Στις 16 Ιούνη του '45, ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας), πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ έφυγε από τη ζωή. 70 χρόνια μετά, ο Άρης Βελουχιώτης παραμένει ταυτισμένος στην λαϊκή συνείδηση με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Η ζωή του  Άρη Βελουχιώτη έγινε μύθος καθώς συνδέεται με σημαντικές στιγμές του ΕΛΑΣίτικου αγώνα για την αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού, αλλά και για τη σωστή επιμονή του να αντιμετωπιστεί εν τη γενέσει της η αγγλική επικυριαρχία.

Μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, με οδηγία της ΚΕ του Κόμματος, το Νοέμβρη του 1941 στάλθηκε στη Λαμία για να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση και το έδαφος ανάπτυξης του ένοπλου αγώνα. Στη Λαμία, από τις 14 του Μάη 1941, είχε ιδρυθεί ομάδα «Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας», η οποία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο μετά την ένταξη σε αυτό κομμουνιστών που είχαν αποδράσει από τόπους εξορίας, ιδιαίτερα με τη δράση του τσαγκάρη Γιαταγάνα, κομματικού στελέχους με ευρύ κύρος στην περιοχή. Σε εκείνη την οργάνωση στηρίχτηκε ο Αρης για να ξεκινήσει το αντάρτικο στη Φθιώτιδα.

Είχαν προηγηθεί η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1 - 3 του Ιούλη 1941) «για την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα» και η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (πρώτο 10ήμερο του Γενάρη 1942), που αποφάσισε ότι «οι κομμουνιστές πρέπει να οργανώσουν, να μαζικοποιήσουν και να επεκτείνουν το αντάρτικο κίνημα στην ύπαιθρο», ότι «ο εθνικοαπελευθερωτικός μας ανταρτοπόλεμος έχει πρωτεύουσα σημασία για την απελευθέρωση της χώρας από τον ξενικό ζυγό». Στο ενδιάμεσο είχαν πυκνώσει οι προετοιμασίες για τη δημιουργία του ΕΛΑΣ από τις σκόρπιες αντάρτικες ομάδες που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και από νέες που έπρεπε να συγκροτηθούν.

Η προσφορά του Βελουχιώτη στη δημιουργία των πρώτων ΕΛΑΣίτικων ομάδων, αλλά και στη σύσταση αργότερα των αρχηγείων του ΕΛΑΣ υπήρξε σημαντική, με την αναμφισβήτητη συμβολή και του Στέφανου Σαράφη. Στον Αρη αποδίδονται η έμπνευση και αποκρυστάλλωση των οργανωτικών δομών του ΕΛΑΣ, καθώς και η θέσπιση μιας σειράς στρατιωτικών και ηθικών κανόνων λειτουργίας του αντάρτικου. Δημιουργήθηκε έτσι μια ηθική, πολιτική και οργανωτική σχέση αλληλεγγύης μεταξύ του νεοϊδρυθέντος λαϊκού απελευθερωτικού στρατού και των φτωχών λαϊκών μαζών και υπεράσπισής τους από την αδικία. Το γεγονός αυτό θα αποβεί ιδιαίτερα θετικό στην τόνωση του ηθικού των δεύτερων, καθώς και στην ανάπτυξη των γραμμών και του κύρους του πρώτου.

Οι στρατιωτικές επιτυχίες του ΕΛΑΣ (όπως αυτή στο Γοργοπόταμο κ.ά.) και η σταδιακή εκκαθάριση ευρύτερων τμημάτων της επαρχιακής Ελλάδας από τους τοπικούς αντιπροσώπους της κατοχικής κυβέρνησης έδωσαν το έναυσμα και αποτέλεσαν τη βάση για την ανάδειξη της λαϊκής αυτοδιοίκησης. Οι αντικειμενικά αυξανόμενες ανάγκες συντονισμού του ραγδαία αναπτυσσόμενου ΕΛΑΣ οδήγησαν, το Μάη του 1943, στη συγκρότηση του Γενικού Στρατηγείου (που αρχικά είχε έδρα στο Περτούλι Τρικάλων). Ο Βελουχιώτης επωμίστηκε την ευθύνη του καπετάνιου του ΓΣ του ΕΛΑΣ, με στρατιωτικό αρχηγό τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη και πολιτικό αντιπρόσωπο του ΕΑΜ τον Ανδρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη).

 Όμως και η προηγούμενη ζωή του Άρη Βελουχιώτη ήταν στενά συνδεδεμένη με το ΚΚΕ και την ΟΚΝΕ. Γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ το 1922 και το 1925 μέλος του Κόμματος. Λόγω της κομματικής του ένταξης οδηγήθηκε στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου  για «αναμόρφωση». Στην ΟΚΝΕ χρεώθηκε συντάκτης της εφημερίδας «Νεολαία» και μέλος της Π.Ε. της ΚΝΕ Αθήνας, δούλεψε σε πολλές κομματικές οργανώσεις (ΚΟΑ, Θες/νίκη, Καβάλα, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Μυτιλήνη). Χρεώθηκε στην ειδική δουλειά περιφρούρησης καθώς και συντάκτης στο Ριζοσπάστη. Για αυτή του τη δράση φυλακίστηκε πολλές φορές και εξορίστηκε στη Γαύδο.

Στις 22 Σεπτέμβρη 1943, πριν ακόμα γίνει απόλυτα καθαρό ότι ο πόλεμος τελειώνει, ο Άρης στέλνει σημείωμα στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με το οποίο δηλώνει την ανησυχία του για τις κινήσεις των Άγγλων, σημειώνοντας ότι «οι στιγμές είναι κρίσιμες από κάθε άποψη». Καταγράφει μια σειρά από ενέργειες των Άγγλων, μέσα από τις οποίες προκύπτει ότι ετοιμάζονται ήδη για τη μεταπολεμική κατάσταση, με στόχο να χτυπήσουν το ΕΑΜ και να εγκαταστήσουν κυβέρνηση της αρεσκείας τους.

Στις 10 Οκτώβρη 1943 ο ΕΛΑΣ δέχτηκε τη διπλή επίθεση από μέρους των Γερμανών και του Ζέρβα. Παράλληλα μ αυτό στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις ξέσπασε ένα κύμα άγριας τρομοκρατίας , που εξαπέλυσαν οι ΕΔΕΣίτες από κοινού με την ειδική ασφάλεια, τα ραλλικά τάγματα ασφαλείας και την Γκεστάπο και με τις ευχές του Γλύξμπουργκ από το Κάιρο. Οι ΕΔΕΣίτες υπολογίζανε ότι με τα συνηθισμένα αυτά χτυπήματα , ο ΕΛΑΣ δεν θα μπορούσε να αντέξει και έτσι με την πτώση του θα παρέμεναν αυτοί κύριοι της Ελλάδας. Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ για να αντιμετωπίσει την επίθεση του ΕΔΕΣ δημιούργησε το «εκστρατευτικό σώμα της Ηπείρου» , Επικεφαλής του οποίου είχαν οριστεί ο Άρης και ο συνταγματάρχης Νίκος Παπασταματιάδης. 

Ο Άρης Βελουχιώτης αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη χαρακτήρισε λαθεμένη. Στο διάστημα Φλεβάρης - Απρίλης 1945 ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ, του οποίου η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (Απρίλης 1945) τον διέγραψε. Αργότερα, κυρίως από την αρχή της δεκαετίας του 1960, εκ μέρους του Κόμματος υπήρξαν πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Αρη. Αυτό αποτυπώθηκε και στον Α' τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918 - 1949, [ που γράφει: «Ο Αρης, ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα, αναδείχτηκε, με την ηρωική δράση του, σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες».]

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στις 16 Ιούλη 2011 αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.  Επισημαίνει επίσης ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ.

Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη κατήγγειλε την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. [Όπως σημειώνει, «στη λαϊκή συνείδηση, ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».]

Πρόσφατα και στην πόλη μας , «πλήθος ερευνητών» και «ερευνώντων», όλοι μαζί, εκπρόσωποι αστικών κομμάτων, κάθε λογής συμβιβασμένοι και ορκισμένοι εχθροί της ταξικής πάλης, παίρνουν υπό την προστασία τους τον Άρη, αποστεώνοντας τον, ξεχωρίζοντας τον από το Κόμμα του, ακόμα και από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Όλα αυτά στην κατεύθυνση διαστρέβλωσης της ιστορίας και τελικά στην κατεύθυνση χτυπήματος του ΚΚΕ και του Λαϊκού κινήματος. Με μοναδικό σκοπό και τελικό αποτέλεσμα το ξέπλυμα της ατ και του πολιτικού της προσωπικού που αποθεώνει τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους , με μοναδικό και τελικό σκοπό τον εγκλωβισμό του λαού στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. « Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς», όπως έλεγε και ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης. 

Η υποκρισία τους γίνεται μεγαλύτερη γιατί η μελέτη της ιστορικής διαδρομής και στάσης του Άρη Βελουχιώτη, συνολικά του επαναστατικού κινήματος, του ΚΚΕ δείχνει ότι: 

Ο Άρης ήταν υπέρ της συνέχισης της ένοπλης πάλης μετά το τέλος της κατοχής και το Δεκέμβρη, πράγμα που το ΚΚΕ έκανε πράξη το 1946-49. Όλοι αυτοί είναι ορκισμένοι εχθροί της ένοπλης ταξικής πάλης και βγάζουν σπυράκια και μόνο στο άκουσμα του λέξης Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. 

Ο Άρης τάχτηκε κατά της συμφωνίας της Βάρκιζας και της παράδοσης των όπλων. Το ΚΚΕ εκτίμησε στη συνέχεια το λάθος αυτό. Όλοι αυτοί υμνούν τη Βάρκιζα, τον αφοπλισμό του λαϊκού στρατού, αλλά αφορίζουν όπως «ο διάολος το λιβάνι» την ουσία της άποψης του ΚΚΕ 

Ο Άρης είχε όραμά του, στόχο του την ιδεολογία του ΚΚΕ, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Όλοι αυτοί βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Πολέμησαν και πολεμούν με λύσσα την πάλη που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Όλα αυτά για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες ήρωες, άνδρες και γυναίκες του ΚΚΕ. 

Δεν καταδικάστηκε λοιπόν η γνώμη του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ αλλά η επιμονή του σε μια πραχτική που δεν ήταν σύμφωνη με τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν εξέφραζε άλλη στρατηγική αντίληψη από εκείνη που είχε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Επέλεξε την ένοπλη πάλη και καταδίκασε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Ως προς αυτό δικαιώθηκε και αυτό δεν το λέμε σήμερα για πρώτη φορά. 

Το ίδιο το κόμμα αργότερα, υιοθέτησε αυτή τη θέση για τη Βάρκιζα και ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο πολύτιμη θα ήταν η συμβολή του Άρη Βελουχιώτη στον ένοπλο λαϊκό αγώνα που ακολούθησε τα χρόνια 1946-49 αν είχε πειθαρχήσει και δεν οδηγούνταν στην τραγική κατάληξη .

Η σημαντική προσφορά του Άρη στον λαϊκό αγώνα, η πρωτοπόρα δράση του, από διάφορους “καλοθελητές” αστούς και οπορτουνιστές συνειδητά ή ασυνείδητα από το λαό που τον τραγούδησε “μυθοποιήθηκε”. Η προσωπικότητα του Άρη αποκόπτεται έτσι από τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες στις οποίες έδρασε, που τον διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο και σαν αγωνιστή. Ο ίδιος άλλωστε έγραψε πως στις γραμμές του Κόμματος :«Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες».

Αναμφισβήτητα ο Άρης Βελουχιώτης, συνέβαλε σημαντικά, ως πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, στη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Κανένα πρόσωπο όμως ,όσο ικανό κι αν είναι, δεν μπορεί να τραβήξει μπροστά την κίνηση της Ιστορίας αν δεν εκφράζει τις επιδιώξεις των πολλών, των μαζών, της συλλογικής θέλησης και δράσης μέσα στην αναγκαιότητα. Σήκωσε μπόι ο λαός και ανυψώθηκε και ο Άρης, έγινε θρύλος και αναδείχθηκε σε ηγετική προσωπικότητα του λαϊκού κινήματος μέσα στις συγκεκριμένες συλλογικές και ιδεολογικές δομές του ΚΚΕ. Η υπόμνηση αυτή δε μειώνει την ατομική προσφορά του κάθε αγωνιστή στο λαό, στο κίνημα, στο Κόμμα. Όμως είναι απαραίτητη προκειμένου η αποτίμηση της δράσης τους να γίνεται όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά. Επομένως, ο Θανάσης Κλάρας διαμορφώθηκε σε Αρη Βελουχιώτη, στο πλαίσιο της ιστορικής πραγματικότητας του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1940, στο πλαίσιο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά αποτέλεσαν τη βάση, πάνω στην οποία μπόρεσε να αναπτυχθεί το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Βελουχιώτη στην οργάνωση και διεξαγωγή του αντάρτικου ένοπλου αγώνα. 

Στην πορεία συμπλήρωσης 100 χρόνων ζωής και δράσης το ΚΚΕ τιμά τους αγώνες, τις θυσίες, την αντοχή των κομμουνιστών και αγωνιστών του λαού για το δίκιο και την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Τιμούμε τους αλύγιστους εκείνου  του μεγάλου αγώνα ,τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, τιμούμε μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του, τον πρωτοκαπετάνιο του αντιστασιακού κινήματος ,τον Άρη Βελουχιώτη(Θανάση Κλάρα).