Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ' ένα μικρό χωριό του Νομού Φθιώτιδας, μεταξύ Λαμίας και Καρπενησίου, σε απόσταση περίπου 50 χλμ. από την Λαμία, την πρωτεύουσα του νομού και έδρα της Μητρόπολης Φθιώτιδας. Το άσχημο οδικό δίκτυο, οι λιγοστοί κάτοικοι καθώς και η τεράστια έκταση της Μητροπόλεως (νομίζω η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση στην Ελλάδα) συνετέλεσαν στο να είμαστε «ξεχασμένοι» και να μην έχουμε  μεγάλη επαφή με χριστιανικές κινήσεις και εκκλησιαστικές δραστηριότητες. Για εξομολόγηση δεν είχαμε ακούσει, για τη νηστεία πολλά πράγματα δεν ξέραμε. Βέβαια, επειδή ήταν ο καιρός της επταετίας, είχαμε υποχρεωτικό εκκλησιασμό με το σχολείο κάθε Κυριακή, χωρίς όμως να γνωρίζουμε την ουσία των μυστηρίων. Κι όμως ποτέ δεν θυμάμαι να κοιμηθήκαμε το βράδυ, χωρίς να κάνουμε την προσευχή μας γονατιστοί πάνω στο κρεβάτι. Ψιθυρίζαμε το «Πάτερ ημών» και όπως μας έλεγε η μητέρα μας και δασκάλα του χωριού μόλις το τελειώναμε παρακαλούσαμε τον Θεό να φυλάει το μπαμπά, τη μαμά και τ' αδέρφια μας.
Την 20η Μαρτίου 1979 -τη μέρα που κηδέψαμε τον πατέρα μου- η μητέρα μου παρά τον πόνο της δεν παρέλειψε να μας πει ότι « από σήμερα μετά το Πάτερ ημών θα παρακαλάτε το Θεό να αναπαύσει την ψυχή του μπαμπά ». Η παιδική καρδιά με την απλότητα που τη διακρίνει « έπιασε » το μήνυμα και γέμισε αισιοδοξία, διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα της μαμάς ο μπαμπάς δεν χάθηκε, ζει κοντά στον « Πάτερ ημών » και κάποια στιγμή θα τον συναντήσουμε...
Αργότερα, ως φοιτήτρια στην εποχή της αμφιβολίας, έψαχνα να βρω αν αυτά τα λόγια της μητέρας μου ήταν η αλήθεια ή απλώς με βόλευαν και με ανακούφιζαν ψυχολογικά. Ψάχνοντας λοιπόν διαπίστωσα ότι τα λόγια της -και η ίδια μπορεί να μην το ήξερε- ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Ήταν τα λόγια και η εμπειρία των Αγίων μας, όλων των εποχών από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας• και τι περίεργο αλήθεια μέσα σε διάστημα 2000 χρόνων όλοι οι Άγιοί μας να συμφωνούν στα λεγόμενά τους! Τη στιγμή που οι φιλόσοφοι και άλλοι επιστήμονες ανακάλυπταν θεωρίες που αναιρούσαν τις παλαιότερες, ένα πράγμα έμενε αναλλοίωτο, η αλήθεια του Χριστού. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά της ορθοδοξίας από τις άλλες θρησκείες. Η νίκη επί του θανάτου. Αν μπορέσουμε αυτό να το καταλάβουμε,  ελαττώνονται και οι φοβίες μας και οι αγωνίες μας και οι κάθε είδους μικροκακίες που δηλητηριάζουν την ψυχή μας. Αυτή λοιπόν την αλήθεια προσπάθησα από τη στιγμή που με τη χάρη του Θεού διορίστηκα ως καθηγήτρια θεολόγος στα Τρίκαλα να την μεταδώσω στους μαθητές μου. Ποτέ δε ζήτησα να ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων ή πότε ακριβώς έγινε το Σχίσμα και η Εικονομαχία. Αυτό που θέλω κυρίως να καταλάβουν είναι ότι ο Θεός μας είναι προσωπικός, ότι μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί του μέσω της προσευχής, όποτε θέλουμε, ότι μας ακούει, προνοεί και φροντίζει για μας άσχετα αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Και ότι τίποτα δεν γίνεται στη ζωή μας τυχαία, χωρίς να το επιτρέπει ο Θεός ακόμα κι αυτά που προσωρινά μας πονάνε και μας θλίβουν. Και ότι δεν επιτρέπεται να μην είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι σε όσο δύσκολες συνθήκες κι αν ζούμε. Εφόσον ο μεγαλύτερος εχθρός μας ,ο θάνατος,  έχει νικηθεί, τίποτα δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Νομίζω πως σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται όλοι οι  συνάδελφοι θεολόγοι. Διδάσκουμε στο Γυμνάσιο ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη και την εκκλησιαστική ιστορία, οι οποίες ακριβώς αποδεικνύουν την άγρυπνη φροντίδα του Θεού πατέρα για τα παιδιά του. Διδάσκουμε την Ανάσταση του Θεανθρώπου και αναλύουμε και την ορθόδοξη εικόνα της Ανάστασης προσπαθώντας να γεμίσουμε τις ψυχές των παιδιών με χαρά και αισιοδοξία. Όχι, ο θάνατος δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή!!! Αυτά έως τώρα...
Αυτή τη στιγμή  ακούγεται ότι θα μας καλέσουν για επιμόρφωση, θα καταργηθούν τα βιβλία που χρησιμοποιούσαμε ως σήμερα και θα πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά θρησκειολογία (στοιχεία δηλαδή όλων των θρησκειών). Θρησκειολογία βέβαια διδάσκονταν έως τώρα τα παιδιά του λυκείου τα οποία λόγω της ηλικίας τους έχουν ανεπτυγμένη την κρίση τους και μπορούν να επιλέγουν και να απορρίπτουν. Αλλά τι νόημα έχει να βομβαρδίζουμε το μυαλό των μαθητών από το δημοτικό και το γυμνάσιο με τις θεωρίες των άλλων θρησκειών; Η αλήθεια θυσιάζεται λοιπόν στο βωμό του πλουραλισμού, της πολυφωνίας και του σεβασμού των άλλων θρησκειών; Αλήθεια πώς θα σεβαστούμε την άλλη θρησκεία, αν δε γνωρίζουμε την Ορθοδοξία μας που μόνο αυτή μιλάει για σεβασμό στο διαφορετικό, για ισότητα όλων των λαών, για αγάπη ακόμη και στους εχθρούς; Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Καλή σχολική χρονιά!
Γεωργία Αντωνούλα , Θεολόγος στο 4ο Γυμνάσιο Τρικάλων , «Γιώργος Σεφέρης».