Μία επίσκεψη …….διαφορετική από τις άλλες  δεχτήκαμε την Παρασκευή  27 Μαρτίου 2015 στο σχολείο μας. Η κ. Τούλα Τίγκα με μεγάλη προθυμία ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας προκειμένου να μιλήσει στα παιδιά σχετικά με το θέμα της ερευνητικής τους εργασίας BOOK OR FACEBOOK.

Στην αρχή της εκδήλωσης  προβλήθηκε βίντεο  για τη ζωή και το συγγραφικό έργο της κ. Τίγκα ,που είχαν επιμεληθεί τα παιδιά του Α2  και στη συνέχεια ακολούθησαν ερωτήσεις μαθητών  και μαθητριών μας προς τη συγγραφέα . Η συγγραφέας  τόνισε τη σημασία του βιβλίου και την αέναη αξία του, χωρίς όμως να απαρνείται το Facebook .

Στο τέλος, η κ. Τίγκα με χαρά υπέγραψε αντίτυπα βιβλίων της ,τα οποία η ίδια δώρισε στη Σχολική Βιβλιοθήκη.

Ακολουθούν σκέψεις της συγγραφέως μετά την επίσκεψή της

Η λεύκα και ο δρόμος ή Book και Facebook !

Ήταν ο αγαπημένος φίλος μας ο χωματόδρομος –κάποτε στη Θεσσαλονίκη ή κάποτε σε όποια πόλη. Μαζί στον ήλιο, στο χιόνι, στον αέρα. Μια λεύκα, φύλακας στα παιχνίδια μας. Αλτ! Τις ει; Σύνθημα παρασύνθημα. Εχθροί μας, από τις παραδίπλα γειτονιές, όσα παιδιά δεν ήξεραν να απαντήσουν και τολμούσαν να περάσουν. Κι άρχιζε ο πετροπόλεμος. Παραδίνεσαι; Όχι! Οι γενναίοι δεν παραδίνονται ποτέ ! Τα αγόρια της παρέας μας, οι πιο γενναίοι μαχητές. Ματωμένα κεφάλια, χτυπημένοι αγκώνες, ξηλωμένες μπλούζες.. Πονετική ωστόσο η λεύκα και λυπημένη για την αιματοχυσία, θρόιζε σαν να φυσούσε τα γδαρμένα γόνατα. Κάπως μαλάκωνε ο πόνος στις πληγές. Όσο για τους εχθρούς, μετανιωμένοι κι αυτοί , παρηγορούσαν τους λαβωμένους, με μπίλιες πολύχρωμες και πασατέμπο. Σήμερα αγρίεψαν - δρόμοι και άνθρωποι. Κι ο χωματόδρομος της γειτονιάς μου επίσης. Απλησίαστος για τα παιδιά. Στη θέση της λεύκας, κολόνα της ΔΕΗ. Τσιμεντένια -αν ήταν ξύλινη θα έλεγα ότι η λεύκα χάρισε τον κορμό της για να φωτίζεται ο δρόμος. Και τα παιδιά βρήκαν καινούριους δρόμους για παιχνίδια. Γυάλινους, στις λεωφόρους του Διαδικτύου. Αλτ!  Τις ει; Σύνθημα παρασύνθημα. Τώρα τα λένε κωδικό και username. Αλλιώς και αλλού ματώνουν σήμερα τα παιδιά. Άλλοι εχθροί, ύπουλοι, τα απειλούν. Και πού είναι οι λεύκες να θροΐζουν -όχι για τα γδαρμένα γόνατα αλλά για τις ψυχές τους τις γδαρμένες από την τόση βία και αγριάδα που υπάρχει γύρω; Τούλα Τίγκα

Δημοσιεύθηκε σε περιοδικό των εκδόσεων Πατάκη. Το θυμήθηκα και το αναζήτησα στα συρτάρια μου ύστερα από την κουβέντα που έκανα με τα παιδιά του Λυκείου Οιχαλίας που μαζί με την καθηγήτριά τους, Ελένη Αλεξίου, δούλεψαν σε ένα πρόγραμμα με τίτλο Book or FaceBook. Εγώ ήξερα για το βιβλίο και τα παιδιά, γι’ αυτόν τον νέο τρόπο επικοινωνίας και τη μοντέρνα τεχνολογία που την έπαιζαν στα δάχτυλα! Η συντροφιά, η παρέα, η ανάγκη να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον, να σ’ακούσει και να τον ακούσεις …Παλιά ιστορία! Κάποτε, παιδιά, μαζευόμασταν στις αυλές ή στο χωματόδρομο της γειτονιάς. Σ’ αυτές τις αυλές, σ’αυτούς τους χωματόδρομους μάθαμε και πάθαμε. Αστείες παιδικές εξομολογήσεις και ματωμένα γόνατα. Παιχνίδια του δρόμου, της αλάνας, παιχνίδια της υπομονής, της αγάπης, της άμιλλας ή της προδοσίας. Τους πρώτους φίλους εκεί τους δοκιμάσαμε. . Ύστερα μεγαλώσαμε συνεχίζοντας να μαθαίνουμε και να παθαίνουμε . Σε άλλους δρόμους. Και ξαφνικά, φίλοι εμφανίστηκαν από το πουθενά! Μέσα από το Facebook μπήκαν στα σπίτια μας με τις φωτογραφίες τους και μας χαμογελούν για καλημέρα ή καληνύχτα καθημερινά σχεδόν. Είναι οι νέοι φίλοι και η παλιά ανάγκη της επικοινωνίας . Αλλά το βιβλίο παραμένει πάντα ο μόνος φίλος που είναι δίπλα μας, όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας , όταν οι άλλοι δεν είναι διαθέσιμοι!!

Ευχαριστώ τα παιδιά και τον διευθυντή του Λυκείου για μια ξεχωριστή εμπειρία και για όσα είδα και άκουσα σήμερα από μαθητές και εκπαιδευτικούς σε ένα μικρό επαρχιακό σχολείο ! …Ευχαριστώ

Ενιαίο Λύκειο Οιχαλίας-Νεοχωρίου