Η επιθυμία για σύνδεση είναι στο DNA μας. Επιθυμούμε την αποδοχή, την επικύρωση και την αίσθηση του ανήκειν. Από τις πρώτες στιγμές της ζωής μας, ψάχνουμε τη σύνδεση – από το παρηγορητικό άγγιγμα ενός φροντιστή μέχρι το κοινό γέλιο των παιδικών φίλων. Είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη, τόσο απαραίτητη, όσο η τροφή και η στέγη.
Τι συμβαίνει όμως όταν η επιδίωξή μας για σύνδεση, μας οδηγεί σε ένα μονοπάτι συμβιβασμού; Όταν δίνουμε προτεραιότητα στην αποδοχή των άλλων έναντι της δικής μας αυθεντικότητας;
Στο σημείο που αποσυνδέεσαι από τον εαυτό σου, απομακρύνεσαι από τις δικές σου ανάγκες, επιθυμίες και αξίες. Μπορεί να καταλήξεις να αναζητάς συνεχώς την έγκριση των άλλων, διαμορφώνοντας τις δραστηριότητες και τις επιλογές σου με βάση τις εξωτερικές παραδοχές σε αντίθεση με τη δική σου εσωτερική πυξίδα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει αισθήματα κενού, απογοήτευσης, ακόμη και νευρικότητας, καθώς αμελεις να εστιάσεις στον πραγματικό σου χαρακτήρα και λόγο.
Επίσης, το να αγνοεις τις δικές σου απαιτήσεις και την ευημερία σου για να εστιάζεις στους άλλους μπορεί να προκαλέσει εξουθένωση και περιφρόνηση. Το να βάζεις συνεχώς τις απαιτήσεις των άλλων μπροστά από τις δικές σου, μπορεί να σε κουράσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, αφήνοντάς σε να νιώθεις εξαντλημέν@. Είναι θεμελιώδες να εστιάζεις στη φροντίδα του εαυτού σου και στην αυτοσυγκέντρωση, αντιλαμβανόμεν@ ότι η ενασχόληση με τον εαυτό σου δεν είναι εγωκεντρική αλλά απαραίτητη για τη γενική σου ευημερία και χαρά.
Εξάλλου, η αποσύνδεση από τον εαυτό σου, μπορεί να εμποδίσει την αυτοβελτίωση και την εξέλιξή σου. Η γνήσια ανάπτυξη απαιτεί αυτοαναστοχασμό και ενσυνειδητότητα – χαρακτηριστικά που είναι δύσκολο να αναπτυχθούν όταν είσαι συνεχώς επικεντρωμέν@ στις εξωτερικές διακοπές και στις αξιολογήσεις των άλλων. Με την επανασύνδεση με τον εαυτό σου, μπορείς να επωφεληθείς από την εσωτερική σου διορατικότητα και το ένστικτό σου, αποκτώντας διαύγεια και κατανόηση για τους στόχους, τους σκοπούς και τις αξίες σου.
Εν πάση περιπτώσει, πώς θα μπορούσαμε να εγγυηθούμε ότι δεν αποσυνδεόμαστε από τον εαυτό μας για να συνδεθούμε με τους άλλους;
Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να ορίσουμε τα όρια και να επικεντρωθούμε στη φροντίδα του εαυτού μας. Αυτό σημαίνει να αφιερώνουμε χρόνο για ασκήσεις που τροφοδοτούν ολόκληρο τον εαυτό μας, είτε πρόκειται για στιγμές φροντίδας, είτε για συμμετοχή σε δραστηριότητες αναψυχής που μας αρέσουν, είτε για να επενδύσουμε χρόνο στη φύση.
Επιπλέον, θα πρέπει να αφιερώνουμε στιγμές αυτοσυμπαράστασης και αυτογνωσίας. Αντί να καταδικάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας ή να αναζητούμε την έγκριση των άλλων, μπορούμε να αναπτύξουμε αγάπη για την ταυτότητα και εκτίμηση για αυτό που είμαστε, με τις ατέλειες και τα ψεγάδια. Αυτό περιλαμβάνει την αντιμετώπιση του εαυτού μας με κατανόηση και συγχώρεση, αντιλαμβανόμενοι ότι αξίζουμε αγάπη και ότι έχουμε μια θέση εδώ, μόνο και μόνο επειδή είμαστε άνθρωποι.
Για να κλείσω με τις σκέψεις μου, είναι υπέροχο να συνδεόμαστε με άλλους ανθρώπους, δημιουργώντας πρώτα σοβαρούς δεσμούς με τον εαυτό μας. Στο σημείο που θα είμαστε θεμελιωμένοι στη δική μας υγιή ταυτότητα, στην αξία και την πραγματικότητά μας, μπορούμε να εμφανιστούμε ακόμα πιο ολοκληρωμένοι στις συνδέσεις και τις σχέσεις μας, προσφέροντας αυθεντική συμπάθεια, ενσυναίσθηση και υποστήριξη στους ανθρώπους γύρω μας.
.png)
