Ήταν πέντε χρόνια μετά τη μεταπολίτευση κι ακόμα υπήρχε στη χώρα εκείνη η ατμόσφαιρα της ανάτασης που μετά, δυστυχώς, χάθηκε. Οι Τρικαλινοί τότε δεν διάβαζαν τη Μαντά αλλά τα βιβλία του Τσίρκα, του Γιώργου Ιωάννου και « Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξανδρου κι έβλεπαν στην Κινηματογραφική Λέσχη τα έργα του Ακίρα Κουροσάβα και του Βάιντα που έδινα τροφή για ατέλειωτες συζητήσεις στα τετρακόσια τόσα μέλη της. Τότε ακριβώς η Κινηματογραφική Λέσχη κάλεσε τον ποιητή και στιχουργό Γιάννη Νεγρεπόντη να κάνει μια διάλεξη στα Τρίκαλα. Κι εκείνος, φίλος μου καλός, προθυμοποιήθηκε να έρθουν με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και να δώσουν μια συναυλία χωρίς καμιά απολύτως αμοιβή. «Προσφορά στους Τρικαλινούς», όπως μου τόνισε. 

Η συναυλία δόθηκε με ελεύθερη είσοδο στον κινηματογράφο «Πάλλας» την Τρίτη 4 Μαϊου 1979. Η αίθουσα του «Πάλλας» γέμισε ασφυκτικά. Μετά από κάθε τραγούδι που έπαιζε στο πιάνο ο Κηλαηδόνης ακολουθούσε συζήτηση με συντονιστή τον Νεγρεπόντη.

Δεν επρόκειτο μόνο για μια μουσική πανδαισία αλλά για μια πνευματική σύναξη. Η συζήτηση δεν περιορίστηκε μόνο στην μουσική και την ποίηση αλλά και στην πολιτική. 

Θυμάμαι την ερώτηση ενός πολιτικοποιημένου ακροατή , ο οποίος ρώτησε τον Νεγρεπόντη « Γιατί ο Ελύτης δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις;» Και εκείνος απάντησε: «Πράγματι ο Ελύτης δεν παίρνει μέρος σε διαδηλώσεις. Όμως η ποίησή του κατεβάζει χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Γιατί αυτή είναι η αποστολή της ποίησης και της τέχνης γενικότερα. Να δίνει ελπίδα στον άνθρωπο . Να του μαθαίνει να αμφισβητεί και να διεκδικεί». 

Θυμάμαι πως αμέσως μετά ο Κηλαηδόνης κάθισε στο πιάνο και άρχισε να τραγουδά το « Αχ Ρίτα από εσένα εγώ περίμενα πολλά, μα εσύ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες…» κι ο κόσμος από κάτω- όλοι εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε εκείνη τη μαγική βραδιά- ξέσπασε σε ένα θερμό χειροκρότημα. 

Ο Γιάννης Νεγρεπόντης πέθανε πριν από χρόνια, προχθές πέθανε και ο Κηλαηδόνης. Όμως τα «Μικροαστικά» τους  ελπίζω να θυμίζουν στον καθένα μας πως πριν γίνει αστός και στη συνέχεια καθεστώς ήταν του κολίγα γιος.