεστώς Μπουντεφλίκα και κατά τις οποίες νίκησε το κόμμα των Ισλαμιστών ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς κατά τον οποίον ο Στρατός ανέλαβε την εξουσία την οποίαν ακόμη κρατά. Όπως και αν έχει, η Αλγερία σήμερα είναι ήρεμη και τα τελευταία 10 χρόνια αναπτύσσεται και τουρισμός, πράγμα άγνωστο προηγουμένως. Υπάρχει δωρεάν παιδεία και υγεία , όπως και συνταξιοδοτικό σύστημα αν και ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 300 δολάρια ανά μήνα. Ο πλούτος όμως δεν είναι ισομερώς κατανεμημένος. Ο Στρατός και οι οικογένειές τους απολαμβάνουν ισχυρά προνόμια. Οι εκλογές είναι εικονικές σε μια κατ'επίφασιν δημοκρατία όπου το στρατιωτικό κόμμα κερδίζει πάντα και με διαφορά με τα άλλα μικρά κόμματα να περιορίζονται στον ρόλο του κομπάρσου μάλλον σε συμφωνία μεταξύ τους και με κάποια ανταλλάγματα.

Χορός Τουαρέγκ 

Αποχαιρετήσαμε την ευτυχή Αλγερία την 2 Ιαν. 2024 με την υπόσχεση επανόδου για μια αποστολή στο οροπέδιο Τασιλί ακόμη νοτιότερα και ακόμη πιο εξωτικά. Ο γράφων ευχαριστεί τους παράγοντες της αποστολής, τους αρχηγούς Γιώργο Σπυράκη, Χρήστο Λάμπρη και ΕΟΣ Αχαρνών, τους Αλγερινούς φίλους, οδηγούς, καμηλιέρηδες και μαγείρους. Από καρδιάς χαιρετίζω τους φίλους μου Περίν, Ελπινίκη, Λυδία, Αικατερίνη, Μαρία, Αθηνά, Γεώργιο, Κωνσταντίνο, Αριστείδη, Τρύφωνα και Δημήτριο, οι οποίοι θα μου μείνουν αξέχαστοι δια βίου. Χαίρε, μεγίστη Σαχάρα!

Ιωάννης Ξηρός