Με ανάρτησή του στην προσωπική σελίδα του στο facebook ο δήμαρχος Τρικκαίων Δημήτρης Παπαστεργίου αιτιολογεί την απόφαση για την φιλοξενία προσφύγων στο Φρούριο. Είναι μια κατάθεση ψυχή , πολιτισμού και ανθρωπιάς:
Αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα ξανάρχονται! Απλώς πριν μία εβδομάδα στο Κλειστό δεν τα βλέπαμε παρά μόνο όσοι ήμασταν εκεί! Τώρα όμως για να μην κόψουμε τις προπονήσεις και τα παιχνίδια 400 και βάλε τρικαλινών παιδιών, αποφασίσαμε να τα φιλοξενήσουμε για μία εβδομάδα στο Φρούριο.
Άλλωστε στο πρωινό του τηλεφώνημα ο αν. Υπουργός Εθν . Άμυνας Δημ. Βίτσας ήταν σαφής. Δεν θα γίνει κέντρο φιλοξενίας στα Τρίκαλα, οπότε μην ψάχνετε μεγάλους χώρους. Βοηθήστε λίγες μέρες μέχρι να γίνει το στρατόπεδο Ευθυμιόπουλου στη Λάρισα… Και τότε και τώρα οι πρόσφυγες ήταν και είναι ελεύθεροι να κυκλοφορήσουν. Όρεξη και αντοχές δεν έχουν… Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν ποιος φοβάται αυτούς τους εξαθλιωμένους ανθρώπους.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί να τους βοηθήσει. Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που έχουμε τώρα και δεν είχαμε μια βδομάδα πριν. Μήπως απλώς οι κάτοικοι γύρω από το Κλειστό της Μπάρας ήταν πιο υπομονετικοί; Υπάρχουν άραγε γειτονιές με άλλα χαρακτηριστικά στα Τρίκαλα; Πάντως παράπονο δεν έχω.
Δέχτηκα τηλεφωνήματα από κάποιους επώνυμους επιστήμονες της πόλης. Δεν μπόρεσα να μιλήσω καθώς δυστυχώς για λίγες ώρες λείπω, αλλά είμαι βέβαιος πως με καλέσανε για να μας βοηθήσουν, τουλάχιστον τη φορά αυτή. Άκουσα και άλλα… Μήπως παραβιάστηκε η ιστορικότητα του εστιατορίου-μπαρ στο Φρούριο, εκεί όπου θα μείνουν; Ή μήπως ο πολιτισμός μας, αυτός που μας διαφοροποιεί από τους βάρβαρους, μας επιτρέπει να στείλουμε τους ανθρώπους αυτούς για λασπόλουτρα μέσα σε σκηνές;
Δώστε αγάπη για να πάρετε αγάπη. Δώστε φόβο και θα πάρετε φόβο. Δώστε μίσος και θα πάρετε μίσος. Νομίζω πως πλέον είναι ξεκάθαρο ότι το αν είσαι «προοδευτικός» ή όχι, αν πιστεύεις ή όχι, αν αγαπάς την πατρίδα σου ή όχι, δεν έχει να κάνει με το τί ψηφίζεις, με το αν κάνεις μεγάλο σταυρό ή αν βάλεις μεθαύριο μεγάλη σημαία στο μπαλκόνι.
Εδώ, στις δύσκολες στιγμές μετράς το ανάστημά σου. Και για να προλάβω κάποιους πονηρούς… Εκεί κοντά μένω, εκεί δίπλα πάει το παιδί μου σχολείο.