Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα ξεχνούμε οι Έλληνες τις αιτίες της χρεωκοπίας μας πριν λίγα χρόνια και πόσο επιρρεπείς είμαστε στην επανάληψη λαθών. Επίσης εντύπωση και ερωτήματα προκαλεί η πολιτική των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνητικών και των Μέσων Ενημέρωσης να αποσιωπούν αυτές τις αιτίες εν είδει εξορκισμού του κακού και να αποκρύπτουν αλήθειες από τον λαό, αφήνοντας αυτόν έρμαιο παρασύρσεως από τους λαϊκιστές, οι οποίοι πάντα υπήρχαν και δυστυχώς θα υπάρχουν σ'αυτήν την χώρα.

Τρία παραδείγματα. Πρώτον, βγαίνουν πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς εσχάτως και ζητούν επαναφορά ενός καθεστώτος στις συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων παλαιού, το οποίο ανετράπη από τα Μνημόνια 2010-2018 και το οποίο απεδείχθη ως καταστροφικό για την ελληνική οικονομία και την ανταγωνιστικότητα των εξαγώγιμων ελληνικών προϊόντων. Αναφέρομαι σε ένα καθεστώς Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας μεταξύ ΓΣΕΕ και εργοδοτών στο οποίο οι μεν εκπρόσωποι των εργαζομένων ζητούσαν εξωφρενικές αυξήσεις, π.χ. 30% , οι εργοδότες προκειμένου να προστατέψουν την ανταγωνιστικότητα αντιπρότειναν ένα π.χ. 5% και η διαφορά οδηγείτο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στην διαιτησία, η οποία συνήθως κατέληγε σε έναν μέσο όρο, π.χ. 15% με υποχρεωτική επέκταση σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Κατά τα άλλα, βαυκαλιζόταν κάποιοι οτι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ήταν...ελεύθερες!

Πως ήταν ελεύθερες όταν η εργοδοσία πήγαινε σ'αυτές με δεμένα τα χέρια; Αποτέλεσμα, οι αυξήσεις αυτές περνούσαν στην τελική τιμή των προϊόντων και όταν αυτά εξάγοντο στο εξωτερικό οι ξένοι δεν τα αγόραζαν, διότι ήταν ακριβότερα κατά πολύ σε σχέση με άλλα των διεθνών ανταγωνιστών. Ιδού η κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας και γι'αυτό η Τρόϊκα αυτόν ακριβώς τον θεσμό κατήργησε πρώτο και τον αντικατέστησε με την όποια αύξηση μισθών με κυβερνητική απόφαση, όχι για να τιμωρήσει κάποιον, αλλά για να προστατεύσει την ανταγωνιστικότητα όλης της ελληνικής οικονομίας. Έκλαιγαν τότε με μαύρο δάκρυ όλοι οι παράγοντες της Μεταπολίτευσης οι οποίοι κατέστρεψαν αυτόν τον τόπο, κόμματα και συνδικαλιστές για την ...αντιεργατική πολιτική των ξένων που ήλθαν να μας σώσουν, ενώ στην πραγματικότητα τους Έλληνες εργαζομένους ήθελαν οι ξένοι να προστατεύσουν μακροπρόθεσμα, προστατεύοντας την δουλειά τους και την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων που παρήγαγαν. Οι ρυθμοί ανάπτυξης που ήλθαν μετά, η μείωση της ανεργίας θεαματικά και η αύξηση των εξαγωγών είναι η απόδειξη.

Οι Έλληνες συνδικαλιστές κατάλαβαν αμέσως οτι η κυριαρχία τους επί της ελληνικής κοινωνίας τελείωσε και οτι μια νέα οργάνωση της κοινωνίας με νέα μορφή γεννιέται, πλην όμως η χρεωκοπία δεν τους άφησε περιθώρια (δυστυχώς αυτό σφραγίστηκε με τον μαρτυρικό θάνατο τεσσάρων υπαλλήλων της τράπεζας Μαρφίν). Και το μεν ΠΑΣΟΚ ονειρεύεται λέγοντας αυτά παλιές δόξες τώρα που πήραν τα ποσοστά του άνοδο, επιδεικνύοντας οτι όσα χρόνια και αν περάσουν ο πασοκισμός δεν αλλάζει και τίποτε δεν έμαθε από τα εγκλήματα που διέπραξε εναντίον της ελληνικής οικονομίας στο παρελθόν. Η Αριστερά παραμένει η κλασική Αριστερά. Ούτε αυτή έμαθε κάτι από τα παθήματα του παρελθόντος.

Η κυβέρνηση όμως γιατί δεν λέγει την αλήθεια στον λαό; Γιατί δεν λέγει πόσα εργοστάσια θα κλείσουν, πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν αν ακριβύνουν τα ελληνικά προϊόντα σε απαγορευτικό βαθμό, όπως συνέβαινε πριν το 2009; Γιατί δεν λέγει οτι μετά τον Πόλεμο, όταν οι προϋπολογισμοί ήταν ΠΑΝΤΑ ισοσκελισμένοι οι αυξήσεις σε μισθούς ήταν πάντα σε συνάρτηση με την αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, δηλαδή με την αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και μόνο με αυτήν; Γιατί δεν λέγει οτι σε περίπτωση ολικής επαναφοράς του προηγούμενου καθεστώτος τα ελληνικά ομόλογα στο εξωτερικό θα ξαναγίνουν σκουπίδια; Οι συλλογικές κλαδικές διαπραγματεύσεις είναι απαραίτητες, πλην όμως οφείλουν να είναι πραγματικά ελεύθερες και να μην τελούν υπό την δαμόκλειο σπάθη της υποχρεωτικής διαιτησίας που στο παρελθόν κατέστρεψε την ελληνική οικονομία. Γιατί αυτή την βασική αλήθεια την αποκρύπτουν όλοι, κυβέρνηση και Μέσα;

Δεύτερο παράδειγμα. Βγαίνει ο κατ'εξοχήν εκπρόσωπος της λαϊκιστικής Αριστεράς κ. Πολάκης και ζητά κρατικοποίηση τραπεζών και εταιρειών ενέργειας όπως ήταν παλαιά στην εποχή της παντοδυναμίας του ελληνικού συνδικαλισμού, των ελλειμμάτων, των κρατικών χρεών. Αλάνθαστη συνταγή χρεωκοπίας, διότι η σίγουρη χρεωκοπία αυτών των οργανισμών θα συμπαρασύρει σε ντόμινο χρεωκοπιών ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και αυτήν την φορά ουδείς ξένος θα έλθει για να μας σώσει, όπως φεύγοντας προειδοποίησε η Τρόϊκα. Ούτως ή άλλως η Ευρώπη είναι πολύ αδύνατη πλέον για κάτι τέτοιο. Από ουδένα όμως πολιτικό όλου του πολιτικού φάσματος δεν άκουσα να απαντά μια και έξω οτι αυτό συνιστά πολιτική χρεωκοπίας.

Τρίτον. Οιμώζουν άπαντες στα κανάλια καθημερινώς φωνασκούντες και διαμαρτυρόμενοι για την ακρίβεια των τροφίμων ιδιαίτερα, προερχόμενη από εσωτερικούς και εξωγενείς παράγοντες. . Μα, οι τιμές των τροφίμων πέφτουν με την αύξηση της προσφοράς. Κοινώς, ο μόνος τρόπος για να ρίξει κάποιος τις τιμές είναι να αυξήσει τον αριθμό των εργαζομένων στην γεωργία και στην κτηνοτροφία. Και εδώ βλέπουμε το εξής απίστευτο. Διαμαρτύρονται οι ιδιοκτήτες γης και κτηνών οτι δεν ευρίσκουν  ανθρώπους να εργασθούν στις εκμεταλλεύσεις τους και η κυβέρνηση αναζητά εργάτες στις...Φιλιππίνες και Ινδία για να παράγουν την τροφή μας. Σας φαίνεται λογικό και εξηγήσιμο αυτό; Και αυτό συμβαίνει όταν κυριολεκτικά δίπλα μας παρασιτούν δεκάδες χιλιάδες πολίτες υπό το όνομα Αθίγγανοι τρεφόμενοι από τα επιδόματα που όλοι εμείς με τους φόρους μας παρέχουμε και σε αντάλλαγμα αυτοί γεμίζουν καθημερινώς το αστυνομικό δελτίο. Και ΟΥΔΕΙΣ πολιτικός δεν θίγει το ζήτημα της επαναφοράς των Αθιγγάνων στο συνολικό σύστημα εργασίας με περικοπή των επιδομάτων .

Ο γράφων θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Η Ελλάδα υπέστη και υφίσταται ακόμη τις συνέπειες λαθών εσκεμμένων ή μη της κοινωνίας και των ηγεσιών της. Ας μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος την στιγμή που το εθνικό χρέος είναι ακόμη εδώ και παραμένει τεράστιο. Ο λαϊκισμός, η ταύτιση πολιτικών με κάθε αίτημα όσο παράλογο και αν είναι συνεπάγεται ΒΑΡΥΤΑΤΟ τίμημα και ουδείς λαός αποφεύγει αυτόν τον κανόνα. 

Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.