Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποκαλούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ''κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος''.

Πολύ φυσικό σε μια εποχή κατά την οποία η ανταρσία του ΚΚΕ εναντίον του κράτους, οι μαζικοί φόνοι αντιφρονούντων, τα βασανιστήρια, ο Μελιγαλάς του Βελουχιώτη, η τρομοκρατία και το παιδομάζωμα ελληνοπαίδων τα οποία το ΚΚΕ έστελνε στην Βουλγαρία για να τα μεγαλώσουν ...οι Βούλγαροι, ήταν ακόμη με οδυνηρό τρόπο χαραγμένα στις μνήμες των Ελλήνων.

Η Ελλάς διήνυσε πολύν χρόνον από την φρικτή εκείνη εποχή και οι μνήμες ξεθώριασαν. Δεν ξεθώριασαν όμως οι ευθύνες του, ούτε η ιστορική μνήμη και κρίση, αυτά δεν χάνονται ποτέ.

Το ίδιο το ΚΚΕ, το οποίο οι οπαδοί του ονομάζουν τιμημένο (αλήθεια, γιατί είναι τιμημένο, για τους σκοτωμούς, την τρομοκρατία ή το παιδομάζωμα;), νόμιμο πλέον από το 1974, δεν έχει ούτε όπλα, ούτε την ιστορική ευκαιρία να εξαπολύσει έναν ακόμη γύρο αγώνα για να πετύχει την πάντα ξεκάθαρη στόχευσή του, η οποία είναι πάντα γραμμένη στο καταστατικό του, δηλαδή την καταστροφή της αστικής τάξης με κάθε μέσον (τονίζω εδώ την λέξη''μέσον'').

Δικαίωμά του, εφόσον αυτό επιτάσσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, του οποίου αποτελεί θεματοφύλακας.

Αυτό όμως που δεν είναι δικαίωμά του είναι να μην υπακούει στις εντολές του κράτους, ιδιαίτερα αν αυτές επιβάλλονται από αδήριτες υγειονομικές ανάγκες και εφέτος συγκεκριμένα την αντιμετώπιση της πανδημίας του κινεζικού ιού. Το ΚΚΕ αψήφησε σαφείς εντολές του νόμιμου κράτους για αποχή από κάθε συνωστισμό κατά μήνα Νοέμβριο με θράσος και περισσή υπεροψία, έκανε παράνομες συγκεντρώσεις και ανάγκασε την αστυνομία να αντιδράσει.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ΚΚΕ δεν είχε καμία σχέση με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Ούτε την προκάλεσε και -το κυριώτερο-δεν την ήλεγχε.

Το τσουνάμι της Μεταπολίτευσης όμως και το γενικό αντιδεξιό κλίμα της εποχής δεν άφηνε περιθώρια σε καμία αριστερή πολιτική δύναμη να μην αγκαλιάσει και να μην ιδιοποιηθεί έστω εν μέρει την όντως ηρωϊκή εκείνη εξέγερση, η οποία αποτέλεσε την κορυφαία πράξη αντίστασης σε μια δικτατορία, η οποία με τις πράξεις της βοήθησε στην άνοδο της Αριστεράς όσο λίγοι.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είχε ούτε κοινωνική στόχευση, ούτε όραμα ριζικής αλλαγής της κοινωνίας προς συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Την δικτατορία ήθελε να ρίξει, αυτό και τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα θα τα αποφάσιζε η λαϊκή ψήφος, πράγμα ορθόν.

Στην ελληνική Ιστορία όμως σπάνια θα εύρει κάποιος γεγονός που να αποτέλεσε αντικείμενο τοιαύτης και τοσαύτης καπήλευσης όσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου και το ΚΚΕ δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Σπάνια θα εύρει επίσης κάποιος γεγονός που να αποτελεί 46 χρόνια τώρα αφορμή για τεράστιες υλικές καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας από εχθρούς της κοινωνίας, αληθινά τρωκτικά και παράσιτα,  κατά κανόνα ανισόρροπους, τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές (sic) τους οποίους ο Κάρολος Μαρξ αποκαλούσε περιφρονητικά ''λούμπεν προλετάριους'' και δεν περίμενε τίποτε από αυτούς και για τους οποίους 20 αιώνες πριν ο Αριστοτέλης προειδοποιούσε οτι είναι καταστροφείς πολιτισμού.

Απεναντίας το ΚΚΕ χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί ακόμη την επέτειο του Πολυτεχνείου ως ευκαιρία να διατηρεί σε εξεγερσιακό οίστρο τους χρόνο με τον χρόνο φθίνοντες οπαδούς του.

Η εφετινή συμπεριφορά του να αψηφήσει εντολές της κυβέρνησης και της αστυνομίας να απόσχει από κάθε εκδήλωση που προϋπέθετε συνωστισμό εξόργισε τους σκεπτόμενους Ελληνες και δεν θα συγχωρηθεί στην συλλογική μνήμη. Για μια ακόμη φορά το ΚΚΕ δείχνει το αληθινό του πρόσωπο και θεωρεί οτι η ανοχή σε αυτό χρόνια τώρα του δίνει το δικαίωμα να έχει δικούς του νόμους.

Δεκάρα δεν δίνουν οι ιθύνοντες του ΚΚΕ για την δημόσια υγεία και για τον ελληνικό λαό γενικότερα. Αν αληθινά νοιάζονταν θα ζητούσαν από πολλού καιρού συγγνώμη για τα εγκλήματα της δεκαετίας του 1940.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διαβουκόληση και η περιφρούρηση των χρόνο με τον χρόνο μειούμενων οπαδών του και η διατήρησή τους σε...επαναστατική εκγρήγορση (sic).

Επίσης τους ενδιαφέρει και η ηγεμονία στον χώρο της Αριστεράς, το μόνο που τους απέμεινε, διότι την ιδεολογική ηγεμονία στον ελληνικό λαό την έχουν χάσει ήδη ανεπιστρεπτί (το μόνο καλό που μας άφησε η οικονομική χρεωκοπία).

Ο γράφων απαιτεί την βαριά οικονομική τιμωρία του ΚΚΕ για την απείθεια με την περικοπή ικανού ποσού από την ετήσια επιχορήγησή του. Επειδή όμως δεν περιμένει τόση γενναιότητα από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον περιμένει από αυτήν από τούδε και στο εξής να απαγορεύσει σε άπαντας την ηλίθια ετήσια πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, διότι οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες προς τούτο και η κοινωνία έτοιμη να το δεχθεί.

Για όποιον θέλει να τιμήσει τους νεκρούς του Πολυτεχνείου (ο γράφων συμπεριλαμβάνεται σ'αυτούς) μια κατάθεση στεφάνων και ένα τρισάγιο στην μνήμη των νεκρών είναι αρκετά. Και αρκετά πια με τις ηλιθιότητες  της Μεταπολίτευσης. Αρκετά πια με την υπεροψία και το απύθμενο θράσος των καπηλευτών τους.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.

ΥΓ. Ο γράφων εκφράζει την λύπη του προς τον αμφιβόλου πνευματικής ισορροπίας κύριο...''Αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες'' και την θλιβερή παρέα του για...το ξύλο που δεν έφαγαν από την αστυνομία, μπας και πάρουν καμιά ψήφο και δεν εξαφανιστούν στις επόμενες εκλογές (δεν το γλυτώνουν).

Περισσότερο όμως και πολύ σοβαρώτερα εκφράζει την θλίψη του για το κατάντημα της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, συνδικαλιστικό όργανο του δικαστικού κόσμου, οι οποίοι αμφισβητώντας το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος και ιδιαίτερα την κοινή λογική συντάχθηκαν με όσους αμφισβήτησαν την εντολή αποφυγής συνωστισμού για λόγους δημόσιας υγείας, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο όσο και αυτονόητο στοιχείο της δημόσιας ασφαλείας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά οτι ο εν Ελλάδι συνδικαλισμός δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό γενικότερο συμφέρον του ελληνικού λαού, ασχέτως ποιοι τον ασκούν, έστω και αν αυτοί είναι δικαστές. Επιτέλους ΟΧΙ, και οι κρίνοντες κρίνονται.