Ρέκβιεμ στην γλώσσα της Καθολικής Εκκλησίας σημαίνει αιώνια ανάπαυση (reqviem eternam dos nobis Domine).

Το αποτέλεσμα των κομματικών εκλογών στο Κίνημα Αλλαγής μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολιτικό ρέκβιεμ  για την πολιτική οικογένεια των Παπανδρέου και ως το κλείσιμο μιας εποχής.

Ο γράφων, αν και ποτέ ψηφοφόρος της παράταξης αυτής, συγχαίρει τους ψηφοφόρους της που έκλεισαν το κεφάλαιο ''Παπανδρέου'' για τον τόπο και προτίμησαν να ωθήσουν την παράταξή τους μπροστά. Φανταστείτε τι θα έλεγαν όλοι οι σοβαροί άνθρωποι της χώρας αν την 12 Δεκ. 2021 οι ψηφοφόροι επέλεγαν το θλιβερό και άτυχο έκγονο των Παπανδρέου ως αρχηγό τους. Για να τους οδηγήσει που; Για να βοηθήσει την χώρα πως;

Είναι πρόωρο να εκτιμήσει κανείς ποιες επιπτώσεις θα έχει η εκλογή Ανδρουλάκη στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Επίσης πρόωρη είναι κάθε εκτίμηση για το στίγμα και την πορεία του νέου αρχηγού του κόμματος αυτού, αν και ο γράφων δεν εκτιμά οτι  το ΚΙΝΑΛ θα γίνει ποτέ κόμμα εξουσίας. 

Το ποτάμι, όπως έλεγε και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ δεν γυρίζει πίσω. Θα πίστευε όμως αυτός ο ίδιος οτι το ίδιο ποτάμι θα παρέσερνε και τον γιό και διάδοχό του στην λήθη, στην οποία λήθη η Ιστορία θα καταδικάσει-και ορθώς- το όνομα ''Παπανδρέου'';

Η ελληνική πολιτική Ιστορία στον κατάλληλο χρόνο θα θέσει τους Παπανδρέου εκεί που τους πρέπει. Και εκεί που τους πρέπει είναι σε ένα άκεφο σημείο της Ιστορίας μας. Η ιστορική δικαιοσύνη πάντα αποκαθιστά τις ισορροπίες της.

Ο πρώτος των Παπανδρέου, ο Γεώργιος, την μόνη πραγματική υπηρεσία που προσέφερε στην πατρίδα είναι η στάση του απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο το 1944, αν και προς τούτο ο Τσώρτσιλ παρήγγειλε να τον δέσουν στην καρέκλα του για να μην φύγει παραιτούμενος μέχρι να αντιμετωπισθεί ο Κόκκινος Δεκέμβρης 1944.

Κατά τα άλλα, η άκαμπτη στάση του το 1965 απέναντι στον θρόνο και στους πολιτικούς του αντιπάλους οδήγησε τον λαό σε διχασμό και άνοιξε τον δρόμο στην δικτατορία. Έδειξε όμως τον δρόμο στους απογόνους του, τον δρόμο της σύγκρουσης.

Τον δρόμο του κοινωνικού διχασμού, της σύγκρουσης και του πολιτικού φανατισμού ακολούθησε ο γιός του Ανδρέας Παπανδρέου, ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, του οποίου η πολιτική φιλοσοφία ήταν απλά ο αμοραλισμός, η έλλειψη ηθικών κανόνων στην πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου δεν ήταν ακριβώς κόμμα.

Ήταν κοινωνικό ρεύμα που παρέσυρε κάθε αξία σε αυτόν τον τόπο, ένα ρεύμα εγωϊσμού και ιδιοτέλειας, ένα όργανο διχασμού και χρεωκοπίας της χώρας, όπως τελικά απεδείχθη. Ήταν σε τελική ανάλυση κοινωνική παθογένεια που μόλυνε και όλα τα άλλα κόμματα και μάλιστα αυτό της Νέας Δημοκρατίας. Τίποτα δεν ξέφυγε από το κύμα της παρακμής που έφερε σε αυτόν τον τόπο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Και τελικά χρεωκοπήσαμε.

Και έλαχε στον άτυχο και θλιβερό απόγονο των Παπανδρέου να πληρώσει τα λάθη και τα εγκλήματα των προγόνων του και να θέσει την Ελλάδα σε καθεστώς Μνημονίων. Ο γράφων δεν κατηγορεί τον Γιωργάκη Παπανδρέου για τα Μνημόνια. Ξέρω οτι δεν έφταιγε αυτός. Ο καθένας στην θέση του αυτό θα έκανε και ας λένε οι ηλίθιοι αυτής της χώρας ό'τι θέλουν. Έχει όμως πιο πολύ παρελθόν παρά μέλλον.

Εκφράζει την παρακμή, την αντιδεξιά λύσσα των προγόνων του (λύσσα σε βαθμό ψύχωσης)  που τόσο κακό προκάλεσαν στον λαό μας, είναι πια κενός, δεν έχει τίποτε να δώσει. Θα τον συμβούλευα, αντί να χάνει τον χρόνο του σε μηχανορραφίες για επάνοδο των Παπανδρέου (μόνο οι μηχανορραφίες τους απέμειναν) να παραιτηθεί από την πολιτική όσο τιμάται ακόμη από το ποσοστό που τον ψήφισε και να αποχωρήσει αξιοπρεπώς. Δεν γνωρίζω όμως αν έχει την απαραίτητη ευφυία για κάτι τέτοιο.

Όπως και να έχει, το κεφάλαιο ''Παπανδρέου'' έχει κλείσει. Για να μην χαρακτηριστούμε αχάριστοι, αναγνωρίζουμε την όποια προσφορά τους. Όντως, η δωρεάν παιδεία, το εθνικό σύστημα υγείας και η διαύγεια των πράξεων της διοίκησης ήταν έργο δικό τους. Η καθόλου παρουσία τους έκανε περισσότερο κακό, παρά καλό.

Η πολιτική σχολή τους, η σύγκρουση με κάθε μέσον με την Δεξιά, μια αληθινή ψυχική αρρώστεια που μόλυνε μεγάλα τμήματα του λαού, η ακατανίκητη τάση τους να διχάζουν παρά να συναινούν και να καταστρέφουν τον απέναντι, τον οποίον χαρακτήριζαν πάντα εχθρό και όχι απλώς αντίπαλο πολιτικό έκαναν κακό που η Ελλάς θα πληρώνει για καιρό ακόμα. Δεν μένει λοιπόν παρά να σκουπίσουμε τα απόνερα, χωρίς αυτούς.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.