Ο Δαμιανός Τέγος, καθηγητής Φυσικής Αγωγής, είναι απ’ τους τελευταίους των καθηγητών μου στο πολυπληθέστατο τότε τη δεκαετία του ’60, Β’ Γυμνάσιο Αρρένων των Τρικάλων, που έφυγε για το στερνό, μοιραίο κι  άγνωστο ταξίδι της ζωής, σε ηλικία 98 ετών (κηδεύτηκε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017).
Τότε,  που η αυταρχική κυριαρχία του δασκάλου καθόριζε και την απόσταση εκπαιδευτικού-μαθητή και η  παιδαγωγική αντίληψη χαρακτηρίζονταν από καταπίεση και βία, ο Δαμιανός Τέγος στάθηκε φωτεινή εξαίρεση και  ξεχωριστή περίπτωση δασκάλου, με πρωτοποριακές για την εποχή του αρχές και αντιλήψεις, πολύ κοντά στους μαθητές του. Ήταν εκπαιδευτικός  της προόδου και του πολιτισμού, με ενδιαφέροντα και ποικίλες κοινωνικές δράσεις, αφού  δεν εξαντλούσε την προσφορά του, στα στενά και περιορισμένα όρια του σχολικού προγράμματος.
Ευθυτενής, προσιτός, οικείος, μειλίχιος, πονόψυχος, συμπαραστάτης και σύμβουλος των μαθητών, έδειχνε την αγάπη του για όλα τα παιδιά. Ιδιαίτερη στοργή και φροντίδα είχε για μας τους ορεινούς φτωχούς μαθητές, ώστε νιώθαμε  πως είχαμε ένα δικό μας άνθρωπο με κατανόηση και πατρική στοργή και υπολογίζαμε στο ενδιαφέρον του για μας . Η συνδρομή του ήταν μεγάλη. Πολλές φορές στα διαλείμματα  μοίραζε σάντουιτς και γλυκά σ’ αυτούς που δεν είχαν δραχμή στην τσέπη. Και  βλέποντας γυμνά δάχτυλα από τρύπια παπούτσια, αγόραζε καινούργια… Τον θυμάμαι την ώρα της Γυμναστικής στη χωμάτινη αυλή του Γυμνασίου, έχοντας την εμπειρία βίαιης και σκληρής  συμπεριφοράς προηγούμενων γυμναστών, αλλά και στην αίθουσα  να μας διδάσκει Γεωγραφία και  Υγιεινή. Τον θυμάμαι, να μας συμβουλεύει και να μας παροτρύνει διαρκώς  να διαβάζουμε στην δημοτική δανειστική βιβλιοθήκη, στην οποία είχε δωρίσει αρκετά βιβλία.
Έστω κι αν θεωρηθεί καταχρηστική ενέργεια, θα αναφερθώ σε προσωπικές μνήμες. Το καλοκαίρι του 1962, τελειώνοντας τη Β’ τάξη, δουλεύω παγωτατζής στην αντιπροσωπεία  του αείμνηστου Μιχαήλ Φασούλα. Η αυλή του σχολείου είναι γεμάτη, γιατί γίνονται εισιτήριες εξετάσεις. Με το που  βλέπει με οδηγεί, κοκκινισμένο από ντροπή,  στο γραφείο των καθηγητών, όπου τους κερνάει όλους (κι ήταν πολλοί) «πύραυλο», το ακριβότερο παγωτό, μεγάλο κέρδος! Στην ΣΤ’ τάξη, στο «κλασικό τμήμα», ως απουσιολόγος «χάρισα» τις απουσίες μιας ημέρας σε φίλο συμμαθητή. Το αντιλαμβάνεται η καθηγήτρια και ο Γυμνασιάρχης,  σκληρός και άκαρδος με ..φιλοδώρησε εκτός της μαγκουριάς, με 5 μέρες αποβολή.  Η μεσολάβηση του Τέγου, ήταν αποτελεσματική και μετρίασε την ποινή μου σε μια μέρα. Ως τελετάρχης των γυμναστικών επιδείξεων  το 1966, μου πρότεινε να κάνω την έπαρση της σημαίας στο γήπεδο. Χάρηκα αφάνταστα, αλλά και λυπήθηκα το ίδιο, γιατί δεν είχα την απαιτούμενη αθλητική περιβολή κι αρνήθηκα με διάφορα προσχήματα….
Ο Δαμιανός Τέγος, γεμάτος καλοσύνη κι αγάπη για τους μαθητές, άνθρωπος συγκροτημένος, με κοινωνική συνείδηση, ακούραστος υποστηρικτής του αθλητισμού και  των αθλητικών σωματείων στα χωριά που επισκέπτονταν,  αρθρογράφος στον τοπικό τύπο, σκηνοθέτης  μαθητικών θεατρικών παραστάσεων,  άφησε το στίγμα του στην εκπαίδευση, στην πόλη των Τρικάλων και την περιφέρειά της. Κι αν οι ανόητοι δικτάτορες της  στρατιωτικής δικτατορίας του  1967, τον αντάμειψαν με….. δυσμενή μετάθεση από τα Τρίκαλα στην Κέρκυρα, η δημοτική αρχή, χωρίς να γνωρίζω τις προθέσεις και διαθέσεις της, πιστεύω ότι θα τον τιμήσει με κάποιο τρόπο, για την προσφορά του στην  τοπική κοινωνία έστω (όπως συνηθίζεται) μετά το θάνατό του.
Το ελάχιστο αυτό σημείωμα, μικρή αναφορά από καρδιάς και οφειλή ηθικού χρέους στον αγαπημένο μου καθηγητή, που βέβαια  δεν αποτυπώνει την έκταση της αγάπης κι εκτίμησης που του είχα, ας είναι ο ύστατος χαιρετισμός, αφού δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην εξόδιο ακολουθία του, λόγω απουσίας εκείνων των ημερών.

Φαλαγκάρας Σταύρος, εκπαιδευτικός