Ενα ενδιαφέρον ατομικό ταξίδι στην Σιβηρία με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο πραγματοποίησε από 29|5 έως 7|6|2018 ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών, του ΣΠΟΡΤ Τρικάλων και του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων, ταξιδευτής του κόσμου.
Το ταξίδι άρχισε την 30|5 μετά από πτήση Αθήνα-Μόσχα Εκατερίνμπουργκ από την πόλη Εκατερίνμπουργκ του ενός εκατομμυρίου κατοίκων στους πρόποδες των Ουραλίων με δυο ώρες διαφορά από ώρα Μόσχας, σύνορο της Ευρωπα'ι'κής και Ασιατικής Ρωσίας, πόλις μεγάλη και ωραία, ιδρυθείσα στις αρχές του 18ου αιώνα με διαταγή του Μεγάλου Πέτρου και με σκοπό την εκμετάλλευση του πλούσιου ορυκτού πλούτου της περιοχής. Εκεί το 1774 η Αικατερίνη η Μεγάλη κατέστειλε μεγάλη εξέγερση των εξαθλιωμένων από την εκμετάλλευση κατοίκων των Ουραλίων. Το Εκατερίνμπουργκ εξελίχθηκε σε κέντρο και σχολή μεταλλουργίας, ισχυρό βιομηχανικό κέντρο και δεν είναι τυχαίο οτι εκεί μεταφέρθηκε μεγάλο μέρος της βιομηχανικής υποδομής της Σοβιετικής Ενωσης κατά τις αρχές της γερμανικής εισβολής το 1941 για την προστασία της.
 Η 31 Μα'ί'ου ήταν ημέρα βροχερή και ψυχρή με 7 βαθμούς Κελσίου, παρόλα αυτά ο γράφων επεσκέφθη τους ναούς και τα μουσεία Ιστορίας και Τέχνης της πόλης, τα οποία σε τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα ευρωπα'ι'κά.


 

Η Ιστορία του Εκατερίνμπουργκ σημαδεύτηκε από την εκτέλεση εκεί του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β' Ρωμανώφ και της εξαμελούς οικογενείας τουτο 1918 από τους Μπολσεβίκους κομμουνιστές κατόπιν διαταγής του ιδρυτή της Σοβιετικής Ενωσης Βλαδίμηρου Λένιν. Μικρός περικαλλής ναός υψώνεται σήμερα στην θέση της οικίας όπου έγινε η δολοφονία με την ονομασία ο Ναός του Αίματος, τόπος προσκυνήματος και ένας ιερεύς μετά τον άλλον ψάλλουν συνεχώς. Η διπλανή κεντρική λεωφόρος όμως ονομάζεται Λεωφόρος Λένιν, η οποία κοσμείται από το άγαλμά του. Οι πόλεις της Ρωσίας έχουν σχεδόν όλες λεωφόρους και αγάλματα του Λένιν και του Καρόλου Μαρξ. Πανταχού παρών όμως είναι και ο Δικέφαλος Αετός, βασιλικό σύμβολο της Δυναστείας των Ρωμανώφ, ο οποίος επανήλθε ως εθνόσημο της Ρωσικής Δημοκρατίας, πράγμα που αποδεικνύει οτι οι Ρώσοι σέβονται και αποδέχονται όλα τα τμήματα της Ιστορίας τους, εφόσον όλα αυτά υπήρξαν επιλογή τους.
Απόγευμα της 31|5 επιβίβαση στο υπερσιβηρικό τραίνο για ταξίδι δύο ημερών μέχρι την πόλη Κρασνογιάρσκ της Κεντρικής Σιβηρίας. Φαγητό εντός του τραίνου και ύπνο σε τετράκλινο κουπέ, πλην όμως η καλή παρέα με Ρώσους συνταξιδευτές (οι ξένοι προτιμούν το καλοκαίρι για το συγκεκριμένο ταξίδι) και το λίκνισμα του τραίνου προσφέρουν ευκαιρία χαλάρωσης. Κατά την διαδρομή επεστράτευσα όλα τα ρωσικά μου, διαπίστωσα όμως για μια φορά ακόμη το πόσο καλοί και φιλικοί είναι με τους ξένους οι Ρώσοι της επαρχίας, έξω από τις αγέρωχες Μόσχα και Αγ. Πετρούπολη.
Διαπίστωσα επίσης και την φτώχεια των χωριών της Σιβηρίας. Μικρά χωριά με μικρά ξύλινα σπίτια και τσίγκινες σκεπές διαφόρων χρωμάτων (συνήθως πράσινο,γαλάζιο και κόκκινο) με λίγη κτηνοτροφία και ακόμη λιγότερες καλλιέργειες, διότι το σκληρό κλίμα της βορειοδυτικής Σιβηρίας δεν βοηθά τον κύκλο του σιταριού. Είδα λίγους αγρούς και ελάχιστα τρακτέρ. Οι άνθρωποι ζουν με ό'τι τους δίνει ο κήπος και τα θερμοκήπια για λαχανικά (φρούτα δεν παράγονται στην Σιβηρία). Ο τόπος είναι γεμάτος με δάση σημύδας και στέπα και δεν μπορεί να διαθρέψει μεγάλο πληθυσμό, λαμβανομένου υπόψιν και του σκληρότατου χειμώνα.

Η πορεία προς νοτιο-ανατολάς μετά δύο ημέρες στο τραίνο με οδήγησε στην επίσης μεγάλη πόλη Κρασνογιάρσκ με τέσσερις ώρες διαφορά από ώρα Μόσχας, πράγμα που αποδεικνύει την ρωσική απεραντοσύνη.Η πόλη κτίστηκε το 1630 και είναι γνωστή από τον διάσημο γίγαντα που την διασχίζει και ακούει στο όνομα του ποταμού Γενισέ'ι'. Στις όχθες του υψώνονται τεράστιες εντυπωσιακές γέφυρες. Στο Κρασνογιάρσκ υπάρχει διαφορετικό κλίμα.Τελευταίο φως την 22.30 και 30 βαθμοί Κελσίου στις αρχές Ιουνίου είναι υπερβολή ακόμη και για μεσογειακούς τύπους. Παρόλα αυτά ως γνήσιος πεζοπόρος αφιέρωσα μια εξάωρη πορεία από ώρα 11.00 μέχρι 17.00 την 2|6 στο περίφημο Εθνικό Πάρκο Στόλμπυ στα περίχωρα του Κρασνογιάρσκ, όπου υπάρχουν δύο συμπλέγματα βράχων εντός πυκνών δασών πλήρων πανίδας,ο παράδεισος του αναρριχητή, πέραν των οποίων εξαπλούται το μεγάλο δάσος κωνοφόρων γνωστό με το όνομα τά'ι'γκα, σήμα κατατεθέν της Σιβηρίας, θέαμα από την κορυφή των βράχων απίστευτης ομορφιάς και μεγαλείου. Εντύπωση μου προκάλεσε επίσης και το πλήθος των Ρώσων που πεζοπορούσαν την Κυριακή εκείνη στο Πάρκο Στόλμπυ, πράγμα που αποδεικνύει το υψηλό πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων και τον εκλεπτυσμένο τρόπο ζωής τους.
Την 3|6 επιβίβαση πάλι επί του τραίνου για ταξίδι μιάμισης ημέρας μέχρι την πόλη του Ιρκούτσκ διασχίζοντας πάντα την τά'ι'γκα.
Από το Ιρκούτσκ (έξι ώρες διαφορά από ώρα Μόσχας) είχαμε άμεση μεταφορά την 3|6 στο χωριό Λιστβιάνκα, το οποίο ευρίσκεται παρά την λίμνη Βα'ι'κάλη και στο νότιο μέρος αυτής. Η 4 Ιουνίου ήταν αφιερωμένη σε μια θαυμάσια διαδρομή 6 ωρών δια μέσου της τά'ι'γκα με υπέροχη θέα της λίμνης.
Η λίμνη Βα'ι'κάλη της Κεντρικής Σιβηρίας είναι από τις μεγαλύτερες του κόσμου σε σχήμα μακρόστενο και σε υψόμετρο 550μ. Το μήκος της είναι 635 χλμ., το πλάτος 40 χλμ.και το βάθος 1650μ., πράγμα που την καθιστά την βαθύτερη λίμνη του κόσμου. Είναι επίσης και η καθαρότερη και με πλούσια χλωρίδα και πανίδα εντός και παραπλεύρως της. Στα δάση γύρω της υπάρχουν πάμπολλα είδη φυτών και κάθε είδος ζώου της Σιβηρίας. Τον χειμώνα παγώνει και οι φώκιες της λιάζονται κατά τις ηλιόλουστες χειμωνιάτικες ημέρες επί του πάγου, όπου λαμβάνουν χώρα και διάφορα αθλήματα, π.χ. σκι αντοχής, θεάματα απίστευτα. Εκατοντάδες αλιείς ζουν από τα αλιεύματα, τα οποία αποτελούν και την κύρια τροφή των κατοίκων, εκτός από τα λαχανικά των μικρών κήπων τους. Τα χωριά όμως, παρόλον τον τουρισμό του καλοκαιριού είναι φτωχά λόγω περιορισμένων πόρων.
Την 5|6 ο γράφων μαζί με τον οδηγό του Βαλερύ μετά από σύντομη διαδρομή με μικρό καράβι από Λιστβιάνκα μέχρι το Πορτ-Μπα'ι'κάλ αποβιβάστηκαν στο ομώνυμο μικρό χωριό όπου η λίμνη τελειώνει και από νότον παραχωρεί την θέση της στον τεράστιο ποταμό Αγκαρα, ο οποίος πηγάζει από την Βα'ι'κάλη. Μετά από παραλίμνια πορεία 4 ωρών ο γράφων αποχαιρέτησε τον οδηγό του και την Βα'ι'κάλη και επέστρεψε στο Ιρκούτσκ πλήρης ωραίων εικόνων από την λίμνη Βα'ι'κάλη, το όνειρο κάθε ταξιδευτή του κόσμου.

Το ίδιο το Ιρκούτσκ είναι η πρωτεύουσα της Σιβηρίας με 700000 κατοίκους, πόλις ωραιοτάτη με το κέντρο της σε στυλ μπαρόκ, θυμίζουσα έτσι την Αγία Πετρούπολη και με δυο κύριες λεωφόρους, φυσικά την Καρλ Μαρξ και την Λένιν. Τα οικήματα πέριξ του κέντρου είναι κυρίως ξύλινα, πλην μεγαλύτερα από αυτά των χωρικών, κομψά, χαρακτηριστικά ρωσικά.
Το Ιρκούτσκ χτίστηκε το 1661 και διασχίζεται από τον γίγαντα που λέγεται Αγκαρα. Διαθέτει πολλά μουσεία Τέχνης και Ιστορίας και ξεχωριστή θέση κατέχει το Μουσείο των Δεκεμβριστών. Οι Δεκεμβριστές ήταν ανώτεροι στρατιωτικοί και πολιτικοί, αριστοκράτες και μέλη της Ρωσικής Δούμα (Εθνοσυνέλευσης) και τον Δεκέμβριο του 1825 με Διακήρυξη απαίτησαν από τον Τσάρο πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της απόδοσης πολιτικών δικαιωμάτων σε όλον τον λαό, ισότητα απέναντι στον νόμο, ελευθεροτυπία, αναδιανομή της γης κ.ά., εμφορούμενοι προφανώς από το πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789.
Ο Τσάρος Αλέξανδρος, άνθρωπος μικρής ευφυ'ί'ας και θέλησης, προτίμησε να καταπνίξει την στάση και να εξορίσει τους Δεκεμβριστές στο Ιρκούτσκ, χωρίς όμως να αφαιρέσει την περιουσία και τους τίτλους των ευγενών και το 1856 ο Τσάρος Νικόλαος τους απένειμε αμνηστία και επέστρεψαν στην Μόσχα και Αγ. Πετρούπολη. Το Κίνημα των Δεκεμβριστών ήταν ένα ενδιαφέρον επεισόδιο της Ρωσικής Ιστορίας και αν είχε ευτυχή κατάληξη μάλλον η μελλοντική ιστορία της Ρωσίας και της ίδιας της Δυναστείας των Ρωμανώφ θα ήταν διαφορετική από όσα ακολούθησαν.​​
Η ίδια η Σιβηρία κατοικείτο από αρχαίες φυλές υπό διάφορα ονόματα, Μάντσι, Ουντμούτ, Τσάντι κ.α. Η εγκατάσταση Μπασκίρων και κυρίως Τατάρων επέφερε αύξηση του πληθυσμού και στοιχειώδη κρατική οργάνωση. Ολα αυτά άλλαξαν το 1581 όταν ο πρίγκιψ της Μόσχας Ιβάν ο Τρομερός χρησιμοποιώντας τον πολέμαρχο Ερμάκ κατέκτησε το Αστραχάν, το Καζάν και μεγάλο μέρος της Σιβηρίας, εκχριστιάνισε την χώρα και κατόπιν αυτών έλαβε τον τίτλο του Τσάρου (ο πρώτος).
Γενικά η ​Ιστορία της Ρωσίας είναι άκρως ενδιαφέρουσα και ουδόλως τυχαίο είναι οτι οι Ρώσοι είναι από τους σημαντικότερους λαούς του κόσμου όλου. Οι Νορμανδοί τον 9ο και 10ο αιώνα είχαν κατακτήσει την Ρωσία, η οποία προηγουμένως δεν είχε ευκρινή κρατική οργάνωση από τον σλαβικό λαό των Ρώσων και ονόμασαν την χώρα και τον λαό Ρως. Η ίδρυση της Μόσχας τον 10ο αιώνα είναι έργο των Νορμανδών. Τα πριγκιπάτα της Μόσχας και του Κιέβου όμως σταδιακά πέρασαν σε σλαβικά χέρια, λόγω του κατά πολύ υπέρτερου πληθυσμού Ουκρανών και Ρώσων έναντι των Νορμανδών,οι οποίοι απλώς απορροφήθηκαν και ο ρόλος τους έληξε εκεί.
Οπως όλοι οι λαοί οφείλουν την ύπαρξή τους στους εχθρούς τους, έτσι και η ρωσική Ιστορία έχει τα ορόσημά της στην απόκρουση από το πριγκιπάτο της Μόσχας κατ'αρχήν των Γερμανών Τευτόνων το 1242 υπό τον Αλέξανδρο Νέφσκι, την απόκρουση των Μογγολο-Τατάρων το 1380 υπό τον Δημήτριο Ντόνεσκι,  την απόκρουση των Πολωνο-Λιθουανών υπό τον Δημήτριο Παζάρσκο το 1612 , την απόκρουση των Σουηδών υπό τον Μεγάλο Πέτρο το 1714, την απόκρουση των Γάλλων του Ναπολέοντα το 1812 και την απόκρουση των Γερμανών του Χίτλερ το 1941-5. Αυτά σφυρηλάτησαν ισχυρή εθνική συνείδηση και αίσθηση μεγαλείου. Ορθόδοξοι χριστιανοί από το 988, όταν το κέντρο ισχύος ήταν το πριγκιπάτο του Κιέβου, από την ίδρυση της Αγ. Πετρούπολης και γενικώς τον 18ο αιώνα ο πολιτισμός της Ρωσίας από κυρίως βυζαντινο-ταταρικός έλαβε σοβαρά δυτικά στοιχεία στην τέχνη και αρχιτεκτονική, χωρίς όμως να χάσει τον ρωσικό χαρακτήρα του, ο οποίος χαρακτηρίζεται κυρίως από την βαθειά θρησκευτικότητα, την στω'ι'κότητα, την μοιρολατρία, την μελαγχολία της στέπας και κυρίως την ανάγκη για ισχυρή εξουσία ασχέτως αν αυτή προέρχεται από πρίγκιπα, Τσάρο, κομμουνιστή Γενικό Γραμματέα ή Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Οι νίκες εναντίον των Σουηδών και Γάλλων στον Βορρά και των Τούρκων στον Νότο επέτρεψαν τον 19ο αιώνα την επέκταση σε όλη την Κεντρική Ασία και μετά την λήψη της μερίδας του λέοντος το 1791 κατά την διανομή της Πολωνίας, η Ρωσία έγινε λίαν επίφοβη για την Ευρώπη με τον φόβο αυτόν να υπάρχει ακόμη και ιδιαίτερα στους άμεσους γείτονες.Ιδιαίτερα μετά τον Κριμα'ι'κό Πόλεμο  του 1856 η Ευρώπη χάραξε σταθερά πολιτική ανάσχεσης του ρωσικού επεκτατισμού. Ο μέσος Ευρωπαίος θεωρεί τον Ρώσο κάτι διαφορετικό απ'αυτόν και ο γράφων δεν γνωρίζει πως αυτό θα αλλάξει. Παρόλα αυτά η Ρωσία ήταν εκείνη που δέχθηκε πέντε ευρωπα'ι'κές επιθέσεις (1242,1612,1714,1812,1941) και όχι το αντίστροφο.
Ο γράφων αποχαιρέτησε για ακόμη μια φορά την λίαν αγαπητή σ'αυτόν Ρωσία την 7|6 και θεωρεί την διάσχιση των δυο τρίτων της Σιβηρίας που πραγματοποίησε ως ένα από τα σημαντικότερα ταξίδια του. Οφείλω να σημειώσω οτι όταν έβγαλα από το σακκίδιο την μικρή ελληνική σημαιούλα μου για φωτογράφηση επί του βράχου Στόλμπυ, πολλοί Ρώσοι έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί της. Εύχομαι το καλύτερο για τον φίλο και ομόδοξο ρωσικό λαό, η ευημερία του οποίου όμως είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την καλή συνεργασία με την Ενωμένη Ευρώπη, αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελεί και η δική μας χώρα. Κλείνοντας, εκφράζω για μια ακόμη φορά την ευγνωμοσύνη μου ως Ελλην προς τους Ρώσους για την καταλυτική προς εμάς βοήθεια όσον αφορά στην Ελληνική Ανεξαρτησία με τον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο το 1829.


Ιωάννης Ξηρός