Στα πλαίσια των περιβαλλοντικών προγραμμάτων με τίτλο 1) «Ληθαίος, ποτάμι σε πόλη, 2) «Νερό πηγή ζωής και πολιτισμού» και του πολιτιστικού προγράμματος με τίτλο «Περιδιαβαίνοντας στα πολιτιστικά μονοπάτια του τόπου μου», στις 31 Μαρτίου το 1ο Εσπερινό Επα.λ πραγματοποίησε ημερήσια εξόρμηση στη Θεσσαλονίκη. Όλες οι επισκέψεις πραγματοποιηθήκαν σύμφωνα με το πρόγραμμα αλλά επιλέξαμε να παρασύρουμε τον αναγνώστη στην πολιτιστική μας περιήγηση.
Πρώτος σταθμός η πεντάκλιτη βασιλική του Αγίου Δημητρίου, αφιερωμένη στον πολιούχο της Θεσσαλονίκης (7ος αι. μ.Χ.).όπου φυλάσσονται και τα οστά του Αγίου. Τις εντυπώσεις έκλεψε η υπόγεια αρχαία Κρύπτη με το πλήθος αρχαίων ρωμαϊκών και πρωτοχριστιανικών ευρημάτων όπου λέγεται ότι φυλακίστηκε και μαρτύρησε το 303 μ. Χ ο Άγιος. Στο χώρο αυτό βρίσκονταν Ρωμαϊκά λουτρά και αργότερα πάνω από τα ερείπιά τους κατασκευάστηκε ένας μικρός Χριστιανικός ναός τον 4ο αι. μ.χ.
Η Ροτόντα, κυκλικό κτίριο που προσομοιάζει το Πάνθεον της Ρώμης και αρχικά προοριζόταν για μαυσωλείο ή ναό του Δία, κτίστηκε στα χρόνια του Καίσαρα Γαλέριου γύρω στα 304 μ.χ. και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία των ρωμαϊκών χρόνων. Οι εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης μόλις πρόσφατα ολοκληρώθηκαν και το Δεκέμβριο του 2015 αποκαλύφθηκαν τα περίφημα ψηφιδωτά που ανάμεσα σε άλλα απεικονίζουν το σταυροφόρο Χριστό μέσα σε πολύχρωμη «δόξα» που την υποβάσταζαν τέσσερις άγγελοι. Στα τέλη του 4ου αι, στην εποχή του Θεοδόσιου του Α΄, η Ροτόντα μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό και τότε έγινε διάνοιξη της ανατολικής κόγχης και προσθήκη του ιερού.
Η αύρα της θάλασσας και ο Λευκός Πύργος μας καλούσαν νοτιότερα, μα σταθήκαμε για λίγο στην αψίδα του Γαλερίου, συνεπείς στο «ραντεβού που δώσαμε» στην Καμάρα. Στο σημείο αυτό υπήρχε στοά που στα ρωμαϊκά χρόνια οδηγούσε από τη Ροτόντα στο ανάκτορο του Γαλερίου. Στην κάθοδο προς τη θάλασσα περάσαμε δίπλα από την πλατεία Ναβαρίνου, τα ερείπια του ανακτόρου του Γαλερίου και μπροστά μας ξεπρόβαλε επιβλητικό το κατεξοχήν σύμβολο της πόλης ο «Λευκός Πύργος». Οχυρωματικό και αμυντικό έργο κατασκευάστηκε τον 15ο αιώνα, μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους(1430). Από το 1826 ονομαζόταν «Πύργος του Αίματος» καθώς λειτουργούσε ως φυλακή μελλοθανάτων και τόπος βασανιστηρίων, οι οποίοι συχνά εκτελούνταν από τους Γενίτσαρους γεμίζοντας με αίμα τους τοίχους. Το σύγχρονο όνομά του το πήρε όταν ένας Εβραίος κατάδικος, ο Nathan Guidili, τον ασβέστωσε με αντάλλαγμα την ελευθερία του, το 1891.


Από την ταράτσα του Λευκού Πύργου ατενίσαμε την παραλία της Θεσσαλονίκης ως το λιμάνι  από τα δυτικά και το άγαλμα του μεγάλου Αλεξάνδρου και τη Νέα Παραλία, στα ανατολικά. Ήπιαμε καφέ στο καραβάκι κάνοντας βόλτα στο Θερμαϊκό κόλπο και περπατήσαμε κατά μήκος της παραλίας ως την Αριστοτέλους. Χαθήκαμε στις μυρωδιές των εδεσμάτων της αγοράς, στις στοές Μοδιάνο και Καπάνι , μυρωδιές που ξύπνησαν μνήμες από άλλες εποχές, και γευτήκαμε παραδοσιακά πολίτικα γλυκά και τρίγωνα Πανοράματος από τον «Χατζή» και τσουρέκια από τον «Τερκενλή». Η απόπειρά μας για φαγητό στην παραδοσιακή «Γωνιά του Μερακλή» κατέληξε άδοξα στο πιο τουριστικό «Δια Ταύτα». Όταν όμως αναχωρήσαμε για τα Τρίκαλα νιώθαμε γεμάτοι από μαγικές εικόνες, αρώματα και αναμνήσεις. Πλήρεις, λοιπόν, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Ευχαριστούμε θερμά το 15μελές, που χωρίς τη συνδρομή του η εκδρομή δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί καθώς και τον κο Κώστα Χαντζιάρα, αρχηγό της εκδρομής για την εξαιρετική διοργάνωση. Τέλος τους συνοδούς καθηγητές, Αντώνη Τζέλη, Λίλια Παπαστάθη και Χαρά Ρουσουλιώτη.
Επιμέλεια κειμένου: Χαρά Ρουσουλιώτη