Mπορεί να υπάρξει εθνικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης;

Όλα δείχνουν ότι η βασανιστική Διαπραγμάτευση της νέας Κυβέρνησης με τους δανειστές της χώρας  μπαίνει στη τελική ευθεία. Ο Πρωθυπουργός και το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο αξιοποίησαν τις σκέψεις, τις προτάσεις, τις αποφάσεις, τον έντονο διάλογο που έγινε στη πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ με τη παρουσία και της Κ.Ο., για να δώσουν τις τελικές οδηγίες στη  Διαπραγματευτική Ομάδα του Brussels Group. Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος διευκρίνησε ότι σκοπός της Κυβέρνησης είναι «να έχουμε μια Συμφωνία αμοιβαία επωφελή» έως τέλη Μαϊου – αρχές Ιουνίου και τόνισε ότι η Κυβέρνηση έχει βάσιμες αξιώσεις ώστε αυτή η Συμφωνία να ολοκληρωθεί μέσα στο διάστημα αυτό.

Είναι βέβαιο ότι το Κυβερνητικό  πλαίσιο του Έντιμου Συμβιβασμού με τους δανειστές για αμοιβαία επωφελή Συμφωνία, όπως αναλύθηκε από τον Πρωθυπουργό  και αποτυπώθηκε στις αποφάσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ,  δεν συναντά την αποδοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων, ούτε καν όλων των πτερύγων του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ θεωρεί « ρήξη – καρικατούρα» ακόμη και τις απόψεις της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, ζητά « την μονομερή διαγραφή του χρέους απέναντι στο κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας που καλλιεργούν Κυβέρνηση και δανειστές» και προτείνει « την πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους». Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ καταγγέλλει την Κυβέρνηση για σχέδια  ξεπουλήματος των ελλήνων, για  προδοσία των  αντιμνημονιακών διακηρύξεων, για υποτέλεια στους  δανειστές.

 Είναι λοιπόν φανερό ότι το Κυβερνητικό πλαίσιο Διαπραγμάτευσης, με τις υποχωρήσεις και τις διεκδικήσεις του, τους συμβιβασμούς και τις « κόκκινες γραμμές» του,  δεν μπορεί να είναι καθολικό, ενωτικό όλων των Κομμάτων της Βουλής. Μπορεί όμως να γίνει ΕΘΝΙΚΟ εάν ενοποιεί τη συντριπτική πλειοψηφία της ΚΟ  του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και  Βουλευτών από τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης που καμαρώνουν για  τον « ευρωπαϊκό προσανατολισμό» τους και θεωρητικά έχουν προτείνει κατά διαστήματα « Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης» με επιλογές που δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν εθνικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης.

 Για να προκύψει εθνικό πλαίσιο,  χρειάζεται κατά τη γνώμη μου,  ένας δημιουργικός  συμβιβασμός αρχικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ,  ανάμεσα στην Αριστερή Πλατφόρμα  και την πλειοψηφία της ΚΕ,  για το κοινά αποδεκτό σχέδιο  υποχωρήσεων στα επώδυνα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές και  τολμηρών μεταρρυθμίσεων που δεν θα θυμίζουν το νεοφιλελεύθερο στίγμα των μνημονιακών συμβάσεων, θα έχουν ταξική μονομέρεια υπέρ των φτωχών, θα « ανοίγουν χώρο για την άσκηση αριστερής πολιτικής», θα  προωθούν την επανεκκίνηση- ανάκαμψη της εθνικής  οικονομίας και  τη παραγωγική-διοικητική-αναπτυξιακή Ανασυγκρότηση της χώρας.  Στη συνέχεια, ο δημιουργικός συμβιβασμός πρέπει να επιδιωχθεί  με τους Βουλευτές από τη ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ, που ενδιαφέρονται ειλικρινά για εθνικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Ως βάση αυτού του δημιουργικού συμβιβασμού μπορεί να αξιοποιηθεί αυτή  που προτάθηκε στη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: 

-          Χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα

-          Καμία νέα περικοπή σε μισθούς και συντάξεις

-          Αναδιάρθρωση του χρέους

-          Ισχυρό πακέτο για δημόσιες επενδύσεις, ιδίως στις υποδομές και τις νέες τεχνολογίες

-          Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων

-          Σταδιακή αύξηση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ

-          Αλλαγές στη φορολογική πολιτική που ανακουφίζουν τους φτωχούς,  προωθούν τη κοινωνική δικαιοσύνη και υποχρεώνουν να πληρώσουν οι πλούσιοι, η διαπλεκόμενη ολιγαρχία, οι λαθρέμποροι, οι φοροφυγάδες, οι νταβατζήδες,  οι διεφθαρμένοι…

-          Αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ από φόρο που θα προσομοιάζει  σε κείνο της μεγάλης ακίνητης περιουσίας

-          Δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος

-          Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας χωρίς εκποίηση

Πάνω στη βάση αυτή μπορεί να υπάρξει ένας ανοικτός, ξεκάθαρος,  δημόσιος διάλογος που θα λαμβάνει υπόψη τα αίτια που οδήγησαν την Ελλάδα στην υπερχρέωση, στα τεράστια ελλείμματα, στις στρεβλώσεις  και ακολούθως  στις καταστροφικές μνημονιακές επιλογές, αλλά κυρίως θα επικεντρώνει στην υπέρβαση της εσωτερικής υποτίμησης – ύφεσης, στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής τραγωδίας, στη βιώσιμη αποπληρωμή του χρέους, στις ρήτρες ανάπτυξης, στην ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ της χώρας.

Η πρόταση αυτή, σύμφωνα με την τελευταία σφυγμομέτρηση της PUBLIK ISSUE, φαίνεται να συναντά την αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού που δηλώνει κατά 54% ότι εγκρίνει τη διαπραγματευτική τακτική της νέας Κυβέρνησης, την καλεί κατά 59% να μην υποχωρήσει στους εκβιασμούς των δανειστών και ταυτόχρονα θέλει  κατά 69%  την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Σε πολιτικό επίπεδο συναντά όμως 2 τεράστιες δυσκολίες :

-          Α) από τα στελέχη των Κομμάτων της Αντιπολίτευσης που ενώ συμφωνούν ότι πρέπει να υπάρξει « μεγάλη εθνική συνεννόηση»… δηλώνουν ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διευκολύνουν με τη στάση τους  στη Βουλή  τη Κυβέρνηση που την ήθελαν « αριστερή παρένθεση ολίγων μηνών» και την κατηγορούν αναίσχυντα ότι  « έριξε τη χώρα στα βράχια».  Ακραίο δείγμα αυτής της συμπεριφοράς ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος με άρθρο του στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» την 17-5-15 αποκαλύπτει : « Το ΠΑΣΟΚ δεν θα είμαστε ο χρήσιμος ηλίθιος που θα βάζει πλάτη στα δύσκολα για να παριστάνουν άλλοι τους τζάμπα μάγκες»

-          Β) από εκείνους που ενώ ζητάνε « να μην υπάρξει φοροεπιδρομή, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ, να μην συνεχιστεί ο ΕΝΦΙΑ…» ( ΝΔ ), ενώ διαλαλούν ότι δεν θα υπογράψουν « νέα μνημονιακή σύμβαση και ότι δεν θέλουν  « να εφαρμοστούν μέτρα χειρότερα από το μέϊλ Χαρδούβελη» ( ΠΑΣΟΚ ), ενώ δηλώνουν ότι  επιδιώκουν  Συμφωνία « με πρόγραμμα  που μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες, απορρίπτει νέα υφεσιακά μέτρα – οριζόντιες περικοπές  και λιτότητα, στοχεύει σε αναπτυξιακή πορεία και δουλειές…» ( ΠΟΤΑΜΙ),  ταυτόχρονα επιζητούν « πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη»,  τρομοκρατώντας  ότι διαφορετικά « θα γίνουμε Ζιμπάμπουε»,  θα οδηγηθούμε σε « πιστωτική ασφυξία»,  σε « περιορισμούς στη τραπεζική κίνηση καταθέσεων»,  σε καταστάσεις «  χειρότερες από τη Μικρασιατική καταστροφή», στο « να μην μπορούμε να πληρώσουμε τίποτε σε ένα μήνα».

Η στάση αυτή αντικειμενικά εξυπηρετεί τους δανειστές, ειδικά τους πιο επιθετικούς κύκλους τους, τους θιασώτες του σκληρού μονεταρισμού,  που αδιαφορούν για τις επισημάνσεις του Τζιάνι Πιτέλα ότι « το Ελληνικό πρόβλημα είναι και Ευρωπαϊκό, η λιτότητα χωρίς να συνοδεύεται από μέτρα ανάπτυξης είναι επιβλαβής για την Ευρώπη αλλά και για κάθε κράτος – μέλος»,  ή του Πιέρ Κάρλο Παντοάν ότι « αν η Ελλάδα εγκατέλειπε το ευρώ η νομισματική ένωση της Ευρώπης θα μετατρέπονταν σε ένα διαφορετικό ζώο»,  ή  του  Πολ Κρούγμαν ότι « η στρατηγική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα έχει φτάσει στα όριά της», που αγνοούν τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους νέας αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας, που  πιστεύουν ότι τα νεοφιλελεύθερα δόγματα πρέπει να επικρατήσουν « πάση θυσία», που απαιτούν από την Ελλάδα « γη και ύδωρ», που στέλνουν ταπεινωτικά τελεσίγραφα συνθηκολόγησης άνευ όρων στη νέα Κυβέρνηση, που διατυμπανίζουν ότι « η έξοδος της Ελλάδας δεν θα προκαλέσει διάσπαση της Ευρωζώνης», ότι « όσο πιο γρήγορα βγεί η Ελλάδα από το ευρώ τόσο καλύτερα θα είναι για όλους μας» ( Άλαν Γκρίσπαν ).

Είναι γιαυτό τεράστιας σημασίας να καταλήξουμε,  παρά τις τρομακτικές δυσκολίες, τις αναπόδεικτες « βεβαιότητες και προβλέψεις», τους κομματικούς ανταγωνισμούς, τις ιδεολογικοπολιτικές αντιθέσεις, τις ταξικές συγκρούσεις, έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή πριν ολοκληρωθεί ο κύκλος των διαπραγματεύσεων των τεχνικών κλιμακίων και λήξει το χρονικό διάστημα ( 5 Ιουνίου ) που δεν θα πληρωθεί η επόμενη δόση προς το ΔΝΤ,    σε μία αποδεκτή  από το μεγαλύτερο μέρος της Βουλής πλατφόρμα εθνικών διεκδικήσεων και υποχωρήσεων στον διάλογο – σύγκρουση με τους δανειστές. Να καταλήξουμε  σε ένα ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ, το  οποίο  διεκδικούμε να γίνει αμοιβαία επωφελής ΣΥΜΦΩΝΙΑ με τους δανειστές, για την Ελλάδα της Ανασυγκρότησης -  στην Ενωμένη Ευρώπη,  που « ανανεώνει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα για την υπεράσπιση του κοινού συμφέροντος», που αναγνωρίζει ότι « η Ελλάδα είναι χώρα στρατηγικής σημασίας για την Ευρώπη», που σέβεται τις ιδρυτικές αρχές της και δεν οδηγεί τις διαδικασίες της Διαπραγμάτευσης σε ΡΗΞΗ, με την νεοφιλελεύθερη αδιαλλαξία ορισμένων ζηλωτών του Μέτερνιχ.

 Σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με την έκβαση της Διαπραγμάτευσης,  ο υπέρτατος κριτής της θεωρίας και της πράξης όλων μας, ο λαός, πρέπει να έχει τον τελικό λόγο για να κρίνει αν αξιοποιήσαμε σωστά την εντολή του την 25/1/15, αν για τις αποφάσεις μας  κάναμε « συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», αν μπορούμε να τεκμηριώσουμε ότι « κάθε άλλη επιλογή θα ήταν χειρότερη για τον λαό, για τη χώρα, για το όραμα»,  σε ένα κορυφαίο ζήτημα  που ενδιαφέρει ζωηρά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις,  την παγκόσμια Αριστερά, το οικουμενικό Κίνημα για ένα  κόσμο στον οποίο  «οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη»  και που ούτως ή άλλως θα σημαδεύσει τις συνθήκες ζωής μας και τη πορεία της χώρας  για πάρα πολλά χρόνια.

Σάκης Παπαδόπουλος

Βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ