Μέσα από το άξιο Δ.Σ. ενός από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους συλλόγους στο νομό Τρικάλων, πραγματοποιήθηκε μια ευχάριστη εκδρομή στην περιοχή Ζίτσας Ιωαννίνων. Μια περιοχή με πλούσια ιστορία, που σου ξυπνάει μνήμες και συγκεντρώνει όλο το φάσμα των συναισθημάτων. Μια περιοχή που έχει τον τρόπο να λάμπει, ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα.
Ξεκινήσαμε από την πόλη μας με ένα κατάμεστο λεωφορείο, με μια χαρούμενη και ευχάριστη παρέα. Διασχίζοντας την Εγνατία, φτάσαμε στο Μέτσοβο για τον πρωϊνό μας καφέ. Μια περιοχή που γέννησε και καλλιέργησε την αρετή. Η πνευματική ανάπτυξη του Μετσόβου ήταν ένα λυχνάρι, που φώτιζε στα χρόνια της σκλαβιάς. Αυτό το φως κράτησε άσβεστη τη φλόγα του έθνους. Η παράδοση εδώ, έστησε ένα από τα πιο μεγάλα ιδανικά. Περισσότεροι από πενήντα οι δωρητές του Μετσόβου, σκόρπισαν την αγάπη με τα κληροδοτήματά τους.
Η επόμενη στάση μας, έγινε στο μουσείο Παύλου Βρέλλη. Ο Παύλος Βρέλλης, θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες γλύπτες, ζωγράφους και ποιητές, ειδικά για την προσφορά του με τη δημιουργία του Μουσείου Ελληνικής Ιστορίας, στην περιοχή του Μπιζανίου. Τα κέρινα ομοιώματα αναπαριστάνουν μεγάλες στιγμές της ιστορίας μας και μας θυμίζουν μερικές από τις μορφές που σημάδεψαν τον τόπο. Στα πρόσωπά τους είναι αποτυπωμένοι οι ιστορικοί αγώνες των Ελλήνων.
Συνεχίσαμε με την  όμορφη κωμόπολη της Ζίτσας. Όσο πλησιάζαμε, ένα ελαφρύ άρωμα ερχόταν από το παρελθόν, που αυτός ο τόπος θεμελιώθηκε και στολίστηκε με τους καρπούς της αγάπης, για να γίνει η Ζίτσα, μια κωμόπολη με πολυώροφα σπίτια, κτισμένα με ηπειρώτικη πέτρα, με γραφικούς δρόμους, με ευρύχωρες πλατείες, με ονομαστές πινακοθήκες, με οινοποιεία. Μια περιοχή που γέννησε ανθρώπους με πνεύμα, μια περιοχή που διατήρησε στους αιώνες ζωντανή την παράδοση και την ηπειρώτικη αίγλη. Η κυρία Ουρανία Στοφόρου (καρδιολόγος - πρώην πρόεδρος Συλλόγου Ηπειρωτών), η οποία κατάγεται από τη Ζίτσα, μας συνόδευε στην εκδρομή και μας βοήθησε να περιηγηθούμε στην περιοχή. Ο κύριος Φωτίου (καθηγητής, κάτοικος Ζίτσας), προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει.
Πρωτίστως οδηγηθήκαμε προς το λόφο του Αη Λιά με το μοναστήρι του. Η θέα μαγευτική. Οι ακτίνες του ήλιου ανάμεσα στα κλαδιά, πέφτοντας στα αγριολούλουδα, που σκόρπιζαν ευωδία, και στα κιτρινοκόκκινα φύλλα του φθινοπώρου. Το εκκλησάκι ήταν βυθισμένο στη γαλήνη. Η καθαρή φύση, με την παρθενική της έκφραση, σκόρπιζε γύρω της ένα απαλό αεράκι. Στην μνήμη μας αντήχησαν βήματα του παρελθόντος. Πλησιάσαμε ευλαβικά και ανάψαμε το κεράκι μας. Σε μια σκαλισμένη πλάκα, πάνω από την είσοδο του μοναστηριού, διαβάσαμε: «ΕΔΩ ΦΙΛΟΞΕΝΗΘΗΚΕ το 1809 ο ποιητής λόρδος Βύρων». Ο λόρδος Βύρων καταμαγεύτηκε από τις φυσικές καλλονές και τα θέλγητρα του τοπίου και αφιέρωσε στη Ζίτσα έναν υπέροχο ύμνο: «τι ποικιλία χρωμάτων, αντάξια της ίριδας, ευτυχής είναι όποιος δύναται να απολαμβάνει τα θέλγητρά σου». Το μοναστήρι του Αη Λιά ήταν η πνευματική εστία που τόσο βοήθησε στα δύσκολα χρόνια, στους αγώνες των Μοναχών και Μητροπολιτών Ιωαννίνων με τους Τούρκους, οι οποίοι προσπάθησαν να το πάρουν στην κυριαρχία τους.

Η ώρα πέρασε, χωρίς να το καταλάβουμε. Αφήσαμε πίσω μας το παλιό πέτρινο εκκλησάκι , να το πλημμυρίζουν οι σκιές των δέντρων, το θρόισμα των φύλλων και οι φθινοπωρινοί ψίθυροι. Η μνήμη μας, που κινήθηκε στο πέρασμα του χρόνου, στόλιζε τον πέτρινο κατηφορικό δρόμο προς την πλατεία της Ζίτσας. Εκεί θαυμάσαμε τη στημένη προτομή, που κοσμεί όλο το χώρο της πλατείας, με τη μεγάλη ποιήτρια Χρυσάνθη Ζιτσαία. Το πλούσιο έργο της, αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη, όχι μόνο για τη Ζίτσα, αλλά και για όλη την Ήπειρο που τόσο αγαπούσε. Η προτομή είναι δωρεά του Ζιτσαίου Μιχάλη Κατσουλίδη.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την πινακοθήκη, η οποία περιλαμβάνει μια πλούσια έκθεση χαρακτικής με 350 περίπου έργα. Διαθέτει επίσης και αίθουσα εικαστικής βιβλιοθήκης, όπου φιλοξενούνται 1300 τίτλοι βιβλίων ιστορίας. Ο Κώστας Μαλάμος, ο νεοέλληνας ζωγράφος, είναι ο ιδρυτής της πινακοθήκης, ο οποίος τίμησε με κάθε δυνατό τρόπο, τον τόπο καταγωγής του, τη Ζίτσα. Κατευθυνθήκαμε προς το παραδοσιακό οινοποιείο, το οποίο παράγει τους ονομαστούς οίνους, από σταφύλια ντόπιων παραγωγών. Όλοι με τα φημισμένα κρασιά στα χέρια μας, ανεβήκαμε στην ταβέρνα και απολαύσαμε τις παραδοσιακές ηπειρώτικες γεύσεις. Η κα Ουρανία προσέφερε σε όλους μας, απεριόριστα κρασιά και γλυκά.
Ενθουσιασμένοι όλοι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τέτοιοι τόποι δεν αποχαιρετιούνται εύκολα. Έχουν ανάγκη από την αγάπη όλων μας. Το απόγευμα μας προειδοποιεί ότι πλησιάζει η νύχτα. Τα βήματά μας πατούν με τονισμένη περηφάνια το Γιαννιώτικο χώμα. Εκεί επισκεφθήκαμε το κάστρο με τα Μουσεία, το Νησάκι, όπου έζησε και δολοφονήθηκε ο Αλή Πασάς το 1822, και όλα τα αξιοθέατα της πόλης των Ιωαννίνων. Αργά το βράδυ, φθάσαμε στην πόλη των Τρικάλων. Η εικόνα μίλησε από μόνη της. Αυτή η περιοχή, μ’ ένα μαγικό τρόπο, προσελκύει τον επισκέπτη κι όταν έρχεται η στιγμή να την αποχωριστεί, δεν θέλει.
Οι ιστορικές μνήμες, τα ιστορικά μνημεία, όλο αυτό το παρελθόν, που μας προκαλεί δέος και θαυμασμό, αφήνουν το μεγάλο δίδαγμά τους, πως όλες οι εποχές χρειάζονται τολμηρές ψυχές, που πρέπει να στέκουν πάντα όρθιες.
Ευχαριστώ όλους τους εκδρομείς, που μας χάρισαν μια ευχάριστη και χαρούμενη Κυριακή.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Διευθυντή της Διεύθυνσης Αστυνομίας Τρικάλων κ. Θανάση Γραβάνη και τη σύζυγό του, που τίμησαν την εκδρομή, καθώς επίσης τον κ. Γιάννη Ρεμπάπη, διευθυντή οφθαλμολογικής κλινικής Τρικάλων.
Τέλος να ευχαριστήσω, την κα. Ουρανία Στοφόρου, για όσα προσέφερε στους εκδρομείς και ακούραστα μας ξενάγησε στο τόπο που γεννήθηκε.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών Ν. Τρικάλων & Μέλος του Δ.Σ. της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος Νίκη Χύτα