Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες, Πέμπτη 1 Ιούνη, στο χώρο των παλιών φυλακών Τρικάλων, η εκδήλωση- βιβλιοπαρουσίαση της Τομεακής Επιτροπής Τρικάλων του ΚΚΕ και του Τομεακού Συμβουλίου Τρικάλων της ΚΝΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας που κράτησε 7 χρόνια μέχρι το 1974. Η έκδοση του τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ περιλαμβάνει κείμενα και ντοκουμέντα της περιόδου 1967-1974.
Την εκδήλωση παρακολούθησε πλήθος κόσμου και είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν πάνω στα συμπεράσματα της περιόδου της δικτατορίας. Συμμετείχαν στην εκδήλωση άνθρωποι που έζησαν και διώχθηκαν κατά την περίοδο 1967-1974 αλλά και νέοι άνθρωποι για τους οποίους η συζήτηση αποτέλεσε μια πλούσια και πολύτιμη εμπειρία.
Την χθεσινή συζήτηση άνοιξε ο Σωτήρης Σωτηρόπουλος, γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Τρικάλων του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στο γεγονός ότι οι κομμουνιστές , το ΚΚΕ, η πολύ νέα τότε ΚΝΕ είχαν καθοριστική και πρωτοπόρα συμβολή στην οργάνωση της πάλης του λαού, οργάνωσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα ιδρύοντας αντιδικτατορικές οργανώσεις και μέσα από το παράδειγμά τους συνέβαλλαν ώστε η εργατική τάξη, ο λαός να μην υποταχθεί στο καθεστώς τρομοκρατίας που η Χούντα επέβαλλε. Αναφέρθηκε επίσης σε γεγονότα εκείνης της περιόδου στην περιοχή μας, όπως η αντίσταση των κατοίκων των Μεγάλων Καλυβίων, στις 4 Απρίλη 1969 στην προσπάθεια της Χούντας να απαλλοτριώσει  κοινοτικές εκτάσεις. Γεγονότα που δείχνουν τη δυνατότητα που έχει το εργατικό λαϊκό κίνημα να υψώσει το ανάστημά του, να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Στη συνέχεια η ομιλήτρια της εκδήλωσης, Μαρία Γαβαλά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε ότι η εφτάχρονη δικτατορία υπάγεται στην περίοδο της ιστορίας του ΚΚΕ που μελετάται σε βάθος για τη συγγραφή του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος της περιόδου 1967-1991 εργασία που σύντομα θα ολοκληρωθεί.
Επίσης, μεταξύ άλλων οι ομιλήτρια τόνισε ότι το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967, ήταν προϊόν αντιθέσεων στους κόλπους της αστικής τάξης που για να υπερασπίσει τα ταξικά της συμφέροντα και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και ότι η αστική τάξη δε διστάζει αν χρειαστεί να καταλύσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία και να επιβάλλει διαφορετική  μορφή άσκησης της εξουσίας της όπως η δικτατορία. Επομένως, επιβεβαιώνεται διαχρονικά οτι μόνο η οργάνωση της πάλης για την εργατική εξουσία είναι αυτή που μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά  την όποια μορφή άσκησης της καπιταλιστικής βίας.
Επομένως κατέληξε πως η συνέχιση του αγώνα στις σημερινές συνθήκες για τη διαμόρφωση αντικαπιταλιστικού- αντιμονοπωλιακού κινήματος είναι η μεγάλη τιμή για τους μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα 1967-1974, και πώς καμία κυβέρνηση όπως και αν αυτοαποκαλείται στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν αποτελεί λύση για την εργατική τάξη, το λαό τη νεολαία.  Γιατί η αστική δημοκρατία, ο καπιταλισμός γενικότερα δε μεταλλάσσονται, μόνο γεννούν τις δυνάμεις της ανατροπής τους.