Βαρεθήκαμε να σας βλέπουμε να καμουφλάρετε τη δήθεν χαρά σας.
Αν είσαι ένας τέτοιος χαρακτήρας, αστειεύομαι, μια πάστα δεν σου αρκεί. Ούτε δέκα μη σου πω. Ψάξε καλύτερα για άλλες λύσεις. Από εκείνες που χρειάζονται τακτική επίσκεψη, χαρτομάντιλα και πάνω από όλα μπόλικη αλήθεια. Μη φοβάσαι, βοηθάει. Το δοκίμασα και εγώ. Ψυχοθεραπεία λέγεται και θεραπεύει την ψυχή.
Σε άλλα νέα ας αφήσουμε τη ζάχαρη και τις πάστες στην άκρη. Ας παραμείνουν για λίγο στο ψυγείο (αν και τις λατρεύω) γιατί υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να μας απασχολήσουν. Είναι βλέπεις που η πικρία και η κακία ορισμένων, σκοτώνει. Και αυτό επείγει περισσότερο, δε νομίζεις;
Η κακία σκοτώνει τις σχέσεις και πιο πολύ τις ψυχές των ανθρώπων. Βλέπεις εν όψη εορτών δεν θα ήθελα να στοχοποιήσουμε κανέναν, άλλωστε δεν πρέπει και δεν συνηθίζω να το κάνω. Αλλά να, τι λες να τους στοχοποιήσουμε;
Εφόσον σιγά σιγά το ’22 μας εγκαταλείπει και μερικοί χαρακτήρες ακόμα δεν άλλαξαν, εφόσον έρχεται ένα νέο έτος – πολλά υποσχόμενο, εγώ δεν έχω παρά να σε πιάσω από το χέρι και να σου πω «Έλα, μη διστάζεις, ας τους ξορκίσουμε». Εκείνους, ναι. Τους δήθεν, τους τοξικούς, τους wannabe άνετους κι όμως κομπλεξικούς. Τους κακοπροαίρετους. Τους να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αρκεί να ζήσει η δικιά μου».
Χαλαρώστε λίγο γειτόνοι. Χαλαρώστε και καθαρίστε τις μάσκες σας που από τις πολλές που φοράτε, δεν διακρίνουμε ούτε τα μάτια σας πλέον. Φάτε μια πάστα, λερωθείτε, κλάψτε αν το έχετε ανάγκη. Κάντε κάτι να καταλάβουμε τελοσπάντων ποιοι είστε. Κάνει καλό. Λυτρώνει. Εσάς έτσι; Μη παρεξηγηθούμε. Εμείς το έχουμε κάνει προ πολλού. Κι αν αναρωτιέστε το πότε, μην αναρωτιέστε πια. Συμβαίνει όλες εκείνες τις στιγμές που εμείς κάνουμε όνειρα ενώ εσείς βλέπετε σε όνειρο να γκρεμίζονται τα δικά μας. Και κάπως έτσι, ο δρόμος του ενός γίνεται ευθύς και του αλλουνού τραχύς.
Ο «καλός» είναι αλλιώς
Ναι αγαπητέ και αγαπητή μου, είναι αλλιώς. Πιο αλήτης, πιο θαρραλέος και πιο έξυπνος αν το θέλεις. Είναι απλά αλλιώς γιατί τις στιγμές που γυρνάει επιτέλους τον διακόπτη του στο «πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου», το κάνει. Έτσι απλά. Έτσι
μαγικά. Ανεξάρτητα από το αν σκέφτονται το καλό του όλοι όσοι θα ήθελε. Τον νοιάζει, τον πονάει, αλλά παύει να αυτοκαταστροφολογεί. Παύει να ανταποκρίνεται. Δεν θυμώνει πλέον τόσο εύκολα, δεν πληγώνεται, δεν πικραίνεται. Βλέπεις οι πάστες τον έμαθαν να συγχωρεί. Εσύ; Στις πόσες πάστες είπες να γλυκάνεις λίγο; Γιατί ό «καλός» έχει και συνέχεια.
Δεν μιλά, παρατηρεί. Δεν ζητά, υπομένει. Δεν ανέχεται, προσπαθεί. Μέχρι να κλείσει όμως και πάλι τον διακόπτη του. Μέχρι κυριολεκτικά να του γυρίσει το μυαλό και να αρχίσει να χορεύει σε ρυθμούς που δεν τον έχεις συνηθίσει.
Στους πόσους «χορούς» προσαρμόζεται άραγε ο «καλός» στη κακία;
Εξαρτάται. Εξαρτάται από το πόσες θυσίες και πόσο θυμό έχει στρέψει στον εαυτό του ώστε να αποφύγει να δει τον πόνο και τη θλίψη του άλλου που καταλήγει στον ίδιο. Και κάπως έτσι καταλήγει να συσσωρεύει τον θυμό, τον πόνο, την κακία και τα κόμπλεξ των άλλων στο δικό του μυαλό και στο δικό του σώμα.
Καταλήγει να σωματοποιεί καταστάσεις χωρίς να το αναγνωρίζει συνειδητά το σώμα του. Ένα σώμα που συνεχώς δυναμώνει και αμύνεται από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της κακίας που θερίζει εκεί έξω. Μέχρι να πει και πάλι: «Φτάνει, ως εδώ».
Πότε είναι συνήθως η ιδανική στιγμή για σένα να πεις «φτάνει»;
Μάντεψε.
Η ιδανική στιγμή δεν θα έρθει ποτέ, αν δεν επιτρέψεις στον εαυτό σου να απογοητεύσει και να θυμώσει τους άλλους. Και ναι, ορισμένες φορές να τους στεναχωρήσει.
Είναι κομμάτι της ζωής μας να συζητάμε τα πράγματα που αφορούν την ευημερία μας και όταν αυτό δεν γίνεται, τότε να αποχωρούμε αξιοπρεπώς από εκείνους που είναι στη κυριολεξία ανίκανοι να μας προσφέρουν συναισθηματική ασφάλεια, καλοσύνη και αποδοχή. Εκτός κι αν από καιρό τώρα δεν ταίριαξαν ποτέ οι χαρακτήρες μας. Στα αλήθεια ελλοχεύει και αυτό το σενάριο, κι αυτό είναι εντάξει.
Ο πόνος μιας απώλειας (λυπάμαι που θα στο πω) είναι πάντα προτιμότερος από μια συνεχή κάλπικη προσπάθεια και η στιγμή που πρέπει να σκεφτείς τον εαυτό σου, δεν είναι απλά μια στιγμή. ΕΙΝΑΙ ΧΘΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΡΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ. ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ.
Δεν είναι απλά μια στιγμή, μια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στον χωροχρόνο. Είναι μια συνεχής μάχη. Μια μάχη και μια προσπάθεια ώστε να αναγνωρίσεις τα όρια με τα οποία επιτέλους είσαι εντάξει να αφήνεσαι όταν συνεχώς και παράλληλα προσπαθείς να σκεφθείς τον εαυτό σου.
Τι λες να βλέπουμε μαζί λοιπόν στο εξής μόνο ηλιοβασιλέματα ακόμα κι όταν έξω βρέχει;
Τι θα έλεγες κάθε ηλιοβασίλεμα που αντικρίζεις να είναι μια υγιής συνθήκη γεμάτη αυθεντικά και πραγματικά συναισθήματα που θα πηγάζουν πάντα μέσα από τον εαυτό σου;
Τι θα έλεγες να είσαι εσύ αυτός και αυτή που θα μπορεί με έναν μαγικό τρόπο να ‘ξορκίζει’ την κακία, μετατρέποντας την σε καλοσύνη;
.png)
