Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός 

Η έκρηξη των φουρνέλων έκανε τη Γη να σείεται.

Τόνοι πέτρας, αφού κάναν μια διαδρομή προς τα ουράνια, κατρακύλησαν με πάταγο στον ατέλειωτο γκρεμό και τάραξαν τα νερά του Αχελώου. Τώρα μπροστά δρόμος αδιάνοιχτος σε τόπο που ούτε πουλί δεν πέρναγε.

Έσβησε το τσιγάρο, μου χαμογέλασε πονηρά και μου είπε: Τώρα η σειρά μου κουμπάρε. Ανέβηκε στη θηριώδη Komatsu και όρμησε μπροστά. Έκλεισα τα μάτια να μην τον δώ να γκρεμίζεται με το σαράντα τόνων μηχάνημα. Αλλά αυτός εκεί με τέχνη και θάρρος να σαρώνει τα πέτρινα εμπόδια, να σπινιάρουν οι ερπύστριες πάνω στους βράχους, να μανουβράρει στα χιλιοστά και να κάνει σιγά-σιγά δρόμο το αδιάβατο.

Αυτός να χαμογελάει αχάλαγος και εγώ να τρέμω κάθε λεπτό. Εκεί όλη μέρα. Και εκεί χρόνια πολλά. Και κάθε φορά που ανηφορίζω προς τα ορεινά, η σκηνή εκείνου του ατρόμητου νεαρού χειριστή έρχεται στο μυαλό μου.

Ο δρόμος της ορεινής μας πατρίδας έχει Ιστορία. Πολλές όμως σελίδες αυτής τις έγραψε ο Κώστας Χ. Γελαδάρης που σήμερα χάραξε για τελευταία φορά τον ανεπίστρεπτο δρόμο.

Παράτολμε κουμπάρε μου σε χαιρετώ με αυτές τις λίγες αράδες.

Είναι μια στιγμή που τη ζήσαμε μαζί κάπου κοντά στο χωριό μας, κάποτε στα νειάτα μας. Και είναι ανεξίτηλη.