Εἰς τά 1954 μέναμε στο χωριό Ἀνθηρό  Ἀργιθέας σε ἕνα σπίτι χαμηλά στο χωριό, ἐγώ δεν πήγαινα σχολεῖο, δεν μοῦ ἄρεσαν τα γράμματα, πῆγα την ἑπόμενη χρονιά , τέτοιον καιρό Γενάρη και με χιόνι ὁ πατέρας μου πῆγε κυνῆγι με ἕναν γείτονα τον Χριστόδουλο καί φέραν ἕνα λαγό ζωντανό, τον ἔπιασε στο γιατάκι το σκυλί ἡ   Περδίκω και τον βάλαν στον τροβά με δεμένα τα ποδάρια , αὐτόν τον λαγωόν τον πήραμε με ἕνα ἄλλο παιδί ἀπό τη γειτονιά και παίζαμε στα χιόνια ξυπόλυτοι, ἴσως να μην εἴχαμε παπούτσια διότι οἱ ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 50 , λόγω τῶν προηγηθέντων πολέμων εἶχαν φτώχεια ,ἀναγκαστικά .Ὅταν ἐπέστρεψα σπίτι και ἀφοῦ ὁ λαγός την κοπάνησεν , εἶχα ἀνυπόφορο πόνο στα πόδια, δεν ἤξεραν πῶς να με βοηθήσουν, τότε κάποιος ἔβαλε τη διάγνωση κρυοπαγήματα, βράστε γρήγορα τραχανά καί βάλτε του τα ποδάρια μέσα , ἐνθυμοῦμαι τη δόλια μάννα μου να με κρατάει με το ἕνα χέρι και με το ἄλλο να  χαϊδεύει με τον τραχανά τα πόδια , πόδια ἰσχνά σαν τσάκνα   , ὁποῖον χάδι μάννας κι αὐτό ,πέρασαν τόσες δεκαετίες και ἀκόμη δεν το ξεχνῶ .
Ἀπό τότες μοῦ ἔμεινε ἕνας πόνος στο ἀριστερό πόδι ὅταν χιονίζει και και μια συνήθεια :κάθε πού χιονίζει προσέχω ἄν φορῶ παπούτσια.
Κουτσιμπέλας Εὐάγγελος . Τρίκαλα 16.1.2017 μ.Χ.