Ένα «χορταστικό» 20ήμερο αλλεπάλληλων εκδηλώσεων για τον Άρη Βελουχιώτη έζησαν τα Τρίκαλα τον τρέχοντα μήνα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 70 χρόνων απ΄ τον τραγικό θάνατό του. Συγκεντρώσεις σε πλατείες, δημόσιες συζητήσεις, επισκέψεις επιστημόνων, πανεπιστημιακών καθηγητών και πολιτικών ηγετών εξ Αθηνών π.χ. του Γ.Γ. του ΚΚΕ κ.λπ., ερχομός για απόδοση τιμής στον θρυλικό πρωτοκαπετάνιο εκατοντάδων νέων από Αθήνα κι άλλες πόλεις (Λέσχες Νεολαίας και Εργασίας), καθώς και οργάνωση ιστορικής-επιστημονικής ημερίδας (μοναδικής στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος) για τη ζωή, το έργο και την πολιτική του Άρη. Οι προσεγγίσεις ενίοτε ήταν διαφορετικές, αλλά όλες κατέληγαν στην αναγνώριση του Άρη ως Εθνικού Λαϊκού Ήρωα και αναμφισβήτητου Ηγέτη του Ένοπλου Αγώνα του ελληνικού λαού κατά των ξένων κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους.

 Μ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις (αλλά και όλη την κινητικότητα που παρουσιάζεται τον τελευταίο χρόνο), με την ενεργή συμμετοχή πλήθους Τρικαλινών, προερχόμενων απ’ όλους τους κομματικούς-πολιτικούς χώρους, έσπασε οριστικά η σιωπή και η λήθη που επί δεκαετίες είχε επιβληθεί στον τόπο μας. Ταυτόχρονα δεν θα ‘ταν υπερβολή αν λέγαμε πως η πόλη μας τον μήνα που διανύουμε έγινε πανελλαδικά η πόλη-κέντρο των εκδηλώσεων απόδοσης τιμής στον Άρη Βελουχιώτη. Κι αυτό το δικαιούταν απόλυτα, αφού τα Τρίκαλα όχι μόνο είναι στενά συνδεδεμένα με τον θάνατο, αλλά και τη μεγαλειώδη δράση του Άρη Βελουχιώτη και του ΕΛΑΣ, που απελευθέρωσαν την πόλη και την πατρίδα.

Είναι ευτύχημα που η σημερινή συζήτηση,  μετά από πρόταση δημοτικής παράταξης, στο Δημοτικό Συμβούλιο Τρικκαίων για τον Άρη Βελουχιώτη γίνεται μετά το κύμα των εκδηλώσεων που προαναφέρθηκαν και μέσα στον «ιστορικό» παλμό που ζει η πόλη μας, τιμώντας τους εθνικούς και λαϊκούς ήρωες. Τώρα πια οι τυχόν… αρνητές του Άρη και της πραγματικής ιστορίας του λαού μας δεν φαντάζουν απλώς γραφικοί, αλλά και ασήμαντοι.

   Το ερώτημα όμως παραμένει. Πώς είναι δυνατό, μεγάλοι ήρωες του Λαού, που ηγήθηκαν στα πεδία των μαχών και έσωσαν την πατρίδα, αναδειχθέντες σε Εθνικοί Ήρωες, να έχουν εν ζωή και μετά θάνατον Έλληνες εχθρούς;

   Ανατρέχοντας στην ιστορία μας, βλέπουμε:

→    Τον Κολοκοτρώνη μετά θάνατον να τον διώκουν και να τον φυλακίζουν.

→    Τον Καραϊσκάκη να τον δολοφονούν πισώπλατα στη μάχη κατά των Τούρκων!

→    Τον Άρη Βελουχιώτη να τον μισούν θανάσιμα οδηγώντας τον εξαναγκαστικά στον θάνατο (αυτοκτονία), ενώ τον συκοφάντησαν όσο κανέναν άλλο.

Κοινό χαρακτηριστικό σ’ όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ήταν ότι οι   Εθνικοί Ήρωες, μαζί με τον ξένο κατακτητή,  πολέμησαν και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Χρησιμοποίησαν την άγια βία κατά των προδοτών. Είναι γνωστό –το τραγούδησε κι ο λαός με τα τραγούδια του- πως ο Άρης υπήρξε αμείλικτος τιμωρός των προδοτών. Χρησιμοποίησε όση βία ήταν επιβεβλημένη για να απελευθερωθεί η πατρίδα και να υπηρετηθούν τα οράματα του αγωνιζόμενου και ματωμένου λαού. Γι’ αυτό ο Άρης, ζωντανός ή πεθαμένος, ήταν ο φόβος και ο τρόμος, όχι μόνο των Γερμανο-ιταλών κατακτητών, αλλά και των Ελλήνων δοσιλόγων και συνεργατών τους.

Βέβαια, για όσους έχουν μελετήσει την ελληνική ιστορία, η τιμωρητική πολιτική και πρακτική του Άρη ήταν ασύγκριτα υποδεέστερη από τη βία που χρησιμοποίησε ο Κολοκοτρώνης κατά των προδοτών. Άλλωστε η προτροπή «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» ανήκει στον Κολοκοτρώνη και όχι στον Άρη Βελουχιώτη.

Μπορεί ο Άρης Βελουχιώτης να ήταν ο θρύλος του λαού, όσο ζούσε, και ο μύθος του ακόμα μεγαλύτερος μετά τον θάνατό του, ξεπερνώντας κατά πολύ τα εθνικά μας όρια, ωστόσο οι λιγοστοί εχθροί του που εξακολουθούν να τον μισούν με πάθος (φασίστες, ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των δοσιλόγων και βέβαια τα μεγάλα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους) δεν μπορούν να χωνέψουν πως ο κομμουνιστής Άρης αναδείχθηκε στον κορυφαίο εθνικό λαϊκό ήρωα (μέσα βέβαια στα πλαίσια του ΕΑΜ, που κύριος εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής του ήταν το ΚΚΕ της περιόδου).

Η «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 70ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΆΡΗ» (μέλος της οποίας έχω την τιμή να είμαι) θεωρεί θετική την πρόταση του «Φυσάει Κόντρα», αλλά λίγη.

Τουλάχιστο ένας ανδριάντας, μία πλατεία και ένας δρόμος των Τρικάλων πρέπει να φέρουν το όνομα του Άρη Βελουχιώτη. Και βέβαια η επανατοποθέτηση του φανοστάτη στη θέση του.

Χρήστος Σταμόπουλος