Οι εκλογές στις ΗΠΑ τελείωσαν και νικητής ευτυχώς ανεδείχθη ο Τζο Μπάϊντεν. Λύπη όμως προξενεί στους φίλους της Αμερικής και ανησυχία για τους έχοντες στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου η πληγωμένη εικόνα της μεγάλης αυτής χώρας με την βαθιά διαιρεμένη κοινωνία της. Ήδη από το 2016, έτος εκλογής του Τραμπ στην προεδρία, φάνηκε το μέγεθος του χάσματος στην διαιρεμένη αμερικανική κοινωνία. Από την μια πλευρά  οι πνευματικές και οικονομικές ελίτ, οι φιλελεύθεροι, οι εξωστρεφείς κάτοικοι των δύο οχθών (Ατλαντικού- Ειρηνικού) που διατηρούν επαφές με τις αρχικές ρίζες, κυρίως τις ευρωπαϊκές,  βλέπουν μακρυά, αντιλαμβάνονται και αποδέχονται τον προεξάρχοντα ρόλο της Αμερικής στον κόσμο με το απαραίτητο κόστος που αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη, οι εσωστρεφείς κάτοικοι των μεσοδυτικών περιοχών και του Νότου, άνθρωποι στενών οριζόντων και σε περιορισμένο χώρο διαβιούντες, απόγονοι πιονέρων που αποζητούσαν την απομόνωση και κληρονόμοι του πνεύματος της απομόνωσης, άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν γιατί η χώρα τους οφείλει να επιλύει όλα τα προβλήματα του κόσμου, γιατί πρέπει να εμπλέκεται πάντα σε πολέμους, γιατί πρέπει να συμμετέχει και να χρυσοπληρώνει διεθνείς οργανισμούς που θεωρούν οτι αντιμάχονται τα συμφέροντα της χώρας τους κ.α.

Αν σ'αυτούς προσθέσουμε και αυτούς που χάνουν τις δουλειές τους και αντιστοίχως κάποιοι Κινέζοι τις κερδίζουν και όσους ανησυχούν υπολογίζοντας οτι σε λίγες δεκαετίες ο λευκός πληθυσμός θα είναι μειοψηφία στην χώρα, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε την δύναμη αυτού του εκρηκτικού μείγματος. Ο μέσος λευκός Αμερικανός φοβάται. Οι οπαδοί του Τραμπ με όπλα στις συγκεντρώσεις δεν είναι δύναμη κρούσης όπως φαίνονται ή θέλουν να φαίνονται. Είναι στην πραγματικότητα ένα φοβισμένο πλήθος που αμύνεται, που δεν γνωρίζει πως να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, πως να αντιμετωπίσει την Κίνα, πως να αντιμετωπίσει τον μη λευκό πληθυσμό που όλο και αυξάνεται, πως να αντιμετωπίσει την πανδημία του κινεζικού ιού, πως να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή, πως να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ανεργία κ.ο.κ. Και όπως πάντα και παντού συμβαίνει, το φοβισμένο αυτό πλήθος ακολουθεί έναν Μεσσία, έστω και αν αυτός είναι ένας αγράμματος νάρκισσος, εγνωσμένα ανισόρροπος, απαίσιου χαρακτήρα τύπος όπως ο Τραμπ, απέναντι στον οποίον η αμερικανική Ιστορία κάποτε θα αποδειχθεί πολύ σκληρή.

 Ο Τραμπ κατέβασε την μεγάλη Αμερική από το βάθρο που προηγούμενοι ηγέτες καθόλα τα μεταπολεμικά χρόνια επαξίως την ανέβασαν αναδεικνύοντας το πνεύμα, τον πολιτισμό, την οικονομική ανάπτυξη και το σθένος της, νικήτρια σε θερμούς και ψυχρούς πολέμους εναντίον ολοκληρωτισμών, ναζιστικών και κομμουνιστικών. Με την μισή Αμερική υπέρμαχο του απομονωτισμού και εναντίον της άλλης μισής ψυχολογικά, ο γράφων αμφισβητεί πλέον εάν αυτή η διαιρεμένη χώρα μπορεί να ηγηθεί του Ελευθέρου Κόσμου, ιδιαίτερα εφόσον ο κ. Μπάϊντεν πήρε την προεδρία με βραχεία κεφαλή και αμφισβητούμενος.

Κατόπιν αυτών, η Γηραιά Ευρώπη λαμβάνει στους ώμους της ένα νέο βαρύ φορτίο, ανάλογο με αυτό το οποίο έλαβε όταν σε προηγούμενους αιώνες εκπολίτισε τον κόσμο. Γνωρίζω οτι πολλοί αφελείς στο άκουσμα αυτό θα σπεύσουν να αντιδράσουν επισείοντας τις κατηγορίες περί... αποικιοκρατίας στον Τρίτο Κόσμο και άλλα φαιδρά αγαπητά θέματα των απανταχού ανιστόρητων. Ξεκαθαρίζω οτι η Ευρώπη σε καμμία περίπτωση δεν οφείλει ούτε εντροπή, ούτε συγγνώμη για την αποικιοκρατία. Η ιστορική περίοδος που ονομάστηκε Αποικιοκρατία (1700-1960) ήταν μια αναγκαστική και απαραίτητη φάση προκειμένου μακρυνοί και καθυστερημένοι λαοί να περάσουν στην φάση του δυτικού πολιτισμού, της κρατικής οργάνωσης και της οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Μεγίστη απόδειξη για το καλό που έκανε το πέρασμα των Ευρωπαίων από τους λαούς αυτούς είναι το γεγονός οτι η Ευρώπη αποτελεί πρότυπο ακόμη για όλους αυτούς, οι ευρωπαϊκές γλώσσες ομιλώνται, οι οικονομίες τους είναι συνδεδεμένες άρρηκτα με τις ευρωπαϊκές και τα κύματα των μεταναστών προς την Ευρώπη κατευθύνονται. Αρκετά λοιπόν με τις ανοησίες περί της αποικιοκρατίας. Ο γράφων δεν εξωρα'ί'ζει τίποτε, ούτε δικαιολογεί τις υπερβολές και τις κακές πτυχές της αποικιοκρατίας που όντως υπήρξαν, πλην όμως αναδεικνύει την συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό και στην ενοποίηση του πλανήτη.

Η υποχώρηση ή μάλλον η αποχώρηση της Αμερικής από την παγκόσμια ηγεμονία και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται οφείλει να αποτελέσει το έναυσμα για περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και αναβάθμιση του παγκόσμιου ρόλου της Ένωσης στον κόσμο. Η φύση απεχθάνεται το κενό και το κενό που μια υποχωρούσα δύναμη αφήνει, αν δεν καλυφθεί από μια υπεύθυνη δύναμη του Καλού, είναι θέμα χρόνου να καλυφθεί από δυνάμεις του Κακού και ο κόσμος σύντομα θα αναρχείται. Η Ευρώπη μετά την πολιτική ολοκλήρωσή της και την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού σοβαρού στο μέγεθος και στην δύναμη κρούσης οφείλει να σχηματίσει έναν κύκλο-περίγραμμα πέριξ αυτής που να περιλαμβάνει τα φιλικά και σύμμαχα κράτη, εντός του οποίου τα ευρωπαϊκά συμφέροντα θα τυγχάνουν αντικείμενο υπερασπίσεως κατά όποιου διαταράσσει την ισορροπία, αντίστοιχο του Δόγματος Μονρόε για τις Αμερικές.

Ο γράφων θα ήταν ο τελευταίος που θα αμφισβητούσε την σημασία της ύπαρξης του ΝΑΤΟ και την πολιτιστική σύζευξη  ΗΠΑ-Ευρώπης. Απέναντι όμως σε μια Αμερική που απεμπολεί ή αμφισβητεί η ίδια τον παγκόσμιο εξισορροπητικό της ρόλο, η Ευρώπη οφείλει να λάβει τα μέτρα της για την αυτοπροστασία της και την υπεράσπιση των ιδίων ζωτικών συμφερόντων. Διαφορετικά, ο δρόμος προς το χάος είναι ανοικτός.

Ιωάννης Ξηρός