Μου έστειλε στο email μου ένας αδελφικό φίλος ένα άρθρο. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον μιας και αντικατροπτίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η σημερινή κοινωνία όχι μόνο στην πατρίδα μας αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Γι’ αυτό θα ‘θελα να το μοιραστώ μ’ όσους έχουν τις ίδιες αρχές και τα ίδια πιστεύω.
Ζούμε σε μια εποχή που σχεδόν τα πάντα αμφισβητούνται και ο καθένας κοιτάζει το δικό του, το προσωπικό του πρόβλημα, αδιαφορώντας γενικά για το σύστημα το κοινωνικό, το πολιτικό και το οικονομικό, που διαφευτεύουν τα πάντα.
Σήμερα ο καθένας μπορεί να ναι ό,τι θέλει. Να ναι Αριστερός, Δεξιός, Ουδέτερος, Άθεος, Ρεβανσιστής και Αναρχικός αρκεί να μην επιδιώκει, έχοντας δοτές εξουσίες, να κάνει όλη την κοινωνία ίδια μ’ αυτόν. Η κοινωνία, το κράτος λειτουργούν με νόμους και με αρχές που τις ασπάζεται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά Δημοκρατία, έστω και με ατέλειες, χωρίς ΝΟΜΟΥΣ. Αντιδημοκρατικές νοοτροπίες οδηγούν κάθε χώρα σε αδιέξοδο και σε καταστροφή. Όλοι βλέπουμε καθημερινά την φτώχεια, την ανεργία, την απογοήτευση και την αναξιοκρατία να ζουν και να βασιλεύουν. Εάν είχαμε μέσα μας τον Θεό, την Σοφία, την Ειρήνη, την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα θα ‘μασταν διαφορετικοί.
Ήταν, λοιπόν, κάποτε πέντε κεριά, που σιγοέλυωναν μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ήταν τόσο ήσυχος ο χώρος που μπορούσες να ακούσεις την φιλοσοφημένη τους συζήτηση. Τι έλεγαν; Το πρώτο κερί, η ΣΟΦΙΑ απογοητευμένη, έσβησε, γιατί οι άνθρωποι την απαξίωσαν. Το δεύτερο κερί ήταν η ΕΙΡΗΝΗ, που τόσο βάναυσα την ποδοπατούσαν οι ισχυροί και αυτή σιγόσβηνε καθημερινά, ώσπου τελείωσε άδοξα. Το τρίτο κερί ήταν η ΠΙΣΤΗ, που εκπροσωπούσε τον Θεό, τις Αξίες και τα Ιδανικά που και αυτό έφτασε στο τέλος από την απανθρωπιά του κόσμου. Το τέταρτο κερί ήταν η ΑΓΑΠΗ, που η κοινωνία δεν αντιλαμβανόταν πόσο απαραίτητη ήταν. Έτσι κι αυτό άφησε την τελευταία του πνοή. Τότε ένα αθώο πλάσμα, ένα μικρό παιδί μπήκε ξαφνικά μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο και αφού είδε τα κεριά σβησμένα και ταραγμένο από την «άκρα του τάφου σιωπή» φώναξε: Μα γιατί σβήσατε πρέπει να μείνετε αναμμένα γιατί τρέμω το σκοτάδι.
Σ΄αυτό το κρίσιμο σημείο ακούστηκε μια φωνή από το πέμπτο κερί: μη φοβάσαι παιδί μου και μην κλαις. Όσο είμαι εγώ αναμμένο θα μπορούμε να ανάψουμε όλα τα’ άλλα που έσβησαν. Ποιο ήταν αυτό το κερί: H ΕΛΠΙΔΑ…! Μ’ αυτό το λαμπερό κερί θα μπορούσαμε όλοι μαζί να ξανανάψουμε όλοι το κεριά της ΣΟΦΙΑΣ, της ΕΙΡΗΝΗΣ, της ΠΙΣΤΗΣ και της ΑΓΑΠΗΣ, που εμείς τα βγάλαμε από την ζωή μας.
Ξέρετε τι έκανε τότε το μικρό παιδί πήρε το κερί της ελπίδας και ξαναάναψε όλα τα υπόλοιπα. Αυτό θα κάνουμε κι εμείς για να τα βγούμε από το κλουβί των «λεόντων», όπου μας έριξαν η Διαπλοκή, η Διαφθορά, η Αναξιοκρατία, η Οικογενειοκρατία, ο Αθεϊσμός και το Κομματικό Κράτος.
Όταν υπάρχει θέληση πάντα υπάρχει τρόπος…
Kώστας Πατέρας, Πολιτευτής