Προσφάτως ακούστηκαν κάποιες δηλώσεις του Προέδρου της Γαλλίας και του Προέδρου της Τουρκίας σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου γενικότερα.

Με λίγα λόγια ο Πρόεδρος Μακρόν είπε σε κάποια ομιλία του οτι ''η Ευρώπη ή θα σταθεί μόνη της στα πόδια της στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα και στην τεχνολογία ή θα γίνει κομπάρσος στον κόσμο''.

Η απάντηση ήλθε λίγο αργότερα από τον Πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος είπε οτι μετά από πολλούς αιώνες κατά τους οποίους η Ευρώπη ήταν ισχυρή, τώρα είναι αδύνατη. Ένας νέος κόσμος ανατέλλει (χωρίς να ξεκαθαρίζει με τι θα μοιάζει αυτός ο νέος κόσμος).

Πρέπει να παραδεχθούμε οτι και οι δύο Πρόεδροι έχουν δίκαιο. Όντως η Ευρώπη- ή μάλλον ο χριστιανικός κόσμος- από την εποχή των Ανακαλύψεων (16ος αιών) η οποία οδήγησε στην εποχή της Αποικιοκρατίας (16ος-20ός αιών) ήταν η αφέντρα του κόσμου.

Παρά τα όσα μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς για την Αποικιοκρατία, γεγονός αναντίρρητο είναι οτι η τεχνολογική πρόοδος, η κοινωνική οργάνωση, η εκπαίδευση και το σύστημα διοίκησης των χωρών του Τρίτου Κόσμου δεν θα υπήρχαν στην μορφή που είναι σήμερα   και στον βαθμό που κάθε χώρα προσέλαβε όλα αυτά.

Η Ευρώπη έφερε φως. Ακόμη και στην ιστορική περίοδο των μεγάλων συγκρούσεων Ευρώπης -Ισλάμ (Άραβες-Τούρκοι), ακόμη και από την εποχή του υγρού πυρός των Βυζαντινών, μόνον η τεχνολογική υπεροχή των Χριστιανών απέτρεψε την πλήρη κατάκτηση της Ευρώπης από τους Μουσουλμάνους.

Θέλετε δύο χαρακτηριστικές αποδείξεις; Ιδού, δείτε τα παραδείγματα των ναυμαχιών της Ναυπάκτου (1571) και του Ναυαρίνου (1827), όπου η δυτική τεχνολογική υπεροχή στην πρώτη ναυμαχία σταμάτησε την μουσουλμανική προέλαση στην Ευρώπη και στην δεύτερη σηματοδότησε την οριστική υποχώρησή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τα Βαλκάνια. Το ίδιο έγινε και στις χερσαίες μάχες με την τελευταία το 1699 μεταξύ Αυστριακών και Τούρκων στο Πετροβαραντίν της Σερβίας. Η τεχνολογία έδωσε την τελική λύση.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όμως, ο οποίος κατέστρεψε την Ευρώπη υλικά και ηθικά και την αποχώρηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων από τις υπερπόντιες αποικίες, νέες δυνάμεις αναδείχθηκαν στον κόσμο σε Ανατολή και Δύση. Η Ευρώπη, καθημαγμένη και αδύναμη μετά από αυτόν τον αδελφοκτόνο και ηλίθιο πόλεμο και με την συνείδησή της να την τύπτει δεν μπορούσε πια να ηγηθεί του κόσμου.

Προτίμησε να ενωθεί οικονομικά και ψυχικά πρώτα με την ΕΟΚ και τώρα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφήνοντας την ευθύνη της άμυνάς της στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Παράλληλα, η αλλαγή του τρόπου ζωής και ο καταναλωτισμός που απαιτούν τεράστιες ποσότητες ενέργειας κατέστησαν την Ευρώπη εξαρτώμενη αρχικά από τα αραβικά πετρελαιοφόρα κράτη και προσφάτως από την Ρωσία, δυνάμεις όχι βεβαίως εχθρικές, πλην όμως όχι οργανικά και πολιτιστικά δεμένες με την Ευρώπη.

Αυτό σημαίνει οτι ναι μεν σήμερα είμαστε φίλοι, αύριο θα είμαστε; Ποιός το εγγυάται; Ποιός εγγυάται οτι ο νέος πολυπολικός κόσμος που ήδη επαγγέλλεται ο Πρόεδρος Ερντογάν με έναν πανίσχυρο μουσουλμανικό πόλο θα διάκειται φιλικά προς την Ευρώπη, όταν ήδη τα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας ανέρχονται σε εκατοντάδες εντός της ηπείρου μας; (σ.σ. Ο Πρόεδρος Ερντογάν, αγαπητοί, είναι πιο σημαντικός από όσο φαντάζεστε.

Ο γράφων δεν γνωρίζει ποιό θα είναι το τέλος αυτού του ανθρώπου, ένα όμως γνωρίζει. Όποιο τέλος και να έχει, το ιδεολογικό στίγμα του σε όλον τον μουσουλμανικό κόσμο θα παραμείνει πανίσχυρο. Η σελίδα γύρισε και άρχισε να γράφει).

Ο Πρόεδρος Ερντογάν γνωρίζοντας το κενό που αφήνει η Ευρώπη σπεύδει να το καλύψει πρώτα στην χώρα του και μετά στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο με το όραμα μιας νέας ταυτότητας, μιας νέας δύναμης και δυναμικής. Ήδη μετά την στρατιωτική και προπαντός πολιτιστική αποτυχία της Δύσης στο Ιράκ και τελευταίως στο Αφγανιστάν, οι δυτικές αξίες δεν γίνονται πια αποδεκτές στην Ανατολή.

Η Δύση αποτυγχάνει εκεί όπου αιώνες πριν απέτυχε ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του Ρώμη, Κωνσταντινούπολη και οι αποικιοκρατικές δυνάμεις. Επομένως, τι δεν καταλαβαίνουμε;

Πίσω στον Μακρόν, ο Πρόεδρος μίλησε την γλώσσα της αλήθειας και η αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι, είναι πάντα προτιμότερη, όπως μας δίδαξε ο μέγας δάσκαλος Αριστοτέλης. Η Ευρώπη οφείλει απέναντι στον εαυτό της και στην Ιστορία της να επανασυγκροτήσει έναν ευρωπαϊκό πόλο εξουσίας δικό της, αυτόνομο από άλλες παγκόσμιες δυνάμεις.

Ο αμερικανικός λαός με την νίκη του Τραμπ πριν 5 χρόνια, την οριακή νίκη Μπάιντεν και την βαθύτατη εσωτερική διαίρεσή του δεν θα σπεύσει ποτέ μάλλον σε σωτηρία του Παλαιού Κόσμου όπως έκανε στους παγκόσμιους πολέμους. Ο αμερικανικός λαός είναι τώρα εσωστρεφής, πιο πολύχρωμος παρά ποτέ, συγκεχυμένος, διαιρεμένος, φοβάται οτι η Κίνα θα του πάρει το ψωμί από το στόμα.

Ο γράφων θα ήταν ο τελευταίος των λογικών ανθρώπων που θα έβλεπε με καλό μάτι την διάλυση του ΝΑΤΟ. Η Δυτική Συμμαχία είναι ίσως ο τελευταίος κρίκος που κρατά ολόκληρο το Δυτικό Ημισφαίριο κάπως ενωμένο και τον κόσμο κάπως σταθερό. Αλλά η ασφάλεια της Ευρώπης της ίδιας είναι πλέον δική της υπόθεση. Η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει να στέλνει προικισμένα μυαλά αλλού και να τα κρατήσει εδώ. Μόνο έτσι θα ανακτήσει την τεχνολογική πρωτοπορία που κυριολεκτικά την έσωσε σε άλλους αιώνες.

Η Ευρώπη πρέπει να μιλά με μια φωνή στο εξωτερικό, αφού πρώτα συμφωνήσει εσωτερικά στους βασικούς άξονες εξωτερικής πολιτικής της. Με άλλα λόγια, όταν μιλούν πολλοί, η μόνη έγκυρη φωνή να είναι αυτή του Ευρωπαίου Υπουργού Εξωτερικών, ενός και μοναδικού. Όσοι δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα, π.χ. Βρετανία και ίσως κάποια ανατολικά κράτη όπως η Πολωνία ή η Ουγγαρία, ας φύγουν. Και επιτέλους ας συμφωνήσουμε για την κοινή μας άμυνα, το βασικότερο όλων, δημιουργώντας ευρωπαϊκό στρατό και στόλο με ενιαία διοίκηση.

Τίποτε από αυτά όμως δεν μπορεί να γίνει όταν η Ευρώπη είναι εξαρτημένη ενεργειακά από άλλες παγκόσμιες δυνάμεις. Προς την απεξάρτηση, η οποία θα βασιστεί κυρίως στις δικές μας δυνάμεις, όπως π.χ. οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ας μιλήσουν άλλοι, ειδικότεροι του γράφοντος. Ένα ας συγκρατήσουμε, ο Πρόεδρος Μακρόν έχει δίκαιο.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.