Χωρίς καμιά πρόθεση να κακοκαρδίσω την ομάδα εθελοντών Τρικάλων – τους οποίους με την ευκαιρία συγχαίρω για το μόχθο τους- με προβλημάτισε το γεγονός πως τις μόνες «δράσεις» - να τις μεταφράσω ως επιτεύγματα;- που βρήκαν να αναφέρουν στον πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν ο Μύλος των ξωτικών και το λεωφορείο χωρίς οδηγό. Φυσικά το τι θεωρεί ο καθένας μας σημαντικό και το  τί ασήμαντο είναι θέμα οπτικής.
Ωστόσο , αφήνοντας ασχολίαστη την υπερτιμημένη και πολυδιαφημισμένη «δράση» του Μύλου των ξωτικών, θα ήθελα να σταθώ στο λεωφορείο χωρίς οδηγό. Το συγκεκριμένο επίτευγμα  δεν είναι τρικαλινό ούτε καν ελληνικό. Επομένως για ποιό πράγμα περηφανευόμαστε; Επειδή διαθέσαμε τους δρόμους για να κινείται;
Εγώ στη θέση τους δεν θα κοκορευόμουνα για το λεωφορείο χωρίς οδηγό (πολλοί το αποκαλούν και «Γκαβό») αλλά θα ανέφερα με υπερηφάνεια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι   στα Τρίκαλα ένας σημαντικός αριθμός μαθητών διαπρέπει στα μαθηματικά σε παγκόσμιους διαγωνισμούς, ότι τα Τρίκαλα είναι η πατρίδα του ζωγράφου Χρίστου Καρρά και του θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Κεχαϊδη, ότι η μουσική παράδοση συνεχίζεται με τον Καβράκο και την Αλεξάντρα Παπαστεφάνου αλλά και με πολλές τοπικές ορχήστρες,  ότι δυο σκηνοθέτες οι Κουτσιαμπασιάκος και Λουλές βραβεύονται σε διεθνή φεστιβάλ, ότι ο συντοπίτης Τάσος Ράντζος διαπρέπει ως σκηνοθέτης θεατρικών έργων, ότι υπάρχουν συγγραφείς που με τα βιβλία τους προβάλουν πανελληνίως τα Τρίκαλα, όπως άλλωστε και το επιστημονικό συνέδριο του ΦΙΛΟΣ καθώς και το ετήσιο περιοδικό «Τρικαλινά».
Ας μην κομπάζουμε λοιπόν με ξένα κόλλυβα. Τέλος καλό θα ήταν να θυμόμαστε κάπου κάπου και τους προγόνους μας. Όπως για παράδειγμα τον κυνικό φιλόσοφο Αντισθένη που έλεγε πως « Οι πόλεις χάνονται όταν δεν μπορούν πια να ξεχωρίσουν τους καλούς από τους κακούς». Με άλλα λόγια όταν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι.
Μαρούλα Κλιάφα