Μια μικρή ομάδα πέντε ορειβατών αποτελούμενη από τους Νίκο Κρούπη (Ελάτη Τρικάλων, μέλος του ΕΟΣ Κομοτηνής και του Ορειβατικού Περιηγητικού Ομίλου Πύλης),  Γιώργο Ζαρδαλίδη (Ξάνθη), Αποστόλη Κουφογάζο (Πύλη Τρικάλων, μέλος του Ορειβατικού Περιηγητικού Ομίλου Πύλης), Γιώργο Μαργαρίτη (Νεραϊδοχώρι Τρικάλων, μέλος του Συλλόγου Ορειβασίας Χιονοδρομίας Τρικάλων) και Πέτρο Τόλια (Οξυά Καρδίτσας), οργάνωσε οδικό ταξίδι στις Ελβετικές Άλπεις με τελικό στόχο την ανάβαση σε τρείς ψηλές κορυφές αυτών στην κοιλάδα Valais, το Weisshorn 4506μ, το Weissmies 4016μ και το Lagginhorn 4010μ.

Η αποστολή διήρκησε δυο εβδομάδες από 19 Ιουλίου έως 2 Αυγούστου 2015 και κινήθηκε οδικώς με ΙΧ και ακτοπλοϊκώς από Ηγουμενίτσα για Βενετία.

Οι αρχικοί στόχοι της αποστολής ήταν η ανάβαση στη κορυφή Weisshorn (4506μ), από την ανατολική ράχη (κλασσική διαδρομή) και η πιο απαιτητική διάσχιση των κορυφών Taschorn (4490μ) και Dom (4545μ), από την απότομη κόψη που τις ενώνει. Λόγω του χρονικού περιθωρίου η διάσχιση δεν πραγματοποιήθηκε και αντί αυτού έγιναν δύο αναβάσεις στις κορυφές Weissmies (4016μ) και Lagginhorn (4010μ).

Το χρονικό της αποστολής

Η ομάδα συναντήθηκε και αναχώρησε από τα Τρίκαλα, με δυο αυτοκίνητα φορτωμένα με εξοπλισμό, το απόγευμα στις 19 Ιουλίου 2015 για Ηγουμενίτσα. Το επόμενο πρωί έγινε η επιβίβαση στο πλοίο και μετά από 25 ώρες ατονίας έφτασε στη Βενετία (Τρίτη 21 Ιουλίου, 07:30). Από τη Βενετία κατευθύνθηκε προς το Μιλάνο, μια πόλη με σύνηθες φαινόμενο τους συνωστισμένους περιφερικούς δρόμους και τις πολλές καθυστερήσεις κατά το ταξίδι, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σύντομα όμως η πορεία άλλαξε με κατεύθυνση βορειοδυτική  προς την Ελβετία και το ταξίδι έγινε πιο εύκολο και ομορφότερο λόγω του πανέμορφου φυσικού τοπίου πλησιάζοντας προς την Domodossola, μια κωμόπολη κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Στα σύνορα δεν υπήρξε έλεγχος ούτε από την Ιταλική ούτε από την Ελβετική πλευρά, και ο δρόμος συνέχιζε ανηφορικός μέσα σε Ελβετικό πλέον έδαφος με κατεύθυνση το πέρασμα Simplon Pass. Το πέρασμα του Simplon είναι ένας αυχένας σε υψόμετρο 2005 μέτρα που οδηγεί προς την κοιλάδα Valais της Ελβετίας. Κατηφορίζοντας προς την κοιλάδα, τα δύο αυτοκίνητα, διέσχισαν την πόλη Brig. Αμέσως μετά φτάνοντας στο Visp ακολούθησαν το δρόμο προς το χωριό Randa, της κοιλάδας του Zermatt, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1400 μέτρα. Μετά από 8 ώρες οδικό ταξίδι η ομάδα διανυκτέρευσε στο κάμπινγκ της Randa. Προς μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε ότι στο ίδιο κάμπινγκ διέμενε μια εφταμελής ομάδα ορειβατών από τον Αθηναϊκό Ορειβατικό Σύλλογο που μόλις είχε επιστρέψει από επιτυχημένη ανάβαση στο Dom (4545μ).

Το πρωί τις Τετάρτης 22 Ιουλίου με πλήρες φόρτο κατασκήνωσης έγινε η ανάβαση προς το καταφύγιο Weisshornhutte που βρίσκεται ανατολικά της κορυφής Weisshorn και σε υψόμετρο 2932μ. Το καλοδιατηρημένο μονοπάτι ξεκινά από την είσοδο του χωριού Randa. Αρχικά είναι πολύ ανηφορικό και περνά μέσα από δάσος με έλατα. Οι πλαγιές εκατέρωθεν του χωριού είναι πολύ απότομες, ωστόσο το μονοπάτι ελίσσετε ανάμεσα στις κατακόρυφες πλαγιές ώσπου σε υψόμετρο λίγο πάνω από 2000 μέτρα το δάσος αραιώνει. Οι πλαγιές τώρα γίνονται πιο ομαλές και είναι καλυμμένες από πυκνή χαμηλή βλάστηση. Μετά από τεσσεράμισι ώρες πορείας η ομάδα έφτασε στο καταφύγιο Weisshornhutte και συνέχισε λίγο ψηλότερα προς τη μορένα του παγετώνα Schali. Σε υψόμετρο 3100 μέτρων έγινε η κατασκήνωση, σε ένα σημείο από τα ελάχιστα που υπάρχουν (4 ή 5) ώστε να μπορέσει κάποιος να στήσει αντίσκηνο, αφού το πεδίο είναι πετρώδες και ανομοιόμορφο. Από το σημείο αυτό φαίνεται όλη η διαδρομή προς την μαγευτική και απαιτητική κορυφή του Weisshorn. Από εδώ μπορεί κανείς να θαυμάσει την τέλεια τριγωνική πυραμίδα με τις τρείς ράχες του να εκτείνονται προς την Ανατολή, τη Δύση και το Βορά ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα από τα πιο απόκρημνα και επίπονα βουνά των Άλπεων.

Την ίδια μέρα (Τετάρτη 22 Ιουλίου) δύο μέλη της ομάδας, ο Γιώργος Μαργαρίτης και ο Αποστόλης Κουφογάζος, συνέχισαν την ανάβαση ψηλότερα με στόχο τον εντοπισμό του πρώτου κομματιού της διαδρομής. Μετά κάποιες ώρες εξερεύνησης και προσπαθειών έφτασαν μέχρι το υψόμετρο των 3430 μέτρων. Την επομένη μέρα, Πέμπτη 23 Ιουλίου, ξεκίνησαν τέσσερις ορειβάτες, με τον Αποστόλη να παραμένει στην κατασκήνωση, για τη συνέχιση των αναγνωριστικών προσπαθειών με στόχο την προ-κορυφή P3914. Η ανάβαση ξεκίνησε σχετικά αργά το πρωί εξαιτίας του βροχερού καιρού μέχρι τα ξημερώματα. Ως διαδρομή επέλεξαν την πιο σύντομη, για την προ-κορυφή, σκαρφαλώνοντας το κεντρικό λούκι (κλίση 45ο) καλυμμένο από παγωμένο χιόνι. Στα μέσα περίπου του λουκιού υψομετρικά (3540μ.) υπάρχει χιονισμένη πλαγιά προς τα αριστερά η οποία συναντά την απόκρημνη πλαγιά που συνεχίζει για την προ-κορυφή. Η αναρρίχηση ξεκινά από ένα όρθιο τμήμα ΙΙΙ βαθμού δυσκολίας και στο οποίο η κατάβαση γίνεται με ραπέλ από κρίκο. Η διαδρομή κινείται αποκλειστικά σε βραχώδεις πεδίο. Κατά την αναρρίχηση προς την προ-κορυφή εντοπίστηκε η διαδρομή της ανάβασης ύστερα από κοπιαστικές αναζητήσεις στο απόκρημνο και σαθρό ανάγλυφο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα πολλές εσφαλμένες παρακάμψεις καθυστερώντας σημαντικά την ανάβαση. Η σωστή διαδρομή μέχρι την προ-κορυφή απαιτεί σχετικά εύκολη αναρρίχηση, δυσκολίας μέχρι III-, με τη δυσκολία να έγκειται στην εύρεση της σωστής διαδρομής. Τελικά, μετά από τέσσερις ώρες ανάβασης η ομάδα έφτασε στον πρώτο στόχο, την προ-κορυφή P3914μ. Η διαδρομή μετά την προ-κορυφή συνεχίζει πάνω στην κόψη της ανατολικής ράχης και είναι αρκετά τεχνική αλλά και εκτεθειμένη. Η επιστροφή από την προ-κορυφή διήρκησε περίπου δυόμιση ώρες και κατά την κατάβαση καταγράφηκε στο GPS ώστε να μπορεί να εντοπιστεί ευκολότερα την ημέρα της ανάβασης στην κορυφή.

Την Παρασκευή 24 Ιουλίου ήταν ημέρα ξεκούρασης και ετοιμασίας για την ανάβαση στην κορυφή την επόμενη μέρα. Όμως οι αντικειμενικές δυσκολίες ενός τέτοιου βουνού, για κάποιον που το επιχειρεί χωρίς οδηγό, καθώς επίσης και οι άσχημες καιρικές συνθήκες ματαίωσαν το χρονοδιάγραμμα των 3 ημερών για ανάβαση και επιστροφή που υπήρχε στην αρχή και εξάντλησαν τις λιγοστές προμήθειες. Παρόλα αυτά ο πόθος της ομάδας να κατακτήσει αυτή την καταπληκτική την κορυφή διατηρήθηκε αμείωτος. Το μικρό καταφύγιο μας παρείχε φαγητό και χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τις προβλέψεις του καιρού. Να σημειωθεί ότι το καταφύγιο έχει δυνατότητα διανυκτέρευσης 30 ατόμων, αφού πολύ λίγοι επισκέπτονται το βουνό λόγω της δυσκολίας και είναι ανοιχτό μόνο για επτά εβδομάδες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ο 70 χρονος διαχειριστής ήταν εξαιρετικά φιλόξενος και εξυπηρετικός ενώ φέτος ήταν η 49η χρονιά που το λειτουργούσε με την βοήθεια της κόρης του.

Όλα ήταν έτοιμα για την ανάβαση το βράδυ της Παρασκευής, ωστόσο ο καιρός χάλασε με ανέμους και καταιγίδα μέχρι αργά το πρωί του Σαββάτου.  Έτσι η ανάβαση αναβλήθηκε για την επόμενη ημέρα Κυριακή 26 Ιουλίου, ενώ η ομάδα παρέμεινε καθηλωμένη στην κατασκήνωση για ακόμα μια μέρα.

Στη 01:00 μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώματα Κυριακής 26 Ιουλίου, η ομάδα αποτελούμενη από τους Κρούπη, Μαργαρίτη, Τόλια και Κουφογάζο αναχώρησε από την κατασκήνωση και μετά από 3 ώρες έφτασε στην προ-κορυφή 3914μ πριν ακόμα ξημερώσει. Το σκαρφάλωμα μέχρι την προ-κορυφή έγινε γρήγορα, με φακούς και χωρίς τη χρήση σχοινιού και ασφάλισης. Μετά την προ-κορυφή η ομάδα συνέχισε δεμένη με παράλληλη κίνηση, αρχίζοντας το σκαρφάλωμα στη βραχώδη κόψη της ανατολικής ράχης. Το κύριο χαρακτηριστικό της κόψης είναι συνεχή και εκτεθειμένα περάσματα ΙΙΙ βαθμού δυσκολίας. Κατά μήκος της υπάρχουν κατακόρυφοι πύργοι αρκετών μέτρων του οποίους περνάμε  συνήθως από επάνω ενώ δυο χαρακτηριστικοί πύργοι παρακάμπτονται είτε από δεξιά είτε από αριστερά. Το ανάπτυγμα της βραχώδους ράχης είναι περίπου 500 μέτρα με 220 μέτρα υψομετρική διαφοράς (ανάβαση). Στην κόψη υπάρχουν μερικά μεγάλα ραπελόκαρφα για ασφάλιση και για τα ραπέλ τις επιστροφής, που βοηθάνε τους αναρριχητές να κινηθούν γρηγορότερα.

Η ράχη συνεχίζει ακόμα στενότερη με χιόνι και κορνίζες (σε υψόμετρο 4100 μέτρα) ενώ πιο ψηλά η κλίση της αυξάνεται φτάνοντας τις 50 μοίρες. Το μεγάλο υψόμετρο έδρασε στα περισσότερα μέλη της αποστολής με πονοκεφάλους και κόπωση όσο πλησίαζαν προς την κορυφή. Ο καιρός ήταν ιδανικός με ήλιο και χωρίς καθόλου αέρα, ενώ την ίδια ημέρα έφτασαν στην κορυφή άλλοι 18 ορειβάτες, κάτι ασυνήθιστο για το Weisshorn. Σκαρφαλώνοντας και τη βραχώδη πυραμίδα της κορυφής, μετά από 8 ώρες ανάβασης, οι τέσσερις ορειβάτες έφτασαν στην κορυφή του Weisshorn στις 09:00 το πρωί όπου είναι τοποθετημένος ένας μεγάλος μεταλλικός σταυρός. Η θέα προς τις αμέτρητες κορυφές των Άλπεων ήταν απερίγραπτη, ενώ οι διπλανές κορυφές Zinalrothorn, Dent Blance και Matterhorn προέβαλαν σαν πύργοι και ξεχώριζαν από τις άλλες. Κοιτώντας ανατολικά προέβαλε η ομάδα των κορυφών του Mischabel μαζί με το ζευγάρι των κορυφών Dom-Taschorn που είναι από τις ψηλότερες της Ελβετίας. Η επιστροφή έγινε από την ίδια διαδρομή με παράλληλη κίνηση και κάνοντας συνολικά 4 ραπέλ, τα τρία στους τρείς πύργους πάνω στην ανατολική ράχη και ένα στη βάση της προ-κορυφής. Μετά από μία προσπάθεια δεκαπέντε ωρών τα τέσσερα μέλη επέστρεψαν, στις 16:30, πανευτυχή στην κατασκήνωση και γιόρτασαν την επιτυχία με ένα γεύμα στο καταφύγιο.

Το πρωί της Δευτέρας 27 Ιουλίου η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά κάτω από το μηδέν στην κατασκήνωση και όλα ήταν παγωμένα. Δυο αναρριχητές που προσπαθούσαν την προηγούμενη ημέρα να σκαρφαλώσουν τη δυτική ράχη του Weisshorn εγκλωβίστηκαν στην ορθοπλαγιά. Η απογευματινή καταιγίδα και χιονοθύελλα δεν επέτρεψε το ελικόπτερο να τους ανασύρει και τελικά μόνοι τους κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή το βράδυ. Οι χαμηλές θερμοκρασίες δεν τους επέτρεπαν να σταματήσουν, έτσι ακολούθησαν την ανατολική ράχη, που είχαμε ανέβει, για να κατεβούν από το βουνό. Τελικά το πρωί έφτασαν στην προ-κορυφή από όπου τελικά το ελικόπτερο της διάσωσης τους πήρε το επόμενο πρωί και τους κατέβασε σε λίγα λεπτά στη Randa. Νωρίς το πρωί η ομάδα μάζεψε την κατασκήνωση και πήρε το δρόμο της επιστροφής για το χωριό Randa. Εκεί κατασκήνωσε στο κάμπινγκ για τις επόμενες δύο βραδιές.

Την επόμενη ημέρα οι πέντε φίλοι επισκέφτηκαν το Zermatt, μια κωμόπολη που είναι το μεγαλύτερο κέντρο ορεινών σπορ της Ελβετίας και φέτος γιόρταζε τα 150 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στο μυθικό βουνό Matterhorn. Η αψίδα του Matterhorn υψώνεται επιβλητικά στο βάθος της κοιλάδας του Zermatt και τραβά τα βλέμματα των επισκεπτών ενώ το σχήμα του αποτελεί το σύμβολο του απόκρημνου βουνού.  Το Zermatt διαθέτει πλήθος καταστημάτων και ξενοδοχείων για τους χιλιάδες επισκέπτες που υποδέχεται καθημερινά από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Με την ικανοποίηση σαφώς διαγεγραμμένη στα πρόσωπά τους οι πέντε ορειβάτες ταξίδεψαν την επόμενη ημέρα, Τετάρτη, για την κοιλάδα Saas που βρίσκεται σε απόσταση 40 περίπου χιλιομέτρων από τη Randa και στόχο τις κορυφές Weissmiess και Lagginhorn. Εκεί η ομάδα κατασκήνωσε στο κάμπινγκ Kapellenweg ένα από τα τρία κάμπινγκ του χωριού  Saas-Grund (υψόμετρο 1500μ). Σε κανένα από τα χωριά της περιοχής δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος για στάθμευση έτσι οι επισκέπτες αναγκαστικά θα πρέπει να παρκάρουν τα οχήματά τους είτε στα δημόσια παρκινγκ είτε σε ιδιωτικούς χώρους όπως για παράδειγμα τα κάμπινγκ, πάντα επί πληρωμή.

Η πρόσβαση στις κορυφές γύρω από την κοιλάδα του Saas γίνεται με τελεφερίκ, έτσι κάποιος γλυτώνει το ανιαρό περπάτημα σε όχι ιδιαίτερα όμορφες πλαγιές και μπορεί να κερδίσει πάνω από 1000μ υψομετρικής ανάβασης και κατάβασης. Έτσι την Πέμπτη 30 Ιουλίου η ομάδα μετέβη με τα πόδια από το κάμπινγκ, έχοντας τα σακίδια φορτωμένα μόνο τον ημερήσιο εξοπλισμό ανάβασης, για την βάση του τελεφερίκ, στο κέντρο του χωριού Saas Grund. Στόχος αυτής της ημέρας ήταν η ανάβαση στο όρος Weissmies με υψόμετρο 4016 μέτρα. Η ονομασία του βουνού Weissmies είναι σύνθετη και προκύπτει από τις λέξεις λευκό και βρύο. Το όνομά του αυτό οφείλεται στο ότι το βουνό είναι καλυμμένο με πολλούς παγετώνες και σεράκ που κρέμονται, και μοιάζει με ένα μεγάλο βρύο με λευκό χρώμα. Με τη χρήση δύο τελεφερίκ οι ορειβάτες έφτασαν στη βάση Hohsaas στα 3120 μέτρα με ενδιάμεσο σταθμό το Kreuzboden (2240μ). Σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από τη βάση Hohsaas βρίσκεται ο παγετώνας Trift. Για την ανάβαση ακολούθησαν την κλασική διαδρομή που διασχίζει τον παγετώνα Trift και προσέγγισαν την κορυφή από την νοτιοδυτική ράχη. Η διάσχιση του παγετώνα αλλά και η ανάβαση μέχρι την κορυφή κρύβει πολλούς κινδύνους παρά το ότι είναι σχετικά εύκολη, διότι ο παγετώνας έχει πολλές σχισμές (crevasses). Κατά την ανάβαση συνάντησαν πολλούς ορειβάτες αφού το βουνό είναι μέτριας δυσκολίας και δεν απαιτεί ιδιαίτερες τεχνικές δεξιότητες. Μετά από μια πολύ γρήγορη ανάβαση, μόλις δυόμιση ώρες, όλα τα μέλη της αποστολής στάθηκαν στην κορυφή του Weissmies. Η ημέρα ήταν πολύ καθαρή και η θέα με τις ατελείωτες κορυφές των Άλπεων απερίγραπτη. Η επιστροφή ήταν ακόμα γρηγορότερη ακολουθώντας το καλά χαραγμένο μονοπάτι στον παγετώνα. Λίγο μετά το μεσημέρι η ομάδα επέστρεψε ασφαλής πίσω στην βάση Hohsaas και μελέτησε την διαδρομή ανάβασης για το βουνό Lagginhorn που βρίσκετε κοντά και θα επιχειρούσε την επόμενη και τελευταία μέρα παραμονής της στην Ελβετία.

Παρασκευή, λοιπόν, 31 Ιουλίου χρησιμοποιώντας το ίδιο τελεφερίκ μέχρι τη βάση Hohsaas οι ορειβάτες κατευθυνθήκαν αυτή τη φορά προς τα βόρεια. Αρχικά κατεβαίνοντας και τραβερσάροντας τις βραχώδεις πλαγιές του Lagginhorn μέχρι την δυτική του ράχη και στη συνέχεια επάνω σε μικρό παγετώνα. Στην τραβέρσα το μονοπάτι διασχίζει κάθετα μια απότομη ράχη Ι βαθμού, ωστόσο για την διευκόλυνση και την ασφάλεια των ορειβατών υπάρχει τοποθετημένο συρματόσχοινο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το ασφαλές πέρασμα προς τον μικρό παγετώνα του Lagginhorn. Διασχίζοντας το μικρό και σταθερό παγετώνα στα δυτικά της κορυφής η ομάδα σκαρφάλωσε την βραχώδη δυτική ράχη του Lagginhorn. Η ράχη αυτή είναι σχετικά  εύκολη αρχικά αλλά μετά τα 3500 μέτρα ύψος έχει διαρκώς περάσματα δυσκολίας Ι και ΙΙ βαθμού, κάνοντας την αναρρίχηση κοπιαστική. Μετά από τρεις ώρες ανάβασης όλοι οι ορειβάτες στάθηκαν στην βραχώδη κορυφή του Lagginhorn, όπου συνάντησαν μερικούς ακόμα ορειβάτες. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή το απόγευμα επέστρεψαν πίσω στη βάση Hohsaas από εκεί με το τελεφερίκ κατέβηκαν στο χωρίο Saas-Grund.

Η πίεση του χρόνου, για την επιβίβαση στο καράβι στη Βενετία την αμέσως επόμενη μέρα, ανάγκασε την ομάδα να κατέβει το βουνό και να αναχωρήσει για το ταξίδι της επιστροφής άμεσα. Το οδικό ταξίδι μέχρι την Βενετία δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο αλλά ο δρόμος μπορεί να έχει απρόβλεπτα μεγάλη κίνηση όπως διαπιστώσαμε, με αποτέλεσμα μεγάλες καθυστερήσεις. Η ομάδα αναγκάστηκε να διανυκτερεύσει στο ξενοδοχείο του ενός εκατομμυρίου αστέρων δηλαδή σε ένα παρκινγκ στον εθνικό δρόμο Μιλάνο – Βενετίας. Την επόμενη ημέρα, Σάββατο πριν το μεσημέρι, έφτασε στο λιμάνι της Βενετίας και επιβιβάστηκε στο πλοίο της επιστροφής για την Ηγουμενίτσα. Απόγευμα της Κυριακής κουρασμένοι αλλά απόλυτα ικανοποιημένοι οι πέντε φίλοι έφτασαν στην Ελλάδα μετά την επιτυχή ανάβαση σε τρεις κορυφές 4000 μέτρων των Άλπεων, με κυριότερη το Weisshorn, που είναι μια από τις πιο ψηλές, δύσκολες και απαιτητικές κορυφές των Άλπεων.

Κορυφές και διαδρομές

1.      Weisshorn 4506μ, East Ridge, AD, III, Υ.Δ. 1400μ

2.      Weissmies 4016μ, Triftgrat, PD, 40°, Υ.Δ. 920μ

3.      Lagginhorn 4010μ, West Ridge, PD, II, Υ.Δ. 930μ