Διθυραμβική κριτική δέχτηκε ο Τρικαλινός σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Νανάκης για την ερμηνεία του στην παράσταση που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο θέατρο Καλλιρρόης στην Αθήνα «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη» του Άλαν Μπένετ. 

Ο Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ είδε την παράσταση και έγραψε στην κριτική του στο fractalart.gr:

Μπορεί οι υπεύθυνοι αυτού του σκηνικού κομψοτεχνήματος «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη»  να το χαρακτηρίζουν «Ένα κωμικό θρίλερ στο Θέατρο Καλλιρρόης», όμως πρόκειται για τον εντελέστερο πολυφωνικό, μιμικό μονόλογο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, με εξαίρεση της προ τριαντακονταετίας εμφάνιση του μυθικού Μαρσέλ Μαρσώ στο Μέγαρο Μουσικής, όπου είχες την εντύπωση ότι παίζουν πολλά πρόσωπα στην  τεράστια σκηνή. 

Και συνεχίζει:  Μάθημα υποκριτικής αλλά και θεατρικής ηθικής, σκηνικής εγρηγόρσεως, επαγγελματικής επάρκειας, ψυχοσωματικής ενότητας, υπερεξασκήσεως των εκφραστικών μέσων ενός ηθοποιού που γεμίζει την σκηνή, την υπερβαίνει και ενσωματώνει τους θεατές σε ένα αερόστατο που υπερίπταται τα τρία πρώτα μετά και απογειώνεται σε ένα σκηνικό σύμπαν με ξεκάθαρη θεατρική συνθήκη: ένας ηθοποιός μίμος-παντόμιμος, συνοδεία ενός επί σκηνής μουσικού, ενός σκιάχτρου και ενός ριντώ (αμφότερα παραπέμπουν στο θέατρο σκιών) δημιουργούν μία πολυφωνία, αφού ο αναγεννησιακός θεατράνθρωπος υποδύεται ταυτόχρονα τη μητέρα του και τον πάλαι ποτέ εραστής της, ΌΧΙ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ αλλά με πλήρη σωματική έκφραση.

Πέρα πολύ από όρους, ρεύματα και ορισμούς, ο άνθρωπος αυτός ποιεί ήθος, μας προτρέπει να εξασκήσουμε την δική μας ενσυναίσθηση και μας υπνωτίζει με έναν τρόπο τόσο διακριτικά μαγικό, που υστερούν τα λόγια στην όποια απόπειρα μεταφοράς αυτής της υπέρ-μετά-νεωτερικότητας με την αποκλειστική χρήση του γλωσσικού κώδικα.

Τα παραγλωσσικά σημεία είναι τόσα πολλά, αρμονικά συνταιριασμένα και συλλειτουργούντα, που πρέπει επειγόντως όλοι οι σπουδαστές δραματικών σχολών και όλοι οι φοιτητές (ανεξαρτήτως Τμήματος) να σπεύσουν να δουν αυτή την παράσταση.

Η ζωντανή μουσική (σόλο κλαρινέτο Μικές Σακελλίου) λειτουργεί μάλλον σαν υπογράμμιση στις αφηγηματικές τομές, που θαρρείς και βγήκαν από τον πάλαι ποτέ ποιητικό βωβό κινηματογράφο.

Μόνον που εδώ το ομιλών και δρον πρόσωπο δεν είναι βωβό, αλλά λαλίστατο, κινούμενο σε έναν σκηνικό χώρο διαστελλόμενο τόσο που να περιλαμβάνει όλη την ταλαίπωρη ανθρωπότητα ανεξαρτήτως ιστορικού χωροχρόνου.

Τέλεια επίτευξη σκηνικής οικονομίας, αρμονικού συνδυασμού πλούσιων κωδίκων, αποτελεσματικής αφήγησης, αισθητικής απόλαυσης, δραματουργικής αποτελεσματικότητας.  

Μην χάσετε αυτή την σκηνική ευωχία!!!

Για να δείτε αναλυτικά την κριτική ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ