Ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης καί Σταγῶν κ. Χρυσοστόμου
Μὲ ἀφορμὴ τὸν θόρυβο ὁ ὁποῖος προεκλήθη ἐσχάτως διὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν ἐπικειμένη σχετικὴ νομοθετικὴ παρέμβαση τῆς Κυβερνήσεως περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, σᾶς ἐφιστῶ τὴν προσοχὴ καὶ σᾶς προτρέπω σὲ ἐγρήγορση πνευματικὴ πρὸς ἀντιμετώπιση μιᾶς ἀκόμη προκλητικῆς ἐπεμβάσεως μὲ σκοπὸ τὴν ἀπο-ιεροποίηση τῆς ζωῆς τῶν χριστιανῶν, ἡ ὁποῖα συντελεῖται στὴ χώρα μας στὸ ὄνομα μιᾶς δῆθεν πολιτιστικῆς ἀλλαγῆς καὶ ἡ ὁποία ἰσοδυναμεῖ μὲ αὐτοκαταστροφικὸ παραλογισμό, καθὼς ἀποδομεῖ τὴν ψυχο-σωματικὴ ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν καθιστᾶ μιὰ ἀπρόσωπη μηχανὴ παραγωγῆς καὶ καταναλώσεως ὑλικῶν ἀγαθῶν.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της ὑπὸ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ διαφυλάττει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ὡς τὴν κατ’ἐξοχὴν ἡμέρα τῶν χριστιανῶν, καθὼς κατ’ αὐτὴν ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Τὸ ὄνομα τῆς ἡμέρας, ΚΥΡΙΑΚΗ, ὀφείλεται ἀκριβῶς σὲ τοῦτο το γεγονὸς καὶ ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς «ἡμέρα Κυρίου». Ἀκόμη καὶ οἱ ὑπόλοιπες μέρες τῆς ἑβδομάδος μετρῶνται μετὰ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τὴν Κυριακή.
Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ κατὰ τὶς μαρτυρίες τῆς πρωίμου χριστιανικῆς γραμματείας, συναντῶνται τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς στὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας κοινωνώντας τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ ἀναστάντος Κυρίου.
Μία πράξη ἡ ὁποῖα στὸ διάβα τῶν αἰώνων, παρὰ τὶς ποικίλες καὶ δύσκολες περιστάσεις στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας, διεσώθη ὡς ἔθος καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, μέχρι τὶς ἡμέρες μας.
Ὡς ἐκ τούτου γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ζωή τους σημαντικό σημεῖο ἀναφορᾶς γιά δύο κυρίως λόγους.
1. Ἡ ἀργία κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς συνδέεται μὲ τὴν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς ἐπιλογῆς. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ πρῶτος καὶ σὲ ἐφαρμογὴ τοῦ περιφήμου διατάγματος τῆς Ἀνεξιθρησκείας (313 μ.Χ.), ὅρισε ἐπισήμως τὴν Κυριακὴ ὡς ἡμέρα ἀργίας τῶν χριστιανῶν, ὥστε ἐλευθέρως πλέον καὶ οἱ χριστιανοὶ νὰ ἀσκοῦν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα ἐντὸς τῆς πολυθρησκευτικῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.
2. Ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη στηρίζεται στὴν ἐκκλησιαστικότητα. Στὴν σύναξη δηλαδή τῶν πιστῶν μέσα στοὺς ἱεροὺς ναοὺς μὲ τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία πρὸς τὸν Θεό. Ἡ Ἐκκλησία, ποὺ οἱ χριστιανοὶ τὴν ταυτίζουν μὲ τὸν ἱερό ναό, ἀποτελεῖ πλέον τὸν τόπο συναντήσεως τῶν χριστιανῶν μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ μεταξύ τους. Τοῦτο ἀπὸ μόνο του καλλιεργεῖ καὶ ἀναπτύσσει τὴν κοινοτικότητα, τὴν συνύπαρξη, τὴν ἀλληλεγγύη καὶ κυρίως τὴν ἀνιδιοτελὴ ἀγάπη. Βιώματα τὰ ὁποῖα ἀναπτύσσουν τὴν κοινωνικὴ συνοχή, τὴν οἰκογενειακὴ ἐνότητα, τὸ φιλάδελφο πνεῦμα. Ἡ Κυριακὴ ἡμέρα στὴν ἔναρξή της, μὲ τὴν συμμετοχὴ τῶν χριστιανῶν μέσα στὴν θεία Λειτουργία, ἀναβαπτίζει καὶ ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο, ὥστε μετὰ τὴν θεία Λειτουργία ἡ ζωή του γιὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ἡμέρας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἔρχεται νὰ ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Ζεῖ δηλαδὴ ὁ χριστιανὸς μιὰ διαρκὴ δημιουργικὴ μεταμόρφωση στὴ ζωὴ του σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς του, ποὺ τὴν ἀφετηρία της ἔχει στὴν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἀποτελεῖ ἀφορμὴ ἐπαναπροσδιορισμοῦ καὶ ἀνατροφοδοτήσεως τῶν πνευματικῶν ἀντοχῶν τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδὴ νὰ ξαναδεῖ ὁ χριστιανὸς τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς του μέσα σ’ἕνα κλίμα ἠρεμίας ἀπὸ τὶς ἐργασιακές του περισπάσεις καὶ νὰ ἀναλάβει δυναμικῶς τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς του.
Ἡ καινοφανὴς προσπάθεια ἐπιβολῆς τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρα ἀργίας, ὑποθάλπει τὴν καταφανῶς ὀργανωμένη ἀπὸ ἐτῶν προσπάθεια διαλύσεως τοῦ κοινωνικοῦ ἰστοῦ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς χριστιανικῆς του πίστεως.
Ἡ κατάργησίς της μαζί μὲ πολλὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα ἐπιχειροῦνται καθημερινῶς κρυφίως καὶ ἀδήλως, ἀποτελοῦν αἰτία μηχανοποιήσεως, χειραγωγήσεως μὲ σκοπὸ τὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία εἶναι ἀντίθετη εἰς οἱαδήποτε ἐπιχειρουμένη τέτοιου εἶδους προσπάθεια καὶ θὰ εἶναι συμπαραστάτης σὲ κάθε ἔννομη ἀντίδραση συλλογικῶν φορέων ἤ καὶ ἰδιωτῶν τῆς πόλεώς μας.
Εἶναι καιρὸς νὰ ἀναλάβουμε ὅλοι τὶς εὐθύνες μας μὲ σκοπὸ τὴν ἐπικαιροποίηση τῶν πατρογονικῶν ἀξιῶν καὶ παραδόσεών μας, οἱ ὁποῖες χάριζαν στοὺς προγόνους μας τουλάχιστον μιὰ πνευματικὴ ἰσορροπία στὴν ζωή τους ἐξαιτίας τῆς ἁρμονικῆς σχέσεως ἀγάπης μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους.
Αὐτὴ τὴν εἰρήνη στὶς καρδιές μας ἔχομεν ἀνάγκη στὶς ἡμέρες μας περισσότερο ἀπὸ ποτέ, ὡς καρπὸ τῆς πνευματικῆς μας προόδου.