Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι προετοιμασίες για τον Μύλο των Ξωτικών μου φέρνουν στον νου ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Όπως το πασίγνωστο μιούζικαλ του Γιάννη Διαλιανίδη «Γοργόνες και Μάγκες». Εκεί όπου οι απλοϊκοί κάτοικοι ενός μικρού νησιού ετοιμάζονται να υποδεχθούν κάτι ξένους, που θα αγοράσουν οικόπεδα και έτσι ο τόπος τους θα αναπτυχθεί τουριστικά. Είναι κατενθουσιασμένοι, φοράνε τα καλά τους, έχουν καλοχτενιστεί με ίσια χωρίστρα στα μαλλιά, έχουν κρεμάσει σημαιάκια στην πλατεία, έχουν ετοιμάσει παραδοσιακά χορευτικά, ενώ στο καφενείο μοσχοβολάνε οι καλοτηγανισμένοι κεφτέδες. Αλλά τους κορόιδεψαν και ήρθαν κάτι μπατίρια που όχι μόνο δεν είχαν μία δραχμή πάνω τους, έφαγαν κιόλας τζάμπα τους κεφτέδες! Επίσης, μου έρχεται στο νου και μία ακόμη κωμωδία. Το «Καλώς ήλθε το δολάριο» του αξέχαστου Αλέκου Σακελλάριου, που πραγματευόταν ένα άλλο επενδυτικό πρότζεκτ στην Ελλάδα του περασμένου αιώνα. Τότε που έφτανε στον Πειραιά ο 6ος στόλος και τα αμερικανάκια πήγαιναν καρφί στην Τρούμπα. Οπότε τα κορίτσια για να ευχαριστήσουν ακόμη περισσότερο τα ναυτάκια, έκαναν μαθήματα αγγλικών για να ξέρουν μια λέξη να πουν. Χελόου, γουάτς γιορ νέιμ; Γιου αρ μπιούτιφουλ!

Δεν είναι καθόλου αστείο, τα ίδια ακριβώς κάνουμε κι εμείς εδώ στα Τρίκαλα! Σαν να ζούμε στο 1960, αφού η πόλη κινείται πάνω στην υποτιθέμενη κατεύθυνση της τουριστικής ανάπτυξης με όρους του περασμένου αιώνα. Απλώς, καλοχτενιζόμαστε κι εμείς, κρεμάμε σημαιάκια και λαμβάνουμε διαφόρων ειδών μαθήματα, προκειμένου οι ξένοι που φέρνουν το δολάριο να μείνουν ευχαριστημένοι. Έτσι, για άλλη μια φορά το δελτίο τύπου του Δήμου Τρικκαίων μας ενημερώνει πως, περιμένοντας και ετοιμάζοντας τον Μύλο των Ξωτικών, τα Τρίκαλα βάζουν τα καλά τους για τους κατοίκους, τους επισκέπτες, τους φιλοξενούμενους, φυτεύοντας λουλούδια! Δηλαδή, πάλι καλά που υπάρχουν αυτοί οι ξένοι και βλέπουμε ένα λουλούδι στην πόλη που ζούμε. Για την οποία πληρώνουμε δημοτικά τέλη και η οποία κάτι οφείλει και εκείνη σε εμάς τους κατοίκους της. Για άλλη μια φορά, όλοι οι κάτοικοι αυτής της πόλης ακούμε επισήμως από τους διοργανωτές του Μύλου των Ξωτικών μια φράση που είναι απλώς αδιανόητη! Να μην πολυκυκλοφορούμε στους δρόμους για να κινούνται ελεύθερα οι ξένοι…!

Δεν ξέρω πραγματικά που ακριβώς βρίσκεται αυτό το τεράστιο όφελος που απολαμβάνει συλλογικά η πόλη, έτσι ώστε να γκρεμίζει τα τείχη της και να προσφέρει γη και ύδωρ στους επισκέπτες. Πού μπορεί να το συναντήσει κανείς στην καθημερινότητά του, εκτός των ταμείων της εστίασης και των λιγοστών ξενοδοχείων της πόλης. Πού ακριβώς είναι αυτές οι νέες επενδύσεις, οι νέες επιχειρηματικές ιδέες, οι νέες θέσεις εργασίας που γεννήθηκαν από την τουριστική και κατ’ επέκταση οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Εκτός του GiSeMi, βεβαίως, που προήλθε από τα έσοδα του Μύλου, αλλά για τους κατοίκους των Τρικάλων είναι ένα άγνωστο κινέζικο φαγητό που κανείς δεν θέλει να φάει. Παρεμπιπτόντως, έχει καταλάβει κανείς με ποιον τρόπο έχει ενταχθεί στην ζωή της πόλης το GiSeMi; Πού είναι, ακριβώς, η πρόοδος και η ευμάρεια από τα χρήματα του 1.000.000 επισκεπτών κάθε χρόνο, που έχουν ξεπεράσει ακόμη και εκείνους του Λούβρου! (Τζοκόντα, εμείς σου το παγώσαμε το χαμόγελο!) Διότι, 12 χρόνια τώρα η πόλη δεν έχει καταφέρει να φτιάξει ούτε ένα σύγχρονο, πολυώροφο παρκινγκ για την εξυπηρέτηση καταρχάς των επισκεπτών και στην συνέχεια των αναγκών των κατοίκων της. Μάλιστα πέρυσι για να δείξουμε πόσο καλοχτενισμένοι είμαστε, αφήσαμε τους δολαριούχους να παρκάρουν τζάμπα επί 15 ημέρες στην ελεγχόμενη στάθμευση και ακόμη χειρότερα σε εκείνη των μόνιμων κατοίκων! Κι ενώ ο Δήμος είχε μια μοναδική ευκαιρία να εισπράξει στα ταμεία του ένα πολύ σημαντικό ποσό, για να βάλει στη συνέχεια έστω πέντε πλάκες σε ένα πεζοδρόμιο! Εντελώς τζάμπα οι κεφτέδες του 1960, καθώς είναι διάχυτη η αντίληψη περί ανυπαρξίας σοβαρότητας στην τουριστική χάραξη. Ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει. Η εστίαση στέλνει τις τιμές στον Θεό μέσω της λογικής ό,τι αρπάξουμε και φέτος! Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος δεν νοιάζεται για την εξυπηρέτηση των αυξημένων αναγκών της πρωτεύουσας των Χριστουγέννων, με τις μεγάλες ουρές έξω από τα εφημερεύοντα φαρμακεία. Και η πόλη δεν έχει κάνει τίποτα προκειμένου να διαχειριστεί τον μεγάλο όγκο των επισκεπτών παρά μονάχα να μας λέει, ήρθε ο 6ος στόλος με το δολάριο, μάθτε ένα γιου αρ μπιούτιφουλ!  

Τα Τρίκαλα έχουν μια μοναδική ευκαιρία μέσω του Μύλου των Ξωτικών χρόνια τώρα να χαράξουν με σοβαρότητα και όχι με τον επαρχιωτισμό του περασμένου αιώνα την τουριστική τους ανάπτυξη. Διότι, συνιστά γελοιότητα να μην επιστρέφουμε το τρένο στους Φίλους του Σιδηροδρόμου, στο όνομα αυτής της ανάπτυξης! Στοχεύοντας στην δημοφιλία 15 ημερών και στο ό,τι αρπάξει ο καθένας, και όχι σε μια συνεχή ροή επισκεπτών όλο τον χρόνο, αυτό που συμβαίνει σε καμία περίπτωση δεν συνιστά τουριστική ανάπτυξη αλλά μονάχα μια υποτέλεια. Κάνουμε υποκλίσεις και κωλοτούμπες στον αέρα για να μην χάσουμε τους επισκέπτες, αφού η αγορά έχει γίνει τόσο ανταγωνιστική. Κάτι που γνωρίζουν οι διοργανωτές, έτσι ώστε κάθε φορά να ρίχνουν στο τραπέζι το ίδιο επιχείρημα. «Θα γίνει κανονικά ο Μύλος των Ξωτικών. Αν δεν γίνει, θα βρεθεί ευκαιρία από κάποιον άλλο ανταγωνιστή να «σηκώσει κεφάλι», όπως είπε πριν λίγες ημέρες ο διευθύνων σύμβουλος της e-trikala, Οδυσσέας Ράπτης. Και θα «σηκώσει κεφάλι», διότι 12 χρόνια τώρα δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό προϊόν καλά θωρακισμένο, που κανείς δεν μπορεί να το απειλήσει εφόσον διαθέτουμε υλικό που κανείς άλλος δεν διαθέτει. Το πάρκο Ματσόπουλου με το πιο σημαντικό βιομηχανικό μουσείο της Ελλάδας, το Βιομηχανικό Μουσείο Μύλου Ματσόπουλου. Κι ενώ έχουμε μια ανωτερότητα κι ένα πανίσχυρο brand name που κανείς άλλος δεν έχει, καταφέραμε να απειλούμαστε από όλους εκείνους που έχουν μόνο λαμπάκια! Αφού συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως καθετί ψεύτικο και ευτελές θα φέρει το δολάριο στην πόλη.

Κάθε χρόνο κυριολεκτικώς πουλάμε ένα παραμύθι και όχι την δική μας πραγματικότητα, αξία, μοναδικότητα και γνησιότητα που κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει, όσο κι αν προσπαθήσει. Συζητάμε για τουρισμό και έχουμε ένα σπουδαίο μουσείο εμμονικά κλειστό, ενώ μπορεί να φέρνει επισκέπτες όλο τον χρόνο στην πόλη. Και αντί να είναι ο πρωταγωνιστής της γιορτής με όλα τα φώτα πάνω του, εμείς απλώς έχουμε δημιουργήσει ένα θεματικό πάρκο ανάμεσα στα άλλα με ημερομηνία λήξης. Ένα αμιγώς σκηνοθετημένο τοπίο, με μάγισσες και νεράιδες να κρεμαντζαλιένται από τα παράθυρα του Μουσείου, αγωνιώντας κάθε χρόνο για την επιτυχία της σκηνοθεσίας. Έχουμε ένα σπάνιο μνημείο που κανείς άλλος δεν έχει, έναν επιβλητικό αλευρόμυλο του περασμένου αιώνα με τις μηχανές του σε λειτουργία κι εμείς τον κάναμε ένα ψεύτικο εργοστάσιο σοκολάτας που ταυτοχρόνως πουλά και καραμέλες! Με έναν ιππότη που κρατά φωτόσπαθο από τα Jumbo! Μεταξύ μας… επιτυχία δεν είναι που βγαίνουμε πρώτοι. Επιτυχία είναι που δεν βγαίνουμε δεύτεροι!

Είμαι σίγουρη πως περισσότερα θα καταφέρναμε τηγανίζοντας κεφτέδες, με την προϋπόθεση πως δεν θα τους έτρωγαν τζάμπα. Διότι ο κεφτές ως ένα τοπικό προϊόν έχει και μοναδικότητα και γνησιότητα. Δες ντοματοκεφτέ Σαντορίνης. Η ντομάτα κάνει την διαφορά.

Μαρία Στίμου