πρωτ. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, θεολόγου – μουσικού

Φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, που οδήγησε στην Ανάσταση του Γένους των Ρωμιών μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Συγχαρητήρια στην Ελληνική τηλεόραση και σε όσους προβάλλουν τις αρετές των προγόνων μας, διότι έθνη που ξεχνούν την ιστορία και την θρησκεία τους υποτάσσονται και παύουν να υπάρχουν.

Σπουδαίοι οι οπλαρχηγοί του '21, σπουδαίοι οι ιεράρχες, οι ιερείς και ο απλός λαός που πολέμησαν για την λευτεριά, όμως η μεγαλύτερη, η αιώνια δόξα που οδήγησε στην επανάσταση ήταν οι χιλιάδες Νεομάρτυρες που αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 έδωσαν το αίμα τους να διατηρήσουν στις καρδιές των Ελλήνων τον Χριστό και την ελευθερία.

Μάρτυρες στην πίστη μας ονομάζουμε όσους θυσιάστηκαν τους πρώτους αιώνες κυρίως από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Νεομάρτυρες είναι όσοι μέσα στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς θυσιάστηκαν από τους Οθωμανούς. Νεομάρτυρες βέβαια μπορούμε να ονομάσουμε και όσους τους δύο τελευταίους αιώνες βασανίστηκαν και θυσιάστηκαν για την Ορθοδοξία σε οποιοδήποτε μέρος της γης όπως την Σιβηρία και την Αφρική.

Δεν υπάρχει περιοχή της Ελλάδος που να μην καυχάται για τους Νεομάρτυρές της. Είναι εκείνοι οι οποίοι είπαν το όχι πρώτοι στον τύραννο με τα πνευματικά τους όπλα χωρίς σπαθιά στα χέρια.

Τα σώματά τους στις πλατείες των πόλεων και των χωριών, ενώ είχε κοπεί το κεφάλι τους έμεναν όρθια. Το βράδυ Θεία στήλη Φωτός ένωνε το σώμα τους με τον ουρανό και αυτό το φαινόμενο δεν το έβλεπαν μόνο οι σκλαβωμένοι Έλληνες αλλά και οι Οθωμανοί. Πολλοί Αγαρηνοί, όπως ο άγιος Κωνσταντίνος και ο άγιος Ιωάννης αφού βαπτίστηκαν, μαρτύρησαν και αυτοί.

Όλα τα σπίτια ας προμηθευτούμε το «Νέο Μαρτυρολόγιο» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, όπου περιγράφεται ο βίος εκατοντάδων Νεομαρτύρων. Οι άγνωστοι όμως είναι χιλιάδες, αμέτρητοι και ήταν αυτοί που τόνωναν την πίστη των σκλαβωμένων, τους γέμιζαν με παρρησία και τους προετοίμαζαν για την ώρα της λευτεριάς. Η περιοχή μας καυχάται για τον Άγιο Σεραφείμ επίσκοπο Φαναρίου, τον άγιο Νικόλαο τον εκ Μετσόβου, τον άγιο Κωνσταντίνο από το χωριό Καππά που ήταν Τούρκος, τον άγιο Γεώργιο τον εξ Ιωαννίνων.

Να πώς τους περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου: «οι δικοί μας μάρτυρες τον καιρό που είμαστε σκλάβοι στους Τούρκους ήτανε ταπεινοί, απλοί, λιγομίλητοι, απονήρευτοι, αγράμματοι, αφού το μόνο που γνωρίζανε να λένε μπροστά στον αγριεμένο κριτή ήτανε, ''εγώ χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θα πεθάνω''.

Νέοι, παλληκάρια απάνω στο άνθος της νιότης, πηγαίνανε προθυμερά να παραδοθούνε κι αντίς αρραβωνιάσματα και ξεφαντώματα σφαζότανε σαν τ' αρνιά, κόβανε τον λαιμό τους σιγά σιγά με στομωμένα μαχαίρια ή τους κριμάζανε με σάπια σχοινιά που κοβότανε για να τους ξανακρεμάσουν. Και τα μόνα λόγια που ξέρανε από την θρησκεία μας οι περισσότεροι απ' αυτούς ήταν τα λόγια του Χριστού που είπε: όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στον ουρανό, κι όποιος μ' αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου, που είναι στον ουρανό».

Αγαπητοί φίλοι, Χριστιανισμός σε όλες τις εποχές σημαίνει πάθος και μαρτύριο. Μιμούμενοι τους Νεομάρτυρες ας φροντίζουμε να μην προσαρμόζουμε την διδασκαλία του σύμφωνα με τους «συγχρονισμένους και κοσμικούς» εαυτούς μας αλλά ας παραδώσουμε την Ορθοδοξία μας στα παιδιά μας όπως την παρέδωσαν σε εμάς οι Νεομάρτυρες και οι λοιποί ήρωες του 1821.(p.a.tympas@gmail.com).