Μέσα σε κλίμα κατάνυξης και βαθειάς συγκινήσεως τελέσθηκε το απόγευμα της πιο πένθιμης ημέρας κάθε έτους, της Μεγάλης Παρασκευής 14 Απριλίου, η Ακολουθία και η Περιφορά του Επιταφίου στην Ιερά Τρίκκης και Σταγών  Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου μας κ. Χρυσοστόμου.
Στο γεμάτο από πλήθος πιστών Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου τα πρόσωπα όλων ήταν θλιμμένα και με ταπείνωση στέκονταν μπροστά στον ανθοστόλιστο  Επιτάφιο που τόσο επιμελώς στολίσθηκε, ενώ παρέστησαν μεταξύ των άλλων οι Τοπικές Αρχές, εκπρόσωποι των Στρατιωτικών Αρχών και των Σωμάτων Ασφαλείας της πόλεως των Τρικάλων, εκπρόσωποι του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικάλων καθώς και των πολιτιστικών φορέων της επαρχίας μας.
Μετά το ψάλσιμο των Εγκωμίων και των Αναστάσιμων Ευλογηταρίων που έψαλλαν εναλλάξ η χορωδία των Ιεροψαλτών και οι Ιερείς με επικεφαλίς τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, ακολούθησε η περιφορά του Επιταφίου, όπου μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα με την συνοδεία τιμητικού αγήματος του στρατού με τα όπλα σε στάση υπό μάλης και τις πένθιμες μελωδίες της φιλαρμονικής  μπάντας του Δήμου Τρικκαίων, πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλεως η συνάντηση των Επιταφίων των ενοριών της πόλεως των Τρικάλων, η οποία ήταν στολισμένη και κυριολεκτικά κατεκλύσθη από τον πολλή κόσμο προς τον οποίον ο σεπτός Μητροπολίτης μας απηύθυνε λόγους αγάπης, πατρικές ευχές και ευλογίες λέγοντας τα κάτωθι:
«Τὰ γεγονότα τοῦ σεπτοῦ πάθους, τῆς σταυρώσεως καὶ τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου μας, προβάλλει στὴν μνήμη μας σήμερα ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ λατρευτικά της δρώμενα, ὥστε νὰ βιώσωμεν ὅλοι τὴν σημασία τους γιὰ τὴν ζωή μας. Τὰ ὑψηλὰ θεολογικὰ νοήματα καὶ ἡ λαϊκὴ παράδοση συμπλέκονται σήμερα μὲ κοινὸ σκοπὸ τὴν παρουσίαση τῆς ἀκροτάτης ταπεινώσεως, τὴν ὁποία ὑπέστη ἑκουσίως ὁ Πλάστης γιὰ τὸ πλάσμα Του. Γλαφυρώτατα ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτυπώνει στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Θεοῦ καὶ Μητέρας ὅλων τῶν χριστιανῶν, τὸν πόνο καὶ τὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸν ἕσχατο ἐχθρό του, τὸν θάνατο, καὶ μάλιστα στὴν χειρότερή του μορφὴ, τὸ δράμα τοῦ γονέα, τῆς μητέρας, μπροστὰ στὸν νεκρὸ μονάκριβο παιδί της.


Ῥομφαία δίστομος, δίκοπο μαχαίρι, ὁ μητρικὸς πόνος ποὺ διαπέρασε τὴν καρδιὰ της καὶ τότε ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία τοῦ δικαίου Συμεών πρὸς τὴν Παναγία, ὅταν σαράντα ἡμερῶν ἀπὸ τῆς γεννήσεώς του τὸν κρατοῦσε στὰ γηραλέα χέρια του στὸ Ναὸ τοῦ Σολωμόντα.
Κατὰ μίμηση τῆς Παναγίας μας καὶ ἐμεῖς σήμερα προπέμπουμε, κατὰ τὸ ἀνθρώπινο, τὸν Κύριό μας εἰς τὸν τάφον καὶ θρηνοῦμε ὅπως Ἐκείνη. Στοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτὸς ὁ θρῆνος ἀποτυπώνεται σ’ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη διάστασή του στὰ περίφημα Ἐγκώμια ποὺ πρὸ ὁλίγου ψάλλαμε. Εἶναι περιγραφικὸ τὸ τροπάριο ἀπὸ τὸν Ἐσπερινὸ τῆς Ἀποκαθηλώσεως. Ἡ Παναγία μας στέκει ἐμπρὸς στὸν ἐσταυρωμένο Υἱό της «χτυπώντας τὴν πικραμένη της καρδιά καὶ ἀπ’ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς της, μὲ ὁδυνηρὸ στεναγμὸ, τραβᾶ τὰ μαλλιὰ της βασανιζομένη. Γι’ αὐτὸ χτυπώντας τὸ στῆθος της ἔκλαιγε γοερᾶ φωνάζοντας πρὸς τὸ παιδί της. Ἀλίμονο ἐσὺ θεῖο τέκνο! Ἀλίμονο ἐσύ τὸ φῶς τοῦ κόσμου! γιατὶ δύεις καὶ φεύγεις ἀπ’ τὰ μάτια μου;» Παρ’ ὅμοια λόγια μᾶς διασώζει καὶ ἡ λαϊκὴ μουσικὴ παράδοση, «ἰδού θεωρῶ τὸ τέκνον μου στὸ ξύλο σταυρωμένο καὶ μέσα στὴν καρδίαν μου ἔχουν τὸ καρφωμένο ξύλο, ὅπου σταυρώθηκε ὁ Πλάστης καὶ Θεός μου… ἀλίμονο, ἀλίμονο Υἱέ μου καὶ Θεέ μου τί εἶναι τοῦτα ποὺ θωρῶ, ποὺ δὲν εἶδα ποτέ μου. Τὶς βοῦκες της κατέσχισε, τὰ αἵματα ἐτρέχαν, τὰ δάκρυά της ἔτρεχαν, χαμαὶ τὴ γῆ ἐβρέχαν, ἐτράβα τὰ μαλλάκια της, τὸ στῆθος της ἐκτύπα».
Ὅλα αὐτὰ, ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι καὶ λαϊκὴ ποίηση μαζὶ, ζυμώνονται καὶ περιγράφουν τὰ βαθιὰ αἰσθήματα ἀνείπωτης θλίψεως καὶ πένθους, τὰ ὁποῖα βιώνει ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐμπρὸς στὸ μυστήριο τοῦ θανάτου. Στὸ τέλος τους, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὕμνοι καταλήγουν στὴν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τούτη ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως πιστοποιεῖται στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ μᾶς δίνει τὴν ἐλπίδα, ὅτι ὅσες δοκιμασίες καὶ προμηνύματα θανάτου νὰ ἔλθουν στὴ ζωή μας, ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸν δρόμο τῆς αἰωνιότητος, τῆς ὑπερβάσεως τοῦ φόβου τοῦ θανάτου, τοῦ κάθε φόβου ἀπὸ κάθε κίνδυνο στὴν ζωή μας.


Ἡ ἐλπίδα στὸν Χριστὸ, ὁ ὁποῖος μετὰ τὸ πάθος καὶ τὸν θάνατο ἀνέστη ἐκ νεκρῶν εἶναι ἡ προσμονὴ γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον γιὰ ὅλους.
Χρόνια πολλά και εὐφρόσυνα, ἀδελφοί μου. Δεχθεῖτε, μαζί μέ τίς δικές μας εὐχές, καί αὐτές τοῦ Σεβασμιωτάτου γέροντός μας Μητροπολίτου κ. Ἀλεξίου, νά εἶναι τό Ἅγιον Πάσχα πέρασμα χαρᾶς, ζωῆς καί αἰωνιότητος!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!»