Λένε ότι όταν αγαπάς κάποιον, δεν πεθαίνει ποτέ και ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεχίζει να είναι ζωντανός στο μυαλό όλων, μέσα από τα τραγούδια του και τις μοναδικές ερμηνείες του.

Γιατί ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν ήταν μόνο η «εθνική μας φωνή» που μιλούσε κατευθείαν μέσα στην καρδιά μας. Ήταν και ένας καλλιτέχνης που εξέπεμπε καλοσύνη, ήθος και αξιοπρέπεια.

Και αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που ο αξέχαστος τραγουδιστής δεν θα περάσει ποτέ στη λίθη. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Οι επόμενες γενιές θα συνεχίσουν να τραγουδούν τα τραγούδια του, να συγκινούνται με τον λυγμό της φωνής του και να γυρνούν μία γυροβολιά στα τόσα ζεϊμπέκικα που ερμήνευσε στα χρόνια της επιτυχημένης του πορείας.

Σήμερα (17/4) συμπληρώνονται 13 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή και θυμόμαστε μαζί σταθμούς της τεράστιας καριέρας του, συνεργασίες αλλά και προσωπικές ιστορίες του που τόσοι και τόσοι φίλοι του διηγούνται κατά καιρούς μνημονεύοντάς τον με αγάπη και νοσταλγία.

Από τον Μπιθικώτση στον Ζαμπέτα και στον Θεοδωράκη

Η καριέρα του ξεκίνησε στην δεκαετία του 1960, όταν τον μύησε στον κόσμο του τραγουδιού ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα, τον οποίο θεωρούσε μεγάλο δάσκαλο και δεύτερο πατέρα του. Η συνάντησή του με τον Μίκη Θεοδωράκη το 1966 ήταν ένα καθοριστικό σημείο στην πορεία του, καθώς συνεργάστηκε με τον συνθέτη σε σημαντικά έργα όπως η «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί».

Η πρώτη ηχογράφησή του ήταν το 1967 με το τραγούδι «Θεσσαλονίκη», και ακολούθησαν έργα που άφησαν το αποτύπωμά τους στην ελληνική δισκογραφία, όπως το «Άγιος Φεβρουάριος» (1972), το οποίο έγινε σταθμός στην ελληνική μουσική.

Από το 1970 και έπειτα, η συνεργασία του με μεγάλους συνθέτες όπως ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Μάριος Τόκας και ο Γιώργος Χατζηνάσιος, δημιούργησε μια σειρά από τραγούδια που αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό.

Η δεκαετία του 1990 αποτέλεσε μια νέα εποχή για τον Δημήτρη Μητροπάνο, καθώς η συνεργασία του με τον Μάριο Τόκα και άλλους σύγχρονους δημιουργούς τον καθιέρωσαν στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Το 1996, η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο στον δίσκο «Στου Αιώνα Την Παράγκα» ήταν μια στροφή στην καλλιτεχνική του πορεία, καθώς τον οδήγησε σε ακόμα πιο έντεχνες μουσικές διαδρομές. Μετά από αυτή τη συνεργασία απέκτησε και τον τίτλο «Εθνική Φωνή της Ελλάδας».

Η τελευταία περίοδος της καριέρας του περιλάμβανε δισκογραφικές δουλειές που συνδύασαν τη λαϊκή μουσική με πιο σύγχρονα και ενορχηστρωτικά στοιχεία. Το 2009 κυκλοφόρησε η ζωντανή ηχογράφηση από τη συναυλία του στο Ηρώδειο, με τον τίτλο «Τα Τραγούδια Της Ζωής Μου», ενώ το 2012 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Ήλιος Κόκκινος», αφιέρωμα στον συνθέτη Μάριο Τόκα, το οποίο περιλάμβανε τα τελευταία τραγούδια που ηχογράφησε ο Δημήτρης Μητροπάνος πριν τον θάνατό του.

Μεγάλες του επιτυχίες παραμένουν τα τραγούδια «Σ' Αναζητώ Στη Σαλονίκη», «Ρόζα», «Πάντα Γελαστοί», και «Τα Λαδάδικα», τα οποία συνεχίζουν να ακουγούνται και να αγαπιούνται από το κοινό μέχρι και σήμερα, αφήνοντας την ανεξίτηλη σφραγίδα του στον ελληνικό μουσικό πολιτισμό.

Οι γυναίκες της ζωής του, η Βένια του & οι κόρες τους

Η σύζυγός του Βένια, υπήρξε το μεγάλο του στήριγμα και ο ίδιος συνήθιζε να αποκαλεί «άνθρωπό του». Ήταν η γυναίκα που μοιράστηκε μαζί του τη ζωή της σε όλες τις δύσκολες και όμορφες στιγμές. Στις δηλώσεις του, ο Μητροπάνος την χαρακτήριζε ως «βράχο» στο πλευρό του, τονίζοντας τη δύναμη και την αγάπη που είχε για εκείνη, παρά τις δυσκολίες που είχαν περάσει μαζί. Βαθιά αφοσίωση και εκτίμηση ήταν τα δύο βασικά συστατικά αυτής της σχέσης που πάντα ο Δημήτρης Μητροπάνος ανέφερε με μεγάλη συγκίνηση στις συνεντεύξεις του.

Απέκτησαν μαζί δύο κόρες που ήταν η μεγάλη αδυναμία του τραγουδιστή και η κινητήρια δύναμή του για να συνεχίζει με αισιοδοξία.

Το σοβαρό πρόβλημα υγεία και το πρόωρο τέλος

Όταν αρρώστησε σοβαρά, έχοντας περιπέτειες με το νεφρό του, ο Δημήτρης Μητροπάνος έδωσε την πιο γενναία μάχη της ζωής του. Και τα κατάφερε!

«Τι να φοβηθώ; Χορτάτος είμαι. Στη ζωή μου και καλά πέρασα και άσχημα πέρασα και “πέρα” πήγα και γύρισα. Όλα τα ’κανα» έλεγε όταν τον ρωτούσε αν φοβάται τον θάνατο.

Πίστευε όμως πολύ στον Θεό και συχνά έλεγε ότι είχε νιώσει το «Χέρι Του»: «Στο θέμα της υγείας μου καταρχήν. Όταν πήγε ο σταφυλόκοκκος στο αίμα και πειράχτηκε το νεφρό μου, όλοι με είχαν για ξεγραμμένο. Χρειάστηκε να πάω στη Γαλλία για να μου πουν πως η μεταμόσχευση ήταν μια υπόθεση ρουτίνας… Είναι όμως κάποιες εξήντα μέρες στο νοσοκομείο –εκεί στην πρώτη νοσηλεία μου, πριν από την επέμβαση– που δεν υπάρχουν καν στο μυαλό μου. Δεν ήμουν σε κώμα, αλλά δεν επικοινωνούσα με κανέναν, έλεγα περίεργα πράγματα, είχα παραισθήσεις. Είναι σαν να μην τις έζησα ποτέ αυτές τις μέρες – μου τις διηγήθηκαν μετά. Αν συμφιλιώθηκα με την ιδέα του θανάτου; Δεν ξέρω, δεν κουβέντιασα ποτέ με τον εαυτό μου τέτοια πράγματα, ούτε με απασχόλησαν ποτέ. Ένα γεγονός της ζωής είναι και ο θάνατος. Κάποτε, μοιραία, θα έρθει. Την ανημπόρια δεν θέλω εγώ. Αυτό φοβάμαι περισσότερο απ’ όλα. Αυτό, μόνο» είχε πει.

Πέρα από τις ασθένειες και τις δύσκολες στιγμές, αυτό που τον ανησυχούσε περισσότερο ήταν η «ανημπόρια», κάτι που φοβόταν περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο.

Και τελικά «έφυγε» ξαφνικά και απρόσμενα. Στις 17 Απριλίου του 2012, μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Νοσοκομείο Υγεία με οξύ διαρροϊκό σύνδρομο και εμετούς. Η κατάστασή του ώρα με την ώρα επιδεινωνόταν αφού παρουσίασε και πνευμονικό οίδημα το οποίο και τον οδήγησε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:00 το πρωί. Ήταν μόλις 64 ετών.

Ελένη Ζούμη (gossip-tv.gr)