Ένα θησαυρό λαογραφίας και ιστορίας των Τρικάλων συγκεντρώνει από τα 10 του χρόνια ο Λάμπρος Τσιούκας.

Όπως αναφέρει αφορμή στάθηκε η επίσκεψή του στο Λαογραφικό Μουσείο Τρικάλων το 1992 με το δημοτικό σχολείο.  Αυτό που ζητά είναι να βρεθεί μια μόνιμη θέση σε έναν εκθεσιακό μεγάλο χώρο, καθώς όπως υποστηρίζει «ο πολιτισμός και η λαογραφία δεν ανήκουν σε ένα και μόνο άτομο αποκλειστικά και εγωιστικά, είναι κληρονομιά όλων μας...»

Ο ίδιος σε κείμενό του μας παρουσιάζει την αγάπη του για την παράδοση και τη λαογραφία ως εξής:

«Σε ηλικία μόλις 10 ετών είχα την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της ιστορίας, της παράδοσης, και της λαογραφίας, αφορμή ήταν η επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο Τρικάλων το 1992 με το δημοτικό σχολείο.

Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από τα εκθέματα και μου προκάλεσαν περιέργεια και ένα δέος Ψυχικό, το παράλογο ήταν ότι σε εκείνη την πρώιμη ηλικία δεν γνώριζα καν τη χρησιμότητα αυτών των αντικειμένων...

Αλλά η Αίγλη όλων αυτών των παλαιών πραγμάτων μαζί με την ιστορία την οποία έκρυβαν ήταν αρκετή για να ενεργοποιήσει και να ανθίσει το σπόρο της λαογραφίας μέσα μου.

Από την ίδια κιόλας ημέρα με το που έφτασα στο σπίτι μου ξεκίνησα να ψάχνω και περισυλλέγω ότι Παλαιό αντικείμενο είχαμε πεταμένο στην αποθήκη μας καθαρίζοντας το και βάζοντας το σε μία σειρά. Και οι γονείς μου με ρώτησαν (Τι κάνεις εκεί;) και εγώ αυθόρμητα απάντησα. Αυτά είναι πολιτισμός...

Από κείνη την ημέρα και μετά μανιωδώς άρχισα να γίνομαι ένας συλλέκτης του πολιτισμού και της λαογραφίας. Επισκεπτόμενος σπίτια συγγενών και γνωστών ζητώντας αντικείμενα, κρατώντας ακόμα και το πενιχρό χαρτζιλίκι του σχολείου για να το αξιοποιήσω και αυτό προς αγορές παλαιών πραγμάτων.

Φυσικά λόγω το νεαρό της ηλικίας μου πέρασα αρκετά δύσκολα, διότι δεν μου έδιναν την απαιτούμενη προσοχή συγγενείς και παλαιοπώλες, παρόλα τα εμπόδια με τη στήριξη των γονέων μου το αποτέλεσμα ήταν θριαμβευτικό.

Συλλέγοντας 27 ολόκληρα χρόνια με πάρα πολλές στερήσεις σε όλα τα επίπεδα και σε ηλικία πλέον 37 ετών είχα το δικό μου λαογραφικό μουσείο, με μία σημαντική διαφορά την οποία δεν πρέπει κανένας συλλέκτης να ξεχνά.

Ο πολιτισμός και η λαογραφία δεν ανήκουν σε ένα και μόνο άτομο αποκλειστικά και εγωιστικά, είναι κληρονομιά όλων μας....

Αρκεί όμως να αναγνωρίζουμε και να στηρίζουμε την προσπάθεια που έχει κάνει κάποιος, για να είμαστε σε θέση 'Ολοι εμείς σήμερα να επισκεπτόμαστε αυτό το λαογραφικό μουσείο.

Σε αυτήν την κρίσιμη Καμπή της ζωής μου και με μία άρτια συλλογή αντικειμένων, θεωρώ ότι πρέπει να βρει τη δική της μόνιμη θέση σε έναν εκθεσιακό μεγάλο χώρο. Προς το παρόν στεγάζεται σε μία μικρή Σιταποθήκη του Αναστασίου Αβέρωφ.»